เทพกระบี่มรณะ - 145
เทพกระบี่มรณะ - 145
บทที่ 145: รนหาที่
"เจี้ยนเฉิน ข้าจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายแก่เจ้า เชื่อฟังเรา อย่าบังคับให้เราต้องใช้กำลัง หากเจ้าทำให้พวกเราต้องลงมือ เราคงหลีกเลี่ยงไม่ได้" หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬจ้องเจี้ยนเฉินซึ่งไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว
เจี้ยนเฉินหัวเราะเบา ๆ และเปิดเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรังเกียจในขณะที่เขาพูดว่า " เจ้าเป็นแค่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะพูดเช่นนี้กับข้า วันนี้เราจะมาดูกันว่าเจ้าจะสามารถจับข้า หรือพวกเจ้าต้องตายทีละคนด้วยน้ำมือของข้า" ขณะที่เขาพูด แสงปราณกระบี่เปล่งประกายสลัวเริ่มไหลเวียนรอบกระบี่วายุโปรย หลังจากนั้นร่างของเจี้ยนเฉินก็พร่ามัวในขณะที่เขาเคลื่อนไปยังกลุ่มทหารรับจ้าง ในไม่ช้า เขาก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งต่อหน้าทหารรับจ้างที่อ่อนแอที่สุดและเหวี่ยงกระบี่ด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง
" เจ้ารนหาที่ตาย ! "
" เจ้าคนปากดี เจ้าช่างหยิ่งยโส ! "
เช่นเดียวกับที่เจี้ยนเฉินเริ่มเคลื่อนไหว สมาชิกคนอื่น ๆ ของกลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬก็ร้องออกมาด้วยความโกรธเมื่อพวกเขาพุ่งเข้าใส่เขา
"พัพ ! พัพ ! พัพ ... .."
ในทันใดที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้า 1 ก้าว เจี้ยนเฉินก็แทงเข้าไปในลำคอของทหารรับจ้าง 3 คนด้วยความเร็วดุจสายฟ้า เนื่องจากการโจมตีของเจี้ยนเฉินเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เซียนระดับสูงขั้นต้นจึงไม่มีเวลาตอบโต้เลย กระบี่วายุโปรยเจาะเข้าไปในลำคอและปลิดชีพของพวกเขา
เจี้ยนเฉินดึงกระบี่ออกมาโดยไม่ลังเลและเริ่มต่อสู้กับทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬอย่างดุเดือด แม้ว่าพวกเขาจะได้เปรียบในเรื่องของจำนวน แต่จำนวนศัตรูที่พยายามทำร้ายเจี้ยนเฉินนั้นมีเพียงประมาณ 7 คนเท่านั้น ที่เหลือล้อมรอบเจี้ยนเฉินไว้เพื่อที่เขาจะได้ไม่มีทางหนี ในเวลาเดียวกัน พวกเขาจะสามารถกระโดดเข้ามาได้ตลอดเวลาเพื่อให้ความช่วยเหลือหากจำเป็น
ในบรรดาทหารรับจ้าง 7 คนที่ต่อสู้กับเจี้ยนเฉิน มีเซียนผู้เชี่ยวชาญ 5 คนและเซียนระดับสูง 2 คน. กลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬไม่ได้โง่,พวกเขารู้ว่าคนที่สามารถสร้างความโกรธแค้นให้กับตระกูลเทียนซงได้นั้นคงไม่ใช่คนอ่อนแอ. เซียนผู้เชี่ยวชาญ 5 คนจึงโจมตีเขาในเวลาเดียวกัน.
