เทพกระบี่มรณะ - 157

เทพกระบี่มรณะ - 157

Chapter 157: ข้าควรต้องทำ ?

ขณะที่ทหารรับจ้างคนนี้พูดจบ อีกคนก็พูดขึ้นมาว่า "ถูกต้องเลย หัวหน้า แม้ว่าเราจะยังไม่เจอเจี้ยนเฉิน แต่เส้นทางที่เรามาก็เห็นศพกว่า 100 ศพแล้วหลังจากที่ดูดี ๆ แล้ว พวกเขาส่วนใหญ่ดูเหมือนจะเป็นสหายในเมืองเวคที่เป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญซะส่วนใหญ่ ถ้าเจี้ยนเฉินสามารถฆ่ากลุ่มเซียนผู้เชี่ยวชาญได้ง่ายๆ ความแข็งแกร่งของเขาอย่างน้อย ๆ ต้องเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ แม้ว่าเราจะเผชิญหน้ากับเขาแต่เราก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าเราจะจับเขาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บหรือเกิดการสูญเสียได้ ข้ากลัวว่ากลุ่มของเราอาจจะถูกจัดการทั้งหมดก็เป็นได้"

เมื่อได้ยินทหารรับจ้างคนนั้นพูด ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ กว่า 10 คนก็อดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าเคร่งขรึม ข้อมูลที่พวกเขารับรู้ใหม่นี้ทำให้พวกเขาตระหนักว่า หากพวกเขาต้องการจับเจี้ยนเฉินให้ได้นั้นพวกเขาต้องมีความแข็งแกร่งอย่างน้อยเซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นกลาง พวกเขาต้องใช้ความพยายามมากกว่าที่พวกเขาคิด ท้ายที่สุดจากข้อมูลที่ส่งมาจากตระกูลเทียนซ่ง พวกเขาสามารถบอกได้เลยว่าเจี้ยนเฉินนั้นต้องมีความแข็งแกร่งเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษเป็นอย่างน้อย ดังนั้นจากตอนแรกที่พวกเขาไม่ได้สนใจเจี้ยนเฉินต้องกลายมาเป็นจริงจังมากขึ้น

อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขากำลังหลงทางอยู่ในเทือกเขาสัตว์อสูร เพียงไม่กี่วันข่าวอันน่าทึ่งของเจี้ยนเฉินก็เข้ามาในหูของพวกเขาเกี่ยวกับเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษขั้นกลางที่ตายด้วยน้ำมือของเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่เชื่อข่าวลือเหล่านี้ในตอนแรก หลังจากที่ได้เห็นซากศพเกลื่อนทางเดินไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน พวกเขาก็ต้องเชื่อจนได้

ในตอนนี้ทหารรับจ้างทั้ง 10 คนตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจว่าจะไล่ล่าต่อไปหรือไม่ พวกเขาต้องการจับเจี้ยนเฉิน แต่ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็กลัวที่จะต่อสู้กับเขา พวกเขาต้องการออกไปจากเทือกเขาแห่งนี้ แต่พวกเขาก็ไม่เต็มใจปล่อยให้รางวัล 10,000 เหรียญม่วงที่ล่อใจพวกเขาหลุดลอยไป

"หัวหน้าเราควรจะทิ้งภารกิจพวกนี้ไหม ความจริงที่ว่าเราได้เห็นศพมากมายบนทางเดิน ก็เป็นเรื่องพิสูจน์ถึงพลังของเจี้ยนเฉิน หากเราต้องเจอกับเจี้ยนเฉิน แม้ว่าเราจะมีจำนวนมากกว่า เราก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเขาและจะมีคนจำนวนมากที่ตายด้วยน้ำมือของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย" ชายวัยกลางคนที่มีรอยแผลเป็นพูดโดยเผยให้เห็นความกลัวที่อยู่ในดวงตาของเขา

"ข้าขอกล่าวเสริมหยุนซีปิงสักสองสามประโยค หัวหน้า ในขณะที่เงิน 10,000 เหรียญม่วงนั้นไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ แต่มันก็ไม่สามารถใช้ได้หากว่าเราตาย ถ้าเราตายที่นี่ เราจะเอาเวลาที่ไหนไปใช้เงินหรือเพลิดเพลินอย่างมีความสุข" ชายผิวเข้มอีกคนพูด

เมื่อได้ยินเหล่าทหารรับจ้างพูดแบบนี้ ชายที่มีรอยแผลบนใบหน้าก้มหัวหน้าช้า ๆ และพูด "ได้ เราจะลงไปจากเทือกเขานี้"

จากประกาศครั้งนี้ ทหารรับจ้างทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่สีหน้าที่ตึงเครียดของเขาเริ่มผ่อนคลายทีละน้อย ๆ

"มันน่าเสียดายที่เจ้าไม่อาจผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ ! "

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังกลุ่มทหารรับจ้างที่กำลังดีใจอยู่

