เทพกระบี่มรณะ - 298

เทพกระบี่มรณะ - 298

 

ตอนที่ 298: หญิงสาวชุดเหลือง

เมื่อเห็นว่ามีบอลเพลิงกำลังลอยมาทางเขา เจี้ยนเฉินก็ได้แต่จ้องมองอย่างตกใจ แต่เขาก็ตั้งสติได้อย่างเร็วและกระโจนหนีออกมา

"ปัง ! " เสียงดังเสียดหูในตอนที่บอลเพลิงระเบิดออกตรงที่ที่เจี้ยนเฉินเคยยืนอยู่ หลุมที่เกิดจากบอลเพลิงกว้างเกือบ 3 เมตรกระจายไปทั่วพื้น ในขณะที่มันได้เผาไหม้ทุกอย่างตรงที่มันกระทบ

เมื่อเห็นหลุมใหญ่ที่เกิดขึ้น ตาของเจี้ยนเฉินก็เบิกกว้างก่อนที่จะพึมพำออกมาด้วยสายตาที่ดูตกใจ "นะ นี่เป็นการระเบิดที่เกิดจากปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรนี่ ! "

หลายวิ าทีต่อมา เสียงระเบิดของบอลเพลิงก็ดังออกมาจากสองสามกิโลเมตรถัดไป ในขณะที่บอลเพลิงก็กำลังพุ่งมาที่เขาจากยอดเขาใกล้ ๆ

เจี้ยนเฉินจ้องไปที่ยอดเขาที่บอลเพลิงถูกยิงมาและมุ่งหน้าไปที่นั่นทันที ในพริบตาเดียว เจี้ยนเฉินก็มาถึงบริเวณนั้นและเขาก็เริ่มปีนขึ้นไปที่ยอดเขา

ที่ยอดไม่ได้กว้างมากและเส้นรอบวงเพียง 10 เมตรเท่านั้น มีปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรค์อยู่บนหลุมสีดำสนิทกว้าง 5 เมตรพร้อมทั้งชายหนุ่มอายุ 30 ปีที่กำลังมองลงมา สายตาของเขามองไปด้านล่างเพื่อหาเป้าหมาย แต่ท่าทางที่เขากำลังทำ ทำให้เขาดูเหมือนโจรที่ดูตลกขบขัน

ในตอนที่เจี้ยนเฉินเห็นปืนใหญ่ผลึกแกนอสูร เขาก็กลั้นหายใจไป เขาไม่คิดว่าบอลเพลิงที่ยิงมาที่เขาจะมาจากปืนใหญ่ผลึกแกนอสูร

ในการชุมนุมทหารรับจ้างในครั้งนี้ มีคนที่เอาปืนใหญ่เวทมนต์มาด้วยจริงจริง....

ในตอนนี้เอง ชายหนุ่มก็รู้สึกถึงบางอย่างผิดปกติด้านหลังเขา เขาหันไปอย่างเร็วแล้วเขาก็ตะลึงถึงความหนุ่มของเจี้ยนเฉิน แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากกว่าคือการที่เจี้ยนเฉินลอบขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ เหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงที่นั่นตั้งแต่แรก

ชายหนุ่มไม่ลังเลและเริ่มวิ่งลงไปจากยอดภูเขาเพื่อพยายามที่จะหนี

เจี้ยนเฉินหายไปจากสายตาและปรากฏขึ้นอีกครั้งข้าง ๆ ชายหนุ่มผู้นี้ เขาคว้าเอาเสื้อของชายหนุ่มนี้ไว้และยกขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะเหวี่ยงเขาลงไปที่พื้น

"อย่าฆ่าข้าเลย ข้าจะให้ป้ายของข้าทั้งหมด ! " ชายหนุ่มหมดหวังที่จะหนีและเริ่มร้องวิงวอนขอชีวิต

เจี้ยนเฉินยืนอยู่ที่ขอบหลุมตรงที่ที่เขาโยนชายหนุ่มไปและพูดกับเขาจากด้านบน "เจ าชื่ออะไร ! "

"ขะ ข้าชื่อยาคอบ" ชายหนุ่มตอบกลับ

เจี้ยนเฉินมองไปที่ปืนใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านบนก่อนจะมองไปที่ยาคอบ "เจ้ารู้วิธีติดตั้งปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรอย่างนั้นหรือ?"

