เทพกระบี่มรณะ - 085
เทพกระบี่มรณะ - 085
ตอนที่ 85 - เดินทางเข้าไปในเทือกเขาสัตว์อสูรเพียงลำพัง
หลังจากคุ้มกันกองคาราวานไปที่เมืองเวคเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจี้ยนเฉินก็ออกจากกองคาราวานและมุ่งหน้าตรงไปยังสมาคมทหารรับจ้างเพื่อแจ้งภารกิจที่เสร็จสมบูรณ์ ด้วยสิ่งนี้เขาสามารถได้รับชื่อเสียงและเงินจำนวนเล็กน้อย
เนื่องจากเมืองเวคนั้นอยู่ใกล้กับเทือกเขาสัตว์อสูร จำนวนทหารรับจ้างที่หยุดพักที่นี่จึงมากกว่าเมืองอื่น ๆ ทหารรับจ้างส่วนใหญ่มองเห็นสภาพความเป็นอยู่ที่ดีที่นี่และมักจะอยู่ต่อในระยะยาว มันสะดวกมากในการเข้าสู่เทือกเขาสัตว์อสูรและล่าสัตว์อสูรเพื่อแลกกับเงิน
แม้ว่าปัจจัยที่เป็นอันตรายของการล่าสัตว์อสูรนั้นมีมากกว่าการคุ้มกันกองคาราวาน แต่มันก็เป็นงานที่ทำกำไรได้เป็นอย่างมาก มีคนหลายคนที่เสียชีวิตไปกับสัตว์อสูรทุกวัน แต่เนื่องจากแกนอสูรมีค่าสูงมากและเป็นที่ต้องการอย่างสูง ทหารรับจ้างหลายคนจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อหากำไรที่ได้จากการล่าสัตว์อสูร
อย่าลืมว่าแกนอสูรก็มีค่ามากเกินไปในทวีปเทียนหยวน เนื่องจากเกือบทุกคนต้องการพวกมัน จำนวนความต้องการจึงค่อนข้างมาก หลังจากได้รับแกนอสูร พวกเขาสามารถดูดซับพลังงานโดยตรงเพื่อเร่งอัตราการบ่มเพาะ นอกจากนี้แม้ว่าจะไม่ได้ใช้มันเป็นการส่วนตัว แต่ก็สามารถแลกเปลี่ยนแกนอสูรกับเงินจำนวนมากได้อย่างง่ายดาย
สมาคมทหารรับจ้างมีเสียงที่ดังมากเนื่องจากมีทหารรับจ้างจำนวนมากอยู่ภายใน สมาคมที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้เต็มไปด้วยผู้คนหลายร้อยคน ผู้ชายส่วนใหญ่เปลือยอกและร่างกายที่แข็งแรงของพวกเขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนจากกล้ามเนื้อที่เปลือยเปล่าของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาเปิดเผยร่างกายของพวกเขาเพื่อแสดงให้เห็นถึงพลังของพวกเขา
ภายใต้อุณหภูมิที่ร้อนจัดเช่นนี้รวมถึงระบบการระบายอากาศที่ไม่ดีภายในสมาคม กลิ่นเหงื่อจึงกระจายไปทั่วและลอยเข้าจมูก มันทำให้เจี้ยนเฉินที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์กับกลิ่นแบบนี้มากนัก เขาขมวดคิ้วและใช้มือบีบจมูกเล็กน้อย
หลังจากออกจากสมาคมทหารรับจ้าง เจี้ยนเฉินเดินไปรอบ ๆ เมืองเพื่อเติมเสบียงของเขา เขาซื้อแผนที่ของเทือกเขาสัตว์อสูรแล้วมุ่งหน้าออกจากเมืองเวค ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา เขาจึงมุ่งไปข้างหน้าเพียงลำพังเพื่อไปยังเทือกเขาสัตว์อสูร
เทือกเขาสัตว์อสูรอยู่ห่างจากเมืองเวคเพียง 30 กิโลเมตร หลังจากขี่ม้าขึ้นไปที่ภูเขา ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็มาถึงรอบนอกของเทือกเขาสัตว์อสูรในสองชั่วโมงต่อมา
ป่าที่ทอดยาวไปตามขอบของเทือกเขาสัตว์อสูรและลึกเข้าไปในป่าเป็นเทือกเขาขนาดใหญ่ ภายในเทือกเขามีสัตว์อสูรจำนวนมาก มีสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย และเป็นไปตามรายละเอียดในแผนที่ของเทือกเขาสัตว์อสูรที่มีงูพิษจำนวนนับไม่ถ้วนและแมลงที่อยู่ในป่า ไม่เพียงแค่นั้นหนองน้ำยังสามารถพบได้ทั่วไปและถ้าคนไม่ระวัง พวกเขาก็จะจมลงไปในทีเดียว หากปราศจากความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมทาง มันจะยากมากที่จะหลบหนีไปพร้อมกับชีวิตของพวกเขา
