เทพกระบี่มรณะ - 203

เทพกระบี่มรณะ - 203

 

ตอนที่ 203 - ตามล่าถึงภูเขา

หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ท่าทีของทุกคนในหมู่บ้านที่มีต่อเจี้้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เช้าวันรุ่งขึ้นดวงอาทิตย์เพิ่งจะขึ้น ย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดง คนในหมู่บ้านหวางได้ยินเสียงอึกทึกวุ่นวาย

เจี้ยนเฉินค่อย ๆ ลืมตาจากตำแหน่งที่นั่งบนเตียงของเขา คืนนั้นเขาได้ทำความคุ้นเคยกับปราณกระบี่สีม่วงและสีฟ้าและตัวตนของจิตวิญญาณกระบี่ ไม่เพียงแค่นั้น แต่ตอนนี้เขาสามารถดึงพลังงานจากจิตวิญญาณสีม่วงและสีฟ้าซึ่งเป็นปราณกระบี่

นี่เป็นแหล่งพลังที่แข็งแกร่งมาก แต่ก็ยังไม่คุ้นเคยกับเจี้ยนเฉิน หากเขาไม่สามารถทำความคุ้นเคยกับมันได้อย่างเหมาะสม เขาก็จะไม่สามารถใช้มันได้อย่างมีประสิทธิภาพเต็มที่ ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงไม่ต้องการเสียเวลาและฝึกฝนตัวเองกับมันทันที

เจี้ยนเฉินลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้า ๆ และเดินออกจากห้องของเขา ซึ่งเขามีความสุขกับการสูดอากาศยามเช้า เจี้ยนเฉินมองกลับไปที่ห้องของเขา ก่อนที่เขาจะย้ายเข้ามา คนในหมู่บ้านใช้เวลา 1 ชั่วยามเพื่อปรับปรุงสถานที่ให้เจี้ยนเฉินได้เข้าอยู่

ด้านนอกทุกคนในหมู่บ้านกำลังออกกำลังกายในลานบ้าน

ไม่ไกลเกินไป โรเจอร์บุตรชายของรอสโก้ได้แกว่งขวานตัดไม้ ในขณะที่เขาฟันอย่างต่อเนื่องในพื้นที่ว่างด้านหน้าของเขาขณะที่ตะโกนด้วยเสียงอันดัง

ในขณะนั้นโรเจอร์เห็นเจี้ยนเฉินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพบูชาและนับถือ พลันวิ่งเข้าหาเขาทันทีเขาพูดอย่างกระวนกระวายใจ "พี่เจี้ยนเฉิน ท่านน่าทึ่งมาก ! ท่านคิดว่าท่านสามารถสอนศิลปะการต่อสู้ให้ข้าได้ไหม"

เจี้ยนเฉินหัวเราะและตบบนหัวโรเจอร์เบา ๆ " โรเจอร์ บอกพี่ชายของเจ้า ในอนาคตเจ้าต้องการใช้อาวุธประเภทใด?"

"ขวาน เป็นขวานที่ใหญ่จริง ๆ เช่นเดียวกับอันนี้…ไม่ ขวานที่ใหญ่กว่าอันนี้!" โรเจอร์ยกขวานตัดไม้ขึ้นบนอากาศพร้อมกับท่าทางที่กระตือรือร้น

"โรเจอร์ ไม่เพียงเพราะอาวุธมีขนาดใหญ่ไม่ได้หมายความว่ามันจะแข็งแกร่งขึ้น ยิ่งอาวุธมีขนาดใหญ่เท่าไหร่ก็ยิ่งควบคุมยากขึ้นเท่านั้น เมื่อเจ้าเป็นเซียน เจ้าไม่ควรเลอะเลือนเมื่อควบแน่นอาวุธเซียนของเจ้า เจ้าต้องควบคุมพลังเซียนภายในร่างกายของเจ้าเพื่อสร้างอาวุธเซียนให้มีขนาดที่เจ้าพอใจ เข้าใจหรือไม่ ? " ใบหน้าของเจี้ยนเฉินจริงจังเป็นพิเศษ คำถามนี้สำคัญมากเพราะอาจส่งผลกระทบต่อชีวิตของบุคคลและความแข็งแกร่งในการต่อสู้ทั้งหมดของเขา

