ตอนที่ 1 ข้อเสนอจากตระกูลฉู่

เมืองซีเฟิง ตระกูลสุ่ย

 

ท้องฟ้ายังคงมืดและดวงอาทิตย์กำลังลอยขึ้นฟ้า ฝูงชนมารวมตัวกันอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ตระกูลสุ่ย พวกเขากำลังตั้งหน้าตั้งตารอสิ่งที่เกิดขึ้นและคิ้วม้วนเข้าหากันจากเสียงหัวเราะ

 

ด้านหน้ามีรถม้าสภาพทรุดโทรมอย่างมากจอดอยู่และมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านข้าง

 

ชายหนุ่มมีอายุประมาณสิบหกปี ใบหน้าของเขาดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาดูล้ำลึกและกำลังจ้องมองไปที่คฤหาสน์ของตระกูลสุ่ยด้วยสายตาที่แหลมคม

 

"เจ้าหนุ่มนั่นดูเหมือนจะเป็นฉู่ชิงหยุน นายน้อยแห่งตระกูลชู ว่ากันว่าเขาเกิดมาพร้อมกับความอ่อนแอและเจ็บป่วยทั้งยังมีบุคลิกอ่อนแอ จะเรียกว่าขยะก็ไม่ผิด แล้วเขามาทำอะไรที่คฤหาสน์ตระกูลสุ่ยกัน?"

 

จากด้านในประตูคฤหาสน์ตระกูลสุ่ย หนุ่มสาวหลายคนที่กำลังสวมเสื้อสีฟ้าต่างยื่นหัวออกมาเพื่อมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างรถม้า

 

"ข้าได้ยินมาว่าเขามาเพื่อเสนอแต่งงาน บางทีอาจเป็นเพราะความงดงามของคุณหนู"

 

"คุณหนู?" ชายหนุ่มหลายคนรู้สึกตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

 

ชื่อของคุณหนูที่พูดถึงคือสุ่ยเชียนเย่ว เมื่อตอนอายุสิบปีนางบรรลุระดับหลอมกายาขั้นสามที่สามารถเชื่อมต่อกับสวรรค์และปฐพีได้ ทั้งยังมีจิตยุทธระดับสี่

 

เมื่อนางอายุสิบหกปี มีการกล่าวไว้ว่านางได้บรรลุระดับหลอมกายาขั้นเก้าแล้ว ความสามารถดังกล่าวทำให้นางไม่ได้เป็นเพียงแค่ตำนานของตระกูลสุ่ยเท่านั้น แต่ยังเป็นตำนานของเมืองซีเฟิงด้วยเช่นกัน

 

ยิ่งไปกว่านั้น สุ่ยเชียนเย่วไม่ได้มีพรสวรรค์ที่น่าอัศยรรย์เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นหญิงสาวที่งดงามที่สุดในเมืองซีเฟิงด้วย

 

หากตระกูลสุ่ยเปิดรับสมัครคู่ครองอย่างเปิดเผย มันก็เพียงพอที่จะรวบรวมชายหนุ่มทุกคนจากตะวันตกมาตะวันออกในสถานที่แห่งนี้

 

"ข้าได้ยินมาว่าฉู่ชิงหยุนเริ่มฝึกฝนตั้งแต่อายุหกปี ตอนอายุสิบปีถึงจะปลุกจิตยุทธออกมาได้แถมยังเป็นขยะอีก ซึ่งน่าจะเลวร้ายยิ่งกว่าพวกเราบางคนที่อยู่ที่นี่ซะอีก"

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า ไร้สาระยิ่งนัก เหมือนกับคางคกที่พยายามกินเนื้อหงส์ ทั้งที่ไร้ค่าแต่ยังต้องการแต่งงานกับคุณหนูอีก?"

 

คนหนุ่มสาวหลายคนเยาะเย้ยออกมาเสียงดังอย่างตั้งใจ มันดังเข้าไปในหูของฉู่ชิงหยุน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจและเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลสุ่ย

 

ในขณะนั้นมีทหารยามร่างใหญ่เดินออกมา เขาจ้องมองฉู่ชิงหยุนด้วยสายตาเหยียดหยามและพูดว่า

 

"ท่านประมุขสั่งว่าให้พานายน้อยฉู่เข้าไปข้างใน"

 

"นำทาง" ฉู่ชิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ซึ่งทำให้ทหารยามของตระกูลสุ่ยรู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่เขาก็สยบความโกรธนั้นลงและพาฉู่ชิงหยุนเดินเข้าประตูคฤหาสน์ตระกูลสุ่ย

