เทพกระบี่มรณะ - 121

เทพกระบี่มรณะ - 121

 

ตอนที่ 121 - หนีอย่างลนลาน

เมื่อได้ยินเสียงคำราม เทือกเขาสัตว์อสูรที่เคยเงียบสงบก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง สัตว์อสูรทุกตัวถูกปลุกขึ้นมาและเสียงของพวกมันก็เริ่มร้องออกมาในทุกทิศทาง สัตว์อสูรทุกตัวส่งเสียงขึ้นมา แต่ไม่มีสักตัวเดียวที่กล้าสู้กับเสือ

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเสือ ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปเป็นจริงจังอีกครั้ง " โอ้ไม่ นี่เป็นเสียงคำรามของราชาพยัคฆ์ขนทอง ! " เสียงของมันนั้นดังอย่างผิดปกติ ตั้งแต่ราชาพยัคฆ์ขนทองเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 สัตว์อสูรนี้มีความพิเศษเมื่อมันถึงจุดเปลี่ยน มันสามารถเปลี่ยนร่างของมันและหลังจากนั้นเป็นต้นมา มันจะเข้าสู่โลกใหม่ สัตว์อสูรระดับ 5 นั้นแตกต่างจากสัตว์อสูรระดับ 4 เป็นอย่างมากและด้วยความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินในปัจจุบัน การรับมือกับสัตว์อสูรระดับ 4 ก็เป็นเรื่องยากอยู่แล้ว แต่นี่กลับเป็นสัตว์อสูรระดับ 5

" ไม่ดีแล้ว มันเป็นเสียงคำรามของราชาพยัคฆ์ขนทอง ! วิ่ง วิ่งเร็ว ทุกคนแยกย้ายกันไป ไม่งั้นเราทั้งหมดจะตายกันอยู่ที่นี่ ! " กัปตันครอสตะโกนพร้อมกับเสียงอันสั่นเครือด้วยความกลัว แม้กระทั่งก่อนที่เขาจะสามารถเตือนได้ เขาก็เข้าไปในป่าพร้อมกับลูกราชาพยัคฆ์ขนทอง แม้แต่ทหารรับจ้างที่ต่อสู้กับทหารรับจ้างอัคนีก็ยอมแพ้ในการต่อสู้ทันทีและก็พลันตามเขาเข้าไปในป่า

ทันใดนั้นก่อนที่กัปตันครอสจะสามารถเข้าไปในป่าได้ เจี้ยนเฉินก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเหมือนปีศาจ ในขณะที่กระบี่วายุโปรยของเขาส่องประกายสีเงินและพุ่งตรงไปที่คอของชายคนนั้น แม้ในช่วงเวลาที่อันตรายเช่นนี้ เจี้ยนเฉินก็ยังไม่มีแผนที่จะปล่อยเขาไป

สีหน้าของครอสเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาแกว่งกระบี่ของตัวเอง ในขณะที่กระบี่ของเขาปะทะกับเจี้ยนเฉิน เขาคำรามว่า"เจ้าบ้าไปแล้ว ? ราชาพยัคฆ์ขนทองระดับ 5 กำลังจะมา หากเจ้ายังพยายามหยุดข้าต่อไป เจ้าจะเสียโอกาสหลบหนี"

เจี้ยนเฉินเมินเฉยต่อคำพูดของครอสราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินครอสพูดเลย ก ะบี่วายุโปรยเปลี่ยนเป็นลำแสงสีเงินเมื่อพุ่งไปยังครอสอีกครั้ง

ครอสยกกระบี่ของเขาเพื่อป้องกันตัวเองจากการโจมตีที่เร็วดุจสายฟ้า ไม่มีเวลาหลบ เขาถูกแทงเข้าที่ไหล่โดยเจี้ยนเฉินซึ่งในเวลาเดียวกันก็คว้าขาของลูกราชาพยัคฆ์ขนทองด้วยมือซ้าย

อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เขายังคงหลบหนีไปกับลูกราชาพยัคฆ์ขนทองที่ยังคงอยู่ในมือของเขา " ทุกคนมารวมกันเพื่อป้องกันลูกราชาพยัคฆ์ขนทองตัวนี้ ลูกราชาพยัคฆ์ขนทองตัวนี้มันสำคัญเกินไปสำหรับทหารรับจ้างจ้าวของเราที่จะยอมแพ้!"

