ตอนที่15 20000!
ตอนที่15 20000!
ระยะเวลาที่เหลือหนึ่งเดือนนี้ไม่น้อยหรือมากเกินไป แต่มันก็เพียงพอให้ราดิสสนุกกับโลกใบนี้
ไม่นานเมื่อเขามาถึงโลก เขาก็เริ่มจะชินกับความสุขสบายที่ดีนี้แล้ว
มองขึ้นไปบนฟ้า เห็นดวงอาทิตย์กำลังขึ้นสาดส่องแสงสีทองอร่ามไปทั่วท้องฟ้า พร้อมกับปุยเมฆเป็นหย่อมๆที่สวยงามนี้ ตัวเมืองก็ตกแต่งอย่างมีสไตล์
บนถนนที่กว้างใหญ่ก็มีรถที่หนาแน่นอยู่มากมาย ราดิสขับรถไปอย่างชิวๆ โดยนำแขนข้างหนึ่งจับพวงมาลัย ส่วนอีกข้างก็พาดไว้ที่หน้าต่างพร้อมกับเปิดหน้าต่างรับอากาศที่สดชื่น
“เมื่อไหร่รถจะขยับเนี่ย!!” โกคูพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
“ฮ่าๆ นี่แหละช่วงเวลาเร่งรีบในตอนเช้า! เจ้ามันเอาแต่บินไปมานิน่า!” ราดิสตอบ
คุริรินและหยำฉาที่นั่งเบาะหลังก็ขำ “ฮ่าๆ โกคูไม่มีใบขับขี่นี่หน่า แถมไม่ได้เข้ามาในตัวเมืองนานมากแลว้ด้วย”
“เฮ้!? นายขับได้งั้นหรอคุริริน?” โกคูรู้ดีอยู่แล้วว่าหยำฉามีใบขับขี่ แต่กับคุริรินนั้นโกคูไม่เคยรู้เลย
“เฮ้! ข้าหัดขับรถตั้งแต่ตอนที่จบศึกชิงเจ้ายุทธภพครั้งแรกแล้ว!!!” คุริรินตะโกนแล้วก็หยิบใบขับขี่ขึ้นมา “นี่ไง ดูสิ!!”
“จะมีใบขับขี่กันไปทำไมเมื่อพวกเจ้าบินได้!?”
ราดิสมองไปยังโกคูแบบรังเกียจ “มันเป็นความสุขอย่างนึงเว้ย!!! บินมากๆก็จะส่งผลเสียต่อร่างกายนะ!”
โกคูได้แต่เกาหัวงงกับสิ่งที่ราดิสพูด
“ว่าแต่ทำไมโกฮังไม่มากับพวกเราล่ะ?”
“ก็นะ จีจี้ไม่ให้มาน่ะสิ”
“แย่เลยน่ะ” คุริรินเข้าใจดี เพราะนึกถึงภาพที่จีจี้โกรธแล้วน่ากลัวเป็นบ้า
ราดิสก็ได้แต่นั่งขำ ตั้งแต่ที่กลับมาโลก ราดิสก็อาศัยอยู่ที่บ้านของโกคู ครั้งแรกที่จีจี้เห็นพี่ของโกคู เธอก็ตกใจมาก แถมยังทำอาหารให้ทานมากมายอีกด้วย ราดิสกับโกคูได้ฝึกฝนด้วยกันเป็นเวลา8ชั่วโมงต่อวัน และก็ช่วยกันทำการเกษตรต่างๆด้วย
ทุกคนมีชีวิตที่ดีหมด ยกเว้นโกฮังผู้น่าสงสารเพราะตั้งแต่กลับมาก็ถูกคุณแม่จีจี้จับนั่งโต๊ะให้อ่านแต่หนังสือ แทบไม่มีเวลาฝึกฝนเลย แม้ว่าโกฮังจะไปฝึกฝนมาหนึ่งปีก็ไม่อาจต่อต้านคุณแม่คนนี้ได้
“แหม่ นี่รถเราแทบไม่ขยับเลยนะ เราบินไปเลยดีมั้ย?” หยำฉาเบื่อมากที่ต้องมาทนทุกข์กับรถติด
ในเวลา7โมงเช้าที่ผ่านมานี้ หลังจากทานข้าวกันเสร็จราดิสก็ไปยืมรถสปอร์ตของบลูม่ามา แต่สุดท้ายเขาก็มาติดแหง่กอยู่ที่นี่!
ราดิสยักไหล่ “ก็คงไม่มีทางอื่นแล้วสินะ”
หลังจากนั้นทุกคนก็ลงจากรถและเก็บรถเข้าแคปซูลทันที พวกเขามองไปทางถนนมีรถติดยาวเป็นแถบ ส่วนผู้คนอื่นที่นั่งอยู่ในรถก็ทำหน้าเบื่อๆกันทั้งนั้น แต่เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่สี่คนนี้ทำก็ตะลึงกันมากว่าทำได้ยังไง
เพราะว่าจู่ๆพวกเขาก็บินตรงขึ้นไปท้องฟ้ากันหมด!
“นี่ฉันฝันไปรึเปล่า?”
“นั่นนะสิ!”
“คุณเห็นรึเปล่าหน่ะ? พวกเขาบินได้!”
“ใช่ๆ ทำไมไม่ถ่ายวิดีโอไว้หล่ะ??”
