GE146 โลกพิรุณย่อมมีพิรุณ [ฟรี]

ณ แคว้นเยว่ ภูเขาที่ห่างไกล วันที่พิรุณโปรยปราย

เมื่ออยู่ในโลกพิรุณ การที่พิรุณโปรยปรายย่อมไม่นับเป็นเรื่องแปลก

เมื่อ 2 ปีที่แล้ว สถานที่แห่งนี้เป็นที่ตั้งของนิกายเหอหวน ในราตรีนั้น หานหยวนจี๋สังหารล้างทั้งนิกาย

และสถานที่แห่งนี้ หานหยวนจี๋ยังได้พบศิษย์อย่างหนิงฝานโดยบังเอิญ

หนิงฝานถูกศิษย์นิกายเหอฮวนดูดซับปราณหยาง แต่นั่น...ก็ทำให้หนิงฝานได้พบกับจื่อเฮ่อ

สถานที่แห่งนี้ เป็นจุดเริ่มต้น และจุดสิ้นสุด

นิกายเหอฮวนถูกทำลาย เหลือเพียงภูเขาที่พังทะลาย เส้นชีพจรพิภพเบื้องล่างก็ถูกทำลาย ไร้ซึ่งแห่งผลิตปราณธรรมชาติ จึงทำให้ไม่มีผู้ใดมาก่อตั้งนิกายที่นี่ จะมีก็เพียงคนตัดไม้ที่ขึ้นเขามาหาไม้ไปทำฟืน

ผู้เยาว์ในอาภรณ์ขาวดำยืนอยู่ ณ ยอดเขาแห่งนี้ หลับตาพลางฟังเสียงพิรุณโปรยปราย

ความทรงจำในอดีตหวนกลับ

พิรุณโปรยเหล่านั้นไม่อาจต้องกายผู้เยาว์

เพราะผู้เยาว์คนนั้น ใช้เจตจำนงค์เทพพิรุณปัดป้องพวกมันออกไป

“หากโชคชะตาผันแปร มนุษย์ก็แปรเปลี่ยน… แต่ถึงพิรุณเปลี่ยนทิศ พวกมันยังคงเป็นพิรุณ… มนุษย์ช่างด้อยกว่าพิรุณ ช่างรวนเรยิ่งนัก”

ผู้เยาว์คนนั้นลืมตา เจตจำนงค์เทพปรากฏ

หานหยวนจี๋จากไปแล้ว ตู่กูจากไปแล้ว เมืองฉีเหม่ยยามนี้หนาวเหน็บ… โลกพิรุณมีพิรุณโปรย ทำให้ภูเขาแห่งนี้หนาวเย็น

อีก 100 ปีข้างหน้า บางทีเทพกษัตริย์เนี่ยอาจไม่มารุกรานตน ยิ่งหากเขาหาที่ซ่อนตัว มันยิ่งหาเขาไม่พบ

บรรลุขอบเขตไร้แบ่งแยกให้ได้ภายใน 100 ปี นับเป็นเรื่องยาก หากหนีได้...เหตุใดจึงไม่หนี

เหตุใดไม่หนี… เหตุใดต้องบากบั่นเพิ่มพูนพลัง

เหตุใดต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญฝ่ายอธรรม เหตุใดต้องฝึกตน… ฝึกไปเพื่ออะไร?

หัวใจแห่งปีศาจของหนิงฝานเริ่มปั่นป่วน หากเขาไม่ตัดมัน ก็ไม่อาจบรรลุขอบเขตแก่นทองคำได้ตลอดชีวิต

“บางที… หากทำตามที่อาจารย์กล่าว ล้มเลิกบรรลุขอบเขตไร้แบ่งแยกใน 100 ปี ล้มเลิกที่จะต่อสู้กับเทพกษัตริย์เนี่ย ตั้งหน้าฝึกฝนให้บรรลุขอบเขตไร้แย่งแยกในพันปี เช่นนั้นย่อมปลอดภัยกว่า”

“แต่มันผู้นั้นทำร้ายอาจารย์! ข้าจะปล่อยมันไว้ได้อย่างไร!”

