เทพกระบี่มรณะ - 107

เทพกระบี่มรณะ - 107

บทที่ 107: หินสีขาวแปลกตา

ภายในจุดตันเถียนของเจี้ยนเฉิน แสงสีฟ้าและสีม่วงกำลังกะพริบอยู่ตลอดเวลาขณะที่มันหมุนรอบกันและกันเป็นวงกลมและเปล่งแสงที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกถึงความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวของเขาเมื่อแสงสีฟ้าและสีม่วงเริ่มเคลื่อนไหวราวกับว่ามันมีความต้องการ, มีจิตใจและชีวิตที่เป็นอิสระของตัวเอง สำหรับเจี้ยนเฉินมันเกือบราวกับว่าแสงทั้งสองกำลังสนุกสนาน

ความรู้สึกของเจี้ยนเฉินที่รู้สึกราวกับว่าแสงสีฟ้าและสีม่วงในตันเถียนของเขากำลังมีความสุขและความตื่นเต้น แต่เจี้ยนเฉินรู้สึกงงงวยกับข้อสรุปที่ไม่น่าเชื่อ ใบหน้าของเจี้ยนเฉินแสดงถึงความประหลาดใจอย่างมาก

ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกแปลก ๆ เข้ามาในใจของเจี้ยนเฉินอีกครั้งราวกับว่ามันออกมาจากอากาศ จากความรู้สึกนี้ เจี้ยนเฉินตระหนักว่าแสงทั้งสองในจุดตันเถียนของเขาได้สร้างการเชื่อมต่อที่ละเอียดอ่อนบางอย่างกับสิ่งที่ไม่รู้จัก มันคล้ายกับการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณ แต่ในเวลาเดียวกันมันก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งถูกปิดกั้นไว้

เจี้ยนเฉินพยายามที่จะระงับอารมณ์ของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ หันหน้าไปยังที่ซึ่งความรู้สึกนั้นแข็งแกร่งที่สุด ดวงตาของเขาหยุดอยู่บนแผงลอยริมถนนที่ซึ่งชายหนุ่มอายุ 30 ปีกำลังเรียกลูกค้าอยู่ บนแผงของเขามีกองแกนอสูรระดับ 1 และมีของแปลก ๆ หลายอย่าง

เจี้ยนเฉินกวาดมองไปทั่วแผงลอย แล้วสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่หินสีขาวขนาดเท่ากำปั้น มันมีรูปร่างแปลกประหลาดเป็นพิเศษและมีสีขาว แต่นอกเหนือจากนั้นมันก็ธรรมดามาก เมื่อเทียบกับหินสีขาวอื่น ๆ หินก้อนนี้ดูเหมือนจะไม่แตกต่างกัน

ต้องขอบคุณความลึกลับที่หยั่งถึงไม่ได้ซึ่งเป็นความรู้สึกแปลก ๆ เจี้ยนเฉินจึงรู้ว่าหินสีขาวคือตัวการก่อให้เกิดความปั่นป่วนเช่นนี้ในจุดตันเถียน แสงระยิบระยับมีส่วนเกี่ยวข้องกับหินสีขาวนี้ เหมือนกับเด็กที่พยายามปกป้องสมบัติที่เขาโปรดปรานมากที่สุด ความรู้สึกของความสุขนั้นแข็งแกร่งมาก แม้แต่เจี้ยนเฉินก็ยังรู้สึกได้

ท่าทีของเจี้ยนเฉินไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย แต่เมื่อเขามาถึงแผงลอยบนถนน มือของเขาเอื้อมไปหยิบหินสีขาวขนาดเท่ากำปั้น แต่เมื่อมือของเขากำลังหยิบมันขึ้นมา ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าตกตะลึง

มันเป็นเพราะหินสีขาวขนาดเท่ากำปั้นนี้หนักอย่างน่าประหลาดใจ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับมัน หินสีขาวไม่ขยับเขยื้อนเลย

"ช่างเป็นหินที่หนักมาก ! " เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา เขาใช้มือทั้งสองจับก้อนหินไว้ในมือของเขาอย่างแน่นหนา เขาเริ่มใช้พลังงานมากขึ้น และในที่สุดหินก็เริ่มลอยขึ้นจากโต๊ะอย่างช้า ๆ

"ลูกค้า ท่านกำลังดูก้อนหินแปลกตานี้หรือไม่ ? " ทันใดนั้นเจ้าของแผงลอยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเจี้ยนเฉินพร้อมรอยยิ้ม

เจี้ยนเฉินค่อย ๆ นำหินขนาดเท่ากำปั้นขึ้นมาดูและจ้องมองมัน ในขณะที่มันมีขนาดเท่ากำปั้น มันกลับมีน้ำหนักมากกว่า 50 กิโลกรัม หากไม่ใช่เพราะเจี้ยนเฉินเป็นเซียนระดับสูงขั้นกลาง การยกก้อนหินนี้ด้วยมือข้างเดียวจะเป็นงานที่ต้องใช้กำลังมาก

แต่เมื่อเขาหยิบหินสีขาวแปลก ๆ ขึ้นมา เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นและความสุขที่เปล่งออกมาจากจุดตันเถียนของเขา อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินก็ไม่เชื่อในความรู้สึกนี้เพราะสิ่งมีชีวิตเท่านั้นที่จะสามารถสัมผัสกับอารมณ์แบบนี้ได้ แต่กระนั้นแสงทั้งสองที่อยู่ภายในจุดตันเถียนของเขานั้นให้ความรู้สึกนี้อย่างชัดเจน ดังนั้นอาจเป็นไปได้ว่าแสงสีฟ้าและสีม่วงในจุดตันเถียนของเขามีการรับรู้ด้วยตนเองจริงหรือไม่ ? บางทีมันอาจมีความสามารถในการคิดด้วยตนเองอยู่แล้ว