"ชะ ใช่ ข้าเรียนรู้มันมาตั้งแต่ข้ายังเล็ก ข้าคุ้มเคยดีกับทุก ๆ ชิ้นส่วนที่สำคัญของปืนใหญ่ แม้แต่ข้าจะหลับตาข้าก็สามารถประกอบปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรได้" ยาคอมสาธยายออกมา

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างมีความสุข "เจ้าอยากจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ ? "

"ข้าอยาก ! มือกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะให้ทุกอย่างเป็นการแลกเปลี่ยนเลย" ยาคอบอ้อนวอนจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

เจี้ยนเฉินกระโจนลงไปในหลุมและเอากล่องเหล็กใหญ่ในแหวนมิติของเขาออกมาทำให้ยิ่งรู้สึกว่าหลุมแคบขึ้นไปเล็กน้อย

เจี้ยนเฉินชี้ไปที่กล่อง "ถ้าเจ้าแสดงให้ข้าดูวิธีการประกอบชิ้นส่วนที่จำเป็นพวกนี้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป นอกไปจากนั้น ข้ายังจะให้รางวัลเจ้าอีกด้วย"

หลังจากนั้น ชายหนุ่มผู้นี้ก็มีท่าทียินดีพร้อมกับรอยแห่งความเหลือเชื่อในขณะที่เขามองไปที่กล่องเหล็กที่มหัศจรรย์นี้

"นะ นี่มันฐานของปืนใหญ่นี่" ยาคอมพึมพำในขณะที่เขามองไปที่ชิ้นส่วน

หลังจากที่ได้ยินคำของยาคอบที่พูดเกี่ยวกับของชิ้นนี้แล้ว เจี้ยนเฉินก็ถอนหายใจโล่งออกมา เขาครอบครองชิ้นส่วนของปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรขั้นสูงมาได้ไม่นาน โชคร้ายที่เขาไม่รู้ว่าจะประกอบมันอย่างไรและมันก็เหมือนขยะจนมาถึงในตอนนี้ นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้ประกอบปืนใหญ่นี้ในที่สุด เจี้ยนเฉินรู้สึกตื่นเต้นเพราะอาวุธทำลายล้างที่ทรงพลังนี้สามารถฆ่าได้แม้แต่เซียนปฐพี

แม้ว่าเขาจะเป็นเซียนปฐพีที่สามารถสู้กับเซียนปฐพีอื่นได้อย่างไม่มีปัญหาแล้ว แต่ปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรขั้นสูงนี้ก็ยังมีประโยชน์อยู่

"เปิดมันออกแล้วดูว่าเจ้าประกอบมันได้หรือไม่ ข้าหวังว่าเจ้าคงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ" เจี้ยนเฉินพูดอยู่ด้านข้าง

"ถ้ามันเป้นปืนใหญ่ผลึกแกนอสูร ก็ไม่มีปัญหาหรอกสำหรับข้า ! ไม่ว่ามันจะมีปัญหาหรือข้อปกพร่องใด ข้าก็สามารถซ่อมมันได้ ! " ยาคอบพูดออกมาด้วยความมั่นใจในตัวเองมากในขณะที่เขาเปิดกล่องเหล็กและมองดูสิ่งของในนั้น

หลังจากที่เปิดกล่องหนึ่งออกมา เขาก็เห็นว่าวัสดุที่ใช้ในการประกอบปืนใหญ่นี้ค่อนข้างแตกต่างออกไป เขาร้องออกมาอย่างตกตะลึงและพูดออกมาอย่างประหลาดใจ "นี่เป็นปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรขั้นสูงนี่ ! สวรรค์ ปืนใหญ่แบบนี้สามารถยิงได้ไกลกว่า 20 กิโลเมตรและสังหารเซียนปฐพีได้ ! ข้าตาบอดไปหรือเปล่า ? ปืนใหญ่ประเภทนี้เป็นของที่หลายหลายอาณาจักรแย่งชิงกันและยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อที่จะได้มันมา"

"ประกอบมันให้ข้าเร็ว ๆ ยิ่งเจ้าทำเสร็จเร็วเท่าไหร่ เจ้าก็ไปได้เร็วขึ้นเท่านั้น" เจี้ยนเฉินพูดออกมาอย่างไม่อดทน

"ได้ ได้ ข้าจะทำเดี๋ยวนี้เลย ! " ในตอนนี้ยาคอบก็เริ่มประกอบเพราะชีวิตเขายังคงอยู่ในอันตรายอยู่

ยาคอบขยับมือทั้งสองอย่างเร็วในการประกอบชิ้นส่วนต่าง ๆ เข้าด้วยกัน ในครึ่งชั่วยาม เขาได้ถอดปืนใหญ่เข้าออก 3 ครั้งเพื่อให้เจี้ยนเฉินได้เรียนรู้และจดบันทึก

