เทพกระบี่มรณะ - 296
เทพกระบี่มรณะ - 296
ตอนที่ 296: หน้าไม้
เมื่อเห็นว่าดาบของเขาเขาโดนป้องกัน ศัตรูก็ร้องตกใจออกมาก่อนที่จะดึงดาบกลับไปเพื่อที่จะฟันไปที่เจี้ยนเฉินอีกครั้ง
กระบี่ของเจี้ยนเฉินกระพริบหายไปอีกครั้ง ทำให้คนอื่น ๆ ได้ยินเพียงเสียงของกระบี่ที่พุ่งมาที่พวกเขาอย่างรวดเร็วเท่านั้น แม้ว่าจะมีดินบังการมองเห็นของเขาอยู่ แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา มันก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อความสามารถในการต่อสู้ของเขามากนัก
ในพริบตาเดียว เจี้ยนเฉินและคนอื่นก็ผลัดกันโจมตีหลายครั้ง ก่อนที่เขาจะอาศัยจังหวะได้เปรียบที่คนอื่น แทงไปที่ข้างหน้าด้วยความเร็วดุจสายฟ้าไปที่คอของชายคนหนึ่ง
กระบี่นั้นรวดเร็วมาก และมันก็พุ่งไปถึงข้างหน้าของชายคนนั้นทันที ปราณกระบี่จำนวนมหาศาลได้กระเพื่อมออกจากปลายกระบี่และเริ่มกัดกินไปที่คอของเขา
ชายคนนั้นร้องออกมาอย่างขวัญหาย แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย เขาก็เอาอาวุธเซียนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาเอามันขึ้นมาบังที่คอแล้วเตะเจี้ยนเฉินออกไปในทันที
กระบี่วายุโปรยแทงไปถูกดาบของชายคนนั้นจนเป็นรอยสีขาวลึก ในขณะที่มือซ้ายของเจี้ยนเฉินก็กระแทกลงไปที่ขาของชายคนนั้นด้วยพลังเซียนปริมาณมหาศาล
"แกร๊ก!"
เสียงกระดูกหักดังออกมาจากขาของชายคนนั้นทันที แรงจากการโจมตีส่งให้ชายคนนั้นลอยกระเด็นออกไปจากเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินใช้โอกาสนี้กระโจนออกมาจากฝุ่นดินที่ล้อมเขาเอาไว้และจ้องไปที่คนที่โจมตีเขา เขาเห็นชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดสีน้ำตาลที่มีดวงตาเล็กแต่ค่อนข้างดุร้าย เขามีเครายาวและถือดาบที่ยาวเกือบเท่าความสูงของเขา
เจี้ยนเฉินจ้องมองชายผู้นั้นอย่างเย็นชา "ตั้งแต่เมื่อไรกันที่มีเซียนปฐพีที่ลอบโจมตีคนอื่นจากด้านหลัง?"
เมื่อได้ยินดังนั้นชายวัยกลางคนก็พ่นลมออกมาทางจมูก "ฮืม อย่าอ้างความชอบธรรมแบบนั้นเลย นี่มันเป็นการคัดเลือกทางธรรมชาติ ใครก็ตามที่ได้รับชัยชนะสุดท้ายก็คือผู้ชนะ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม" ชายคนนี้จ้องไปที่เจี้ยนเฉินแล้วพูดออกมา "เจ้าหนุ่ม เจ้าไม่ได้ดูแก่มาก แต่ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นเหลือเชื่อจริงจริง เจ้าหนุ่มขนาดนี้แต่ก็ยังเป็นถึงเซียนปฐพี ! "
"ขอบคุณสำหรับคำชม" เจี้ยนเฉินยิ้มออกมา "ในตอนนี้ เจ้าอยากจะให้ป้ายของเจ้ากับข้าเองหรือจะให้ข้าไปเอามันมาด้วยตัวเองจากเจ้าล่ะ?"
