ตอนที่ 10 ฉินอวี่เยียน

"หุบปาก!" เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่ชิงหยุน ฉินซานตะโกนออกมาด้วยความโกรธทันที

 

สีหน้าของเขาดูแปลกมาก เขาไม่ได้ดูโกรธหรือไม่แยแส แต่กลับดูน่าขนลุกเล็กน้อย

 

ด้วยคลื่นที่ปล่อยออกมาจากฝ่ามือ ทำให้ประตูห้องถูกผลัก และมีทหารยามหลายสิบคนบุกเข้ามาล้อมรอบฉู่ชิงหยุนพร้อมกับอาวุธในมือ และจ้องมองฉู่ชิงหยุนเหมือนกับศัตรู

 

"คุณภาพเม็ดยาต่ำ แต่ข้าไม่สามารถแสดงความคิดเห็นออกมาได้ นี่หรือวิธีการของตำหนักร้อยสมบัติ?" สีหน้าของฉู่ชิงหยุนดูเหน็บแนบมากยิ่งขึ้นและเขาไม่แม้กระทั่งมองเม็ดยาที่อยู่บนโต๊ะ

 

"นายน้อยฉู่ ข้าขอให้ท่านรีบออกไปจากตำหนักร้อยสมบัติซะดีกว่า ถ้าท่านยังกล้าพูดจาดูหมิ่นอีก อย่าหาว่าข้าเป็นคนโหดเหี้ยม" ฉินซานดูเหมือนจะเป็นกังวลอย่างมากและให้เหล่าทหารยามคุ้มตัวฉู่ชิงหยุน

 

"ฉินซาน พาเจ้าเด็กเหลือขอนั่นมาหาข้า" ในขณะนั้น เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น และทำให้ร่างของฉินซานสั่นสะท้านไปทั่วร่าง

 

"เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่กล้าพูดจาไร้สาระข้าสามารถจัดการเองได้ ข้าเกรงว่าไม่จำเป็นต้องถึงมือคุณหญิงอวี่หรอก" ฉินซานกล่าว และรีบพาฉู่ชิงหยุนออกไปจากตำหนักร้อยสมบัติ

 

"พาเขามาหาข้า!" เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่านางรู้สึกร้อนใจ

 

ฉินซานไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป เขาเพียงแค่พยักหน้า

 

"เจ้าหนูข้าแนะนำว่าอย่าพูดจาไร้สาระจะดีกว่า ไม่เช่นนั้น จะไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเจ้าได้" ฉินซานพูดกับฉู่ชิงหยุนก่อนที่จะพาเขาเข้าไปในห้องลับ

 

เมื่อเปิดประตู สิ่งแรกที่เห็นคือเตาหลอมทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่หกขา ซึ่งมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ภายในพร้อมกับควันที่ถูกปล่อยออกมา ทำให้ห้องลับเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเม็ดยา

 

ด้านหน้าเตาหลอมมีหญิงสาวชุดแดงคนหนึ่งยืนอยู่ ผมของนางมัดเป็นจุก ดวงตาของนางสุกใสเหมือนกับดวงจันทร์ ผิวพรรณของนางขาวเหมือนกับหิมะ และมีเนินอกที่น่าดึงดูดยื่นออกมาจากหน้าอกของนาง

 

หญิงสาวคนนี้ดูมีอายุประมาณยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปี แต่อารมณ์ของนางนั้นควบคุมได้ยาก

 

ฉินซานโค้งคำนับและไม่กล้ามองนางโดยตรง เขากล่าวด้วยความสุภาพว่า "คุณหญิงอวี่เยียน เด็กที่ท่านต้องการพบข้าพาเขามาแล้ว และกำลังรออยู่ที่ประตู"

 

"ให้เขาเข้ามา" ฉินอวี่เยียนเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเมื่อมองไปที่ฉู่ชิงหยุน และช่วยไม่ได้ที่นางจะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

 

เมื่อมองผิวเผินเขายังเยาว์วัย แต่เขากลับไม่รู้สึกร้อนรนแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากลับดูสงบมาก

 