แม้ว่าปืนใหญ่ธรรมดาจะมีชิ้นส่วนเป็นพันชิ้น แต่ด้วยความฉลาดและความจำที่แม่นยำของเจียนเฉิน เขาก็สามารถจำทุกอย่างได้

ปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรขั้นสูงใหญ่กว่าปืนใหญ่ก่อนหน้านี้เสียอีก ถ้ากางมันออกมันจะกว้างถึง 10 เมตร เจี้ยนเฉินเอาแกนสัตว์อสูรขั้นที่ 5 ออกมาจากเข็มขัดมิติแล้วพูดออกมาอย่างมีความสุข "ให้ข้าทดสอบพลังของปืนใหญ่นี้หน่อย"

ยาคอบพูดออกมาด้วยท่าทีเจ็บปวด "ปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรขั้นสูงเป็นของดีอย่างไม่ต้องสงสัย การใช้แกนอสูรระดับ 5 ไปเพื่อทดสอบคงจะน่าเสียดาย เจ้าควรเก็บมันเอาไว้"

หลังจากนั้น พลังงานก็ไหลจากแกนอสูรเข้าไปที่ปืนใหญ่ ปืนใหญ่เริ่มสะสมพลังงานเพื่อเตรียมที่จะยิงระเบิดพลังงานออกไปจากปืนใหญ่

ยาคอบและเจี้ยนเฉินยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อดูปืนใหญ่ที่ยิงพลังงานออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้ทำอันตรายใดกับพวกเขา

"ปัง ! "

ในทันทีที่ปืนใหญ่สะสมพลังงานเสร็จ เสียงยิงของปืนใหญ่ก็ดังขึ้นมา ทั้งคู่เห็นบอลแสงเจิดจ้าที่ยิงออกมาจากปืนใหญ่ไปยังท้องฟ้าก่อนที่มันจะตกไปที่ยอดของภูเขาใกล้ ๆ

"ปัง ! "

จากที่ไกลออกไป เจี้ยนเฉินรู้สึกได้ถึงความปั่นป่วนในอากาศ ควันโขมงอยู่ในอากาศ ในขณะที่ยอดเขาที่ถูกยิงใส่ก็แตกกระจายไปด้วยหินก้อนใหญ่และเสียงดัง ในขณะที่ท้องฟ้าด้านบนของมันก็มีควันรูปดอกเห็ดที่ทำให้ผู้คนที่เห็นต้องตกใจ

ไม่นานต่อจากนั้น เจี้ยนเฉินออกไปที่ยอดเขานั้นอย่างช้า ๆ และเห็นว่าที่ยอดเขานั้นถูกทำลายล้างไปจนไม่เหลือชิ้นดี

"นะ นี่คือพลังของปืนใหญ่ผลึกแกนอสูรขั้นสูงหรือนี่? น่าตะลึงจริงจริง ไม่สงสัยเลยว่าทำไมอาวุธนี่ถึงฆ่าเซียนปฐพีได้" ยาคอบพูดกับเจี้ยนเฉินด้วยท่าทางตกตะลึง

แม้แต่เจี้ยนเฉินยังรู้สึกกลัวในพลังของปืนใหญ่นี้ ถ้ามีอาวุธนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะฆ่าเซียนปฐพีได้เท่านั้น แต่เขายังฆ่าแม้แต่สัตว์อสูรระดับ 5 ถ้าพลังของปืนใหญ่นี้ร้ายแรงเหมือนที่คนอื่นพูดจริง ๆ ถ้างั้นเซียนปฐพียังต้องกลัวถ้าปืนใหญ่นี้ถูกใช้ขึ้นมา

เจี้ยนเฉินเอาแกนอสูรระดับ 4 ออกมาหลายอันแล้วส่งให้ยาคอบ "เจ้าไปได้ พวกนี้เป็นของเจ้า"

ยาคอบรับแกนอสูรมาอย่างยินดีก่อนที่จะจากไปอย่างรวดเร็ว เขารีบไปอย่างรวดเร็ว เหมือนว่าเขากังวลว่าเจี้ยนเฉินจะกลับคำสัญญา

เจี้ยนเฉินถอนหายใจก่อนที่จะมองไปที่ปืนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วมองไปที่ชิ้นส่วนที่ไม่มีประโยชน์ของปืนใหญ่

หลังจากที่เจี้ยนเฉินแยกส่วนปืนใหญ่และเก็บกลับเข้าไปในแหวนมิติของเขาแล้ว จู่ ๆ เขาก็ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่าง