"เจ้าช่างโอหังนักที่ต้องการจะเอาป้ายของข้า ขอข้าดูความแข็งแกร่งของเจ้าหน่อยสิว่ามากพอที่จะทำแบบนั้นหรือไม่" ชายคนนี้พ่นลมออกมาทางจมูกก่อนที่จะเหวี่ยงดาบเพื่อเตรียมตัวที่จะสู้อีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน พลังเซียนธาตุดินจำนวนมากก็เริ่มควบแน่นอยู่ที่ร่างกายของเขาเหมือนชุดเกราะ ทำให้เขามีการป้องกันที่แข็งแกร่งมากขึ้น
กระบี่ของเจี้ยนเฉินนั้นรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ ในชั่วขณะเดียว การโจมตีจากกระบี่เพียงกระบวนท่าเดียวของเขาก็เห็นเหมือนมันออกมาจากหลายมุม ภาพติดตาของแต่ละกระบี่ยากที่จะบอกได้ว่าอันไหนของจริงหรือปลอม
ในตอนนี้ ภายใต้การโจมตีของเจี้ยนเฉิน ชายวัยกลางคนแทบไม่มีเวลาที่จะหายใจ เขาถอยกลับอย่างยากลำบาก ร่างของเขาเต็มไปด้วยรอยกระบี่ ในขณะที่เกราะพลังเซียนธาตุดินของเขาก็เกือบจะถูกทำลาย มันคงอยู่ได้อีกไม่นานนัก
ชายผู้นี้นิ่งอึ้งไปในตอนนี้ เขาไม่คิดว่า เจี้ยนเฉินจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเซียนปฐพีก็ตาม แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับเดียวกัน แต่เขาก็สู้เจี้ยนเฉินไม่ได้เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับกระบี่ของเจี้ยนเฉิน กระบี่นั้นเร็วเกินไปกว่าที่เขาจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ได้ทัน และภาพติดตาของกระบี่ก็ทำให้เขาตกอยู่ในความมึนงง
เมื่อรู้ว่าเขาเทียบไม่ได้ เขาจึงล้มเลิกที่จะสู้ เขาหลอมรวมเข้ากับพื้นดินให้หายไปจากสายตาเพื่อที่จะหลบหนี
การเคลื่อนไหวแปลก ๆ ของชายผู้นี้ทำให้เจี้ยนเฉินนิ่งไป เมื่อเห็นว่าชายคนนี้หายจากสายตาลงไปที่พื้นดิน เจี้ยนเฉินก็ตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นวิธีการหนีแบบนี้
ทักษะการหนีของชายคนนี้ไม่ได้ทำให้ตัวตนของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง ทุกการเคลื่อนไหวของเขา จะสังเกตเห็นได้ถึงดินกองเล็ก ๆ ที่โผล่ขึ้นมาเป็นทาง ใครก็ตามที่มีสายตาที่แหลมคมก็สามารถที่จะตรวจจับได้
เจี้ยนเฉินแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะกระโจนออกไป 30 เมตรกลางอากาศและจากนั้นเขาก็ใช้กระบี่วายุโปรยที่ส่องแสงของเขาแทงลงไปที่กองดินเล็ก ๆ ที่ปูดขึ้นมาด้วยความเร็วสูง
"ฉึก ! "
ในขณะที่กระบี่แทงลงไปที่พื้นดิน เลือดก็พุ่งเหมือนน้ำพุไปบนอากาศ ปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉินแทงถูกชายวัยกลางคน
ชายคนนี้ไม่มีเวลาที่จะมาตกใจ เขาพยายามที่จะเคลื่อนที่ให้ไวขึ้นเพื่อที่จะหนีในตอนนี้ เขาเรียนรู้จากความผิดพลาดครั้งก่อนแล้วเขาก็มุดลึกลงไปในพื้นดินมากกว่าเดิมเพื่อที่จะให้เจี้ยนเฉินจับไม่ได้
