เทพกระบี่มรณะ - 129

เทพกระบี่มรณะ - 129

ตอนที่ 129 - ปัญหามาเยือนถึงปากประตู

เมื่อมองไปยังกระบี่ที่พุ่งทะลุหัวใจของเขาด้วยสายตาที่เฉื่อยชา ชายวัยกลางคนไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น การพ่ายแพ้ต่อเด็กเหลือขอที่อายุแทบไม่ถึง 20 ปีด้วยความแข็งแกร่งที่ไม่แม้แต่อยู่ในระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นสูง มันน่าอับอายจริง ๆ

เนื่องจากการพูดคุยที่หยิ่งยโสของผู้เชี่ยวชาญตระกูลเทียนซ่ง การบ่มเพาะ 50 ปีของเขาจึงสูญเปล่าเพราะเด็กหนุ่มอายุ 20 ปี ชีวิตในวัยกลางคนของเขาถูกทำลายในชั่วพริบตา แค่คิดเกี่ยวกับข้อเท็จจริงนี้ ก็ทำให้ชายวัยกลางคนเกือบร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก ในขณะที่พลังชีวิตของเขาค่อย ๆ สูญหายไปจากดวงตาที่สดใสและชัดเจนของชายคนนั้นก็ค่อย ๆ เหลือกกลับขึ้นไป ในขณะที่ร่างกายที่แข็งแรงของเขาล้มลงสู่พื้น

เจี้ยนเฉินดึงกระบี่วายุโปรยของเขาออกอย่างช้า ๆ เลือดไหลไปตามใบมีดราวกับว่ามันยังมีชีวิตอยู่ ค่อย ๆ รวมตัวกันที่ปลายก่อนที่จะหยดลงกับพื้น, ทีละหยดทีละหยด หลังจากการต่อสู้สองสามครั้ง พื้นดินที่ไม่สม่ำเสมอก็เปียกโชกไปด้วยเลือด

เจี้ยนเฉินกลั้นหายใจช้า ๆ การโจมตีเซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นต้นสองคนและเซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงใช้พลังงานของเจี้ยนเฉินค่อนข้างน้อย เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูสามคนที่มีความแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขามี เจี้ยนเฉินได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาได้รับการบ่มเพาะมาระยะหนึ่งแล้ว การเพิ่มความแข็งแกร่งฐานของเขาในฐานะเซียนระดับสูงขั้นกลางเมื่อไม่นาน เขาก็น่าจะใช้เวลานานกว่านี้ในการพยายามฆ่า 3 เซียนผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้

อย่างไรก็ตามหลังจากฆ่าคนสามคนแล้ว ความเสียใจของเจี้ยนเฉินจากการเสียชีวิตของกัปตันเคนดัลและคนอื่น ๆ ก็ลดน้อยลงไปเล็กน้อย

เจี้ยนเฉินจ้องมองอย่างไม่แยแสไปที่ศพทั้งสาม ก่อนที่จะก้มตัวลงบนเข็มขัดมิติของพวกเขาในที่สุด หลังจากลังเลบางอย่าง เขาก็เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เพื่อดึงเข็มขัดและตรวจสอบสิ่งของข้างในของพวกมัน

เพราะเขาต้องใช้แกนอสูรมากกว่าค่าเฉลี่ยของคนทั่วไป 100 เท่าในการบ่มเพาะ เจี้ยนเฉินจึงต้องการพวกมันเป็นจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าเจี้ยนเฉินไม่มีเงินพอที่จะซื้อแกนอสูรจำนวนมหาศาลได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสิ่งที่เขาต้องการที่จะได้รับมากที่สุดก็คือแกนอสูร มันเป็นไปได้สำหรับเขาเพียงอย่างเดียวที่จะได้มันมาโดยการฆ่าสัตว์อสูรหรือโดยการเอาพวกมันออกมาจากซากศพ นอกจากนี้การเอาสิ่งของจากคนตายเป็นเหตุการณ์ที่พบได้ทั่วไปในทวีปเทียนหยวน ท้ายที่สุดแล้วการต่อสู้ที่เกิดขึ้นในทวีปเทียนหยวน 30% ขึ้นไปนั้นเป็นเพราะผู้คนต่างมองหาทรัพย์สมบัติของอีกฝ่าย

เจี้ยนเฉินตรวจสอบข้าวของของพวกเขาหลังจากถอดเข็มขัดมิติ 3 เส้นออก แม้ว่าทั้งสามคนนี้จะเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่ก็ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้ร่ำรวย นอกเหนือจากของใช้ประจำวันและเครื่องมือในการตั้งค่ายแล้วพวกเขาก็ไม่มีอะไรอื่นอีก ในตอนท้ายเจี้ยนเฉินสามารถค้นพบได้เพียงเหรียญม่วงและเหรียญทอง 10 เหรียญ, แกนอสูรระดับสอง 15 อัน, และแกนอสูรระดับสาม 5 อัน