 

ระหว่างทาง ในไม่ช้าฉู่ชิงหยุนก็เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ของตระกูลสุ่ย

 

เขาเหลือบมองรอบข้างอย่างผ่อนคลาย และเห็นผู้คนจำนวนมากกำลังยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ ประมุขตระกูลสุ่ย สุ่ยฉงเสียน กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งทำให้ทุกคนตัวแข็งทื่อ

 

ฉากที่เกิดขึ้น ถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะฉี่ราดไปแล้ว แม้จะยังไม่ได้เดินเข้าไปในห้องโถงหลักก็ตาม

 

แต่ฉู่ชิงหยุนนั้นเชิดหน้าสูงและเดินตรงอกผายไหล่ผึ่งเข้าไปในห้องโถงหลัก และหยุดอยู่ตรงหน้าสุ่ยฉงเสียน

 

"ข้าทำให้ท่านต้องรอนานหรือไม่?" ฉู่ชิงหยุนไม่ใช่คนอ่อนน้อมถ่อมตนหรือประจบ เขาพูดออกไปด้วยสีหน้าที่ปราศจากความตื่นตระหนกและดูสงบนิ่งมาก

 

"ฉู่ชิงหยุนที่เกิดมาเป็นคนขี้ขลาด เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเมื่อเห็นข้า แต่ทำไมวันนี้เขาถึงดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ หรือว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง?" สุ่ยฉงเสียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเขาแปลกใจกับการเปลี่ยนไปของฉู่ชิงหยุน

 

แต่ในไม่ช้า ความแปลกใจเล็กน้อยนี่ก็หายไป สุ่ยฉงเสียนกลับมาสุขุมอีกครั้งและพูดว่า "มันยังมีเวลาอีกตั้งหลายเดือนก่อนที่จะถึงวันเกิดของข้า ข้าเกรงว่ามันจะเร็วเกินไปที่หลานชายของข้าจะมาในเวลานี้"

 

"ท่านลุงสุ่ยเข้าใจผิดแล้วที่ข้ามาที่นี่วันนี้ไม่ได้มาอวยพรวันเกิดของท่าน แต่ข้ามาเพื่อยื่นข้อเสนอแต่งงาน" ฉู่ชิงหยุนกล่าว

 

"ข้อเสนอแต่งงาน?" ดวงตาของสุ่ยฉงเสียนแสดงให้เห็นถึงความหนาวเย็น

 

ฉู่ชิงหยุนพยักหน้าและพูดเสียงดังว่า "เมื่อสิบหกปีก่อน ท่านพ่อของข้าได้ช่วยเหลือตระกูลสุ่ยให้รอดจากการโจมตีของศัตรู หลังจากนั้น ตระกูลสุ่ยจึงริเริ่มที่จะสร้างข้อเสนอการแต่งงาน ตราบใดที่บุตรของทั้งสองฝ่ายมีอายุครบสิบหกปี สัญญาแต่งงานก็จะเป็นอันสมบูรณ์"

 

"นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น!"

 

สุ่ยฉงเสียนพูดด้วยเสียงต่ำว่า "หลานข้า ข้อตกลงนั่นถูกสร้างขึ้นโดยตระกูลสุ่ย แต่ตอนนี้พ่อของเจ้ายังคงหายสาบสูญ และไม่มีท่าทีว่าจะหาตัวพบ มันยังไม่สายเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องนี้จนกว่าเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัย"

 

"หรือว่าสิ่งที่ลุงสุ่ยจะสื่อคือถ้าพ่อของข้ายังไม่กล้บมา สัญญาณจะไม่เกิดขึ้น?" ดวงตาของฉู่ชิงหยุนจ้องมองไปที่เขาและความสุขุมของเขาเปลี่ยนแปลงไป เขาเริ่มก้าวร้าวขึ้นเล็กน้อย

 

"หลานข้า เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้ว" สุ่ยฉงเสียนหัวเราะแห้งๆ แต่ใบหน้าของฉู่ชิงหยุนนั้นดูเย็นชา ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่สุ่ยฉงเสียนและถามต่อว่า "ลุงสุ่ย ท่านหมายความว่าอย่างไร? หรือว่าท่านรู้ว่าพ่อของข้าอยู่ที่ไหน?"