เสียงที่พูดออกมาคราวนี้ทำให้ทหารรับจ้างทุกคนตัวแข็งทื่อ

"ใครอยู่ตรงนั้น ออกมา ! " ทหารรับจ้างที่มีแผลเป็นตะโกนออกมาขณะที่เขาอยู่รวมกลุ่ม เหล่าทหารรับจ้างคนอื่น ๆ อีก 10 คนค่อยยืนขึ้นมาอย่างช้า ๆ และมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้น มีคนสวมชุดหนังค่อย ๆ เดินออกมาจากข้างหลังต้นไม้ คนนี้มีผมยาวสีดำรวบหางม้าและเสียบก้านหญ้าแทนปิ่น มีคราบไคลอยู่ทั่วตามใบหน้า ขณะที่เขาเดินเข้ามาก็ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขาเป็นใคร

ทหารรับจ้างทั้ง 10 มองไปที่ชายสวมชุดหนังสัตว์ขณะที่ชักกระบี่ขึ้นมาพร้อมกับถามว่า "เจ้าเป็นใคร ? ! "

คนสวมชุดหนังสัตว์ได้ถอดหน้ากากที่ปิดหน้าเขาออก แต่ด้วยความมืดก็ยังเห็นหน้าของเขาเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น แต่มันก็สามารถที่จะเห็นรอยยิ้มได้อย่างชัดเจน "ข้าเป็นคนที่เจ้ากำลังมองหา"

เต็มไปด้วยความสับสน มีทหารรับจ้างเพียงคนเดียวที่จะตอบสนองต่อการประกาศตัวเองนี้ นอกจากนี้ใบหน้าของเขาก็ซีดลงขึ้นมาทันที

"เจ้า....เจ้า...เจ้าคือเจี้ยนเฉินหรือ ? " ชายคนนั้นพูดติดอ่าง พร้อมกับมีสีหน้าหวาดกลัว

ชายในชุดหนังสัตว์พยักหน้าอย่างช้า ๆ และพูดพลางยิ้ม"ถูกต้อง ข้าคือเจี้ยนเฉิน"

สีหน้าของทหารรับจ้างแสดงออกให้เห็นถึงความไม่อยากจะเชื่อ พวกเขามองไปที่เจี้ยนเฉินที่กำลังมองกลับมาทางพวกเขา ไม่มีใครคิดว่าคนที่พวกเขากำลังตามหาอยู่ตลอดจะมาปรากฏอยู่ต่อหน้าของพวกเขาหลังจากที่พวกเขาตัดสินใจที่จะออกจากเทือกเขาสัตว์อสูร

ถ้าเจี้ยนเฉินปรากฏเมื่อไม่กี่วันก่อน ทหารรับจ้าง 10 คนจะดีใจเป็นอย่างมากที่ได้พบเขาและไม่มีความลังเลใด ๆ แต่ตอนนี้....

ในเวลานี้ พวกเขาทุกคนราวกับโดนตีแสกหน้า

"มอบแกนอสูรทั้งหมดที่อยู่ในมือของพวกเขามาและเจ้าก็จากไปได้ ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าต้องตายที่นี่ ข้าจะให้พวกเจ้าคิดให้ดี ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าเลือกสักครู่" เจี้ยนเฉินพูดออกมา น้ำเสียงของเขาสงบลงอย่างมากเหมือนกับพูดคุยปกติ แต่เมื่อทหารรับจ้างได้ยินเขาพูด จิตใจของพวกเขาก็หนักอึ้ง

ทหารรับจ้างทั้ง 10 คนมองหน้ากันในขณะที่หัวหน้าพูดขึ้นว่า "เจี้ยนเฉินผู้มีเกียรติ เมื่อเจ้าอ้าปากเจ้าก็ต้องการให้พวกเราทิ้งแกนอสูรไว้ มันไม่มากเกินไปหรือ ? สุดท้ายแล้วแกนอสูรเหล่านี้ก็ล้วนได้มาจากการทำงานของพวกเราและเราต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อที่จะได้แกนอสูรแม้ว่าจะเป็นเพียงอันเดียว" เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ หลังจากได้ยินข่าวลือว่าเจี้ยนเฉินได้สังหารเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษมากมาย หัวหน้าก็เลิกที่จะมองว่าเจี้ยนเฉินเป็นศัตรู

เจี้ยนเฉินหัวเราะ "ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เวลาของพวกเจ้าหมดแล้ว ถ้าเจ้าไม่ยอมมอบแกนอสูร พวกเจ้าก็อย่ามาโทษข้าแล้วกันสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทหารรับจ้างทั้ง 10 ก็ไม่มีความสุขแม้แต่น้อย หัวหน้าลังเลก่อนที่จะเดินมาข้างหน้าอีกก้าว "เจี้ยนเฉินผู้มีเกียรติ หากว่าเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้ภายใน 5 กระบวนท่า ข้าจะมอบแกนอสูรของเราให้ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็คงต้องต่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง"

ดวงตาของเจี้ยนเฉินเบิกกว้างขณะที่เขามองผู้นำกลุ่ม "ไม่เป็นไร ข้าจะเอาชนะเจ้าภายใน 5 กระบวนท่า" ไม่นานพลังเซียนมหาศาลก็มารวมกันที่มือของเขาก่อนที่จะกลายเป็นกระบี่สีเงิน

"ทุกคนถอยไป ! " ชายวัยกลางคนโบกมือพร้อมกับเรียกอาวุธเซียนของเขาและตั้งท่าเตรียมฟันเจี้ยนเฉินด้วยกระบี่สองมือของเขา