เทพกระบี่มรณะ - 098

เทพกระบี่มรณะ - 098

 

Chapter 98: ความสูญเสียใหญ่อีกครั้ง

"ท่านลุงเฟิง ท่านกำลังพล่ามเรื่องอะไรกับมัน ? ช่วยฆ่าข้ามันซะ ! " หญิงคนนั้นร้องออกมาด้านหลังเขาด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวของนาง นางน้ำตาคลอจากการที่คิดว่าเจี้ยนเฉินได้เห็นร่างที่เปลือยเปล่าทั้งหมดของนาง แค่คิดว่านางได้เปลือยต่อหน้าเจี้ยนเฉินก็ทำให้นางโกรธอย่างเหลือเชื่อแล้วและทำให้นางรู้สึกผิดด้วย นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่นางเกิดมาที่นางถูกผู้ชายเห็นแบบนี้และนี่ยังเป็นคนแปลกหน้าอีก สำหรับหญิงที่รักนวลสงวนตัว การที่ถูกเห็นแบบนี้มันแย่ยิ่งกว่าการตายเสียอีก

"ฮ่าฮ่า คุณหนู แม้แต่ลุงเฟิงของเจ้ายังไม่อยากจะช่วยเจ้าเลย ถ้างั้นให้ลุงหยุนของเจ้าช่วยสั่งสอนบทเรียนให้กับเจ้าบัดซบคนนั้นเอง" ในตอนนี้ เสียงอีกเสียงก็ดังชัดขึ้นมา ในขณะที่ชายอาวุโสในชุดขาวอีกคนเข้ามาในสายตา เขาปรากฏขึ้นตรงหน้าเจี้ยนเฉิน เขาเหวี่ยงหมัดของเขาอย่างเร็วและโจมตีไปที่เจี้ยนเฉิน

ความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสคนนี้นั้นมากมายอย่างเหลือเชื่อ แค่เพียงหมัดเดียว เจี้ยนเฉินก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันแข็งแกร่งมาก ทันทีที่เขาหลบไปด้านข้าง ร่างของเจี้ยนเฉินก็ตกอยู่ในความดันอย่างมหาศาล แรงกดดันนี้มากเหมือนเขารู้สึกว่าทั้งร่างของเขาถูกถ่วงไปด้วยน้ำหนักเป็นพันปอนด์ หรืออาจจจะเป็นภูเขาทั้งลูกด้วยซ้ำ แม้แต่การหายใจยังเป็นเรื่องที่ยากมาก ร่างทั้งร่างของเขารู้สึกเหมือนกำลังถูกบดขยี้

ในตอนที่แรกกดดันหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ แสงสีม่วงและสีฟ้าที่สว่างอยู่ในปราณของเขาก็เริ่มกระพริบอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ในตอนที่ปราณของเขาเป็นแบบนั้น เจี้ยนเฉินเองก็ไม่ทันได้สังเกต "เจ้าเฒ่าหยุน หยุดก่อน ! " ผู้เฒ่าคนแรกที่หญิงคนนั้นเรียกว่าลุงเฟิงร้องออกมาในขณะที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

โชคร้ายที่เขาพูดช้าไป คนที่ชื่อลุงหยุนมองไปยังหมัดที่เขาชกไปที่อกของเจี้ยนเฉินอย่างแม่นยำ

เลือดกระอักออกมาในขณะที่อวัยวะภายในของเขาได้รับความเสียหาย ผู้เฒ่าชกไปที่หน้าอกของเจี้ยนเฉินแรกพอจนทิ้งรอบบุ๋มเอาไว้ ไม่เพียงแต่ผู้เฒ่าจะทำให้กระดูกของเจี้ยนเฉินหักในจุดที่เขาโจมตีเท่านั้น อวัยวะภายในของเขายังได้รับบาดเจ็บสาหัส

ในขณะที่ผู้เฒ่าโจมตีไปที่เจี้ยนเฉิน แสงสีฟ้าและสีม่วงก็กระพริบขึ้นมาในขณะที่มันสัมผัสเข้ากับฝ่ามือของผู้เฒ่าก่อนที่มันจะหายไปทันที ในอีกมุมหนึ่ง เจี้ยนเฉินนั้นถูกกระแทกให้กระเด็นถอยไป

"ยี่!" ใบหน้าของผู้เฒ่าเปลี่ยนไปในขณะที่เขากระตุกเล็กน้อย เขามองไปที่เจี้ยนเฉินที่ลอยไปในอากาศด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง ตาของเขาเป็นประกายเหลือเชื่อและตกใจ

เจี้ยนเฉินลอยไป 30 เมตรในอากาศก่อนที่จะกระแทกลงบนพื้นเสียงดัง ตอนที่เขานอนอยู่บนพื้น เขาก็กระอักเลือดออกมาอีก ในขณะที่เขารู้สึกเจ็บปวดจากอวัยวะที่ได้รับบาดเจ็บของเขา ใบหน้าของเขาขาวซีดไร้สีเลือดราวกับกระดาษ

เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินเกือบจะไม่รอดแล้ว คนที่ชื่อลุงหยุนก็จ้องแล้วกระพริบตาช้า ๆ ก่อนที่จะอ้าปากพูดออกมา "เจ้าหนุ่ม เจ้าช่างมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่ง เจ้าสามารถรับการโจมตีของข้าได้ 1 ครั้งโดยไม่ตาย ดี ถ้างั้น ข้าจะปล่อยเจ้าไปในวันนี้" หลังจากพูดแบบนั้น คนที่ชื่อลุงหยุนก็เดินกลับไปที่หญิงคนนั้น

"เฮ้อ ข้าหวังว่าจะไม่มีความวุ่นวายอะไรอีกนะ" ผู้เฒ่าด้านหลังหญิงคนนั้นพูด คนที่ชื่อลุงเฟิงโบกมือและส่งกระบี่วายุโปรยที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขากลับไปที่เจี้ยนเฉิน ในขณะที่มันสัมผัสถูกเจี้ยนเฉิน มันก็หายไป

"คุณหนู พวกเราไปกันเถอะ" คนที่ชื่อลุงเฟิงพูดออกมาเสียงดัง ในขณะที่มีสัตว์อสูรที่บินได้ตัวใหญ่ลงมาที่พื้นใกล้ใกล้

อย่างไรก็ตาม ความโกรธของหญิงคนนั้นยังไม่หายไป นางหันหน้าไปแล้วพูด "ลุงเฟิง คนนั้นยังไม่ตายเลย แบบนั้นไม่ได้ ข้าต้องการให้มันตายวันนี้" นางเดินไปทางเจี้ยนเฉินพร้อมกับกระบี่ที่พร้อมโจมตี เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการปล่อยเจี้ยนเฉินที่เห็นนางอาบน้ำไป

"คุณหนู อย่างสร้างปัญหาเลย" ลุงเฟิงยืนอยู่ด้านหน้าเพื่อขวางหญิงคนนั้นไม่ให้เข้าไปใกล้เจี้ยนเฉินมากกว่านี้

"ลุงเฟิง ! " หญิงสาวแย้งออกมา นางยังรู้สึกผิดจนน้ำตาซึม จนเกือบจะไหลออกมาในตอนนี้

"คุณหนู อย่าดื้อเลย มันก็สายมากแล้ว พวกเราควรไปกันได้แล้วตอนนี้" ผู้เฒ่าด้านหลังนางพูดอย่างราบเรียบ เขาโบกมือ และบอลพลังเซียนขนาดใหญ่ก็หุ้มหญิงคนนั้นเอาไว้ และพานางไปยังหลังของสัตว์อสูร

บนหลังของสัตว์อสูรที่บินได้ หญิงก็กระทืบเท้าอย่างโกรธเกรี้ยวไปที่ผู้เฒ่าที่พานางไปที่นั่น "ลุงหยุน ทำไมท่านไม่ตามใจหลวนเอ๋อล่ะ ? "

ผู้เฒ่าทั้งสองมองตากันอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาก้าวขึ้นไปบนหลังสัตว์อสูรที่บินได้และออกไปทันทีเหมือนสายลม และบินลับขอบฟ้าไป

กลางอากาศ หญิงคนนั้นยืนขึ้นบนหลังของสัตว์อสูรและมองลงไปยังร่างของเจี้ยนเฉินที่หายไปอย่างรวดเร็ว ตาของนางมีประกายความโกรธที่ไม่ได้เลือนหายไป

"ลุงเฟิง ลุงหยุน เกิดอะไรขึ้นกับพวกท่านทั้งสอง? พวกท่านปล่อยเจ้าเลวนั่นไปได้ไง?" นางกระทืบเท้าวยความโกรธและขับข้องใจ น้ำตาของนางกำลังจะไหลออกมา

เมื่อได้ยินดังนั้น คนที่ชื่อลุงเฟิงก็ถอนหายใจ เมื่อตัสินจากผมของนางที่ยุ่งและเปียกแล้ว เขาก็รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับนาง

"คุณหนู ตัวตนของผู้ชายคนนี้ค่อนข้างซับซ้อน ในตอนนี้ตระกูลของพวกเราอยู่ในความกดดันมาก ในช่วงเวลาที่ล่อแหลมนี้ มันจะดีที่สุดถ้าเราไม่ไปสร้างศัตรูใหม่ เพราะมันอาจจะนำปัญหาใหม่มายังตระกูลของพวกเราได้" ลุงเฟิงพูดอย่างช่วยไม่ได้

"ลุงเฟิง ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ท่านเป็นคนขี้ขลาดกลัวตาย ? ความแข็งแกร่งของเจ้าเลวนั่นไม่ได้มากเลย ? ท่านคิดว่าเขาจะเป็นอันตรายกับตระกูลของพวกเราได้อย่างไร ? " หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