เจี้ยนเฉินนั้นไม่สามารถบินในอากาศได้ เขาสามารถร่อนอยู่กลางอากาศได้ชั่วขณะโดยใช้พลังงานเซียนจำนวนมาก เขาร่อนอยู่ 30 เมตรกลางอากาศ จากนั้นสายตาที่เย็นชาของเขาก็มองลงไปบนพื้นดินเพื่อที่จะมองหาทิศทางที่เป็นไปได้ที่ชายวัยกลางคนคนนั้นจะหนีไป การที่เขาดำลึกลงไป ทำให้เจี้ยนเฉินไม่สามารถตรวจจับเขาได้
ในเสี้ยววินาที่ต่อมา หญ้ากองเล็ก ๆ ก็ขยับเล็กน้อย เจี้ยนเฉินจึงแทงลงไปอย่างไม่ลังเล ในขณะที่ปราณกระบี่ของเขาก็เริ่มครอบคลุมบริเวณนั้น
ปราณกระบี่กระจายอยู่ทั่วบริเวณเหมือนน้ำในถังที่สาดกระจายไปทั่ว
"เจ้าสารเลว อย่าให้มันมากไปนัก ! " ชายคนนี้ตะโกนออกมาในขณะที่เขากระโจนออกมาจากพื้นดินด้วยเลือดที่ชุ่มไปทั้งร่างของเขา
เจี้ยนเฉินลดระดับลงมาบนพื้นแล้วพุ่งไปที่ชายคนนั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ชายวัยกลางคนคนนี้ได้ลอบโจมตีเขาก่อนหน้านี้ และถ้าไม่ใช่เพราะว่าชายผู้นี้นั้นไม่ได้แข็งแกร่งมาก ดาบของเขาก็คงจะฆ่าเจี้ยนเฉินตายไปแล้ว
นอกเหนือไปจากนั้น ชายวัยกลางคนยังเป็นเซียนปฐพีที่ทำอะไรอย่างรอบคอบ ด้วยเวลาที่ผ่านไป 10 เดือนนั้น ชายคนนี้ต้องเก็บป้ายไปได้เยอะแยะแน่ ซึ่งนี่ก็เป็นสิ่งที่เจี้ยนเฉินต้องการ
"เจ้าสารเลวเอ้ย ข้าจะจดจำวันนี้ไว้! ข้าจะกลับมาเอาคืนเป็นร้อยเท่าเลย ! " ชายคนนี้สบถออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว เขาไม่ลังเลและดิ่งลงไปที่พื้นดินและหายไปจากสายตา
"เจ้าคิดจะไปไหนกัน ! " เจี้ยนเฉินพูดออกมา เขากดดันให้ชายคนนั้นออกมาจากพื้นดินอย่างยากลำบากด้วยกระบี่ของเขาอีกครั้ง
กระบี่ของเจี้ยนเฉินร่ายรำอยู่ในมือของเขา ในขณะที่ปราณกระบี่ปริมาณมหาศาลก็ส่งตรงไปโจมตีที่ชายผู้นั้น
ดินกระจายขึ้นไปในอากาศ ในขณะที่เลือดก็พุ่งออกมาจากใต้ดิน ในตอนที่ชายคนนั้นกำลังจะใช้ทักษะมุดลงดินเพื่อที่จะหนี เขาก็ยังไปได้ไม่ลึกนัก ทำให้เจี้ยนเฉินเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ทำให้เจี้ยนเฉินโจมตีออกไปอย่างนั้นได้
ชายคนนั้นถูกกดดันให้ออกมาจากพื้นดินอีกครั้ง เจี้ยนเฉินไม่ปล่อยให้เขาได้หายใจ และปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉินก็ปกคลุมไปทั่วบริเวณที่ชายคนนั้นยืนอยู่
ชายคนนี้พยายามเตรียมรับการโจมตี แต่เนื่องด้วยการที่เขาได้รับบาดเจ็บหนัก เขาจึงช้ามาก ในตอนนี้ เขาไม่ได้ว่องไวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เขาสามารถป้องกันการโจมตีจากกระบี่สองครั้งแรกได้ ก่อนที่จะถูกกระบี่ที่สามโจมตีไปที่ไหล่ของเขา
เขาทนความเจ็บปวดที่เต็มไปที่ไหล่ของเขา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเนื่องจากอาการบาดเจ็บ ในตอนนี้เอง การโจมตีที่สี่ก็พุ่งเข้ามาที่เขา
ชายคนนี้ตื่นตระหนกแล้วฉากหลบไปข้าง ๆ ทำให้กระบี่พุ่งผ่านลำคอของเขาไปอย่างไม่เป็นไร อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ชายคนนี้จะได้ทันตั้งตัว กระบี่ก็เลื่อนมาที่คอของเขาก็ฟันมัน
"ฉึก!"
