Return Of The 8th Class Mage - Chapter.12(ฟรี)

ตอนที่ 12 นักเล่นแร่แปรธาตุที่ตรงกันข้ามมาก (1)

หลังจากเอียนได้รับการประกาศให้เป็น 'แขกผู้มาเยือน' ของบ้านโมเกรียนเจ้าของบ้านผู้ยิ่งใหญ่ได้จัดขบวนสำหรับเอียนทันที

“ฉันแน่ใจว่าเราเป็นคนที่เหมาะสมที่จะพาเขาไป”

มีประมาณยี่สิบคนในทีมรวมถึงอัศวินและทหาร 'เอริค' ที่ไปที่หุบเขากับเอียนและ 'ลูก้า' ซึ่งเรียกตัวเองว่า สเปียร์มาสเตอร์ พวกเขาเดินทางไปกับเขา ในขณะที่ปกป้องเขาและวิ่งไปทำธุระ

" นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด "

ทหารลูก้าตอบอัศวิน

พวกเขาทั้งสองเห็นนรกเยือกแข็งที่เอียนสร้างขึ้นที่หุบเขา

เจ้าของบ้านสั่งให้พวกเขาปกป้องเขา

“บางทีเขาก็เป็นคนที่ต้องระวัง…”

" ฉันเห็นด้วย "

ขบวนรถขบวนนี้ประกอบไปด้วยคนยี่สิบคน

โดยจะติดตามเอียนไปและพวกเขามุ่งหน้าไปยังจุดสิ้นสุดของเมืองหมู่บ้านลอยด์

เขาจะไปพบนักเล่นแร่แปรธาตุที่พ่อค้าแนะนำไว้เมื่อก่อนหน้านี้ที่เอียนได้ไปขายศพของก็อบลิน

“คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเขา”

ลูก้าถามเอียนว่าใครกำลังเดินอยู่ข้างหน้าเขา

โดยปกติแล้วผู้คนมักจะกลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับจอมเวทย์

โดยเฉพาะถ้าพวกเขาเห็นเวทย์มนต์ที่หุบเขานั่น

แต่ทหารลูก้าเขาดูเหมือนจะไม่กลัวเอียนเลย

ไม่ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับอัศวินหรือจอมเวทย์ เขาเป็นคนที่เป็นมิตรมาก

'เขากล้าเสี่ยงชีวิตของเขาหรือไม่'

อย่างที่เอียนเห็นเขา เขาสามารถสรุปได้ทันที

ในไม่ช้า ทหารคนนี้ก็จะถูกดุโดยขุนนางหรือจอมเวทย์ที่มีนิสัยไม่ดี

“มันยังห่างไกลจากหมู่บ้านลอยด์หรือไม่?”

" ใช่? อ่า แต่เราจะไปถึงที่นั่นในไม่ช้า มันไกลไปหน่อยใช่มั้ย ”

แทนที่จะตอบคำถามเอียนเปลี่ยนเรื่องด้วยการตั้งคำถาม

ตามที่เอียนตั้งใจไว้ดูเหมือนว่าลูก้าจะลืมคำถามที่เขาถามไปก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตามลูก้ารู้สึกแตกต่างออกไป

' อู้วว! นี่มันทำให้ฉันตื่นเต้นมากจริง ๆ'

หลังจากคำถามของเอียนลูก้าก็สงบลง

จริง ๆ แล้วเขาก็กลัวเอียนเหมือนคนอื่น ๆ

เวทมนต์เป็นเหมือนพลังขนาดมหึมาต่อเหล่าขุนนาง

เขาจะเผชิญหน้ากับคนแบบนี้ได้อย่างไรอบบไม่เกรงกลัว

นอกจากนี้เอียนก็ยังไม่รู้จักเขามาได้ไม่นานมาก

'แต่ฉันต้องอดทน นี่เป็นโอกาสเพียงโอกาสเดียวที่ฉันได้รับ'

เหตุผลที่ทำให้เขากล้าเสี่ยงต่อชีวิตของเขามันคือ 'การทดสอบ'

บททดสอบเพื่อเป้าหมายชีวิตของเขา!