 

เสียงของฉู่ชิงหยุนเป็นเหมือนกับเข็มที่เต็มไปด้วยพลังทะลุทะลวง ซึ่งทำให้ร่างกายของสุ่ยฉงเสียนถึงกับแข็งทื่อ

 

เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าดวงตาของฉู่ชิงหยุนนั้นเย็นชามากถึงขั้นหนาวไปถึงไขกระดูก ซึ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกับอยู่ในห้องเย็น เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่ครึ่งคำและสูดลมหายใจยังเป็นเรื่องลำบาก

 

"ไร้สาระ!" เสียงที่หยิ่งยโสดังขึ้น

 

มีหญิงสาวที่งดงามปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนพร้อมกับเสียง

 

หญิงสาวที่งดงามนี้มีอายุสิบหก ใบหน้าของนางค่อนข้างงดงามและทำให้ผู้คนต้องเสียความสุขุมของพวกเขาไป อย่างไรก็ตาม ดวงตาที่หยิ่งผยองของนางได้ทำลายใบหน้าที่งดงามของตัวเอง

 

นางถือว่าเป็นไข่มุกในสายตาของผู้คนตระกูลสุ่ย สุ่ยเชียนเย่ว

 

เมื่อเห็นนาง สีหน้าของฉู่ชิงหยุนไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงของเขายังคงสงบนิ่ง "สิ่งที่ข้าพูดทุกคำล้วนแต่ปฏิบัติตามคำสัญญา โดยไม่มีการปลอมแปลงแต่อย่างใด หนี้ก้อนนี้เป็นหนี้ของตระกูลสุ่ยของท่านที่ต้องชำระคืนให้แก่ตระกูลสุ่ยของข้า"

 

สุ่ยเชียนเย่วแสดงสีหน้าเฉยเมยและเข้าไปกดขี่ฉู่ชิงหยุน นางเย้ยหยันว่า "ฉู่ชิงหยุน ข้าเป็นถึงอัจฉริยะที่หาตัวจับได้ยากในมืองซีเฟิงในหนึ่งร้อยปี พรสวรรค์ของข้านั้นสูงมาก ชีวิตของข้าถูกกำหนดให้เป็นคู่ชีวิตกับคนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงที่สามารถทำให้ข้าตกหลุมรักได้ ชายที่สามารถทำให้ข้าตกหลุมรักได้นั้นจะต้องแข็งแกร่งกว่าข้าและเอาชนะข้าได้ แต่เจ้าที่มีบุคลิกอ่อนแอและปวกเปียก ทั้งยังเป็นขยะในรุ่น เจ้าควรยอมแพ้ซะ!"

 

ทั้งห้องโถงกลายเป็นเงียบงัน และเกือบจะทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ

 

ด้วยพรสวรรค์ของสุ่ยเชียนเย่ว ความสำเร็จในอนาคตของนางจะต้องไร้ขีดจำกัด!

 

คนที่สามารถเอาชนะใจนางได้จะต้องเป็นคนที่มีพรสวรรค์เจิดจรัส ส่วนฉู่ชิงหยุนนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ

 

เขาถูกผู้คนจำนวนมากหัวเราะเยาะ แต่สีหน้าของฉู่ชิงหยุนไม่ได้แสดงร่องรอยของความอับอายออกมาแต่อย่างใด และดวงตาของเขายังคงดูสงบเยือกเย็น แต่ในความสงบนั้นแฝงด้วยความดูถูก

 

ใช่ เขากำลังดูถูก!

 

ราวกับว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าหัวกำลังจ้องมองไปที่มดอันต่ำต้อย เขาไม่ได้ดูถูกนางเท่านั้น แต่ยังดูถูกการกระทำไร้สาระของนางด้วย

 

"ดูเหมือนเจ้าจะเป็นพวกเอาแต่ใจตัวเองใช่ไหม?" ฉู่ชิงหยุนหันหลังและมองสุ่ยเชียนเย่ว เขาหัวเราะและพูดว่า "เมื่อไหร่กันที่ข้าบอกว่าวันนี้ข้าจะมาแต่งงานกับเจ้า?"

 

"ข้า...เอาแต่ใจ?"  สุ่ยเชียนเย่วสั่นไหวกับคำพูดนั้นและทำให้ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงริมฝีปากบนและร่างของนางสั่นขึ้นลง นางรู้สึกละอายและโกรธเป็นอย่างมาก

 

อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากอารมณ์ทั้งสองที่เกิดขึ้นแล้ว ภายในใจของนางก็เต็มไปด้วยข้อสงสัย

 

นี่เขาไม่รู้หรือว่าตระกูลสุ่ยมีบุตรสาวเพียงคนเดียว

 

ถ้าฉู่ชิงหยุนไม่ได้มาที่นี่เพื่อแต่งงานกับนาง ถ้างั้นเขามาแต่งกับใคร?