เทพกระบี่มรณะ - 194

เทพกระบี่มรณะ - 194

 

ตอนที่ 194: ตกหน้าผา

"ฮึ่ม เช่นที่ข้าพูดไป ชายชราผู้นี้ไม่ได้จัดการได้ง่ายเหมือนกับเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ" เมื่อเห็นกระบี่วายุโปรยบินเข้ามาหาเขา ชายชราก็แค่นเสียงเย็น เขาโบกมือของเขาและพุ่งไปยังที่เจี้ยนเฉินอยู่

"ปัง ! "

ฝ่ามือของชายชราตบไปที่กระบี่อย่างแรง ทำให้มันพุ่งตั้งฉากจนตกที่พื้นที่ห่างออกไป 10 เมตร

ในขณะเดียวกันใบหน้าของชายชราก็มีอาการตกตะลึง เมื่อมองไปที่ฝ่ามือของเขาและเห็นแผลที่กระบี่วายุโปรยบาดฝ่ามือของเขาจนเลือดไหลออกมา

เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บที่ฝ่ามือ ชายชราก็เริ่มมีความสนใจและมองอย่างไม่อยากเชื่อ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง เขามองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร กระบี่วายุโปรยที่ถูกปัดออกไปก็ได้บินกลับมาหาชายชราอีกครั้งด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาโยกหลบออกไปที่ด้านข้างห่างออกไป 3 เมตร กระบี่วายุโปรยได้แทงทะลุยังจุดที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้

ทันใดนั้นกระบี่วายุโปรยก็วกกลับมายังชายชราทันทีและบินไปยังจุดที่ชายชราอยู่

ชายชรายกมือและโคจรพลังเซียน ฉับพลันก็มีค้อนปรากฏขึ้นมาในพริบตา

ค้อนเหล็กไม่เล็กไม่ใหญ่ มันมีขนาดเท่ากับหน้าอกของผู้ใหญ่คนหนึ่ง มันถูกปกคลุมด้วยหนามแหลมสีน้ำเงินที่ยาวประมาณ 2 ฟุตและมีลวดลายแปลก ๆ

ชายชราเหวี่ยงค้อนของเขาและทุบมันลงไปที่กระบี่วายุโปรย

"ติ๊ง ! "

ค้อนเหล็กทุบลงไปที่กระบี่วายุโปรยอย่างแรง ส่งผลให้กระบี่ปลิวกระเด็นออกไปพร้อมกับเสียงที่ดังสนั่น

ในเวลาเดียวกัน เลือดลมของเจี้ยนเฉินตีกลับขึ้นมาถึงลำคอของเขา ใบหน้าของเขาซีดเซียวราวกับแผ่นกระดาษ

"วู่หยุน ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง มอบทักษะการต่อสู้มา ครั้งต่อไปที่เจ้าสู้กับข้า ข้าจะไม่ยั้งมืออีกแล้ว" ชายชรามองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างหนักแน่นขณะที่เขาพูด

ในความเป็นจริงชายชราก็ไม่แน่ใจว่าทักษะต่อสู้นั้นอยู่กับเจี้ยนเฉินหรือไม่ ดังนั้นตอนแรกเขาไม่กล้าพยายามฆ่าเจี้ยนเฉิน เพราะเขารู้ว่าตราบใดที่เจี้ยนเฉินยังมีชีวิตอยู่และไม่ยอมมอบทักษะให้กับเขา เขายังคงสามารถบีบบังคับให้เขากลับไปที่ตระกูลของเขาได้และบังคับให้เขาเขียนมันออกมา ถ้าเขาฆ่าเจี้ยนเฉินเขาก็จะไม่มีโอกาสที่จะได้รับทักษะการต่อสู้นี้

เจี้ยนเฉินหันกลับมามองและกัดปากด้วยความโกรธก่อนที่จะพูด "ตระกูลฮาริโต้ ข้าขอจดจำชื่อนี้ไว้ เจ้ากล้าที่จะแจ้งชื่อของเจ้ากับข้าหรือไม่ ? "