เมื่อได้ยินอย่างนี้ทหารรับจ้างจ้าวเริ่มลังเล แต่ก็ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของครอส ชายห้าคนพุ่งเข้าหาที่เจี้ยนเฉินพร้อมกับอาวุธเซียนของพวกเขาเพื่อพยายามถ่วงเวลาเขา จากนั้นครอสก็หนีเข้าไปในป่าโดยรอบ ในขณะที่ทหารรับจ้างไม่เต็มใจได้อยู่ข้างหลังในตอนแรกจะรีบตามเข้าไปในป่า

เพราะเซียนระดับสูงไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเจี้ยนเฉินเลย ทำให้เขาล้ม 5 คนลงอย่างรวดเร็ว กลุ่มทหารรับจ้างที่ติดตามครอสมาจึงร่วงเหมือนแมลงวัน

"โฮก ! "

เสียงคำรามที่ห่างไกลก่อนหน้านี้ของราชาพยัคฆ์ขนทองกำลังใกล้เข้ามามากขึ้น เมื่อราชาพยัคฆ์ขนทองใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง สีหน้าของเจี้ยนเฉินเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น เมื่อเขามองเคนดัลและพูดว่า "ราชาพยัคฆ์ขนทองกำลังเข้ามาใกล้บริเวณนี้อย่างรวดเร็ว อีกไม่นานก่อนที่มันจะมาถึงที่นี่ กัปตันเคนดัล ไม่ดีที่จะอยู่ที่นี่ รีบไปให้เร็ว "

เคนดัลมองไปที่ร่างชุ่มเลือดของสมาชิกทหารรับจ้างอัคนีและบาดแผลหลายแห่งบนตัวพวกเขา มันเป็นสิ่งที่ดีที่การต่อสู้ไม่ได้ดำเนินต่อไปนาน มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการบาดเจ็บล้มตาย

"ทุกคนเร็วเข้า รีบหนีไป"

ไม่สามารถรักษาบาดแผลของพวกเขา ทุกคนเริ่มพุ่งเข้าป่าอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยม แต่เนื่องจากบาดแผลต่าง ๆ ที่พวกเขามี ทำให้การเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่ได้รวดเร็วนัก

"โฮก ! "

เสียงคำรามของราชาพยัคฆ์ขนทองดังขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้มันใกล้มาก ในทันใดนั้นทุกคนสามารถได้ยินเสียงราชาพยัคฆ์ขนทองกำลังวิ่งเข้าหาพวกเขา แรงลมที่เกิดขึ้นเพียงพอที่จะทำให้ต้นไม้แบนราบไปกับพื้น

สมาชิกทุกคนของทหารรับจ้างอัคนีต่างก็หน้าซีด เมื่อเคนดัลหนีเพื่อเอาชีวิตรอด เขามองไปที่เจี้ยนเฉินแล้วขว้างเข็มขัดมิติของเขาไปให้เขา "เจ ้ยนเฉิน เจ้ามีพละกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราทุกคน ดังนั้นโอกาสในการหลบหนีของเจ้าจึงสูงที่สุด ข้ามอบเข็มขัดมิติให้กับเจ้า เจ้าต้องนำสิ่งนี้ออกไปให้ได้"

เมื่อเห็นกัปตันเคนดัลโยนเข็มขัดมิติให้เขา เจี้ยนเฉินต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เคนดัลก็อ้าปากพูดอีกครั้ง "เจี้ยนเฉินอย่าปฏิเสธ ถ้าบังเอิญเราไม่สามารถออกจากป่านี้ได้ ข้าขอร้องให้เจ้าดูแลครอบครัวของพวกเรา ! ถ้าข้าตายที่นี่ชีวิตของพวกเขาจะแย่ลง พ่อแม่ของข้า ภรรยาของข้าและลูกของข้า พวกเขาจะไม่สามารถมีชีวิตที่ดีในอนาคต ดังนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า" เคนดัลอ้อนวอนกับเจี้ยนเฉิน

