Return Of The 8th Class Mage - Chapter.10 (ฟรี)

ตอนที่ 10 แขกผู้มาเยือน (6)

'นี่คือจุดสิ้นสุดของชีวิตของฉันแล้วสิ'

มาร์คัส โมเกรียน เจ้าของบ้านผู้ยิ่งใหญ่นั่งสั่นอย่างโศกเศร้า

ช่างเป็นความอัปยศที่จะต้องตายด้วยฝีมือของก็อบลิน

การล่าสัตว์ประหลาดเป็นเพียงงานอดิเรกสำหรับเขา

เขาไม่เคยคิดว่างานอดิเรกนี้จะทำลายอนาคตของคนในบ้านเขาได้

“เคี๊ยกก!”

เขามองก็อบลินที่อยู่ตรงหน้าเขา

มันแตกต่างจากก็อบลินอื่น ๆ ที่เขาเคยเจอ

มันมีผิวสีชมพูร่างใหญ่และมีทักษะในการต่อสู้

นอกจากนี้ยังเป็นผู้นำของก็อบลินเหล่านี้

มีการซุ่มโจมตีและกองทหารของเขาก็พ่ายแพ้โดยพวกก็อบลินนับไม่ถ้วน

'ต้องแจ้งกลับที่เมืองให้ได้'

เขาสังเกตเห็นก็อบลินหลายร้อยตัวและก็อบลินสีชมพูที่เป็นผู้นำของพวกมันด้วย

เพื่อที่จะไม่มีใครตกเป็นเหยื่อของพวกมันอีกต่อไป

ตอนนี้พวกมันเป็นเหมือนโจรที่อันตราย

* ชน! *

เมื่อเขากำลังจะยอมแพ้อย่างหมดหวัง เขาก็ได้ยินเสียงกระแทกกับพื้น

“ฟรอสต์โนวา”

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียง

มันฟังดูเหมือนเสียงของชายหนุ่ม

ก่อนที่เขาจะหมดสติ เขาก็พยายามที่จะดูว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร

เขาเห็นได้แค่ด้านหลังของชายหนุ่ม

'เด็กชายคนนั้นต้องเป็น….'

การแช่แข็งนรกกระจายไปทั่วรอบบริเวณหุบเขา

หุบเขาที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของก็อบลินที่กำลังถูกแช่แข็ง

" พ่อ! "

อืม? พ่อ?

เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของเด็กชาย

แล้วมันมาจากไหน?

"พ่อ! "

ท่านเจ้าของบ้านลืมตาของเขาขึ้น

เขาไม่เห็นเด็กชายที่มาช่วยเขาจากก็อบลินหรือเวทย์มนต์แช่แข็งนั่นแล้ว

เขาได้กลับมาอยู่ในห้องที่คุ้นเคย นั่นคือห้องนอนของเขา

“มาร์กาเร็ต ... ?”

มาร์กาเร็ต เรียกพ่อของเธออย่างสิ้นหวัง

แต่เมื่อเธอเห็นร่างของพ่อที่นอนนิ่งมาเป็นเวลานานเริ่มเคลื่อนไหว

“โอ้…. เกิดอะไรขึ้น”

เป้นคำถามที่เกิดมาจากความสับสน

" ท่านจอมเวทย์เขาเข้าไปช่วยชีวิตคุณและน้องชายด้วย ”

“แล้วคนอื่นล่ะ พวกเขาโอเคไหม”

" พวเขายังอยู่ดี…. "

ทุกคนที่ถูกจับโดยพวกก็อบลินทุกคนรอดชีวิตกลับออกมาได้

อย่างไรก็ตามทหารที่ถูกโจมตีไปตั้งแต่ตอนแรกไม่มีทางที่จะช่วยชีวิตพวกเขาได้แล้ว

แม้แต่จอมเวทย์ก็ไม่สามารถชุบชีวิตคนตายได้

“ฉันหลับไปนานเท่าไหร่”

“พ่อหมดสติไปสองวัน เราทุกคนนั้นกังวลมาก ...”

