ตอนที่9 เทพเจ้ามังกร

ตอนที่9 เทพเจ้ามังกร

ด้วยการป้องกันลำแสงปีศาจของพิคโคโร่นั้น ทำให้เขาเจ็บแขนอย่างมาก พลังของลำแสงนี้ไม่ใช่ธรรมดาเลย แผ่นดินบริเวณรอบนั้นเผาไหม้ไปหมด

แต่หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เดินมารวมตัวกัน

ราดิสจึงพูดขึ้นว่า “ไม่เลวนี่.. เจ้าเกือบจะจัดการข้าได้แล้วเชียว แต่ก็ขอบคุณพวกเจ้านะ ที่บอกข้าว่า โลกนี้มีดราก้อนบอลที่สามารถขอพรอะไรก็ได้!”

เมื่อราดิสพูดจบเขาก็ค่อยๆปิดสเก้าเตอร์ของเขา เพื่อให้มันส่งข้อความสิ่งที่พูดไปยังอีกฝั่งนึงของจักรวาล

….

“ดูเหมือนว่าเขาจะลำบากอยู่นะ สิ้นเสียงสุดท้ายไม่แน่เขาอาจจะบาดเจ็บหนักหรือตายไปแล้ว” นัปป้าพูดขณะที่เขาก็กำลังต่อสู้อยู่เหมือนกัน แต่เขาก็ยังคงแสดงอาการไม่แยแสเหมือนเดิม

เบจิต้า ที่กำลังทะลวงกลุ่มของศัตรูอยู่ก็พูดขึ้นมา “ไอกระจอกนั่นน่าจะโดนฆ่าที่โลกไปแล้วสินะ และดูเหมือนว่าคาคารอตจะทรยศพวกเราโดยไปเข้าร่วมกับมนุษย์โลก!”

ขณะที่เบจิต้ากำลังพูด เขาก็ได้ทำการปล่อยพลังกิจนทำลายกลุ่มของศัตรูเป็นบริเวณกว้าง

พลังของเบจิต้าที่ปล่อยไปนั้นรุณแรงมาก จนทำให้แผ่นดินสะเทือนเป็นบริเวณกว้าง

สำหรับนัปป้าที่มองดูเบจิต้าในตอนนี้ก็แอบรู้สึกหวั่นกลัวในใจ ว่าเบจิต้าจะโมโห

เบจิต้านี่แหละคือนักรบไซย่าที่แท้จริง และนัปป้าก็รู้ดีว่าถ้าหากทำให้เบจิต้าโกรธจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“เบจิต้า ใจเย็นก่อนนะ.. เขามันก็แค่นักรบชั้นต่ำ”

“เจ้าเป็นอะไรของเจ้าหน่ะ ประม่าอะไรกัน น่าตลกสิ้นดี” เบจิต้ายิ้ม “ข้าไม่ได้โกรธอะไร แต่ตื่นเต้นสะมากกว่า ไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าราดิสพูดก่อนตายงั้นหรอ? ที่โลกมีดราก้อนบอลที่สามารถขอพรอะไรก็ได้!”

นัปป้าตอบกลับทันที “ถ้างั้นเราควรไปเอาดราก้อนบอลมาชุบชีวิตราดิสงั้นหรอ?”

“เพื่ออะไรกันล่ะ? ชุบชีวิตเขางั้นหรอ ? ไร้ค่าสิ้นดี!!! เราต้องขอพรให้มีชีวิตอมตะ เพื่อที่จะได้สู้ไปตลอดกาล! นี่สิคือพรที่มีประโยชน์” เบจิต้าพูดขณะที่มีแววตาร้อนแรงดั่งเปลวเพลิง

เมื่อเขาได้ยินว่าดราก้อนบอลสามารถขอพรอะไรก็ได้ เขาก็อยากจะไปเอามันมาขอพรทันที สำหรับเขาการมีชีวิตอมตะนั้นเป็นแค่จุดเริ่มต้น ส่วนสายตาของเขาที่ร้อนแรงนั้นหมายถึงการล้างแค้นครั้งยิ่งใหญ่! และนั่นก็คือล้างแค้นฟรีซเซ่อร์!

เขาถูกบังคับให้รับใช้ฟรีซเซ่อร์มาเป็นเวลาหลายปี และต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าดาวตัวเองถูกทำลายไปได้ยังไง ดังนั้นการที่ได้พรอมตะมานั้นจะทำให้เขาฝึกฝนตัวเองจนเก่งและล้างแค้นได้!

“นัปป้า! พวกเราจะไปยังโลก!”

“ได้ แต่เรายังไม่เสร็จกับที่นี่เลยนะ!”

“ไม่จำเป็นแล้ว! ภารกิจทำลายดาวนี่ กับ ชีวิตอมตะ จะเลือกอะไรล่ะ!”

“ก็ได้!!” นัปป้าพูดพร้อมกับปล่อยพลังกิครั้งสุดท้าย

หลังจากนั้นทั้งสองก็บินออกจากสนามรบและกลับไปยังยานของแต่ละคนทันที

….

ส่วนที่โลกนั้น ราดิสก็กำลังบินกลับไปที่บ้านผู้เฒ่าเต่าพร้อมกับโกคูและพิคโคโร่เพื่ออธิบายทุกอย่างให้ทุกคนฟัง

และแน่นอนเมื่อทุกคนได้ยินว่าภัยพิบัติกำลังมา ทุกคนก็ต้องร่วมมือและช่วยกันปกป้อง

“ไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าจะมีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน” บลูม่ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า “พี่สาวชั้นก็กำลังท่องเที่ยวรอบจักรวาลเหมือนกัน ไม่รู้เลยนะว่ามีอันตรายรออยู่.”