มองไปที่เคนดัลด้วยสายตาที่ซับซ้อน เจี้ยนเฉินพยักหน้าอย่างแน่วแน่ หยิบเข็มขัดมิติ เจี้ยนเฉินจ้องมองเล็กน้อยและพูดว่า" ลุงเคนดัล เราจะออกจากที่นี่ได้อย่างแน่นอน ที่ราชาพยัคฆ์ขนทองมองหาไม่ใช่เรา"

"อ๊าก ช่วยข้าด้วย ! " ทันใดนั้นเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ดังมาจากด้านหลัง

"คาโบลด์ มันเป็นคาโบลด์ ตอนนี้เขาตกลงในหนองน้ำ เร็วคว้ามือของข้าไว้ คาโบลด์…" เสียงร้องออกมา เสี่ยวเต๋าวิตกกังวลอย่างมาก

เมื่อได้ยินอย่างนี้ทุกคนยังคงยืนนิ่งอยู่ขณะที่ เจี้ยนเฉินมองดูเขาจากด้านหลังของเสี่ยวเต๋า ซึ่งเห็นได้เพียงท้องของเขาพร้อมด้วยมือของเขาที่ยื่นออกมาจากในหนองน้ำ ในบึงร่างของคาโบลด์จมอยู่ใต้น้ำอย่างสมบูรณ์แล้ว

สีหน้าของเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปทันทีที่เขาทำตามสิ่งที่เสี่ยวเต๋ากำลังทำและยื่นมือของเขาลงไปในหนองน้ำ อย่างไรก็ตาม เหมือนเสี่ยวเต๋า มือของเขาไม่รู้สึกอะไรเลย

" คาโบลด์ …" เสี่ยวเต๋าหลับตาด้วยความเจ็บปวดและเศร้าโศก

"เฮ้อ ! " เจี้ยนเฉินถอนหายใจก่อนที่จะตบลงไปบนไหล่ของเสี่ยวเต๋า "ไป" จากนั้นก็เริ่มวิ่งอีกครั้ง

สมาชิกคนอื่น ๆ เริ่มถอนหายใจด้วยความเศร้าขณะที่พวกเขาหลับตา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเงียบ พวกเขายังคงวิ่งลึกเข้าไปในป่ากับการสูญเสียทุก ๆ วินาทีเวลาก็ได้หายออกไป

เพราะมันเกือบจะค่ำแล้ว เทือกเขาสัตว์อสูรก็มืดมากดังนั้นทัศนวิสัยจึงต่ำ บนเส้นทางทุกคนสะดุดมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่พวกเขาแต่ละคนก็ลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาล้มลงและวิ่งต่อไป บางคนตัดสินใจที่จะวิ่งบนกิ่งไม้เพื่อหลีกเลี่ยงหนองน้ำด้านล่าง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เท้าของเจี้ยนเฉินก็พลันชะงัก

"เจี้ยนเฉิน เจ้ากำลังทำอะไรถึงได้ช้าลง ? เร็วเข้า รีบวิ่งไป" เคนดัลพูดอย่างกังวลใจ

เจี้ยนเฉินไม่ได้พูดแต่ชี้ไปข้างหน้าพวกเขา เคนดัลมองตามไปที่นิ้วของเจี้ยนเฉินชี้ไปที่เห็นเพียงร่างที่พร่ามัวของทหารรับจ้าง 10 คนขึ้นไปอยู่ข้างหน้าพร้อมกับความเหนื่อยล้า

" มันคือกลุ่มทหารรับจ้างจ้าว " เจี้ยนเฉินกล่าว

ดวงตาของเคนดัลเปล่งประกายด้วยแสง ย็นชาขณะที่เขาคำราม" นั่นคือพวกเขา ทำไมไม่วิ่ง พวกเขากำลังจะทำอะไรจึงยืนอยู่ที่นั่น?"

"พวกเขาไม่สามารถวิ่งได้ทางที่อยู่ข้างหน้าของพวกเขานั้นถูกขวางโดยสัตว์อสูรระดับ 4 ทำไมถึงมีสัตว์อสูรระดับ 4 ที่นี่? ไป ลองอ้อมดู" เจี้ยนเฉินกระโดดไปที่ทางแยกใกล้ ๆ

"โฮก!"

