Return Of The 8th Class Mage – Chapter.11 (ฟรี)

ตอนที่ 11 แขกผู้มาเยือน (7)

“คุณน่าจะได้เห็นมัน!”

“พอ หยุดเถอะ”

“ในพื้นที่นั้นถูกแช่แข็งทั้งหมดไม่มีที่ไหนเลยที่ไม่ถูกแช่แข็งพร้อมกับมีเสียงแคร็กก! ดังไปทั่วหุบเขา”

“เอาล่ะ คุณรู้ไหมว่าคุณเล่ามาซ้ำหลายครั้งแล้ว”

“พวกก็อบลินหลายร้อยตัวส่งเวียงกรีดร้อง!”

“เฮ้อ ...”

“มันเป็นเวทย์อีกระดับหนึ่งเลย เมื่อเทียบกับสิ่งที่ฉันได้อ่านในหนังสือ!”

***

ท้องฟ้าสว่างไสวด้วยแสงตะวันที่ส่องเข้ามา

ทหารสองคนเฝ้าปราสาทของเมือง

คนที่อยู่ทางซ้ายมือเป็นทหารจากกลุ่มที่สองที่ได้ไปกับเอียน

ด้านขวาเป็นหน่วยลาดตระเวนจากของกลุ่มแรกที่ถูกจับตัวไป

“แม้แต่อัศวินก็ยังต้องประหลาดใจ!”

“คุณกำลังพูดว่าที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ 'นั่นคือ…. เรื่องของจอมเวทย์' ?”

"ถูกตัอง! "

ทหารด้านขวาส่ายหัว

เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว

เขาสนใจมันมากเมื่อตอนที่เขาได้ยินมันเป็นครั้งแรก

“ฉันช่วยเจ้าของบ้านไว้ได้ร่วมกับเขาด้วย! ในอนาคตเมื่อฉันได้ออกจากตำแหน่งฉันจะเขียนหนังสือพงศาวดารของจอมเวทย์และสเปียร์มาสเตอร์! ”

ทหารทางด้านซ้ายพูดพร้อมกับหอกที่กำลังจับอยู่

ดูเหมือนว่า 'สเปียร์มาสเตอร์' จะหมายถึงตัวเขา

“สเปียร์มาสเตอร์? บ้าน่า”

“ห๊ะ มีอะไรผิดไปเหรอ? ก็ฉันเก่งในการใช้หอก….”

“คุณรู้วิธีเขียนไหม?”

“เฮ้! ฉันกำลังศึกษาอยู่ไงเล่า!”

" ฮึ! ช่ายยย "

ขณะที่ทหารสองคนกำลังพูดคุยกัน

มีคนเข้ามาใกล้ปราสาท

มันเป็นเด็กที่มีรูปร่างเล็ก

" ท่านจอมเวทย์? "

ทหารทางด้านซ้ายจำเอียนได้ในทันที

อย่างที่เขาพูดเอียนเป็นคนที่เขานั่นพูดถึงตลอดทั้งวัน

“ท่านสามารถเข้าไปพบท่านเจ้าของบ้านได้แล้ว! เจ้าของบ้านท่านตื่นแล้ว”

นั่นเป็นข่าวที่น่ายินดี

ในที่สุดเอียนก็สามารถทานอาหารเย็นได้โดยไม่มีแรงกดดันใด ๆ สักที

เอียนก็ก้าวเข้ามาในปราสาทด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม

ใบหน้าของคนรับใช้เปลี่ยนไป

ปราสาทเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้เมื่อวานนี้

ความมีชีวิตชีวาในที่สุดก็กลับมาที่ปราสาทโมเกรียนอีกครั้ง

“โอ๋! ท่านจอมเวทย์!”