“ห้ะอะไรน้ะ! บลูม่าเธอมีพี่สาวด้วยงั้นหรอออ!??” ทุกคนตกใจพร้อมกัน

ท่านผู้เฒ่าเต่าก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “แล้วพี่สาวของเธอชอบผู้ชายรึเปล่าหล่ะ?”

“เป๊งง!” เสียงกระทะกระแทกเข้าไปที่หัวของผู้เฒ่าเต่า

“พี่สาวฉันเป็นนักเขียนที่ท่องไปรอบจักรวาลเพื่อเขียนเกี่ยวกับวัตถุดิบแปลกใหม่ต่างๆ ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว แต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่”

ราดิสพูดขึ้น “กาแลกซี่ที่ห่างไกลในตอนนี้ยังไม่มีปัญหาอะไรหรอก ไม่ต้องกังวลไป สำหรับตอนนี้เราต้องรีบหาดราก้อนบอลสะก่อน ส่วนเจ้าคุริริน ไปตามหาคนที่แข็งแกร่งทั่วโลกและฝึกฝนพวกเขาส้ะ!”

“โอ้.. ได้เลย แต่ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกันน่ะสิ..! เทนชินฮังและเจาสึก็หายไปตั้งนานแล้ว ส่วนหยำฉาก็ไปไหนไม่รู้ ข้าจะหาพวกเขาได้ยังไง?”

“สเก้าเตอร์ของข้าสามารถตรวจจับพลังและตำแหน่งของคนคนนั้นได้ แต่ข้าต้องให้บลูม่าจัดการกับสเก้าเตอร์นี่เรื่องการดักฟังสะก่อน..”

หลังจากนั้นราดิสก็ส่งสเก้าเตอร์ไปให้บลูม่าและสอนเธอใช้ต่างๆ

แม้ว่าสเก้าเตอร์อันนี้จะเป็นรุ่นเก่า แต่มันก็ใหม่สำหรับที่โลกมาก ดังนั้นราดิสจึงค่อยๆส่งมันอย่างระมัดระวัง

บลูม่าค่อยๆมองมันอย่างระเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าเวลาถอดออกมาแล้วจะประกอบได้เหมือนเดิม

ทักษะและฝีมือของบลูม่านั้นทุกคนรู้กันอยู่แล้วว่าเธอเก่งมาก เธอสามารถแก้ไขมันได้ในเวลาเพียงแปปเดียว

หลังจากนั้นราดิสก็รีบออกไปหาดราก้อนบอลทันที ส่วนโกคูและพิคโคโร่ก็ไปหาโกฮังที่ชายหาด และมองดูโกฮังเล่นกับเต่าและท่านผู้เฒ่าเต่าอย่างมีความสุข

คุริรินที่เห็นโกฮังวิ่งเล่นอยู่ตรงชายหาดก็นึกขึ้นได้ว่า โกคูเคยฝึกฝนที่นี่ตอนวัยเด็ก คุริรินถอนหายใจ “ข้าแทบจะลืมช่วงเวลาเหล่านั้นไปแล้วสินะ..”

ในขณะเดียวกันราดิสก็บินไปไกลกว่าหนึ่งพันไมล์และได้พบกับดราก้อนบอลลูกแรกแล้ว!

ในส่วนของดราก้อนบอลนี้ ถ้าหากดราก้อนบอลถูกขอพรไปแล้ว ก็จะปลิวกระจัดกระจายไปทั่วโลก จนไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนบ้าง แต่ว่าดราก้อนเรด้าที่บลูม่าสร้างขึ้นมานี้สามารถหาตำแหน่งของดราก้อนบอลได้ แต่ทว่ามันจะบอกเป็นสองมิติเท่านั้น ดังนั้นการจะหาดราก้อนบอลได้นั้นต้องบินขึ้นฟ้าและบนลงใต้ดินเลย

และมันใช้เวลานานมากเหมือนกัน กว่าราดิสจะรวบรวมดราก้อนบอลทั้งหมดมาได้

เมื่อเขากลับไปยังเกาะผู้เฒ่าเต่า เขาก็เห็นทุกๆคนได้มารวมตัวกันอยู่ที่นี่แล้ว รวมถึง อูรอนและปูอัลด้วย

“ฮ่าๆ ดูเหมือนว่าข้าจะมาช้าสุดสินะ” ราดิสวางดราก้อนบอลลงและทักทายทุกคน

หลังจากนั้นเขาก็นำดราก้อนบอลสี่ดาวออกมาจากหมวกของโกฮังและใส่รวมมันไว้กับลูกอื่นๆ

“เจ้ารู้ได้ไงว่าต้องทำแบบนี้?”

“อย่าตุกติกหล่ะ!” พิคโคโร่พูดอย่างเย็นชา

เท็นชินฮังเองก็พูดอย่างเสียงแข็งขึ้นมา “พูดตรงๆเลยนะถ้าโกคูไม่เชื่อใจเจ้า ข้าก็ไม่เชื่อเรื่องจักรพรรดิแห่งจักรวาลอะไรที่เจ้าเล่านั่นหรอก!”

“ใช่สินะ พวกเจ้าของสงสัยในตัวข้าอยู่” ราดิสถอนหายใจ แต่ก็เข้าใจดีว่า การจะเชื่อคนแปลกหน้าที่อยู่ดีๆมาบอกว่ามีอันตรายกำลังเข้ามา ใครจะเชื่อกันล่ะ!

‘ใจเย็นๆนะ เมื่อเวลามาถึง ทุกคนจะเชื่อใจข้าอย่างที่โกคูเชื่อเอง!’ ราดิสให้ปลอบใจตัวเอง

หลังจากนั้นราดิสก็เตรียมพร้อมแล้วก็ตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง

“ออกมาได้แล้ว เทพเจ้ามังกร!!”