"โอ้ โรเจอร์ เข้าใจแล้ว" เขาร้องด้วยเสียงอันดังพร้อมด้วยการพยักหน้าเชื่อฟัง

"โรเจอร์ พี่ชายของเจ้านี้ไม่ค่อยถนัดเรื่องขวาน ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถสอนอะไรได้มากนัก แต่พี่ชายยังสามารถสอนพื้นฐานเบื้องต้นให้เจ้าได้"

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินอธิบายหลักการพื้นฐานเบื้องต้นสองสามอย่างเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ หัวข้อเหล่านี้สำคัญมากสำหรับโรเจอร์เช่นเดียวกับการใช้งานได้จริง อย่าลืมว่า ถ้าคนต้องการประสบความสำเร็จในอนาคตไม่เพียงแต่ต้องการพรสวรรค์ แต่พวกเขายังต้องการความเชี่ยวชาญพื้นฐาน รากฐานนั้นเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้อย่างสิ้นเชิง หากใครมุ่งเน้นเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาโดยละเลยพื้นฐานจะสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงต่อทั้งรากฐานและความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของพวกเขา

ในโลกที่ผ่านมาของเจี้ยนเฉิน เขาได้ต่อสู้กับผู้ใช้ข านหลายคน ดังนั้นเขาจึงมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่ามันทำงานอย่างไร อย่างไรก็ตาม การสอนให้โรเจอร์ในตอนนี้ก็ยังเร็วเกินไป

เจี้ยนเฉินสอนโรเจอร์ต่อไปอีกครึ่งชั่วยามก่อนจะเสร็จสิ้นการฝึกซ้อม หลังจากนั้นรอสโก้และชายสองสามคนเดินถืออาวุธกวัดแกว่งปีนขึ้นเขามาจากระยะไกล

เมื่อมาถึงด้านข้างของเจี้ยนเฉิน รอสโก้หัวเราะ "เจ้าหนู อะไรทำให้เจ้าตื่นแต่เช้า ? ฮ่าฮ่า เจ้าอยู่ที่นี่มาหนึ่งเดือนแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้าตื่นเช้ามาก"

เจี้ยนเฉินหัวเราะกลับและมองไปที่คนที่ถืออาวุธอยู่ด้านหลังรอสโก้ " ท่านลุง จากที่เห็นสิ่งต่าง ๆ ท่านกำลังจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อล่าสัตว์?"

รอสโก้พยักหน้าและตอบว่า "ถูกต้อง เนื้อที่เรามีอยู่ในหมู่บ้านนั้นหมดไปแล้ว ดังนั้นเราต้องออกไปล่าสัตว์อีกครั้ง"

" ฮ่าฮ่า ถ้าเจี้ยนเฉินมีเวลาว่างทำไมเจ้าไม่มากับพวกเราเพื่อไปล่าสัตว์ป่า ? เจ้าน่าทึ่งมาก ดังนั้นถ้ามีเจ้าไปด้วย การเก็บเกี่ยวของเราจะอุดมสมบูรณ์อย่างแน่นอน" ชายวัยกลางคนถัดจากรอสโก้หัวเราะด้วยสายตาที่ใจดีเมื่อเขาจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉิน

เจี้้ยนเฉินพยักหน้า " ข้ามีเวลาว่าง ดังนั้นข้าจะไปกับทุกคนเพื่อเรียนรู้วิธีการล่าสัตว์ป่า"

หลังจากหนึ่งเดือนของการพำนักในหมู่บ้านหวาง เจี้ยนเฉินไม่ได้ช่วยงานในหมู่บ้านเลย ตอนนี้เขาหายดีแล้วและมีความคิดที่จะจากไป เขาต้องการตอบแทนความเมตตาที่พวกชาวบ้านได้มอบให้กับเขา

หลังจากได้ยินคำตอบของเจี้ยนเฉิน ทุกคนที่จะออกล่าก็มีสีหน้าดีใจ แต่ละคนได้เห็นความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินแล้ว พวกเขารู้ว่าเขาแข็งแกร่งเกินกว่าความเชื่อ ดังนั้นทุกคนคิดว่าการเดินทางครั้งนี้จะเป็นการเก็บเกี่ยวที่ล้ำค่า