เมื่อเจี้ยนเฉินมาถึงแนวความคิดนี้ ร่างกายของเขาสั่นและหน้าผากของเขาเริ่มที่จะมีเหงื่อหยดในขณะที่เขาเริ่มรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมชะตากรรมของตัวเองได้ในขณะนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อเขาคิดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับจุดตันเถียนของเขา ไม่มีทางออกจากปัญหานี้ เขาไม่มีความคิดหรือวิธีการเกี่ยวกับแสงส่องสว่างทั้งสองในจุดตันเถียนของเขา มันอยู่นอกเหนือการควบคุม แม้ว่าเจี้ยนเฉินต้องการให้แสงทั้งสองหายไปจากจุดตันเถียนของเขา แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะทำมันให้สำเร็จ

"เห้อ นี่เป็นพรไม่ใช่คำสาปแช่ง หรือเป็นคำสาปที่ข้าหนีไม่พ้น เป็นการดีที่สุดที่จะลืมเรื่องนี้ ข้าก็เคยตายมาก่อนหน้านี้แล้ว มีอะไรที่ต้องห่วงอีก ? ที่แย่ที่สุดคือข้าอาจจะตายอีกครั้ง" เจี้ยนเฉินพูดกับตัวเอง เขามองดูก้อนหินสีขาวในมือ และคิดถึงจุดตันเถียนต่อไปเรื่อย ๆ

พื้นผิวของหินสีขาวนี้มีเอกลักษณ์เป็นพิเศษ ไม่ว่าเจี้ยนเฉินจะมองดูมันนานแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันทำมาจากหินหรือเหล็กชั้นดี เพราะมันหนักมากและความหนาแน่นของมันนั้นเกินกว่าปกติ เจี้ยนเฉินส่งพลังเซียนภายในผ่านแขน พยายามที่จะให้มันเข้าสู่หินสีขาว เขากลับรู้สึกได้เพียงการต่อต้านที่แข็งแกร่งในขณะที่พลังเซียนเชื่อมต่อกับมัน ราวกับว่าก้อนหินสีขาวเป็นป้อมปราการป้องกัน และพลังเซียนของเขาเป็นผู้บุกรุก เขาไม่สามารถบุกเข้าไปได้

ความหนาแน่นของหินสีขาวนั้นสูงมากจนถึงจุดที่เจี้ยนเฉินไม่สามารถใช้พลังเซียนเข้าไปได้

เจี้ยนเฉินละสายตาออกไปจากหินสีขาวและมองไปที่เจ้าของแผงลอยและถามว่า "ข้าไม่รู้ว่าหินชนิดนี้คืออะไร แล้วมันใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง ? "

เมื่อได้ยินคำถามของเจี้ยนเฉิน เจ้าของร้านก็หัวเราะด้วยความอับอายพลางกล่าวว่า " ลูกค้า พูดตามตรง ข้าเองก็ไม่รู้ว่าหินสีขาวก้อนนี้คืออะไร ไม่รู้ว่ามันจะใช้เพื่ออะไร ข้าก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน แต่มันหนักผิดปกติ ดังนั้นหลังจากที่ได้ดูมันแล้ว ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าหินสีขาวนี้ไม่ใช่ของเล่นธรรมดา"

"แล้วท่านไปพบสิ่งเช่นนี้มาจากที่ไหน ? " ดวงตาของเจี้ยนเฉินเปล่งประกายเมื่อเขาถามต่อไป

เจ้าของร้านแผงลอยเริ่มไตร่ตรองคำถามก่อนจะพูดว่า "ลูกค้า ข้าถูกถามคำถามเดียวกันหลายครั้ง แต่ข้าไม่เคยบอกใคร ท่านดูมีน้ำใจเมตตา ข้าจะบอกท่านว่าข้าไปเจอสิ่งนี้ที่ไหน" เสียงเจ้าของร้านหยุดขณะที่เขาชี้ไปที่ก้อนหินสีขาว "ความจริงแล้วข้าเจอหินสีขาวในเทือกเขาสัตว์อสูร"

"โอ้ว ! " เมื่อได้ยินคำตอบนี้ดวงตาของเจี้ยนเฉินก็หันกลับไปมองที่หินสีขาวอีกครั้ง เมื่อเขาได้ยินว่าเจ้าของร้านเก็บมันมาจากเทือกเขาสัตว์อสูร เขาก็ไม่แปลกใจเลย อันที่จริงมีโอกาสสำหรับทุกคนเสมอ แม้แต่ชาวนาก็สามารถสะดุดกับทองคำหรือแร่มีค่าอื่น ๆ ในขณะที่ทำไร่ทำสวนของตัวเอง

เจ้าของแผงลอยดูใบหน้าที่มีความสนใจของเจี้ยนเฉินและเปิดปากของเขาอีกครั้ง "ลูกค้า หินสีขาวนี้อยู่ในความครอบครองของข้ามาหลายปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะข้าต้องการเงิน ข้าก็คงไม่ได้เอามาตั้งไว้ในตอนแรก ข้าเห็นว่าเจ้าสนใจ ทำไมเจ้าไม่ซื้อมันล่ะ ? "

เจี้ยนเฉินมองดูหินสีขาวด้วยตาข้างเดียวเขาพิจารณาก่อนที่จะมองย้อนกลับไปยังเจ้าของแผงลอย "หินสีขาวก้อนนี้ราคาเท่าไหร่ ? " น้ำเสียงของเรียบเฉย หินสีขาวก้อนนี้ก่อให้เกิดคำถามมากมายกับเขา ดังนั้นจึงเป็นการดีที่เขาจะซื้อมัน