อย่างไรก็ตามเจี้ยนเฉินจัดการกับเซียนผู้เชี่ยวชาญ 5 คนและเซียนระดับสูง 2 คนได้อย่างง่ายดาย ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเป็นเซียนระดับสูงขั้นกลาง เขาก็กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเซียนผู้เชี่ยวชาญหลายคนของตระกูลเทียนซ่ง เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาพัฒนาไปสู่เซียนระดับสูงขั้นสูงสุดแล้ว เขาไม่รู้สึกลำบากที่ต้องต่อสู้กับทหารรับจ้างเหล่านี้ ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญเพียง 1 ก้าวเท่านั้น
แม้ว่าการเพิ่มขึ้นจากขั้นกลางถึงขั้นสูงสุดเป็นขั้นตอนธรรมดา แต่ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินเพิ่มขึ้นอย่างมากในช่วงเวลานี้ ตอนนี้เขามีพลังของเซียนระดับสูงขั้นสูงสุด การโจมตีพร้อมกันจากเซียนผู้เชี่ยวชาญ 5 คนของเป็นเรื่องง่าย เนื่องจากเขามีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้
กระบี่ของเจียนเฉินนั้นหาตัวจับยากในเรื่องความเร็ว ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีและป้องกันด้วยความเร็วแสงที่เหลือเชื่อ กระบี่วายุโปรยยังคงปะทะกับอาวุธเซียนชิ้นอื่นทำให้เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่ว จากการปะทะกันแต่ละครั้ง พลังเซียนที่แข็งแกร่งจากอาวุธจะแพร่กระจายผ่านพื้นดิน ทำให้ฝุ่นและควันกระจายไปทั่วอากาศ
กระบี่ของเจียนเฉินเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นมากยิ่งขึ้น มันปิดกั้นอาวุธเซียนที่เข้ามา จากนั้นมันก็พุ่งออกมาราวกับสายฟ้าผ่าเจาะทะลุคอของเซียนระดับสูง
"ชาร์ลี !"
" เฉิงบูปิง !"
เมื่อเห็นคนสองคนเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา เหล่าทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬก็ส่งเสียงร้องอันเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนทั้งสอง คนที่สนิทสนมกับคนที่เพิ่งเสียชีวิตคำรามอย่างโกรธแค้นทันที พวกเขาพุ่งเข้าใส่เจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินหลบออกจากวงล้อมของเซียนผู้เชี่ยวชาญล้อมและเ ิ่มต่อสู้กับเซียนระดับสูงอย่างดุเดือด หลังจากที่กระบี่ของเขาวูบวาบ ทหารรับจ้างก็ถูกแทงที่คอและหัวใจ พวกเขาก็ต้องจบชีวิตลงเช่นกัน
"เจ้ากล้าฆ่าสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬหรือ ? เจ้ารนหาที่แล้ว เจี้ยนเฉิน ! " หัวหน้ากลุ่มเริ่มโกรธหลังจากเห็นผู้คนมากมายตายด้วยมือของเจี้ยนเฉิน เขารีบพุ่งเข้าไปและใช้หอกยาวแทงเข้าใส่เจี้ยนเฉิน
ราวกับว่าเจี้ยนเฉินมีตาอยู่ด้านหลังศีรษะ เขาหันหลังกลับและใช้กระบี่ยาวแทงออกไป
"เคร้ง !"
เสียงของเหล็กปะทะกันอย่างแรง เมื่อกระบี่วายุโปรยสีเงินและหอกยาวปะทะกันกลางอากาศ ในขณะที่ทั้งสองต่อสู้กัน เจี้ยนเฉินก็ไม่ได้ก้าวถอยหลังไปเลย เขาก้าวผ่านหอกไปทางหัวหน้า กระบี่คมส่องแสงประกายและแทงเข้าไปในลำคอของหัวหน้าทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬ หลังจากเสียงเลือดสูบฉีดก็มีปลายดาบเปื้อนเลือดปรากฏขึ้นที่อีกด้านหนึ่งของคอของหัวหน้า
หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเสือดาวทมิฬเริ่มแข็งทื่อขณะที่จ้องกระบี่ในลำคออย่างไม่เชื่อสายตา ตาดำของเขากลิ้งไปมาอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อเขาจ้องมองเจี้ยนเฉินและพูดด้วยความยากลำบากว่า "เอ่อ…ข้าจะ…ข้า…ข้า…ข้าจะ…ตาย…ด้วยมือ…ของเจ้าได้อย่างไร ?"