"คุณหนู ชายคนนั้นไม่ธรรมดา มันดีกว่าที่จะไม่ไปทำให้ใครโกรธเข้า แม้ว่าพลังของเขาจะค่อนข้างอ่อนแอ แต่คนที่หนุนหลังเขาต้องแข็งแกร่งแน่" คนที่โจมตีเจี้ยนเฉินพูดออกมาอย่างเคร่งเครียดด้วยใบหน้าที่กังวล จากนั้นเขาก็ยกมือที่พันผ้าขึ้นมาเพื่อแสดงให้เห็นถึงแผลลึกสองแผลบนมือขวาของเขา แม้ว่าเลือดจะหยุดไปแล้ว แต่มือขวาของผู้เฒ่าก็ยังเห็นแผลสองแผลที่โบ๋เข้าไปในฝ่ามือของเขาทะลุไปถึงหลังมือ เหมือนว่ากระบี่ตัดผ่านมันไป

ในตอนที่หญิงคนนั้นเห็นมือที่บาดเจ็บของผู้เฒ่า ปากแดง ๆ ของนางก็อ้ากว้างพร้อมทำสายตาที่เหลือเชื่อออกมา "ลุงหยุน! ทะ ท่านได้รับบาดเจ็บ ! " นางร้องออกมาอย่างตกตะลึง

ชายที่ชื่อลุงเฟิงพยักหน้าก่อนที่จะพูดออกมา "เจ้าเฒ่าหยุน ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะได้รับบาดเจ็บ"

ลุงหยุนหยักหน้าช้า ๆ "แผลนี้ได้มาจากเจ้าหนุ่มที่อายุยี่สิบปีนั้น"

"เป็นไปได้ยังไงกัน ลุงหยุน เจ้าต้องล้อเล่นแน่ ความแข็งแกร่งของเจ้าเลวนั่นไม่ได้มากมายเลย เขายังทำอะไรข้าไม่ได้เลย แล้วเขาไปทำร้ายท่านได้อย่างไร ? " นางโดดไปข้างหน้าอย่างประหลาดใจ

"เจ้าเฒ่าหยุน เจ้าไปได้แผลแบบนี้มาได้ยังไง ? " ลุงเฟิงพูดออกมาด้วยความสงสัย

ลุงหยุนทำได้แค่มองกลับไปด้วยสีหน้างุนงง "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ในตอนที่ข้าโจมตีมันไปก่อนหน้านี้ ข้าก็รู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือและจากนั้นข้าก็เห็นแผลนี้ ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าข้าได้บาดแผลนี้มาได้อย่างไร"

เมื่อได้ยินดังนี้ ลุงเฟิงก็อ้าปากค้างออกมา "เจ้าหนุ่มนี้ซับซ้อนจริงจริง ในตอนที่ข้าเห็นอาวุธเซียนของเขา ข้าก็รู้สึกว่ามันแปลก ๆ อาวุธเซียนของเขาไม่เหมือนของคนอื่น อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในตัวเขา มันทำให้อาวุธเซียนยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไปอีก แม้แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่เข้ากับกับสิ่งที่มันควรจะเป็นเลย"

หญิงนิ่งอึ้งไปจากคำพูดของลุงหยุน

"มันเป็นสิ่งที่ดีที่พวกเราไม่ฆ่าเขา ไม่เช่นนั้นคนที่อยู่เบื้องหลังเขาจะเป็นปัญหาใหญ่กับตระกูลของพวกเรา ถ้าพวกเขาออกมา ในตอนนี้ พวกเราได้แต่หวังว่าคนที่สนับสนุนเขาอยู่จะไม่ได้แข็งแกร่งมาก"

……

ที่ริมน้ำ เจี้ยนเฉินนอนอยู่บนพื้นพร้อมกับเลือดที่ย้อมเสื้อเขาจนเป็นสีแดง หมัดของผู้เฒ่าทำให้เจี้ยนเฉินได้รับบาดเจ็บหนัก กระดูกที่หน้าอกของเขาแตกและอวัยวะของเขาก็ได้รับบาดเจ็บภายใน ในตอนนี้ เจี้ยนเฉินมีสติเต็มที่แต่เขาไร้พลังที่จะขยับเขยื้อน พูดได้เลยว่า ตั้งแต่ที่เจี้ยนเฉินเกิดมา นี่เป็นอาการบาดเจ็บสาหัสที่สุดที่เขาเคยได้รับ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฝึกฝนในเส้นทางที่เป็นเอกลักษณ์และขัดเกลาร่างกายมาให้เหนือกว่าคนอื่น ฝ่ามือของผู้เฒ่าคงทำให้เขาตกตายไปแล้ว

พลังเซียนธาตุแสงจากพลังงานของโลกได้เริ่มพวยพุ่งออกมาและควบแน่นไปที่เจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉินถูกล้อมด้วยแสงสีขาวนวลอย่างรวดเร็วและมันก็ซึมเข้าไปในรูขุมขนของร่างของเขา หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินก็เริ่มฟื้นตัวด้วยอัตราที่เร็วมาก