เมื่อฉินอวี่เหยียนมองฉู่ชิงหยุน ฉู่ชิงหยุนเองก็มองฉินอวี่เยียน หัวใจของเขารู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย หญิงสาวคนนี้มีเสน่ห์มากและมีร่างกายที่น่าหลงใหล

 

"หญิงสาวคนนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!" ฉู่ชิงหยุนระมัดระวังตัวและก้าวเดินเข้าไปในห้องลับ

 

ฉินอวี่เยียนเดินเข้าไปหาฉู่ชิงหยุน ในขณะที่นางก้าวเดินทำให้หน้าอกของนางกระเพื่อมไปมา

 

นางยืนกอดอกและพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า "เจ้าพูดว่าเม็ดยาหลอมกายาของข้ามีประสิทธิภาพไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์สินะ และข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์นักปรุงยา เช่นนั้นเจ้ามีอะไรมาพิสูจน์?"

 

"คุณหญิงอวี่เยียน เจ้าเด็กนี่แค่พูดจาไร้สาระเท่านั้น เขาต้องการใส่ร้ายป้ายสีตำหนักร้อยสมบัติของพวกเรา ในฐานะที่คุณหญิงอวี่เยียนเป็นนักปรุงยาระดับสอง แค่เม็ดยาหลอมกายาจะนับว่าเป็นอันใด?" ฉินซานรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว

 

"นักปรุงยาระดับสอง?" ฉู่ชิงหยุนพูดขึ้นมา

 

หนทางสู่นักปรุงยาจำเป็นต้องใช้ความสามารถมากมาย และมีไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเป็นนักปรุงยาได้

 

แต่นางกลับเป็นนักปรุงยาระดับสองแล้ว ทั้งที่ยังเยาว์วัย และหาตัวจับได้ยากมาก อนาคตของนางจะต้องไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอน และไม่แปลกใจเลยที่ฉินซานให้ความเคารพนางมากขนาดนี้

 

"ข้าขอให้เจ้าพูด?" แววตาของฉินอวี่เยียนดูเย็นชา ทำให้ฉินซานรู้สึกหวาดกลัว ดวงตาของนางก้มมองไปที่ฉู่ชิงหยุนและพูดว่า "ถ้าวันนี้เจ้าไม่พิสูจน์ให้ข้าเห็น เจ้าจะไม่มีวันได้ย่างก้าวออกไปจากตำหนักร้อยสมบัติ"

 

น้ำเสียงของนางทั้งเย็นชาและข่มขู่

 

อย่างไรก็ตาม ฉู่ชิงหยุนไม่รู้สึกหวาดกลัว และพูดว่า "เม็ดยาหลอมกายาเป็นเม็ดยาระดับหนึ่ง และจำเป็นต้องใช้สมุนไพรสามชนิดเท่านั้น แต่สมุนไพรพวกนั้นมีฤทธิ์ที่แรงเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่จะเริ่มต้นการปรุงยา สมุนไพรพวกนั้นจะต้องถูกชำระล้างด้วยน้ำค้างก่อนเพื่อกำจัดสิ่งสกปรกออกไป ไม่เช่นนั้นถึงแม้จะปรุงเม็ดยาได้สำเร็จ แต่ก็ยังคงมีสิ่งแปลกปลอมมากมายแฝงอยู่"

 

"ข้าไม่เคยได้ยินให้ใช้น้ำค้างชำระล้างกำจัดสิ่งสกปรกมาก่อน" ฉินอวี่เยียนขมวดคิ้ว นางฝึกฝนปรุงยามาสามปี และอ่านตำรามากมายและมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ อย่างไรก็ตาม นางไม่เคยได้ยินวิธีการของฉู่ชิงหยุนมาก่อน

 

"ท่านไม่เคยได้ยิน มันไม่ได้หมายความว่าวิธีการนี้ไม่มีอยู่จริง และถ้าท่านไม่ลอง แล้วท่านจะรู้ได้อย่างไรว่ามันถูกหรือผิด?" ฉู่ชิงหยุนเดินไปที่โต๊ะและเขียนสูตรปรุงยาก่อนที่จะโยนให้ฉินอวี่เยียน

 