“พาฮอร์ธการ์มาหาฉัน”

" ฮะ? แต่คุณควรไปพบแม่และพี่ชายดีกว่า… ”

" ฉันจะไป แต่มีบางสิ่งที่ฉันต้องทำก่อน ”

มาร์กาเร็ตหยุดเถียงกับเขา

เธอออกจากห้องแทนเพื่อพาฮอร์ธการ์มา

“แปลกมาก ฉันไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้เชื่อฟังเรามาก่อนเลย”

ในเวลาต่อมา

พ่อบ้านแก่มีเคราสีขาววิ่งเข้ามาในห้อง

“ท่าน! ขอบคุณพระเจ้าที่ท่านยังสบายดี!”

“คุณต้องมีเวลาที่ยากลำบากสำหรับฉันแน่ ๆ เลย”

“ไม่ ไม่! มันเป็นหน้าที่ของฉัน แต่ตอนนี้ฉันแค่ดีใจที่คุณตื่นขึ้นมาและยังสบายดี”

เจ้าของบ้านตบมือไปที่หลังของเขาเบา ๆ

“มีผู้ตายกี่คน?”

" ท่าน…. "

" ฉันพร้อมแล้ว โปรดบอกจำนวนให้ฉันทราบหน่อย "

“ทหารสิบสองนาย….”

ชีวิตที่มีค่าเหล่านั้นถูกสังเวยให้กับงานอดิเรกของเขาที่เข้าไปล่าสัตว์ประหลาดในภูเขาโมเกรียน

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกก็อบลินต้องการประหารทุกคนตั้งแต่ที่ซุ่มโจมตี?

ทุกคนที่ออกไปล่าสัตว์ประหลาดจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงความตายที่อยู่ตรงนั้นได้

'มันช่างน่ากลัว'

เจ้าของบ้านได้จ่ายค่าส่วยเพื่อให้เรื่องนั้นเงียบแก่ผู้ประสบภัยในเวลาต่อมา

คนภักดีหลายคนที่ใช้ชีวิตเพื่อเมืองโมเกรียนนั้นได้ตายจากไปแล้วและเขารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบอย่างยิ่ง

“ตกลงบ้านของเราได้ให้รางวัลทหารที่เสียชีวิตไปหรือไม่”

" ใช่ เราให้รางวัลพวกเขาอย่างดีที่สุด ”

" ทำได้ดี…. อั๊กก! ”

เจ้าของบ้านส่งเสียงพึมพัมขณะพยักหน้า

ร่างกายของเขายังไม่หายดีเขายังคงมีอาการปวดหัวอยู่

พ่อบ้านแก่มองเขาด้วยความกังวล

ขณะที่ส่ายหัวเขาก็พูดต่อไป

“คุณบอกว่าจอมเวทย์ช่วยชีวิตฉันไว้นั่นคือ มาร์โก โมเกรียน ใช่ไหม?”

เจ้าของบ้านสันนิษฐานว่ามาร์โกเป็นคนที่เข้าไปช่วยชีวิตของเขาไว้

เขาเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งในความทรงจำของเขา แต่เขาไม่รู้กว่านั่นมันเป็นเพียงความฝันของเขาหรือไม่ นอกจากนี้เอียนยังเป็นเด็ก แม้ว่าเขาจะมีศักยภาพมหาศาลในตัวเขา…

" ไม่ใช่ครับท่าน เพราะท่านมาร์โกออกไปต่างเมืองไปทำภารกิจที่อื่น ฉันจึงไปขอความช่วยเหลือจากท่านเอียน ”

ดังนั้นมันจึงเห้นได้ชัดว่าเด็กที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่ภาพลวงตาหรือความฝันแต่มันเป็นความจริง

“เขาช่วยพวกเราทุกคนเอาไว้”

“.....”

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเวทย์แช่แข็งนั่นที่เขาได้เห็นก่อนที่จะหมดสติไปนั้นถูกสร้างขึ้นโดยเอียน

ตอนนี้เขาเข้าใจความโปรดปรานทั้งหมดที่เอียนได้รับจากจักรพรรดิแล้ว

'ฉันได้เห็นมันแล้ว'

เหตุผลที่จักรพรรดิและหอคอยงาช้างต้องการตัวเขามาก

เหตุผลที่พวกเขาสั่งให้ปราสาทโมเกรียนปกป้องเขา ดูแลเขา และบริการอย่างดี

'มิฉะนั้นประเทศหรืออำนาจอื่น ๆ อาจจะพยายามเอาตัวเขาไปได้'