กระบี่วายุโปรยปรากฏขึ้นในมือของเขา ก่อนที่เขาจะ ทงไปด้านหลังทันที

"ปัง ! "

เสียงระเบิดดังขึ้นในทันทีที่เจี้ยนเฉินเคลื่อนไหว เจี้ยนเฉินกำกระบี่เอาไว้แน่น และถูกส่งให้ลอยกระเด็นถอยไปก่อนที่เขาจะกระอักเลือดออกมา ร่างของเขาทั้งหมดอ่อนแรงในตอนนี้ แม้ว่าเขาจะอยู่ที่ภูเขาก่อนในตอนแรก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาลอยมาที่ไหนในตอนนี้

กระบี่วายุโปรยตกอยู่ด้านหลังเขาในขณะที่เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง สายตาของเขาจ้องออกไปและพบคนที่ชุดเหลืองที่อยู่บนยอดเขาอีกที่ซึ่งห่างออกไป 3 กิโลเมตร เนื่องจากระยะทางที่ไกลทำให้เขาไม่เห็นหน้าตาของคนผู้นี้ได้อย่างชัดเจน

เจี้ยนเฉินรู้สึกตกใจในใจในตอนนี้ คู่ต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่งเกินไป แค่การโจมตีเดียว เขาก็ได้รับความเสียหายอย่างมาก และนี่เป็นการโจมตีระยะไกลถึง 3 กิโลเมตรอีกด้วย!

เจี้ยนเฉินกระโจนลงมาจากยอดเขาและเริ่มหาที่กำบังที่พื้นด้านล่าง

เสียงดังกำลังพุ่งมาทางเจี้ยนเฉิน เขาใช้ภูมิประเทศเพื่อซ่อนตัวเองและร่องรอยของเขา เขาได้ยินเสียงตำแหน่งที่คนผู้นั้นอยู่ จากนั้น เขาก็กระโจนออกจากจุดเดิมของเขาและพุ่งไปที่เป้าหมาย

อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นก็กำลังรอการจู่โจมอย่างกะทันหันของเจี้ยนเฉินอยู่ กระบี่ยาว 4 เมตรที่มีแสงสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นที่มือของเขาทันที กระบี่กระเพื่อมไปด้วยแสงที่เหมือนริ้วน้ำก่อนที่จะพวยพุ่งไปด้วยพลังเซียน

คนชุดเหลืองตั้งกระบี่ขวางรับกระบี่ของเจี้ยนเฉิน ทันใดนั้น ทั้งสองก็ปะทะกระบี่กันหลายครั้งก่อนที่จะถอยไป

แม้ว่าเขาจะหน้าซีดขึ้นทุกครั้งที่ประกระบี่กัน แต่เขาก็ยืนอยู่อย่างไม่โอนแอน มือขวาของเขาจับอาวุธที่ชี้ไปที่คนที่อยู่ในชุดเหลือง

ในตอนที่เจี้ยนเฉินเห็นรูปร่างของคนคนนี้ เจี้ยนเฉินก็ทำใบหน้าแปลก ๆ คนที่อยู่ในชุดเหลืองจริง ๆ แล้วเป็นหญิงสาวอายุ 30 ปีด้วยหน้าตาที่งดงามราวกับนางฟ้า ผมยาวดำของนางสยายไปกับสายลมที่ด้านหลังของนาง แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะบดบังสายตาที่เย็นชาที่น่ามหัศจรรย์ของนางที่เปล่งประกายไปด้วยความเฉลียวฉลาดได้ แม้แต่คิ้วของนางยังให้ความรู้สึกที่สวยงาม ที่หลังของหญิงคนนี้มีธนูที่ยาว 2 เมตรที่ทำมาจากทองที่ส่องประกายเปล่งปลั่งซึ่งทำให้มันดูไม่ธรรมดาเลย

เมื่อเห็นหญิงสาวคนนี้ ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็หรี่แคบลงในขณะที่เขาทำท่าทางครุ่นคิด เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขากลับคุ้นเคยเมื่อเขาเห็นนาง มันเหมือนกับว่าเขาเคยเจอนางที่ไหนมาก่อนสักที่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าที่ไหน

หญิงคนนั้นจ้องไปที่เจี้ยนเฉินอย่างเย็นชา จากนั้น ในเสี้ยววินาที ตาของนางก็เบิกกว้างและใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไป นางมองไปที่ใบหน้าของเจี้ยนเฉินด้วยความตกใจก่อนที่จะเปล่งกลิ่นอายที่โกรธเกรี้ยวออกมา "เจ้าน่ะเอง! เจ้าโจรสถุล ! "