ในพริบตาที่หนิงฝานลืมตา พิรุณที่โปรยปราณกลับหยุดนิ่งกลางอากาศ ราวกับโลกหยุดหมุน!

เหตุที่พิรุณหยุดนิ่งเป็นเพราะเจตจำนงค์เทพพิรุณของผู้เยาว์คนนั้น ที่ตั้งมั่นว่าจะไม่ตัดหัวใจแห่งปีศาจ!

ความปรารถนาที่แรงกล้า ทำให้พิรุณหยุดนิ่ง ทำให้หัวใจแห่งปีศาจถูกสะกด

“ยังไม่พอ… หากข้าใช้เจตจำนงค์เทพพิรุณทำให้พิรุณโปรยปรายไปทั่วทุกหนแห่ง ทวนสวรรค์ต่อต้านโดยไม่ตัดหัวใจแห่งปีศาจ ข้าก็จะสยบหัวใจแห่งปีศาจได้!”

หนิงฝานจ้องมองไปยังนิกายเหอฮวนที่ถูกทำลาย แล้วเหยียบย่างนภาหายไปกับพิรุณ

เมื่อหนิงฝานจากไป พิรุณที่หยุดนิ่งไม่ไหวติงก็โปรยปรายลงมา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้คนที่ขึ้นมาตัดไม้บนภูเขาตกตะลึง

“บ้าน่า… เหตุใดพิรุณจึงหยุดอยู่เช่นนั้น แปลก...แปลกยิ่งนัก สถานที่แห่งนี้ช่างน่าประหลาด รีบกลับกันดีกว่า”

หลังจากนั้น 1 วัน พิรุณก็หยุด ทิ้งไว้เพียงสายรุ้งที่งดงาม

เหนือท้องนภานิกายเทียนหลีโม่ที่ถูกทำลาย ปรากฏเงาร่างของผู้เยาว์ในอาภรณ์ขาวดำ แต่ด้วยแสงสีดำรอบกาย ทำให้ไม่มีผู้ใดเห็น

นิกายเทียนหลีโม่ถูกทำลาย แต่ภายในซากปรักหักพังเหล่านั้น ยังมีสมบัติของผู้เชี่ยวชาญที่ตายเหลืออยู่ ทำให้ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากมักมาออกล่าสมบัติที่นี่

โจรภูเขาเองก็มาชุมนุมกันมากเช่นกัน เมื่อผู้เชี่ยวชาญคนใดพบสมบัติ พวกมันจะลงมือแย่งชิง

หนิงฝานที่อยู่บนท้องนภา แผ่สัมผัสเทพปกคลุมที่ 500 ลี้พลางหวนนึกถึงบางสิ่ง

เขาจ้องมองซากปรักหักพังและหลับตา เขาไม่ได้มาเพราะต้องการสมบัติ แต่มาเพราะหวนนึกถึงความหลัง

หนิงฝานหลับตาอยู่นาน เมฆหมอกหนาค่อยๆปรากฏ เกิดเป็นพิรุณโปรยปราย

ราวกับเจตจำนงค์เทพพิรุณของหนิงฝาน ชักนำพิรุณเหล่านั้นมา

หนิงฝานกล่าวกับตนเอง

“เจตจำนงค์เทพของชู่เฉินสื่อประกอบไปด้วย 3 สิ่ง… สิ่งแรกคือเจตนาสังหาร… สิ่งที่สองคือเจตนาสงคราม… และสิ่งที่สามคือปรารถนาอันแรงกล้า… เมื่อทั้งสามสิ่งรวมกัน จึงเกิดเป็นเจตจำนงค์เทพของตน… ข้ามีความปรารถนา แม้จะยังน้อยเกินไปก็ตาม แต่ในอนาคต แรงปรารถนาอาจรุนแรงยิ่งขึ้น… ส่วนเจตนาสังหาร ข้ามีพร้อม และในนิกายเทียนหลีโม่แห่งนี้ ปกคลุมไปด้วยเจตนาสังหารของข้า!”