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินติดตามกลุ่มไปยังภูเขา แม้ว่าภูเขาเหล่านี้จะอยู่ห่างจากเทือกเขาสัตว์อสูรใกล้กับเมืองเวคมาก แต่ก็มีขนาดไม่เล็กนัก ภูเขาเต็มไปด้วยหญ้าสูงและมีสัตว์ป่าสัญจรเป็นครั้งคราว แม้ว่าสัตว์อสูรระดับ 1 นั้นหายากที่จะมีมา

พวกเขามีทั้งหมด 7 คนนอกเหนือจากเจี้ยนเฉิน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสามารถควบแน่นอาวุธเซียน อีก 5 คนและรอสโก้เพียงพกอาวุธเหล็ก

"ส่วนลึกของภูเขามีสัตว์ป่าจำนวนมาก" ชายคนหนึ่งพูดในขณะที่พวกเขาเดินทางบนถนน เขาเป็นคนเดียวนอกเหนือจากคนอื่น ๆ ที่เป็นเซียนชื่อกราโต้ น่าเสียดายที่เขามีระดับการบ่มเพาะปานกลางและเขาไม่มีแกนอสูรเพื่อเสริมการบ่มเพาะของเขา ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขาไม่ได้ขยันในการบ่มเพาะของเขา ดังนั้นแม้ว่าเขาจะอายุประมาณ 50 ปี แต่เขาก็อยู่ที่ระดับเซียนเท่านั้น

สำหรับช่วงเวลาที่กลุ่มยังคงเดินช้า ๆ ในขณะที่ให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมของพวกเขาอย่างระมัดระวังในกรณีที่สัตว์ป่าจะปรากฏตัวขี้น สัตว์ร้ายนั้นปรากฏตัวแบบสุ่มและมีอันตรายมากพอสำหรับกลุ่มนี้ซึ่งพวกมันอาจทำอันตรายต่อสมาชิกบางคน

เจี้้ยนเฉินติดตามกลุ่มอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาบางครั้งก็กวาดไปรอบ ๆ และหูของเขากระดิกด้วยเสียงของการกระทำบางอย่าง

ทุกคนเดินทางไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง สักพักก่อนที่ใบหน้าของเจี้้ยนเฉินจะมีรอยยิ้ม ก้มลงไปหยิบหินเขาดีดมันไปด้านข้างด้วยความเร็วราวกับกระสุน

ทันใดนั้น มีเสียงให้ได้ยินจากพงหญ้าสูงห่างออกไป 20 เมตรทางด้านข้าง

เมื่อมีการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน รอสโก้และคนอื่น ๆ ก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นและกุมอาวุธของพวกเขาไว้เพื่อเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

เมื่อเห็นสีหน้าที่ประหม่าของพวกเขา เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มต่อไป โบกมือของเขาพร้อมพูดว่า " ไม่ต้องกังวล ตามข้ามา"

กลุ่มคนติดตามเจี้ยนเฉินผ่านผืนหญ้าสูงจึงได้เห็นร่างยาว 2 เมตรนอนบนพื้นพร้อมด้วยเลือดไหลออกมาจากหัวของมัน

" นี่ นี่…นี่คือเสือ!"

เมื่อเห็นสัตว์ป่าทุกคนนอกเหนือจากเจี้้ยนเฉินและรอสโก้ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ สัตว์ป่าระดับเสือเป็นสัตว์ป่าที่อันตรายมากอย่างไม่ต้องสงสัย การโจมตีของพวกมันดุร้ายและมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาทั้ง 6 คนจะรวมพลังของพวกเขาเข้าด้วยกัน มันจะต้องต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อฆ่าเสือ และจะไม่มีการรับประกันว่าพวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตามเจี้ยนเฉินเพิ่งฆ่าเสือที่พวกเขาคิดว่าเป็นอันตรายอย่างง่ายดาย ในใจพวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองเจี้้ยนเฉินด้วยความเคารพอย่างสูงรวมถึงอิจฉาเป็นอย่างมาก

" เฮ้อ…" เมื่อเห็นเสือดำอยู่บนพื้น รอสโก้ถอนลมหายใจออกลึก ๆ ใบหน้าของเขาดูซับซ้อนเมื่อมองไปที่แผลบนหัวเสือ ในอดีตเขาสามารถฆ่าสัตว์อสูรระดับ 1 ได้อย่างง่ายดายเพียงแค่โบกมือของเขา แต่ตอนนี้หลังจากที่อาวุธเซียนของเขาถูกทำลาย เขาก็ถูกทิ้งให้อยู่กับร่างกายที่ดีกว่าคนปกติ ดังนั้นแม้กระทั่งการตามล่าสัตว์ป่าก็ต้องการให้เขารวมตัวเป็นกลุ่ม