"หัวหน้า ! "
"หัวหน้า !"
"หัวหน้าคาร์กิล ! "
เมื่อเห็นหัวหน้าของตัวเองถูกแทงคอ ท่าทีของทหารรับจ้างทั้งหมดก็เปลี่ยนไป หลังจากยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มตะโกนด้วยความตกใจ
" เขาฆ่าหัวหน้าคาร์กิล ! พี่น้องของข้า ข้าขอล้างแค้นให้กับความตายของหัวหน้า…"
"ล้างแค้นให้กับหัวหน้าคาร์กิล…"
"ทุกคนเดินหน้า ฆ่าเจี้ยนเฉินคนนี้ ! "
ทันใดนั้นทหารรับจ้างก็เริ่มมีแรงบันดาลใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพวกเขาพุ่งเข้าใส่เจี้ยนเฉิน
"พวกสิ้นคิด ! " เจี้ยนเฉินหัวเราะเยาะเมื่อเขาดึงกระบี่ออกมา ใบมีดส่องแสงขณะที่พุ่งเข้าหาผู้คนที่ดาหน้าเข้ามา และแทงทะลุคอของอีกสองสามคน
ร่างของเจี้ยนเฉินเปล่งประกายผ่านฝูงชนอย่างรวดเร็วขณะที่เขาแทงคนที่อยู่ใกล้อย่างดุเดือด ทหารรับจ้างที่ต่อสู้กับเขาล้มลงทีละคนเมื่อเผชิญหน้ากับกระบี่ที่ยอดเยี่ยม คนที่เป็นเซียนระดับสูงก็ไม่มีความสามารถในการป้องกันตนเอง แม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญก็ไม่สามารถทนได้นานนัก
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทหารรับจ้างอีก 10 คนเสียชีวิตด้วยกระบี่ของเจี้ยนเฉิน ทิ้งเซียนผู้เชี่ยวชาญไว้ 2 คนและเซียนระดับสูงอีก 4 คน
คนทั้ง 6 คนไม่กล้าสู้. พวกเขามองหน้ากัน พวกเขารู้ว่าจุดจบของเส้นทางนี้คือความตาย ทางเดียวที่เหลือคือการหนี เมื่อพวกเขาคิดเช่นนี้ ทั้ง 6 คนจึงแพร่กระจายออกไปใน 4 ทิศทางโดยไม่ลังเล พวกเขาพยายามที่จะหนีจากเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินเย้ยหยัน สายตาของเขากวาดไปทั่วทั้งพื้นที่ในที่สุดก็หยุดที่ทหารรับจ้างที่เป็นเซียนระดับสูง ร่างของเขาสั่นไหวเล็กน้อยขณะที่เขาไล่ตามเซียนระดับสูงคนนั้นไป สำหรับทหารรับจ้างอีก 5 คน เจี้ยนเฉินไม่สนใจพวกเขา
เซียนระดับสูงพยายามหลบหนีจากการตามล่าของเจี้ยนเฉินสุดชีวิต แต่เจี้ยนเฉินก็เข้ามาขวางในพริบตา
"เจ้า ! เจ้ากำลังจะทำอะไร ? ! " เมื่อเห็นเจี้ยนเฉินปรากฏตัวตรงหน้าเขา ใบหน้าของทหารรับจ้างก็ซีดเซียว เขาเริ่มตัวสั่นและดึงอาวุธเซียนของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว
กระบี่วายุโปรยหายไปจากมือของเจี้ยนเฉินในขณะที่เขายืนกอดอก เขากำลังมองดูทหารรับจ้างที่อายุใกล้เคียงกับเขา เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่อีกหรือไม่ ? "
"แน่นอน ! " ทหารรับจ้างคนนั้นตอบทันที แต่คำถามนั้นได้ถูกบันทึกไว้ในใจของเขาและท่าทางของเขาก็มีความหวังมากขึ้นเมื่อเขาถามอย่างอ้อนวอนว่า "เจ้าจะปล่อยข้าไปใช่หรือไม่ ? "
"การปล่อยเจ้าไปจะไม่สร้างความแตกต่างให้ข้ามากนัก และการฆ่าเจ้าก็ไร้ความหมายเช่นกัน ตราบใดที่เจ้าร่วมมือกับข้าและบอกสิ่งที่ข้าต้องรู้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป"