เจ้าของเสียงคือพ่อบ้าน ฮอร์ธการ์

“คุณมาได้ถูกจังหวะพอดีเลย”

“ฉันได้ยินมาว่าเจ้าของบ้านได้ตื่นขึ้นมาแล้วในขณะที่ฉันกำลังเดินทางกลับมา”

“โอ้จริงเหรอ? ใช่มันเป็นความจริงและมันทำให้พวกเราโล่งใจ”

พ่อบ้านบอกถึงที่มาของความสุขของเขา

เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบสำหรับการเป็นหัวหน้าคนรับใช้ของบ้านนี้

“อาหารเย็นจะเริ่มในเวลาปกติหรือไม่”

“โอ้แน่นอน คราวนี้เจ้าของบ้านได้ขอให้คุณมากินข้าวกับเขาด้วย ดูเหมือนว่าเขามีบางสิ่งที่อยากจะพูดกับคุณ……”

มีอะไรจะพูด? แน่นอนเพระาเอียนได้ช่วยชีวิตพวกเขาไว้

ไม่เพียง แต่ชีวิตของเจ้าของบ้านเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงลูกชาย อัศวินและทหารอีกด้วย

มันจะค่อนข้างหยาบคายถ้าไม่ออกมาพูดอะไรเลย

“ฉันจะเข้าร่วมอาหารมื้อเย็น”

“ถ้างั้นฉันจะส่งสัญญานไปถึงคุณเมื่อเราพร้อม”

จากนั้นเอียนก็กลับไปที่ห้องของเขา

มันเป็นห้องใหญ่ที่เอียนพักอยู่กับแม่ของเขา

“เอียน ลูกเพิ่งกลับมาถึงเหรอ?”

เอียนรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเสียงของเธอ

เช่นเคยวาเนสซ่าต้อนรับเอียนแบบนี้ในทุก ๆ วัน

“ใช่แล้ว แม่……”

ทันใดนั้นเอียนก็หยุดพูด

“ชุดนั้น….”

“ฮืม? โอ้นี่น่ะเหรอ?”

วาเนสซ่าก็นำชุดมาให้เขา

เหตุผลที่เธอทำให้เอียนประหลาดใจก็เพราะเธอสวมชุดที่ต่างไปจากเดิม

อย่างไรก็ตามเสื้อผ้าที่เธอใส่คือเสื้อผ้าของขุนนาง

เธอยังสวมเครื่องประดับด้วยอัญมณีล้ำค่า

“มันดูดีกับฉันเหรอ? ฉันไม่แน่ใจ”

“ใช่ดูดีแน่นอน”

ความงามของผู้สวมใส่ทำให้รูปร่างหน้าตาดูดีขึ้นมาก

อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

" แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? "

“เอาล่ะ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาเลือกให้ฉัน”

" ผู้หญิงตัวเล็ก? "

" ใช่! รวมไปถึงอัญมณีเหล่านี้ด้วย ”

ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่าจะหมายถึงลูกสาวของเจ้าของบ้านมาร์กาเร็ต

“บางทีเธออาจรู้สึกไม่สบายใจกับเสื้อผ้าที่ฉันเคยใส่ใช่ไหม”

เธอคงรู้สึกเช่นนั้นเมื่อสองสามวันก่อน

บางทีความคิดของเธอก็เปลี่ยนไป

'อย่างน้อยเธอก็ทำได้ดีที่นี่'

เอียนมองแม่ของเขาสักครู่

อายุของเธอคือยี่สิบเจ็ด

เธอไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเด็ก แต่เธอก็ไม่ได้แก่

'ถ้าเธอเกิดมาในฐานะผู้สูงศักดิ์ เธอจะเป็นดาวเด่นของผู้คนในสังคมชั้นสูง'

เห็นได้ชัดเมื่อเขาได้มองดูแม่ของเขาแต่งตัวเต็มยศแบบนี้

เอียนเป็นจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวีปในตอนนี้

ดังนั้นเขาจึงได้รับข้อเสนอมากมายจากผู้หญิงหลายคนที่มีความงามที่เรียกได้ว่าเป็นดอกไม้แห่งอาณาจักร

อย่างไรก็ตามเขาสามารถจำได้เพียงไม่กี่คนที่สาว ๆ พวกนั้นจะมีความสวยงามได้เท่ากับแม่ของเขา