เจี้ยนเฉินเก็บแกนอสูรไว้ในเข็มขัดมิติของเขาโดยไม่ลังเล สายตาของเขาเลื่อนกลับไปที่ 10 เหรียญม่วงและทองคำ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะรับรางวัลเหล่านั้นเช่นกัน แม้ว่ามันจะไม่ใช่เงินจำนวนมาก แต่สำหรับคนธรรมดาสามัญมันก็ยังมีความมั่งคั่งอยู่บ้าง การทิ้งมันไว้ที่นี่เป็นการสิ้นเปลืองและน่าเสียดาย

หลังจากการตรวจดู เจี้ยนเฉินเหวี่ยงเข็มขัดมิติทั้งสามไปทางหนึ่ง โดยไม่ต้องไปทำลายศพ เขาตรงออกจากพื้นที่

เมื่อเขากลับมาที่เมืองเวคท้องฟ้าก็มืดไปแล้ว หลังจากทานอาหารที่โรงเตี๊ยม เจี้ยนเฉินขอห้องพักและเข้านอน

เนื่องจากเจี้ยนเฉินขอห้องธรรมดาเท่านั้นรูปแบบของมันจึงเรียบง่ายมาก มันมีโต๊ะไม้ตัวเดียวเก้าอี้สองสามตัวและเตียง นอกจากสิ่งเหล่านี้แล้ว มันก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก อย่างไรก็ตามสถานที่นั้นเรียบร้อยและเป็นระเบียบอย่างยิ่ง ใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ว่ามันไร้จุดด่างดำอย่างสมบูรณ์

คืนนั้นพระจันทร์เต็มดวงที่ส่องแสงลอยขึ้นสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าเปล่งแสงสีเงินของแสงจันทร์เติมเต็มท้องฟ้าสีดำสนิทด้วยสีเงินจาง ๆ แม้แต่เมฆหมอกที่กระจัดกระจายก็ยังสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

เจี้ยนเฉินขยับเก้าอี้ของเขาไปที่หน้าต่างและนั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับเงยศีรษะขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์กลมโตที่เปล่งแสงสว่างไสว อาจเป็นการเหมาะสมกว่าถ้าจะบอกว่าเขาอยู่ในภาวะงุนงงที่เฉื่อยชา

เจี้ยนเฉินจำได้ตลอด 2 วันที่ผ่านมาในใจของเขา กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีถูกตามล่าจากสัตว์อสูรระดับ 5 ราชาพยัคฆ์ขนทองและในที่สุดสมาชิกก็เสียสละชีวิตของพวกเขาให้กับสัตว์ร้าย เพื่อปกป้องเจี้ยนเฉินให้หลบหนี แม้ว่าสองวันผ่านไปแล้วและความเศร้าโศกจากการเสียชีวิตของเหล่าทหารรับจ้างก็จางหายไปเพียงเล็กน้อย เจี้ยนเฉินยังไม่สามารถลืมเหตุการณ์เหล่านั้นได้ เหตุการณ์นั้นถูกประทับให้ลึกลงไปในจิตวิญญาณของเขาและเขาจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิตของเขา

อาจกล่าวได้ว่าเขาและกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีเป็นคนแปลกหน้าที่มาพบกันโดยบังเอิญ แม้ว่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของทุกคนใกล้ชิดกันมากขึ้น พวกเขาเลือกที่จะตายเพื่อปกป้องเจี้ยนเฉินและปล่อยให้เขาหนีไป แม้ว่าจะมีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัวเช่นกัน แต่พวกเขาทุกคนต่างก็เข้าใจว่าต้องเผชิญกับการตามล่าของราชาพยัคฆ์ขนทอง พวกเขาไม่มีทางหนีไปได้อย่างแน่นอน แม้จะรู้เรื่องนี้การกระทำของพวกเขาก็ยังคงส่งผลกระทบต่อหัวใจของเจี้ยนเฉินค่อนข้างมาก

"กัปตันเคนดัล อะไรคือความปรารถนาสูงสุดของท่าน…."

"ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าคือการทำให้กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีกลายเป็นกลุ่มทหารรับจ้างอันดับหนึ่งในทวีป…."