ชายชรามีใบหน้าเยาะเย้ยกับคำพูดของเจี้ยนเฉิน "ห๊ะ? เจ้ายังต้องการแก้แค้น ? ฮึ่ม ! สำหรับคนที่ยังไม่บรรลุเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ ยังคงต้องการแก้แค้นตระกูลฮาริโต้ของข้า เจ้านี่มันโง่เง่านัก หากต้องการที่จะรู้ชื่อข้า ได้ จำเอาไว้ให้ดี ตาเฒ่าคนนี้ชื่อ หยานไค่เช่อ"

"หยานไค่เช่อ ข้าจะจำเอาไว้" เจี้ยนเฉินถ่มน้ำลาย หลังจากที่เขาพูดจบ กระบี่วายุโปรยก็บินกลับไปหาชายชราอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินไม่มีท่าทีที่จะส่งมอบทักษะการต่อสู้ ตาของชายชราก็กลายเป็นเย็นเยียบ ในที่สุดเขาก็ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ค้อนในมือของเขาระเบิดพลังเซียนสีน้ำเงินขณะที่เขาใช้ค้อนทุบไปที่กระบี่วายุโปรย

กระบี่วายุโปรยก็ถูกค้อนเหล็กทุบอีกครั้งและวิถีก็เบี่ยงออกไป กระบี่วายุโปรยก็เปรียบดั่งอสรพิษ มันหลีกเลี่ยงค้อนเหล็กและพุ่งที่ลำคอของชายชรา

ในเวลาเดียวกันเจี้ยนเฉินก็บินไปข้างหน้าราวกับลูกกระสุนที่ถูกยิง ขณะที่เขาวิ่งหนี

"ฮึ่ม มันก็ยังไม่สำเร็จอยู่ดี" ชายชราเยาะเย้ยขณะที่เขารั้งค้อนกลับมาเพื่อป้องกันกระบี่วายุโปรย เขาทะยานออกไปครึ่งเมตรเพื่อหลบหลีก

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เจี้ยนเฉินก็หนีห่างออกไป 50 เมตรก่อนที่เขาจะเรียกกระบี่วายุโปรยกลับมาที่มือของเขา

เมื่อเห็นเจี้ยนเฉินหนีห่างออกไป 50 เมตร ดวงตาของชายชราก็มีจิตสังหารลอยออกมา เซียนผู้เชี่ยวชาญไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่ามดที่อ่อนแอ เมื่อเทียบกับเซียนปฐพี เขาไม่อาจอยู่ในสายตา เมื่อเห็นว่ามดตัวนี้กำลังวิ่งหนีคนอย่างเขา มันเป็นเหมือนกับความอัปยศอย่างแท้จริง

"เมื่อข้าจับเจ้าได้ เจ้าจะร้องขอความตาย ! " ชายชรากู่ร้องออกมาขณะที่บินไล่เจี้ยนเฉิน

ความเร็วของเซียนปฐพีนั้นเร็วกว่าเจี้ยนเฉินมาก ในเวลาสั้น ๆ 50 เมตรก็ถูกร่นลงเหลือ 20 เมตร

จากนั้นเจี้ยนเฉินก็เหวี่ยงกระบี่วายุโปรยในมือของเขาไปหาชายชราด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง

เมื่อนึกถึงการโจมตีของเจี้ยนเฉิน ชายชราที่มีความแข็งแกร่งของเซียนปฐพี แต่เขาก็ยังไม่กล้ามองข้าม ร่างกายของเขาหลบหลีกไปด้านข้าง แต่เพราะการทำเช่นนั้นทำให้ความเร็วของเขาช้าลงในเวลาสั้น ๆ

กระบี่วายุโปรยกลับวกกลับกลางอากาศและพุ่งเข้าใส่ชายชราอีกครั้ง

ชายชรามองอย่างโกรธ ๆ ในตอนนี้ค้อนเหล็กในมือของเขาทุบออกมาด้วยพลังเซียนเต็มที่ ขณะที่เขาทุบค้อนเหล็ก เขาก็หวังว่าจะทำลายกระบี่วายุโปรย