เอียนตระหนักถึงความแต่ต่างของสายเลือด

พ่อของเขาเคยได้ชื่อเล่นว่า " อ็อค "

ในขณะที่พิจารณาว่ามันโชคดีที่เขาเกิดมาเป็นคนที่มีลักษณะเหมือน ๆ คนทั่วไป

“อืม”

เขาจำได้ว่าเหรียญทองที่เขาได้รับจากการขายศพก็อบลิน

เขาวางแผนที่จะใช้ทุก ๆ เหรียญทองเพื่อซื้อยาอายุวัฒนะ

'ฉันควรจะเก็บเหรียญทองนัน่ไว้ดีกว่า'

เขาคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าที่จะเก็บเงินนั่นไว้เพื่อซื้อของขวัญให้กับแม่ของเขา

เขาสามารถหาเงินได้มากขึ้นกว่าเดิมและเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการเงินเขาก็แค่ต้องเข้าไปล่าสัตว์ประหลาด

“ฉันคิดว่าไม่มีการแต่งตัวแบบไหนที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว”

" ฉัน…. ฉันไม่คิดว่าฉันเหมาะสมกับมัน ”

“มาเถอะแม่ ผมรับประกันได้เลยว่าแม่จะรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้น”

“คุณหมายถึงอะไรที่บอกว่าฉันจะรู้สึกมั่นใจ”

“มีคำพูดที่ว่า 'อัจฉริยะรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นอัจฉริยะและความงามก็รู้อยู่แล้วว่าเธอคือความงามเพราะมันจะค่อนข้างแปลกถ้าพวกเขาไม่รู้ตัวเอง' อย่างที่คุณรู้เราเป็นทั้งอัจฉริยะและความงามใช่ไหม?”

“เทวดาตัวน้อย! คุณอวยตัวเองเพราะตอนนี้คุณเป็นจอมเวทย์เหรอ”

เธอดึงแก้มของเอียนอย่างอ่อนโยนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

เอียนไม่ได้หลบมือของแม่ที่กระทำกับเขาที่เป็นเด็กอายุสิบขวบ

'อย่างน้อยมันก็ดีสำหรับแม่ ... '

เธอคงรู้สึกแปลก ๆ กับเอียนที่เปลี่ยนไปทันที

เขาต้องการเป็นเด็กน่ารักสำหรับเธอในครั้งนี้

*ก๊อก ก๊อก!*

ในขณะที่แก้มของเอียนถูกแม่ดึงก็ได้มีใครบางคนก็เคาะที่ประตู

" เข้ามา! "

เอียนตะโกนอย่างรวดเร็วและแม่ของเขาก็ปล่อยแก้มเอียนอย่างรวดเร็ว

" ท่านจอมเวทย์ คุณวาเนสซ่า ”

สาวใช้ของบ้านเปิดประตู

" อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณพร้อมจะไปแล้วหรือยัง? "

" ใช่ พวกเราพร้อมแล้ว "

เอียนและวาเนสซ่าเดินตามคนใช้ไปที่ห้องอาหาร

ที่ห้องอาหารมีเจ้าของบ้านและครอบครัวของเขาทุกคนต่างก็นั่งรอเอียนอยู่

อาหารยังไม่ถูกนำออกมา

ตามที่พ่อบ้านแจ้งให้ทราบ ดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านต้องการที่จะพูดคุยกับเขาก่อนที่จะรับประทานอาหารเย็น

“โอ้! ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ”

ด้วยการต้อนรับที่อบอุ่นจากเจ้าของบ้านที่เริ่มทักทายพวกเขา

ต่างจากตอนที่เขาทักทายพวกเขาในตอนแรกอยากมากและคราวนี้เขาต้อนรับพวกเขาอย่างแท้จริงด้วยความเต็มใจ

“บาดแผลของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”

“ขอบคุณคนอื่น ๆ ที่ช่วยสวดอ้อนวอนให้ฉันพวกเขาไม่เป็นไร”

“นั่นเป็นเรื่องดีที่ได้ยิน”