ภายในใจหนิงฝานปรากฏภาพหนิงกู่ วันที่เขามารับหนิงกู่ที่นิกายแห่งนี้ ครั้งนั้น หนิงกู่ฝึกตนในเส้นทางที่ข่มขื่นและน่าสงคราม ทำให้ยามนั้น เจตนาสังหารของหนิงฝานก็เพิ่มพูนเป็นเท่าทวี

แต่ผู้เชี่ยวชาญเปิดเส้นชีพจรที่กำลังล่าสมบัติ ไม่ได้รับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของผู้เยาว์คนนั้น

เหล่าผู้เชี่ยวชาญออกล่าสมบัติอยู่นาน แค่กลับไม่ได้สิ่งใดติดมือ ทำให้พวกมันไม่พอใจ

หนิงฝานไม่ได้สนใจพวกมัน และพวกมันก็ไม่สนใจพิรุณโปรย

แต่ไม่นาน พวกมันก็เริ่มส่งเสียโห่ร้อง!

“สมบัติวิญญาณระดับสูง! สมบัติวิญญาณทองคำ! โอสถผันแปรที่ 3! มันเป็นผู้ใด?”

ชายชราคนหนึ่งแหงนมองหนิงฝานที่ปรากฏกาย

ส่วนใหญ่ผู้ที่มาล่าสมบัติล้วนเป็นโจร พวกมันจะทำงานร่วมกัน และแบ่งสมบัติกัน

มีผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากเดินทางมายังนิกายเทียนหลีโม่เพื่อล่าสมบัติ แต่น้อยคนที่จะได้สมบัติไป การที่หนิงฝานปรากฏตัว เป็นเหมือนวัวที่ปรากฏต่อหน้าฝูงพยัคฆ์ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าหนิงฝานนำสมบัติติดตัวมามากเท่าใด แต่ก็ทำให้โจรเหล่านั้นเผยแววตาละโมบ

ชายชราคนนั้นสังเกตุเห็นบางสิ่งที่ผูกอยู่ที่ข้อมือหนิงฝาน มันเป็นถึงสมบัติวิญญาณระดับสูง ย่อมขายได้ราคาดี

ผู้เยาว์คนนั้นคือวัวหลงฝูง และวัวตัวนั้นยังเยาว์ ระดับพลังก็ไม่ได้โด่ดเด่นมากนัก

ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นไม่อาจสัมผัสถึงระดับของหนองฝานได้ แต่ด้วยที่หนิงฝานเป็นเด็ก พวกมันจึงคิดว่าหนิงฝานไม่ทางสู้ได้

แม้จะไม่ทราบว่าผู้เยาว์คนนี้มาเยือนนิกายเทียนหลีโม่ที่ถูกทำลาย แต่ก็มาได้ถูกเวลา เพราะยามนี้ สถานที่แห่งนี้ได้เต็มไปด้วยโจรแล้ว

“ฆ่ามัน...”

ชายชราสั่งผู้เชี่ยวชาญเปิดเส้นชีพจรที่ 7 ให้จู่โจม ชายชราแววตาเป็นประกาย ก่อนทะยานเข้าใส่หนิงฝาน

จะฆ่าหนิงฝาน… ชายคนที่กำลังทะยานเข้ามา หนิงฝานสังหารมันได้ราวกับบี้มด

แต่เมื่อมันเข้าใกล้หนิงฝาน มันก็สัมผัสพบถึงความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัว จนทำให้หัวใจของมันเต้นรัว ฝีเท้าที่พุ่งทะยานก็ช้าลง

เมื่ออยู่ห่างจากหนิงฝาน 10 จ้าง แรงกดดันที่ทรงพลังของหนิงฝานก็ทำให้เลือดลมของมันปั่นป่วน มันหวาดกลัว และพบว่ามันไม่อาจเข้าใกล้หนิงฝานแม้แต่น้อย

ชายคนนั้นมองหนิงฝานด้วยแววตาเหม่อลอย หนิงฝานไม่ใช่วัวหลงฝูงอย่างที่มันคาด แต่เป็นผู้เชี่ยวที่เก่งกาจ

สีหน้าของชายชราผู้นั้นแปรเปลี่ยน เมื่อมันสังเกตุเห็นเปลือกตาหนิงฝานขยับ มันเร่งตะโกนขึ้น

“หนีเร็ว”!