ราชาพยัคฆ์ขนทองคำรามมาจากด้านหลังคราวนี้ใกล้เข้ามากว่าเดิม เสียงคำรามดังมาก มันสั่นสะเทือนเข้าไปในหูของทหารรับจ้างอัคนี ทำให้พวกเขาหูหนวกชั่วขณะหลังจากเสียงคำราม ร่างมหึมาก็ปรากฏขึ้นมาจากทางด้านหลังและมุ่งหน้าไปที่ทหารรับจ้างจ้าว

ไม่นานหลังจากเสียงคำราม สมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างจ้าวต่างก็ล้มลงกับพื้นโดยมีสมาชิกเพียงคนเดียวที่ลอยขึ้นไปในอากาศโดยอยู่ในปากของราชาพยัคฆ์ขนทอง

"ไม่ได้การแล้ว ราชาพยัคฆ์ขนทองนั้นเร็วเกินไปในระยะเวลาอันสั้น มันตามพวกเราทันอย่างรวดเร็ว ไปกันเร็ว ๆมิฉะนั้นจะไม่มีโอกาส" เมื่อเห็นเงา เจี้ยนเฉินร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นรูปร่างของมันก่อนจะกระโดดทันทีโดยไม่ลังเลไปที่พุ่มไม้ใกล้ ๆ

ข้างหน้าพวกทหารรับจ้างจ้าวที่ยังมีชีวิตอยู่และยังมีลมหายใจอยู่ ได้ตกลงไปในกรงเล็บของราชาพยัคฆ์ขนทอง สิ่งที่เหลืออยู่คือทหารรับจ้างคนที่ถือลูกราชาพยัคฆ์ขนทองอยู่

ราชาพยัคฆ์ขนทองเป็นสิ่งที่รับมือได้ยากจริง ๆ ผู้ที่อยู่ในระดับเซียนระดับสูงหรือต่ำกว่านั้นจะไม่สามารถต้านทานแม้แต่การโจมตีครั้งเดียวจากมัน

มือซ้ายของครอสจับลูกราชาพยัคฆ์ขนทองไว้ ขณะที่มือขวาถือกระบี่ที่จ่อคอของลูกราชาพยัคฆ์ขนทองไว้ทำให้เกิดการคุมเชิงกันระหว่างราชาพยัคฆ์ขนทองกับเขา

ราชาพยัคฆ์ขนทองยาว 4 เมตร แต่เนื่องจากความมืดตอนกลางคืนทำให้มองไม่เห็นร่างของราชาพยัคฆ์ขนทองทั้งหมด

"โฮก!" ราชาพยัคฆ์ขนทองคำราม ดวงตาของมันกลายเป็นสีแดงเข้ม จ้องมองไปที่ครอสด้วยแววตาที่โกรธจัด มันไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีบุ่มบ่ามเพราะลูกของมันอยู่ในมือของครอส ในฐานะสัตว์อสูรระดับ 5 มันมีความรู้เพียงพอที่จะเข้าใจสถานการณ์

"กลับมา รีบกลับแล้วรีบหนี มิฉะนั้นพวกเราทุกคนจะตายที่นี่" ครอสร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวขณะที่เขาจ้องมองราชาพยัคฆ์ขนทอง ร่างกายของเขาสั่นและหน้าผากของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

"อ๋าว ! อ๋าว อ๋าว ! " ลูกราชาพยัคฆ์ในมือของครอสเริ่มดิ้น มันเริ่มจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสัตว์อสูรระดับ 5 ที่มีศักยภาพ แต่มันก็ยังเด็กและไม่มีพลังมากในขณะนี้

ราชาพยัคฆ์ขนทองไม่ได้ยอมแพ้ แต่นับจากครอสกัดริมฝีปากของเขาและกดกระบี่ของเขาลง ทำให้ขนสีทองสองสามเส้นของลูกราชาพยัคฆ์ถูกตัดออก

"โฮก ! " ราชาพยัคฆ์ขนทองคำรามก่อนจะเร่งรีบถอยหลังอย่างช้า ๆ ไปสองสามก้าว อย่างไรก็ตามแววตาสีแดงเข้มในดวงตานั้นรุนแรงขึ้น

ด้านหลังครอสยังมีพยัคฆ์ระดับ 4 อีกตัวที่จ้องมองเขาราวกับว่าจะจ้องมองดูเหยื่อของพวกมัน