เมื่อสังเกตการเปลี่ยนแปลงในหน้าของรอสโก้ เจี้ยนเฉินรู้ดีว่ารอสโก้รู้สึกเช่นไร เขาลอบถอนใจ เขาเข้าใจความรู้สึกของรอสโก้ แต่เขาไม่มีคำพูดใดที่จะช่วยปลอบโยนได้

" ทุกคนเก็บสัตว์ร้าย แล้วไปกันต่อ" เจี้ยนเฉินพูดออกมาดัง ๆ

"ตกลง~"

ทุกคนเดินทางผ่านภูเขาเพื่อตามล่าสัตว์ป่าเพื่อสังหาร ด้วยระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษอย่างเจี้ยนเฉินซึ่งเป็นผู้นำกลุ่ม การเก็บเกี่ยวของพวกเขากลายเป็นอุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง ในครึ่งวันพวกเขามีเสบียงเต็มไปหมด แต่ละคนมีเข็มขัดมิติจากเจี้ยนเฉินที่บรรจุซากสัตว์ป่าทุกประเภท อาจกล่าวได้ว่าปริมาณสัตว์ป่าในเข็มขัดมิติสามารถเลี้ยงหมู่บ้านได้ครึ่งปี

ตอนนี้ เจี้ยนเฉินได้เป็นผู้นำกลุ่มจากด้านหน้ามานานแล้ว ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินก็หยุดที่หน้าพงหญ้า

ด้านหน้าของเจี้ยนเฉินห่างออกไป 2 เมตรเป็นร่างมนุษย์ที่เปียกโชกไปด้วยเลือด นอนอยู่บนพื้นดินโดยไม่รู้สึกตัวและมีบาดแผลต่าง ๆ บนร่างกายของเขา

ดวงตาของเจี้ยนเฉินเบิกกว้างเมื่อเขามาถึงด้านข้างของร่างที่ไม่ได้สติอย่างรวดเร็ว มือขวาของเขาทาบไปที่จมูกของชายคนนั้นในขณะที่มือซ้ายวางไว้เหนือหัวใจ

"ชีพจรยังเต้นและยังหายใจ เขายังมีชีวิตอยู่" ดวงตาของเจี้ยนเฉินสว่างขึ้นในขณะที่เขาพยายามช่วยเขา

หลังจากนั้น กลุ่มคนที่ติดตามเจี้ยนเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นจากพงหญ้าสูงและเห็นชายคนที่หมดสติด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นกลุ่มเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกชายคนนั้นเข้ามาในอ้อมแขนของเขา " เขายังมีชีวิตอยู่ แต่เขาเกือบจะหมดลมหายใจแล้ว มันจะดีที่สุดถ้าเรากลับไปในตอนนี้"

"ถูกต้อง การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง เราจะมุ่งหน้ากลับทันที ! "

ที่หมู่บ้านหวาง

เจี้ยนเฉินและกลุ่มนายพรานได้ช่วยชีวิตชายคนหนึ่งได้แพร่กระจายข่าวไปรอบหมู่บ้านอย่างรวดเร็วทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย คราวนี้ทุกคนพยายามที่จะเดาว่าชายผู้นี้จะได้รับการช่วยเหลือเหมือนเจี้ยนเฉินและเป็นผู้เชี่ยวชาญในระดับสูงหรือไม่

ภายในห้องเล็ก ๆ ของเจี้ยนเฉินมีคนยี่สิบคนรวมตัวกันและพูดคุยกันเอง

ภายในห้อง ชายคนที่เจี้ยนเฉินช่วยชีวิตนอนบนเตียงพร้อมด้วยแสงสีขาวเล็ก ๆ รอบตัวเขา ตอนนี้เจี้ยนเฉินกำลังใช้พลังเซียนธาตุแสงเพื่อรักษาบาดแผลของเขา โอกาสที่ความสามารถของเขาในการใช้พลังเซียนธาตุแสงเหมือนกับเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงที่จะถูกเปิดเผยนั้นต่ำมากในตอนกลางวัน