หลังจากยุคของสงครามสิ้นสุดลงมันก็เป็นเวลา 60 ปีแล้วที่โลกแบ่งออกเป็นสามทวีปใหญ่ ๆ

ทั้งสามทวีปต่างก็มุ่งเน้นไปที่การเงินและอำนาจของพวกเขาโดยการเพิ่มจอมเวทย์ในทวีปของตนให้ได้มากที่สุด

ไม่มีใครรู้ว่าสงครามครั้งต่อไปจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่

สงครามที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเวลา

แม้ในขณะนี้แต่ละประเทศก็กำลังสืบหาข้อมูลของทวีปอื่น ๆ ด้วย

'พวกมันจะไม่ทำร้ายเขา แต่พวกมันจะพยายามเกลี้ยกล่อมเขาแน่นอน'

มันเป็นยุคของจอมเวทย์ มันเป็นจอมเวทย์ที่จะสามารถตัดสินผลแพ้หรือชนะของสงคราม

จอมเวทย์ของทวีปอื่น ๆ เป็นเป้าหมายในการลอบสังหาร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับจอมเวทย์ที่มีความสามารถที่โดดเด่น

อย่างไรก็ตามยังไงเอียนก็ยังเป็นเด็กอยู่

เขายังเด็กมากพอที่จะทำให้ถูกชักชวนก่อนที่จะถูกลอบสังหาร

'ฉันเป็นหนี้ชีวิตของฉันกับเด็กผู้ชายที่มีความสำคัญต่อทวีปอย่างเหลือเชื่อ'

เจ้าของบ้านอ้าปากค้างหลังจากหยุดคิดไปในช่วงเวลาสั้น ๆ

“ท่านจอมเวทย์อยู่ไหน ฉันอยากเจอหน้าเขา”

“เอ๊ะ มันคงแล้วยากที่จะพบเขาในตอนนี้”

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น? เขาบาดเจ็บสาหัสหรือเปล่า?”

“ไม่เขาไม่เป็นไร แต่…”

พ่อบ้านแก่หยุดอยู่พักหนึ่ง

จากนั้นเขาก็พูดต่อไปด้วยใบหน้าที่อับอาย

“เขาออกไปเพื่อ…. ขาย”

“ขาย”

ในขณะที่เจ้าของบ้านตื่นอยู่ในปราสาทเอียนก็กำลังคุยกับคนอื่น

ที่หุบเขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นถ้ำของก็อบลิน

“ศพทั้งหมดนี้มีคุณภาพดีที่สุด! ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้”

" ฉันแช่แข็งพวกมันก่อนที่พวกมันจะตาย ”

ชายวัยกลางคนที่เป็นพ่อค้าตอบรับเอียนด้วยความสุภาพ

" ถูกตัอง! ช่างเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด ”

ชายวัยกลางคนที่เป็นพ่อค้าที่ทำงานกับบริษัทการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้เรียกว่า 'ฟอร์เรี่ยน เทรดดิ่ง คอมพานี'

“ทั้งหมดนี้ราคาเท่าไหร่?”

เอียนได้ทำการซื้อขายเรียบร้อยแล้ว

ทำไมต้องขายศพก็อบลิน?

ถ้ามันถูกทิ้งไว้ที่นี่หลังจากที่มันละลายมันก็จะเน่าเสีย

มันจะดีกว่าที่จะนำมันออกมาขายดีกกว่าปล่อยให้มันเสียเปล่า

" มาดูกันมีก็อบลินทั้งหมดหกร้อยยี่สิบเอ็ดศพที่มีคุณภาพดีที่สุด ... ”

ร่างของสัตว์ประหลาดนั้นมีค่ามาก

นักเล่นแร่แปรธาตุมักจะใช้ส่วนต่าง ๆ ของมันเพื่อเป็นส่วนผสม

และมีความต้องการมันในด้านอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน

แน่นอนศพก็อบลินนั้นก็ไม่ได้แพงอะไรมากนัก

มันเป็นสัตว์ประหลาดที่อ่อนแอและธรรมดา

แต่คราวนี้มันมีจำนวนซากศพที่เยอะมาก

“... หนึ่งศพเป็น ฮอบก็อบลิน ว้าว! ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นศพนี้ในเมืองนี้เลยจริง ๆ !”