“ฉันเป็นหนี้คุณ ฉันขอขอบคุณจริง ๆ สำหรับเรื่องที่ท่านได้ช่วยพวกเราไว้”

ด้วยทัศนคติที่อ่อนโยนเจ้าของบ้านก็ขอบคุณเอียน

ลาบิ โมเกรียน ลูกชายของเขาก็คำนับเอียนด้วยเช่นกัน

“คุณได้ช่วยรักษาปัจจุบัน อนาคตและรากฐานของบ้านโมเกรียนไว้ ถ้าฉันตอบแทนพระคุณนี้ได้ไม่ดี ฉันไม่ควรถูกเรียกว่าเป็นเจ้าของบ้านที่ยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิได้อีกต่อไป”

ปัจจุบันของบ้านหมายถึงตัวเจ้าของบ้าน

อนาคตหมายถึงทายาทของเขา

รากฐานหมายถึงอัศวินและทหาร

“ฉันนึกถึงเรื่องนี้ ตอนแรกฉันนึกถึงเรื่องเงินและที่ดินซึ่งเป็นการตอบแทนที่ค่อนข้างดี แต่อย่างไรก็ตามฉันตระหนักว่ามันจะเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายสำหรับคุณ”

เจ้าของบ้านหยุดไปชั่วคราวในไม่ช้าในขณะที่หายใจเบา ๆ

เขายังคงทุกข์ทรมานจากบาดแผลของเขาและระยะเวลาที่เขานั้นหมดสติ

“อ๊ะอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้บอกว่าคุณเอาชนะความปรารถนาทั่วไปของมนุษย์ไปแล้วหรือเป็นเรื่องไร้สาระเช่นนั้น สิ่งที่ฉันหมายถึงคือในฐานะที่ท่านเป็นจอมเวทย์ ท่านสามารถหามันได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ”

มันเป็นเรื่องจริง

แม้แต่เอียนก็พูดกับมาร์กาเร็ตในทำนองเดียวกันก่อนที่จะเข้าไปช่วยชีวิตพวกเขาไว้

ร่างของมาร์กาเร็ตสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอจำได้ว่าเอียนพูดอะไร

“ดังนั้นข้อสรุปที่ฉันจะทำคือ…”

เจ้าของบ้านพูดพร้อมกับวางอะไรสักอย่างไว้บนโต๊ะ

มันเป็นกล่องไม้ธรรมดาเก่า ๆ

“กรุณาเปิดมัน”

เจ้าของบ้านมองเอียนและบอกให้เขาเปิดมัน

เอียนรู้ถึงเนื้อหาสิ่งที่อยู่ข้างในของมันแล้ว

'แหวนโมเกรียน'

เขาสามารถตระหนักได้เมื่อเขามองไปที่กล่อง

มันเป็นกล่องที่เก็บแหวนโมเกรียนไว้ข้างใน

'มันเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่จะให้ยืมเพียงแค่ครั้งเดียว'

หลังจากเหตุการณ์บนภูเขาโมเกรียนสิ้นสุดลง

เอียนกลับมาตามที่เขาสัญญาขณะที่บอกว่ามันช่วยเขาได้มากจริง ๆ แล้วคืนแหวนกลับไป

'ฉันกำลังคิดจะพูดถึงมันในภายหลัง'

เขาไม่ได้คาดหวังให้พวกเขามอบมันก่อนที่เขาจะถามถึงมัน

เอียนก็เปิดกล่องด้วยความพึงพอใจ

อย่างที่เขาคาดไว้แหวนโมเกรียนถูกเก็บไว้อยู่ในกล่อง

“ฉันได้ยินเรื่องนี้แล้ว คุณบอกว่าคุณสามารถรู้สึกถึงออร่ามานาจากแหวนโมเกรียนได้”

“ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่แหวนธรรมดา ๆ”

“ฉันไม่รู้ ฉันมองว่าแค่มันเป็นแหวนวงเก่า ๆ”

เจ้าของที่ยิ่งใหญ่หยุดชั่วคราว

เขาดูที่แหวนที่เป็นมรดกของบ้านโมเกรียนอยุ่สักครู่หนึ่ง

“พลังแบบไหนที่แหวนโมเกรียนนั้นมีอยู่? มันมีประโยชน์กับท่านไหมท่านจอมเวทย์?”