สุภาษิตเคยกล่าวไว้ว่าโชคลาภและอันตรายนั้นอยู่คู่กัน ดังนั้นในขณะที่เทือกเขาสัตว์อสูรมีอันตรายหลายอย่างในเวลาเดียวกันก็มีสมบัติที่สามารถพบได้ สัตว์อสูรมักต่อสู้กันเอง ดังนั้นเมื่อถึงแก่ความตาย แกนอสูรของพวกมันก็จะได้รับการเก็บรักษาไว้ หากโชคดีพวกเขาก็จะสามารถพบศพสัตว์อสูรสองสามตัวที่ยังคงมีแกนของพวกมันและรวบรวมพวกมัน แต่โอกาสในการเกิดขึ้นนั้นยังค่อนข้างต่ำ
สัตว์อสูรสามารถนำมาใช้ได้ด้วยเช่นกัน แต่สัตว์อสูรระดับต่ำสุดไม่รู้ว่าจะสามารถใช้งานได้อย่างไร พวกมันใช้สัญชาตญาณเพียงอย่างเดียว
เจี้ยนเฉินนั่งบนหลังม้าโดยบ่ายหน้าไปทางป่าเขียวขจีตรงหน้าเขา "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ป่านี้จะเป็นพื้นที่ฝึกฝนของข้าซึ่งข้าจะได้รับประสบการณ์บางอย่าง" จากนั้นเขาก็ลูบม้าอย่างเบามือโดยไม่สนใจว่าม้าที่ติดตามเขามานานหลายวันจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดหรือไม่ เขาเอ่ยว่า "ไปเลย ตอนนี้เจ้าเป็นอิสระแล้ว ไปทุกที่ที่เจ้าอยากไป" หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังป่าด้านใน
"ฮี้ ! "
ม้าข้างหลังเขากระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างหนักแน่นขณะที่มองเจี้ยนเฉินเหมือนกำลังจะกล่าวคำอำลา
......
ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็เข้ามาในป่าลึกโดยไม่มีการหยุดแวะ และเดินทางอย่างต่อเนื่องไ บนเส้นทางสู่เทือกเขาสัตว์อสูร
ป่ามีวัชพืชอยู่ทุกที่โดยมีความสูงเท่ากับความสูงของคนปกติซึ่งปิดบังทรรศวิสัยของเขาอย่างสมบูรณ์ ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ใคร ๆ ก็สามารถหลงทางได้ถ้าไม่ระวัง
ทุกสองสามก้าว เจี้ยนเฉินจะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่เพื่อดูเส้นทางรอบ ๆ เขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่หลงทาง ทำให้เขารู้ตัวว่าเขาอยู่ที่ไหน บ่อยครั้งที่เขาจะพบงูที่ซ่อนอยู่ระหว่างใบหญ้า แต่ด้วย "จิตวิญญาณ" ของเขา เขาสามารถรับรู้ได้อย่างง่ายดายและรับมือกับงูพิษเมื่อใดก็ตามที่มันปรากฏ
หลังจากเดินทางเป็นเวลา 4 ชั่วโมงในที่สุดเจี้ยนเฉินก็เข้าสู่ส่วนลึกของป่าซึ่งสัตว์ดุร้ายก็เริ่มปรากฏตัวขึ้นทีละน้อย
ทันใดนั้นร่างสีเขียวเข้มกระโจนออกมาจากวัชพืชและพยายามโจมตีเจี้ยนเฉินจากทางด้านหลังด้วยความเร็วสูง
ในขณะที่ร่างสีเขียวเข้มเข้าหาเจี้ยนเฉิน แสงสีขาวก็พลันสว่างวาบและกระบี่สีเงินก็ปรากฏขึ้นทันที มันเจาะเข้าไปในร่างที่ปกคลุมไปด้วยสีเขียวอย่างแม่นยำด้วยความรวดเร็วที่ไม่มีใครเทียบ
ไม่นานหลังจากที่กระบี่ปะทะกัน ร่างของเจี้ยนเฉินก็แกว่งไปมาและเขาขยับออกไปทางด้านข้างครึ่งเมตร ทันทีที่เขาขยับออกไป ก็ได้ยินเสียง 'ปัง' เบา ๆ เมื่อร่างเขียวเข้มหล่นลงมาตรงที่เจี้ยนเฉินยืนอยู่
ตอนนี้เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าร่างสีเขียวเข้มนั้นเป็นสัตว์ที่ดูเหมือนเสือดาว คอของมันชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลลึกอย่างต่อเนื่อง
เจี้ยนเฉินกวาดตามองไปที่สัตว์ร้ายประเภทเสือดาวที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นเขาก็ยังคงบุกเข้าไปในป่า เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าสัตว์นั้นเป็นเพียงสัตว์ป่า มันไม่ได้เป็นสัตว์อสูรระดับ 1 ไม่มีแกนอสูรที่สามารถดึงออกมาจากภายในร่างกายได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถฆ่ามันได้อย่างง่ายดาย
"โฮก!"