"ตามสัดส่วนของวัตถุดิบที่ข้าเขียนไว้ด้านบน จะทำให้ประสิทธิภาพของเม็ดยาหลอมกายาดีขึ้น และจำที่ข้าพูดไว้ให้ล้างพวกมันด้วยน้ำค้างก่อนเป็นอันดับแรก" ฉู่ชิงหยุนพูดกับฉินอวี่เยียนด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

 

"นี่เจ้าไม่รู้หรือไงว่าคุณหญิงอวี่เยียนเป็นใครถึงกล้าออกคำสั่งกับนาง" เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น ช่วยไม่ได้ที่ฉินซานจะเดินเข้ามาและตะโกนใส่ฉู่ชิงหยุน

 

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี่เยียนโบกมือของนางพร้อมกับพยักหน้า และพูดว่า "ตกลง ข้าจะทำตามขั้นตอนที่เจ้าพูด ถ้าทำสำเร็จ ข้าจะไม่สงสัยเจ้าอีกต่อไป แต่ถ้าล้มเหลว ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

 

"เชิญลองได้ตามสบาย" ฉู่ชิงหยุนยักไหล่

 

เมื่อเห็นฉู่ชิงหยุนเต็มไปด้วยความอวดดี ทำให้ฉินอวี่เยียนรู้สึกสนใจมากยิ่งขึ้น ด้วยสูตรปรุงยาที่นางได้รับมาก นางพร้อมที่จะเริ่มปรุงยาทุกเมื่อ

 

"เดี๋ยวก่อน!" ทันใดนั้นเองเสียงของฉู่ชิงหยุนก็ดังขึ้นมาและตะโกนใส่ฉินอวี่เยียน

 

ฉินอวี่เยียนหันหลังด้วยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อยและพูดว่า "อะไร? หรือเจ้าคิดจะกลับตัวกลับใจ?"

 

"หนึ่งคำหลุดจากปาก สี่ม้ายากตามกลับคืน ข้าไม่มีวันคืนคำพูดของตัวเองอย่างไร้เหตุผล แต่การที่ท่านจะปรุงเม็ดยาหลอมกายาขึ้นมานั้นจะต้องใช้เวลามากทีเดียว ดังนั้น ระหว่างที่ท่านปรุงยา ข้าขอยืมเตาหลอมของท่านได้หรือไม่?" ฉู่ชิงหยุนชี้ไปที่เตาหลอมหกขาที่อยู่ด้านหลังหนึ่งคำหลุดจากปาก สี่ม้ายากตามกลับคืน

 

"เจ้าต้องการปรุงยาด้วยอย่างนั้นรึ?" ฉินอวี่เยียนรู้สึกทึ่งเล็กน้อย

 

นางเห็นได้ชัดว่าฉู่ชิงหยุนมีระดับพลังหลอมกายาขั้นสามเท่านั้น ด้วยระดับพลังของเขาไม่มีทางที่จะปรุงเม็ดยาได้เลย

 

ฉู่ชิงหยุนไม่ตอบคำถามของฉินอวี่เยียน เขาพูดอย่างสงบว่า "สมุนไพรที่ข้าต้องใช้ข้าขอซื้อต่อจากท่านตามราคาตลาด ส่วนเตาหลอมหกขาเป็นเตาหลอมระดับสูง ข้าขอยืมใช้หนึ่งครั้งด้วยจำนวนเงินหนึ่งแสนเหรียญเงินได้หรือไม่?

 

ฉินอวี่เยียนจ้องมองฉู่ชิงหยุน จากแววตาของฉู่ชิงหยุน นางรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงอันแรงกล้า ราวกับว่านางกำลังจ้องมองปรมาจารย์นักปรุงยาที่ใช้ชีวิตอย่างสันโดษนับพันปี

 

"ย่อมได้ เจ้าสามารถใช้สมุนไพรที่อยู่ที่นี่ได้เลยตามที่เจ้าต้องการ"

 

ฉินอวี่เยียนมองออกไปและพูดกับฉินซานว่า "ฉินซาน เจ้าเฝ้าข้างนอกเอาไว้ ไม่ว่าใครเข้ามาก็ห้ามเข้าเด็ดขาด ข้าอยากจะเห็นนักว่าเขาสามารถปรุงเม็ดยาอะไรขึ้นมาได้!"