เลือดอีกสายพุ่งออกไปในอากาศในขณะที่หัวของชายคนนี้ถูกตัดออก ทำให้เลือดสาดกระเซ็นไปทุกที่
เจี้ยนเฉินเอาเข็มขัดมิติออกมาจากชายผู้นั้นและนับป้ายได้ทั้งหมด 400 อัน นอกเหนือไปจากนั้นยังมีบัตรม่วงอยู่ 1 ใบ แกนอสูรระดับ 4 สามอัน และเหรียญม่วงอีกหลายร้อยเหรียญ นี่เป็นกำไรที่มหาศาล! หลังจากที่เก็บทุกอย่างไปหมดแล้ว เจี้ยนเฉินก็ออกจากตรงนั้นไป
เจี้ยนเฉินเดินทอดน่องไปในทุ่งและเก็บป้ายได้เรื่อย ๆ จากการเดินทางของเขา แต่มันก็ไม่ได้กำไรมากมายเหมือนที่เขาได้ป้ายมาจากชายคนที่เพิ่งได้มาเมื่อครั้งที่แล้ว หลังจากที่เนทางผ่านไปสามวัน แม้ว่าเขาจะเจอกับผู้เข้าแข่งขันนับไม่ถ้วน แต่ป้ายของพวกเขาทั้งหมดก็ถูกใครบางคนยึดไปแล้ว และพวกเขาก็มีเพียงชีวิตเหลือรอดเท่านั้น
สามวันต่อมา เจี้ยนเฉินผ่านทุ่งไปและมาถึงที่ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ หญ้าแต่ละต้นสูงครึ่งหนึ่งของความสูงคน ทำให้มองเห็นระดับต่ำกว่าเอวได้ยากมาก
ในทุ่งหญ้ามีงูพิษที่ซ่อนอยู่นับไม่ถ้วน ยังมีงูพิษที่ตัวกว้างถึง 1 เมตรที่มีพิษร้ายแรงอีกด้วย พิษของพวกมันสามารถฆ่าเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษได้ในเวลาแค่ 2 ชั่วยาม
พวกมันพรางตัวอยู่อย่างกลมกลืนในหญ้าอย่างไม่ไหวติง พวกมันไม่แม้แต่จะส่งเสียงอะไรออกมาเลย ด้วยการที่มีหญ้าอยู่เป็นจำนวนมากทำให้ไม่มีใครเห็นงูพิษพวกนี้ได้ ขาของเจี้ยนเฉินรู้สึกได้ถึงรอยกัดเป็นครั้งคราว แต่มันก็ไม่ได้เป็นอะไร หมื่นต้านพิษทำให้เขาต้านทานพิษได้
ในตอนนี้ เสียงลมหวีดหวิวดังผ่านอากาศออกมา สายตาของเจี้ยนเฉินหรี่เล็กลงอย่างเย็นชา ในขณะที่กระบี่วายุโปรยก็ปรากฎขึ้นมาเพื่อที่จะป้องกันการการโจมตีนั้น
"แกร๊ง ! "
แรงกระตุกรุนแรงส่งผ่านมาที่แขนของเจี้ยนเฉินจนชา เขามองไปที่วัตถุที่เข้ามาปะทะแล้วเห็นลูกดอกหน้าไม้ที่ทำมาจากเหล็กกล้าบริสุทธิ์ที่ตีมาด้วยวิธีพิเศษที่ทำให้มันแข็งแกร่งมากกว่าปกติ
"วูซ ! "
เสียงลมแหวกอากาศอีกเสียงดังออกมาอีกครั้ง ลูกดอกหน้าไม้ขนาดเท่าแขนหนึ่งข้างพุ่งออกมาจากพุ่มหญ้าไปที่เจี้ยนเฉิน
กระบี่วายุโปรยของเจี้ยนเฉินร่ายรำอยู่ในอากาศในขณะที่มันปะทะกับลูกดอกหน้าไม้ ทำให้การสั่นสะเทือนส่งมาถึงเจี้ยนเฉินอีกครั้งและทำให้แขนของเขาชา
หลังจากที่ป้องกันลูกดอกหน้าไม้ได้แล้ว เจี้ยนเฉินก็กระโจนขึ้นไปในอากาศและพุ่งไปทิศทางที่ลูกดอกของหน้าไม้พุ่งมา
ในระหว่างช่วงเวลานั้น หน้าไม้ก็ยิงมาที่เจี้ยนเฉินเรื่อย ๆ เจี้ยนเฉินพยายามที่จะหลบการยิงมาแต่ละครั้งโดนที่ไม่ได้ป้องกัน ในระหว่างทาง มีลูกดอกของหน้า 10 ดอกที่ทำให้เจี้ยนเฉินต้องป้องกัน และลูกดอกหน้าไม้อีก 20 ดอกที่เขาหลบได้สำเร็จ
เจี้ยนเฉินมาถึงตรงที่ลูกดอกหน้าไม้พุ่งมาอย่างรวมเร็วแล้วเขาก็เห็นหน้าไม้ 3 อันซ่อนอยู่ในพุ่มหญ้า ในขณะที่มีชายวัยกลางคน 5 คนกำลังวุ่นที่จะเติมลูกดอกให้มันอยู่
เจี้ยนเฉินเห็นหน้าไม้แบบนี้มาก่อนในเมืองเวค พวกมันค่อนข้างมีคุณภาพสูง แรงที่หน้าไม้ยิงออกไปได้นั้นค่อนข้างรุนแรง ถึงขนาดทะลุสัตว์อสูรระดับ 2 ได้ในการยิงเพียงนัดเดียว และมันมีความสามารถที่จะสังหารสัตว์อสูรระดับ 4 ได้และแม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษยังไม่สามารถป้องกันการโจมตีจากหน้าไม้พวกนี้ได้
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เจี้ยนเฉินคิดไม่ถึงคือคนเหล่านี้เอาเครื่องมือมาที่นี่ได้อย่างไร