เอียนก็เห็นด้วยกับเขา

มันผิดปกติมากที่มีฮอบก็อบลินปรากฎตัวที่นี่

มันจะต้องได้รับการตรวจสอบในภายหลัง

“อย่างไรก็ตามมันจะมีค่าอย่างน้อยก็หนึ่งพันทอง……”

พ่อค้ามองที่ใบหน้าของเอียนอย่างระมัดระวังขณะที่เขาพูดพึมพำ

แม้ว่าเอียนจะยังเด็ก แต่เขาก็เป็นจอมเวทย์

นักเวทย์ที่ฆ่าก็อบลินนับร้อยตัว

เขาไม่กล้าโกงเอียน

มันอาจเป็นการเพิ่มประโยชน์ของเขา แต่เขาไม่ต้องการที่จะเสี่ยงชีวิตของเขาด้วยเช่นกัน

“แน่นอนอย่างที่ฉันพูดว่า 'อย่างน้อย' หนึ่งพันทอง”

เอียนไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าไปเลย

ราคาที่แนะนำไปไม่น่าพอใจสำหรับเขาหรือไม่?

“อะ..อา.. อย่างที่ฉันพูดมันคือ 'อย่างน้อย' ….”

“อ่า ฉันพอใจกับราคานี้”

ราคาที่ลูกค้าเสนอมานั้นเอียนพึงพอใจ

แต่เขาแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องที่เขาจะทำอย่างไรกับเงินดี

“มีคนอีกไหม”

เอียนตัดสินใจแล้วเขาก็พูดต่อ

“มีนักเล่นแร่แปรธาตุที่เก่งในเมืองนี้หรือไม่”

“อะไรกัน…?”

“ฉันกำลังมองหานักเล่นแร่แปรธาตุผู้ที่เก่งกาจในการทำยา”

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเอียนไม่ได้พิจารณาถึงยาอายุวัฒนะที่จะเพิ่มระดับพลังมานาของเขา

เพราะเขาไม่มีเงินเลย

แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว บางทีมันอาจเป็นไปไม่ได้เลยที่จะซื้อยาอายุวัฒนะที่มีคุณภาพสูงสุด แต่เขาอาจจะสามารถซื้อยาอายุวัฒนะบางตัวที่อยู่ในระดับปานกลางได้

“แน่นอนว่ามี เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านลอยด์ตรงนั้น เขามาจากเมืองหลวง เขาบอกว่าเขามาที่ด้านเหนือนี้เพื่อหาสมุนไพรที่หายากโดยเฉพาะและชื่อของเขาคือ….”

พ่อค้าหยุดนิ่งชั่วคราวเพื่อจดจำชื่อของนักเล่นแร่แปรธาตุผู้นั้น

“อ่อ! เลดิโอ เขาบอกว่า เลดิโอ”

เอียนสะกดชื่อของเขาอย่างเงียบ ๆ

เขาจำไม่ได้ว่าคือใครในอดีตของเขาก่อนที่จะย้อนเวลากลับมา

“หากคุณต้องการ ฉันสามารถติดต่อกับเขาเพื่อคุณได้นะ”

" ไม่เป็นไรขอบคุณ ฉันจะไปหาเขาในภายหลัง ”

หลังจากเอียนพูดจบเขาก็ออกจากหุบเขา

เวลาอาหารเย็นของปราสาทโมเกรียนกำลังจะเริ่มขึ้น

บรรยากาศของปราสาทโมเกรียนเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ผู้คนที่ได้เสียชีวิตไปและเจ้าของบ้านที่หมดสติกลับมา

'ฉันหวังว่าเขาคงจะตื่นขึ้นมาแล้วนะ'

บรรยากาศเศร้าอันหนักหน่วงทำให้เอียนไม่สามารถกินอาหารของเขาได้อย่างเอร็ดอร่อย

นอกจากนี้เขาไม่สามารถปล่อยให้แม่ของเขาให้อยู่คนเดียวในปราสาทที่มีแต่ความเศร้าโศกเช่นนี้ได้เลย

เอียนรีบกลับไปที่ปราสาทโมเกรียนอย่างรวดเร็ว

End...