กระบี่วายุโปรยเบี่ยงเส้นทางไปอีกครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงการทุบของชายชรา

"ปัง ! "

ความแข็งแกร่งของชายชราที่ระเบิดออกมานั้นทรงพลังอย่างมากเนื่องจากเขาไม่สามารถรั้งค้อนกลับมาได้ อาวุธจึงปะทะกับพื้นดินอย่างแรง พลังเซียนที่อยู่ในมือของเขาระเบิดพื้นดินจนทำให้เกิดหลุมกว้างกว่า 2 เมตรทันที

เจี้ยนเฉินเรียกกระบี่วายุโปรยกลับและยังคงทำต่อไป

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินก็ยังคงทำแบบเดิมซ้ำ ๆ ในขณะที่เขาหนีไปด้านหน้าเขาก็จะควบคุมกระบี่ของเขาเพื่อถ่วงเวลาชายชรา

สิ่งเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาเกือบ 1 ชั่วยามบนภูเขาลูกใหญ่ แต่สุดท้ายเจี้ยนเฉินก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยุด นับตั้งแต่ที่เขามาถึงหน้าผา

หลังจากที่เขาพุ่งเข้ามาในป่าเพื่อหลบหนีพร้อมกับใช้พลังวิญญาณของเขาควบคุมกระบี่เพื่อถ่วงความเร็วของชายชรา เจี้ยนเฉินในตอนนี้ได้หมดแรงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความตั้งใจที่แรงกล้าของเขาที่คอยผลักดันเขามาจนถึงตอนนี้ เขาอาจจะล้มลงกับพื้นนานแล้ว ท้ายที่สุดการควบคุมกระบี่ก็กินพลังวิญญาณอย่างมาก

ตอนนี้เสื้อผ้าของเจี้ยนเฉินเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและหลังของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด เจี้ยนเฉินรู้สึกวิงเวียนอย่างมากราวกับว่าเขาไม่ได้นอนมาทั้งอาทิตย์ เวลานี้เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการนอน

"บัดซบ นี่มันหน้าผา ! " บังคับให้ตัวเองหยุด เจี้ยนเฉินมองไปที่หน้าผาด้วยหัวใจที่เต้นรัว สายตาของเขาดูสิ้นหวังมากในตอนนี้

เขาไม่กลัวตาย แต่ว่าเขาไม่ต้องการตายแบบนี้ นอกจากนี้ในโลกนี้ยังมีมารดาที่เขารักมากและพี่ ๆ ที่คอยดูแลเอา จใส่เขา เช่น เจียงหยางหู่และเจียงหยางหมิงเย่ว

"น่าอดสูจริง ๆ เจ้าควรตายได้แล้ว ! "

ในเวลานั้นเสียงคำรามราวกับฟ้าร้องก็ดังออกมาจากเบื้องหลังของเขา เจียนเฉินมองเห็นชายชราที่กำลังพุ่งเข้ามากับค้อนและมันกำลังจะโดนหลังของเขาแล้ว

"ปัง ! "

ตั้งแต่ที่เจี้ยนเฉินหมดแรงเขาก็ไม่มีแรงพอที่จะหลบการโจมตีของชายชรา สุดท้ายเขาก็ถูกส่งกระเด็นไปทางหน้าผา

เมื่อเห็นเจี้ยนเฉินหายลับสายตาไป ใบหน้าของชายชราก็ว่างเปล่า ความโกรธในหัวใจของเขาก็จางหายไปทันที ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นหน้าผาสูงเบื้องหน้าของเขา

"นี่ มันหน้าผางั้นเรอะ? ข้า...ข้าทำให้เขาตกหน้าผา ! มันจบแล้ว..ข้า...ทักษะการต่อสู้ของข้า..." เมื่อมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า ชายชราก็รู้สึกปวดใจ