หนิงฝานลืมตา หยาดพิรุณโดยรอบแปรเปลี่ยนเป็นปราณกระบี่ฟาดฟัน

“สายไปแล้ว!” แววตาหนิงฝานแปรเปลี่ยนเย็นชา ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดที่มา ถูกปราณกระบี่พิรุณสังหาร!

หากให้สังหารผู้เชี่ยวชาญเปิดเส้นชีพจร หนิงฝานไม่จำเป็นต้องใช้ปราณ ใช้เพียงเจตจำนงค์กระบี่ของตน ผสานกับเจตนาสังหาร

แต่ยังไม่พอ… เจตนาสังหารที่ผสานกับเจตจำนงค์เทพยังอ่อนด้อยเกินไป แม้จะยังห่างชั้นกับชู่เฉินสื่ออยู่มาก แต่ยามนี้เขาก็สามารถผสานเจตจำนงค์เทพได้

แรงปรารถนา และเจตตาสังหาร หนิงฝานผสานพวกมันเข้าด้วยกันได้ แต่ยังเหลือเจตนาสงคราม… หนิงฝานและชู่เฉินสื่อนั้นต่างกัน ระดับพลังของเขายังไม่บรรลุระดับที่พร้อมทำสงครามที่รุนแรงได้

หนิงกู่ และจื่อเฮ่อก็อาจมีข้อนี้ที่เหมือนกัน ทั้งสองไม่ชอบการเข่นฆ่า แต่ก็ไม่มีทางเลือก

ผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆเริ่มปรากฏตัวบนซากปรักหักพัง และหนึ่งในนั้นก็จดจำหนิงฝานได้

“ปะ… ปีศาจทมิฬหนิงแห่งนิกายกุ่ยเชว่! ผู้ที่สังหารสือหยิน เหตุใดตัวตนระดับนี้ถึงได้มาเยือนนิกายเทียนหลีโม่ที่พังทลาย… หรือจะมาล่าสมบัติ”

คำถามมากมายปรากฏขึ้นในหัวของคนเหล่านั้น แต่หนิงฝานไม่ตอบ เงาร่างแปรเปลี่ยนเป็นรุ้งหิมะกระทั่งหายไป

“นิกายเหอฮวน นิกายเทียนหลีโม่… เหลือเพียงหุบเขาจันทราเยือกแข็งที่ยังไม่ได้ ข้าได้รับโอสถที่กลั่นมาจากพลังของหูฟงสื่อ ข้ารับปากมันว่าจะช่วยเหลือ… แต่นอกจากตระกูลหูแล้ว ก็คงไม่หมู่บ้านผู้เชี่ยวชาญใดที่เหลือรอด”

หนิงฝานจากไปพร้อมกับพิรุณ

เมื่อผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นเห็นหนิงฝานไป พวกมันก็ผ่อนคลายลงมาก

แต่ขบคิดถึงวิธีการที่หนิงฝานใช้พิรุณเข่นฆ่าเมื่อครู่ พวกมันต่างหวาดกลัว และไม่รู้ว่าหนิงฝานใช้วิธีการใด

บางที...ตลอดทั้งชีวิตของพวกมัน คงไม่วันได้เข้าใจ

ดังนั้น สิ่งที่พวกมันคิดได้ในยามนี้คือ ปีศาจทมิฬหนิงคือผู้เชี่ยวชาญที่น่าสะพรึงกลัวอย่างที่สุด

เขาจันทราเยือกแข็ง แคว้นเยว่ตะวันตก มีสถานที่แห่งหนึ่งโด่งดัง นั่นคือสระจันทราเยือกแข็ง ตระกูลหูปกครองสถานที่แห่งนี้

แต่เมื่อหวางเหยาปรากฏตัวในวันนั้น ผู้นำตระกูลอย่างหูฟงสื่อตกตาย ทำให้สระจันทรากระจ่างกลายเป็นของผู้อื่น

แต่คนผู้นั้นเป็นใครนั้น ตระกูลหูไม่ได้บอกกล่าวกับคนภายนอก แต่หากผู้ใดที่สืบหาความจริง จะทราบว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปีศาจทมิฬหนิง

ยามนี้หนิงฝานกลายเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ผู้คนจำนวนมากรู้จัก

ในวันที่ตระกูลหูถูกทำลาย ตระกูลผู้ฝึกตนจำนวนมากตีตนออกห่าง

แต่ถึงอย่างนั้น นิกายอัสนีม่วงได้ส่งคนมาพบตระกูลหู และยังขอให้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของนิกาย

หากไม่ได้หนิงฝาน สงครามในครั้งนั้นคงทำให้นิกายอัสนีม่วงเสียหายร้ายแรง ยามนี้ ประมุขนิกายบาดเจ็บสาหัส มันจึงต้องการตระกูลผู้ฝึกตนมาเข้าร่วม เพื่อเสริมกำลังให้แข็งแกร่ง

ตำหนักภายในตระกูลหู… ผู้อาวุโสในตระกูลและคนของนิกายอัสนีม่วงกำลังหารือ

“นิกายอัสนีม่วงล้อเล่นแล้ว… ผู้นำตระกูลเราอ่อนแอ ยังต้องการความช่วยเหลือจากปีศาจทมิฬหนิงอยู่” ผู้อาวุโสตระกูลหูในขอบเขตประสานวิญญาณขั้นต้นกล่าว

“ปีศาจทมิฬหนิง… เรื่องนี้อย่าให้ถึงมือเขาเลยดีกว่า ข้ารับปากกับปู่ของเขาไว้ว่า จะดูแลตระกูลด้วยตนเอง หากเรื่องอะไรให้ช่วยหรือสิ่งใดขาดเหลือ จงบอกข้า” ผู้เยาว์ที่ปรากฏในวันที่หวางเหยาบุกทำลายตระกูลหู ได้กลายเป็นผู้นำตระกูลคนใหม่ แต่ผู้อาวุโสที่ทำให้ที่ชี้แนะ กลับส่ายหัวในตัวผู้นำตระกูล

หนิงฝานได้ประทับตราวิญญาณไว้คนของตระกูลหูทุกคน... ด้วยที่หูหมิงผู้นำตระกูลคนใหม่ไม่ทราบลักษณะนิสัยของหนิงฝาน มันจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะร้องขอ เพราะหากหนิงฝานไม่ยอมช่วยและกลับคำ หนิงฝานอาจกระตุ้นตราประทับเพื่อสังหารคนในตระกูลทุกคน

เมื่อไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากหนิงฝาน ตระกูลหูจึงจำต้องขอความช่วยเหลือจากนิกายอัสนีม่วง

แต่ในขณะนั้น สัมผัสเทพที่แฝงด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากจุดที่ห่างไกลจากตำหนักของตระกูลหู

“วางใจเถอะ… ข้าหนิงฝานอนุญาติ และข้าจะไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้แน่นอน… และยามนี้ จะเป็นครั้งแรกที่ข้ายื่นมือช่วยตระกูลหู… หูหมิง เจ้ามาพบข้าบนยอดเขา”

หนิงฝานยืนอยู่บนยอดเขาจันทราเยือกแข็งพลางหลับตา

หูฟงสื่อยอมเปลี่ยนให้ตนเองกลายเป็นโอสถเสริมปราณ แลกกับการที่หนิงฝานต้องช่วยเหลือตระกูลหู 3 ครั้ง

หนิงฝานค่อยๆแผ่เจตจำนงค์เทพพิรุณ ราวกับเขากำลังพูดคุยอยู่กับหูฟงสื่อ

สิ่งใดคือคุณค่า?

ผู้เชี่ยวชาญที่ตัดขาดความรู้สึก… ฝึกตนอย่างยากลำบาก และถูกบังคับให้ต่อต้าน ทั้งหมดนั่นคือคุณค่าหรือ?

แล้วพิรุณก็โปรยปรายบนยอดเขาจันทราเยือกแข็ง

เสียงของพิรุณแฝงด้วยความว่างเปล่า

“ข้าเที่ยวเดินทางไปทั่วทุกหนแห่งเพื่อสิ่งใด… พิรุณที่ว่างเปล่า... สุดท้ายแล้วมีประโยชน์อันใด?”...