ฉากหนึ่งปรากฏขึ้นภายในใจของเจี้ยนเฉิน ขณะที่เขานั่งถัดจากหน้าต่าง ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเขาค่อย ๆ ฟื้นพลังของพวกมัน เขาค่อย ๆ กำกำปั้นแน่น ขณะที่เขาพูดพึมพำว่า "กัปตันเคนดัล ท่านเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี ข้าไม่เคยนึกเลยว่ามาก่อนเลยว่า ท่านจะเป็นคนแรกที จากไป"

"ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ท่านเป็นคนที่ห่วงใยข้ามากที่สุดเสมอ เมื่อท่านจากไปแล้วความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของท่านก็ไม่เป็นจริงอีกต่อไป ในกรณีนั้นให้ข้าจะทำให้ความปรารถนาของท่านเป็นจริงตามความฝันของท่าน ข้า เจี้ยนเฉิน สาบานว่าข้าจะใช้ชีวิตของข้าพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีเป็นกลุ่มทหารรับจ้างอันดับหนึ่งในทวีปเทียนหยวน" เจี้ยนเฉินพูดอย่างเฉียบขาด

เจี้ยนเฉินมัดเข็มขัดมิติที่กัปตันเคนดัลมอบให้เขา เขาจ้องไปที่เข็มขัดในมือของเขาด้วยความมึนงงในขณะที่ความทรงจำของคำที่เคนดัลมอบให้กับเขาเมื่อส่งเข็มขัดนี้ให้เขาย้อนกลับมาในใจของเขา

"เจี้ยนเฉินอย่าปฏิเสธ ถ้าบังเอิญเราไม่สามารถออกจากป่านี้ได้ ข้าขอร้องให้เจ้าดูแลครอบครัวของพวกเรา ! ถ้าข้าตายที่นี่ชีวิตของพวกเขาจะแย่ลง พ่อแม่ของข้า ภรรยาของข้าและลูกของข้า พวกเขาจะไม่สามารถมีชีวิตที่ดีในอนาคต ดังนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า"

เจี้ยนเฉินถอนหายใจยาว ๆ ทันใดนั้นเขารู้สึกผิดอย่างมาก กัปตันเคนดัลมอบเข็มขัดมิตินี้ให้เขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิต มอบหมายให้เจี้ยนเฉินช่วยให้ครอบครัวของเขามีความเป็นอยู่ที่ดี อย่างไรก็ตามถึงตอนนี้เจี้ยนเฉินยังไม่รู้ว่าชื่อของคนในครอบครัวของกัปตันเคนดัลคืออะไรหรือแม้แต่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ เขาควรจะทำยังไงดี?

ทันใดนั้นหัวใจของเจี้ยนเฉินก็เต็มไปด้วยความกังวล ถ้ากัปตันเคนดัลมอบหมายให้เจี้ยนเฉินดูแลครอบครัวของเขา เจี้ยนเฉินเดาว่าครอบครัวของกัปตันเคนดัลนั้นยากจนอย่างยิ่ง หลังจากสูญเสียกัปตันเคนดัลซึ่งเป็นเสาหลักของการสนับสนุน ครอบครัวของเขาจะมีชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไร ?

เมื่อคิดถึงว่าชีวิตครอบครัวของเคนดัลจะต้องทนทุกข์ถึงเพียงใดนับจากนี้ หัวใจของเจี้ยนเฉินก็ตกตะลึง เขาต้องการค้นหาครอบครัวของเคนดัลโดยเร็วที่สุดและมอบสิ่งที่กัปตันเคนดัลมอบหมายให้เจี้ยนเฉินด้วยเพื่อเป็นพรแก่พวกเขาด้วยชีวิตที่มีความสุข

เจี้ยนเฉินนั่งริมหน้าต่างจนถึงช่วงครึ่งหลังของคืนก่อนที่จะกลับไปที่เตียงเพื่อบ่มเพาะ ตอนนี้เจี้ยนเฉินต้องการที่จะเติบโตแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

คืนนั้นสงบและผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่เกิดอุบัติเหตุ เช้าวันรุ่งขึ้นเจี้ยนเฉินผู้ซึ่งจมอยู่กับการบ่มเพาะ ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ

เจี้ยนเฉินลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองออกไปข้างนอก หลังจากการเหลือบมองเพียงครั้งเดียวสีหน้าของเจี้ยนเฉินก็มืดลงอย่างฉับพลัน ด้านนอกของโรงแรมล้อมรอบไปด้วยผู้คนหลายร้อยคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาว พวกเขาทุกคนแต่งตัวเหมือนกัน จากนั้นจะเห็นได้ว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของพลังเพียงอย่างเดียว เจี้ยนเฉินค้นพบโดยไม่คาดคิดว่าในท่ามกลางของกลุ่มคนจะเป็นนายน้อยของตระกูลเทียนซ่งที่หนีไปจากเขาเมื่อวานนี้