“ด้วยใจจริงฉันอาจอยากขโมยมันไปเลยก้ได้”

“มันมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ก็ดีที่ได้ยินแบบนั้น”

เมื่อเขาพอใจเขาพยักหน้า

“แหวนนั่นฉันจะมอบให้คุณ”

ให้มรดกของบ้านแก่คนนอก?

มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้

มรดกตกทอดรวมถึงประวัติของบ้าน

ดูเหมือนว่าสมาชิกในครอบครัวของเขาจะไม่ตกใจเลย

พวกเขาคงจะต้องเห็นด้วยกับมันมาก่อนที่จะมาที่ห้องอาหาร

“แต่มันเป็นมรดกของบ้านคุณไม่ใช่เหรอ?”

“โปรดถือซะว่ามันเป็นสัญลักษณ์”

“สัญลักษณ์ของอะไร”

“มันเป็นสัญลักษณ์ว่าต่อจากนี้ไปจอมเวทย์เอียน เพจ เราจะรับใช้คุณในฐานะ 'แขกผู้มาเยือน' ของบ้านโมเกรียน”นี่เป็นสัญลักษณ์ที่น่าอัศจรรย์ที่เจ้าของบ้านผู้ยิ่งใหญ่ได้ให้ไว้กับเขา

'แขกผู้มาเยือน' ไม่ใช่แค่คำอุปมาง่าย ๆ

มันเป็นคำสัญญานิรันดร์ที่อาณาจักรอันสูงส่งต้องรักษาไว้

“คุณจะรับข้อเสนอนี้ไหม”

เจ้าของบ้านถามอย่างจริงจังมาก

ทุกคนกำลังรอคำตอบของเอียน

“......”

เอียนเริ่มคิด

การกระทำนี้ไม่ได้เป็นเพียงการตอบแทนธรรมดาทั่วไป

เพราะเอียนรู้จักลักษณะของเจ้าของบ้านโมเกรียน

ที่หุบเขา เขาต้องได้เห็นศักยภาพอันมหาศาลภายในตัวเอียน

ด้วยข้อเสนอนี้เขาพยายามสร้างความผูกพันอันแข็งแกร่งกับเอียน

'มันไม่ใช่ข้อเสนอที่ไม่ดี'

จริง ๆ แล้วมันเป็นข้อเสนอที่ค่อนข้างดี

วันใดวันหนึ่งในอนาคตมันอาจจะเป็นประโยชน์ต่อเอียนก็ได้

เอียนเหยียดนิ้วออก

แทนที่จะตอบเขากลับสวมแหวนโมเกรียน

“เราคือแขกผู้มาเยือนของบ้านโมเกรียน”

ในขณะที่เจ้าของบ้านเห็นเอียนสวมแหวนเขาก็ท่อง 'คำตอบคือแขกผู้มาเยือน'

“เรายินดีต้อนรับเอียน เพจเสมอเราสัญญาว่าเรายินดีที่จะยืนเคียงข้างเขาทุกครั้งที่เขาต้องการความช่วยเหลือ คำสัญญานี้จะดำเนินต่อไปจากรุ่นสู่รุ่นและจากรุ่นสู่รุ่นในนามของสายน้ำสีเขียวเหนือสุดของกรีนริเวอร์”

หลังจากการตกลงกันเอียนก็กลายเป็น 'แขกผู้มาเยือน' ของบ้านหลังใหญ่ของดินแดนทางเหนือแห่งอาณาจักรลำธารสายเหนือสุดของกรีนริเวอร์บ้านของโมเกรียน

มันเป็นขั้นตอนแรกของจอมเวทย์เอียน เพจ ซึ่งเขาไม่เคยประสบความสำเร็จมาก่อนในชีวิต

End...