ทหารรับจ้างโล่งใจเมื่อได้ยินเจี้ยนเฉินพูดเช่นนั้น "ได้ หากเจ้าปล่อยข้าไป ข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้ทั้งหมด"
เจี้ยนเฉินพยักหน้าและพูดว่า "ตระกูลเทียนซ่งใช้วิธีใดในการจัดการกับข้าและกลุ่มของเจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร ? "
ทหารรับจ้างตอบทันทีว่า "ตระกูลเทียนซ่งใช้สมาคมทหารรับจ้างโดยมอบเงินรางวัล 10,000 เหรียญม่วงสำหรับค่าหัวของเจ้า ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็เผยลักษณะบางอย่างของเจ้า นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงรู้จักเจ้าทันที ตระกูลเทียนซงต้องการจับเป็นเจ้า"
เจี้ยนเฉินขมวดคิ้ว การที่ตระกูลเทียนซงตั้งค่าหัวเขาไว้สูงขนาดนี้ มันเป็นอะไรที่เกินความคาดหมาย
หลังจากลังเลครู่หนึ่ง ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็ส่องประกายแจ่มใส ในขณะที่เขายิ้มแย้มและพูดว่า "เอาล่ะ ข้าจะปล่อยเจ้าไปละกัน แต่เจ้าต้องทำงานอย่างหนึ่งให้ข้า"
"งานอะไร ? หากข้า ซูเค่อหลิน สามารถหาวิธีได้ ข้าจะทำมันแน่นอน" ทหารรับจ้างคนนั้นปฏิญาณตนด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวเป็นพิเศษ และหวังว่าเจี้ยนเฉินจะเชื่อเขา
"เมื่อเจ้ากลับไปที่เมืองเวค ข้าอยากให้เจ้ากระจายข่าวให้ทั่วว่าข้าอยู่ในเทือกเขาสัตว์อสูร ข้าต้องการให้ทุกคนรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? " เจี้ยนเฉินจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
"เข้าใจ ข้าเข้าใจแล้ว" แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเจี้ยนเฉินมีจุดประสงค์อะไร ทหารรับจ้างคนนี้ก็ยังตอบเขาทันทีโดยไม่ถามคำถาม เขากลัวว่าตัวเองจะทำให้เจี้ยนเฉินโกรธและเขาอาจต้องจบชีวิตลงที่นี่
เจี้ยนเฉินใช้เวลาคิดต่อครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อว่า "บอกพวกเขาด้วยว่าข้าบาดเจ็บสาหัส เข้าใจหรือไม่ ? "
"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ไม่ต้องกังวล ข้าจะบอกทุกคนอย่างแน่นอนในสิ่งที่เจ้าต้องการให้ข้าพูด" ทหารรับจ้างรีบตอบกลับ
เจี้ยนเฉินพยักหน้าและโบกมือ "เจ้าไปได้"
ราวกับว่าชายคนนั้นได้รับการนิรโทษกรรม เขาก็เริ่มวิ่งเร็วเท่าที่เขาจะทำได้เขาอยากจะไปให้ไกลจากจุดนั้น ตัดสินจากท่าทาง ดูเหมือนว่าเขากลัวว่าเจี้ยนเฉินจะเปลี่ยนความคิดและฆ่าเขา
เจี้ยนเฉินมองดูซากศพจำนวนมากบนพื้นดินและยึดเข็มขัดมิติของพวกเขา เมื่อเดินเข้าไปในบริเวณที่สะอาด เขาก็เริ่มค้นสิ่งของในเข็มขัดมิติแต่ละชิ้น ในตอนท้าย มีแกนสัตว์อสูรมากกว่า 100 ชิ้น เหรียญม่วงจำนวนมากถึง 300 เหรียญและของอื่น ๆ ที่จำเป็น