'เมื่อไรฉันจะมีโอกาสได้สนทนากับจอมเวทย์?'

ความฝันที่เขาจะได้เล่าถึงสหายของเขาเมื่อใดก็ตามที่เขามีโอกาส

เขียนพงศาวดารวีรบุรุษหลังเกษียณ!

ทุกคนหัวเราะเยาะเป้าหมายของเขา แต่ลูก้านั้นจริงจัง

'จอมเวทย์และสเปียร์มาสเตอร์จะต้องได้เป็นผลงานชิ้นเอก!'

พลังแห่งความฝันนั้นใหญ่พอที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาได้

เขามักจะดื่มทุกครั้งที่มีวันหยุด

ตอนนี้เขาเรียนรู้ทักษะการเขียนทุกครั้งที่มีเวลา

ค่าจ้างที่หมดไปกับแอลกอฮอล์เท่านั้นในตอนนี้เขาได้ใช้มันไปในซื้อกระดาษหนังสือและหมึกแทน

''ทำได้! ฉันทำได้! อย่าลังเล! ไปไปไป!'

ด้วยการให้กำลังใจตนเองเพียงเล็กน้อยลูก้าจึงกระแทกหอกอย่างแรง

ด้วยการให้กำลังใจตนเองเพียงเล็กน้อย Luca จึงถือหอกอย่างแรง

ตอนนี้ทีมอยู่ใกล้กับหมู่บ้านแล้ว

“คุณจะได้เห็นหมู่บ้านเมื่อคุณเดินทางข้ามเนินเขานั่นไป”

อัศวินผู้มีประสบการณ์เอริคพูด

มันเป็นหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลมากราวกับมีคนหยิบมันขึ้นมาและนำมันออกไปจากเมืองหลวง

เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนในชีวิตของเขา แต่ไม่เคยได้ไปที่นั่น

'เขาคือนักเล่นแร่แปรธาตุเลดิโอใช่ไหม?'

นักเล่นแร่แปรธาตุที่มาจากเมืองหลวงและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านลอยด์

เขาย้ายมาที่นี่เพื่อรวบรวมสมุนไพรบางอย่าง

สมุนไพรที่เติบโตในดินแดนทางเหนือเท่านั้น เอียนสามารถรู้รายการสมุนไพรบางอย่างเช่นนั้นได้

'โดยเฉพาะสมุนไพรที่หาไม่ได้ในที่อื่นจะเป็น ... '

มีเพียงสมุนไพรเดียวเท่านั้น

สมุนไพรที่มีสภาพที่อ่อนแอเกินกว่าจะขนส่งได้

สมุนไพรที่มีคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อนที่ไม่สามารถปลูกได้ตามสถานที่ทั่วไปเช่นกัน

'ดอกไม้แห่งแรนดอร์'

มันเป็นสมุนไพรที่หายาก

แต่ไม่มีผลกระทบที่เป็นที่รู้จักมากนัก

มันน่าสงสัย

'บางทีเขาอาจไม่ใช่นักเล่นแร่แปรธาตุธรรมดา ๆ'

เขาเดินทางไปทางทิศเหนือเพื่อรวบรวมสมุนไพรดังกล่าว

บางที มันก็มีความเป็นไปได้อยู่สองอย่างที่นั่น

เขารู้วิธีการนำมันไปใช้งานหรือแค่สงสัยเกี่ยวกับมัน

'เเล้วเราจะได้เห็น'

หลังจากเขาเดินทางขึ้นไปบนยอดเขาแล้วเขาจะเห็นหมู่บ้าน

มันเป็นหมู่บ้านลอยด์

“อืม?”

ดูเหมือนหมู่บ้านกำลังมีปัญหา

คนในหมู่บ้านถูกบังคับให้รวมตัวกันที่ศูนย์กลางของหมู่บ้านและมีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังข่มขู่พวกเขาด้วยมีด

แม้แต่ทหารที่ประจำการอยู่ก็ถูกสังหารไปแล้ว

ซุรุง!