ฝูงชนในที่เหล่านี้ต่างฮือฮามากกับการที่ได้เห็นคนบินได้ พวกเขาต่างก็งงคิดว่าตัวเองกำลังฝันกันอยู่
หลังจากที่ทั้งสี่บินไป ก็พบสาเหตุที่รถติดแล้ว เนื่องจากมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น
มีตำรวจกำลังล้อมรอบธนาคารอยู่ ส่วนข้างในธนาคารนั้นก็มีรถหุ้มเกราะพร้อมกับผู้คนที่มีปืนกลหนักอยู่
“อ่อมีเหตุเกิดที่ธนาคารนี่เอง ถึงว่าล่ะทำไมรถติดแบบไม่ขยับเลย”
และแน่นอนนี่เป็นเวลาที่ทั้งสี่จะได้โชว์ฝีมือแล้ว ราดิสเป็นคนนำไปก่อนเพื่อนส่วนที่เหลือก็ค่อยๆบินตามราดิสไป
ทั้งสี่คนลงมาถึงพื้นทันใดนั้นโกคูก็พูดขึ้นว่า “ยกมาขึ้นหรือจะให้ข้าฝ่ากระสุนเข้าไปหาพวกเจ้า!”
“ไอโง่นี่มันจะทำอะไรหน่ะ? อยากตายงั้นหรอ? ฮ่าๆๆๆ” กลุ่มโจรขำ
ตำรวจก็หยุดการปะทะทันทีเนื่องจากกลัวยิงไปโดนสี่คนนี้ ทันใดนั้นกลุ่มโจรก็ยิงใส่ทั้งสี่คนทันที
“เอาล่ะ!” ราดิสพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
เพียงมือเดียวเท่านั้น เขาก็จับกระสุนที่ลอยเข้ามาได้เป็นโหล พวกเขาทั้งสี่คนค่อยๆเดินเข้าไปใกล้กลุ่มโจรเรื่อยๆพร้อมกับจับกระสุนทุกลูกที่ยิงเข้ามา ในขณะนี้กลุ่มโจรนั้นก็มองไม่เห็นอะไรสักอย่างว่าทำไมกระสุนถึงยิงไม่เข้า
“กิ้ง กิ้ง กิ้ง” เสียงกระสุนล่วงหล่นลงบนพื้น
นี่เป็นเรื่องธรรมดามากที่คนเหล่านี้จะตกใจ คนอะไรจะจับกระสุนได้
“ยิงเข้าไป!!” หัวหน้าโจรตะโกนด้วยความโกรธ
กลุ่มโจรก็โหมกระหน่ำกระสุนกันรัวๆ แต่ทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปเรื่อยๆอย่างชิว
หยำฉาและคุริรินเองก็จับกระสุนด้วยเพียงมือเดียวเหมือนกัน
ตำรวจที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็ได้แต่มองทั้งสี่คนอย่างน่าพิศวง โดยพูดอะไรไม่ออก
ในตอนนี้หัวหน้าโจรก็รีบขึ้นไปที่รถเพื่อยิงมิสไซส์มายังราดิส
“ฮ่าๆ ลองนี่หน่อยเป็นไง!! ลงนรกไปส้ะ!”
เมื่อเหล่าโจรเห็นหัวหน้าของตัวเองกำลังยิงมิสไซส์ พวกโจรที่เหลือก็ก้มลงทันที
ราดิสที่เห็นอย่างนั้นก็ขอยืนขำก่อนสักที
“แกน่ะ!” หัวหน้าโกรธมาก
ทันใดนั้นราดิสก็พุ่งหายตัวไปข้างบนทันที และจัดการกับมิสไซส์ที่ตามเขามาได้อย่างง่ายดาย
ส่วนโกคูเองก็รีบพุ่งเข้าไปเตะต่อยเหล่าโจรพวกนั้นอย่างรวดเร็ว
“พวกแกมัน..ไม่ใช่มนุษย์!”
หลังจากนั้นหัวหน้าโจรก็รีบวิ่งออกจากรถเพื่อไปหาตำรวจทันทีพร้อมกับพูดว่า “ตำรวจครับ ผมยอมแพ้แล้ว อย่าให้พวกนั้นฆ่าผมนะ ผมยอมแล้ว!!”
“...” ตำรวจยังคงอึ้งพูดอะไรไม่ออก
และหลังจากนั้นชายสี่คนนี้จากไปอย่างรวดเร็ว นี่จึงกลายเป็นเรื่องในตำนานอย่างนึงที่คนสี่คนบินลงมาแล้วจัดการกับศัตรูอย่างกับวีรบุรุษและได้หายไป
ราดิสต้องการบินไปยังห้างเพื่อไปหาเสื้อผ้าแบบชาวโลกใส่ เพราะมันน่าจะดีกว่าใส่ชุดเกราะรบเดินไปมา
และเมื่อซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเองแล้ว ราดิสก็ยังช่วยโกคูเลือกเสื้อผ้าให้จีจี้อีกด้วย ส่วนคุริรินและหยำฉาต่างก็ช้อปปิ้งของตัวเอง ทั้งสี่คนช้อปปิ้งกันอย่างสนุกสนานจนลืมไปแล้วว่าจะมีศัตรูที่โหดร้ายกำลังมาที่โลก
ในขณะนี้ เวลา1เดือนผ่านไป บลูม่าที่ทำงานอยู่ที่บ้าน ก็ได้ทำการพัฒนาสเก้าเตอร์ของราดิสให้แม่นขึ้นและไกลขึ้นกว่าเดิม ตามที่ราดิสขอมา
ทันใดนั้นเมื่อเธอของใส่สเก้าเตอร์ดู ก็มีตัวเลข 20000 โผล่ขึ้นมาบนหน้าจอทันที!!
ฝากติดตามเพจ เพื่อรับฟังข่าวสารกันด้วยนะครับ