อัศวินผู้มีประสบการณ์เอริคชักดาบของเขาออกมาในทันที

ผู้ชายเหล่านั้นเป็นโจร

“เอาแค่ตัวเด็กเหล่านี้มาเท่านั้นแล้วเราจะกลับไปเลยในตอนนี้”

“แล้วเด็กพวกนี้ล่ะ?”

“แกดูหน้าของพวกมันสิไอ้โง่ ใครจะซื้อมันบ้าง”

ช่างเป็นเสียงที่ฉลาดแกมโกงเสียจริง

มันเป็นบทสนทนาระหว่างโจรที่กำลังกระทำความผิดในการปล้นและค้ามนุษย์

“อืม แต่น่าเสียดายจัง”

“เราขายเด็กเหล่านี้และจะย้ายไปที่โคล์ดวูดในเร็ว ๆ นี้”

" ฮิฮิ! ใช่เลยในพื้นที่นั้นมีเด็กอีกเพียบ ”

มีทหารประจำการห้าคนและเด็กชายสิบสองคนที่สามารถต่อสู้ได้

อย่างไรก็ตามมีโจรยี่สิบเอ็ดคน

มันเป็นการต่อสู้ที่พวกเขาไม่สามารถชนะได้เมื่อเทียบกับจำนวนและประสบการณ์การต่อสู้ของพวกโจรที่มีมากกว่า

นอกจากนี้พวกเขาถูกจู่โจมโดนทีไม่ทันได้ตั้งตัว

“พะ..พ่อ”

“ดักลาส!”

มีผู้ปกครองหลายคนที่พยายามหยุดยั้งลูก ๆ ของพวกเขาที่ถูกพาตัวไป

หนึ่งในผู้ปกครองเหล่านี้คือนักเล่นแร่แปรธาตุ 'เลดิโอ'

เขาจับลูกชายดักลาสไปซึ้งทำให้เขาสิ้นหวัง

“ส่งเด็กนั่นมาให้ฉัน!”

อย่างไรก็ตามมันเป็นการดิ้นรนที่ไร้ความหมาย

นักเล่นแร่แปรธาตุที่อ่อนแอคนนี้ไม่แข็งแรงพอที่จะปกป้องลูกชายของเขาจากโจรที่มีกล้ามเนื้อล่ำ ๆ ได้เลย

“มะ...ไม่! ไม่นะ ลูกชายของฉัน!”

" หุบปาก "

*ตับ! ตับ! ตับ!*

โจรเตะไปท้องของเลดิโอหลายต่อหลายครั้ง

“เฮือกกก!”

ดวงตาของเลดิโอม้วนตัวขึ้นเนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและเขาปล่อยเสียงครวญครางเหมือนตายออกมา

“แกกล้าที่จะต่อต้านฉันเหรอ?”

เขาถูกเตะจนใบหน้าของเลดิโอเปลี่ยนเป็นสีเทาแล้ว

นอกจากนี้เขาผอมมากเหมือนแท่งไม้ที่พร้อมจะหักทุกเมื่อ

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่น่ารังเกียจนั่น

" พ่อ! "

ดักลาสลูกชายคนเล็กพยายามดิ้นรนเพื่อหลบหนีจากการถูกจับ

" ปล่อยฉันไป! ปล่อยฉัน! พ่อ! "

“อืม พวกมันทั้งคู่ต่างก็เรื่องเยอะกันจริง ๆ”

โจรพูดอย่างรำคาญ

เขาดึงกริชออกมาจากฝักบนต้นขาของเขา

“แกจะปิดปากถ้าพ่อของแกตายหรือไม่”

“..... !”

ดักลาสรีบปิดปากของเขาทันที

“พูดอีกหนึ่งคำสิแล้วหลังจากนั้นเรามาดูกันว่าฉันจะทำอะไร”

" ฮือออ….! "

“โอ้? ฉันเพิ่งได้ยินอะไรบางอย่าง?”

โจรยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่ยิ้มจนเห้นฟันที่สกปรกของเขา

เขาชอบปล้นเงินและข่มขืนผู้หญิง ..

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ให้ความบันเทิงมากที่สุดคือสิ่งนี้

ฆ่าและเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะฆ่าจริง ๆ

เหมือนอย่างในเวลานี้

“แกร้องไห้ใช่มั้ย”

“มะ ... ไม่ ... .. !”

“ว้าว แกมาคุยรู้เรื่องตอนนี้เหรอ?”

เขาเริ่มหยอกล้อเด็ก

“เพื่อนบ้านั่นเริ่มเล่นกับเหยื่ออีกแล้ว”

แม้แต่โจรคนอื่นก็มองเขาอย่างไม่สบายใจ

เมื่อผู้คนรวมตัวกันจะมีชายที่ผิดปกติอย่างน้อยหนึ่งคนเสมอ

“ทำมันให้เสร็จเร็ว ๆ และพาตัวลูกมันไปด้วย!”

" ฮิฮิ! ฉันรู้น่า ฉันรู้ "

โจรก้มอยู่หน้าเลดิโอจากนั้นก็พูด

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะขายเขาในที่ที่ดีที่สุด”

เขากระซิบขณะที่อยู่ตรงหน้าของดักลาส

“ไม่ ... ดักลาส ... อย่าไป….”

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาก็เหยียดแขนออกไปจับตัวลูกชาย

" ลาก่อน "

โจรก็เอามีดกลับด้าน

เขากำลังจะแทงจากข้างหลังไปที่คอของเลดิโอ

“พะ ... พ่อ! พ่อ!”

ในขณะที่เด็กชายกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง

* Peeerrrk! *

มันเป็นเสียงแปลก ๆ

ไม่ใช่เสียงของสิ่งที่ถูกเจาะอย่างแน่นอน

หรือเสียงของสิ่งที่ถูกทุบ

เสียงบางอย่างที่อยู่ระหว่างนั้น

เสียงดังมาจากหัวของโจรในขณะที่เลือดสีแดงของเขากระจายไปทุกที่

“น…นั่นอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้น?”

พวกโจรก็ตื่นตระหนก

ในขณะที่มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง พวกเขาเอื้อมมือไปหาโจรที่นอนอยู่บนพื้น

" น้ำแข็ง….? "

มันเป็นแท่งน้ำแข็งที่แต่ละด้านนั้นคมมากซึ่งสามารถทะลุผ่านหัวของโจรได้อย่างง่ายดาย

“ท..ที่ไหน! มันมาจากไหน!”

พวกโจรมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังและพยายามหาที่มาของน้ำแข็งนั่น

“ท .. ที่ตรงนั้น!”

โจรคนหนึ่งพบบางสิ่งบางอย่าง

เขาชี้ไปที่เนินเขา

“กะ....... กองทัพอัศวินหรือไม่?”

อัศวินและทหารรีบลงมาโจมตีอย่างสวยงาม

นั่นคือสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถมองเห็นได้

ซึ่งทำให้พวกโจรตื่นตระหนก

“ทำไมพวกเขามาที่นี่ได้!”

" บ้าจริง! วิ่งหนีไป! เร็ว! ”

ถึงกระนั้นก็ยังมีระยะทางที่ยาวพอที่จะหลบหนีจากพวกเขาได้

นั่นคือข้อสรุปที่โจรสามารถทำได้ในขณะนั้น

* Peeeerk! *

ทันใดนั้นโจรอีกคนก็ล้มลง

อีกครั้งมันเป็นน้ำแข็งที่โจมตีเข้ามา

* Peeeerk! *

มันไม่เคยพลาดไปจากหัวของเป้าหมายเลยสักครั้งเดียว

* Peerrrk! *

พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าแท่งน้ำแข็งนั้นมาจากด้านบนของเนินเขาได้อย่างไร แม้ในขณะที่พวกเขากำลังจะล้มตายไปบนพื้นดินตรงนั้นก็ตาม

End...