"ฮูว์!"
ขณะที่เจี้ยนเฉินเดินทางต่อไปในป่าลึกยิ่งขึ้น เสียงหอนของสัตว์อสูรค่อย ๆ ลอยมาในอากาศ มีเสียงร้องหลายประเภท บางคนไม่พอใจเพราะเมื่อพวกเขาฟังแล้วมันราวกับเสียงคร่ำครวญของวิญญาณร้ายที่ทำให้ทุกคนได้ยินมันรู้สึกหวาดกลัว
ในขณะนั้น เจี้ยนเฉินก็พลันหยุดในเส้นทางที่เขากำลังเดิน เขาหันหลังกลับและดวงตาของเขาก็เปล่งประกายเคร่งเครียดเล็กน้อย ขณะที่จ้องมองไปที่ด้านข้างของเขา กระบี่วายุโปรยสีเงินปรากฏขึ้นในมือของเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่เจี้ยนเฉินมีท่าทีจริงจังเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาเข้าป่ามา
เสียง 'ซ่า ซ่า' ดังแผ่ว ๆ ออกมาจากที่ที่เจี้ยนเฉินกำลังมองอยู่ หลังจากนั้นไม่นานแมงป่องสีเหลืองฝุ่นก็ปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ ภายในสายตาของเจี้ยนเฉิน
แมงป่องมีขนาดใหญ่มาก เฉพาะลำตัวกว้างประมาณ 1 เมตรและยาว 2 เมตร เหล็กในที่มีพิษแขวนอยู่ที่ปลายหางซึ่งมีความยาวอย่างน้อย 5-6 เมตร บนหัวของมัน มีหยกคู่หนึ่ง ดวงตาที่เป็นประกายเริ่มสั่นไหวด้วยแสงแปลก ๆ
แมงป่องมุ่งตรงไปหาเจี้ยนเฉิน หลังจากห่างจากเจี้ยนเฉินเพียง 5 เมตรเท่านั้น มันหยุดยั้งการพุ่งมาหน้าของมัน ดวงตาที่สดใสของมันส่องประกายแวววาวแปลก ๆ ขณะที่จ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินพร้อมกับมีเสียง "ซี่ ซี่" ดังมาจากปากของมัน
กระบี่วายุโปรยสีเงินในมือของเจี้ยนเฉินถูกห่อหุ้มด้วยแสงสลัว ๆ ทันใดนั้นเขาก็โจมตีครั้งแรกและร่างของเขาพร่ามัวเมื่อเขาพุ่งไปทางแมงป่องพร้อมกับกระบี่ในมือของเขา
ความตั้งใจดั้งเดิมของเขาในการมาที่นี่ก็คือการฆ่าสัตว์อสูร ดังนั้นเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่หยุดยั้งหลังจากเผชิญหน้ากัน
ปฏิกิริยาของแมงป่องนั้นรวดเร็ว ทันทีที่เจี้ยนเฉินเริ่มขยับ เหล็กไนพิษที่ปลายหางพร่ามัวและพุ่งอย่างรวดเร็วไปที่เจี้ยนเฉิน
"ติ๊ง!"
กระบี่วายุโปรยของเจี้ยนเฉินพุ่งไปทางเหล็กในพิษของแมงป่องพร้อม ๆ กัน ในขณะที่ทั้งสองสัมผัสกันกลางอากาศ เสียงที่ชัดเจนซึ่งคล้ายกับโลหะปะทะกันดังขึ้น การปะทะกันสร้างคลื่นกระแทกอันทรงพลังซึ่งทำให้ทั้งกระบี่วายุโปรยของเจี้ยนเฉินและเหล็กไนของแมงป่องหดตัวถอยหลัง
เจี้ยนเฉินได้ถอยห่างไปเพียงไม่กี่เมตรด้วยร่างที่ส่ายเพียงเล็กน้อยของเขา เขามองดูเหล็กไนพิษของแมงป่องตัวใหญ่ด้วยความตกใจ ความแข็งของมันเกินความคาดหมายของเขา เจี้ยนเฉินคิดว่าถึงแม้เหล็กชนิดที่ยอดเยี่ยมก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับเหล็กไนแมงป่องนี้ ยิ่งกว่านั้นพลังที่บรรจุอยู่นั้นยิ่งใหญ่ หลังจากการปะทะเพียงครั้งเดียวแขนของเจี้ยนเฉินก็เริ่มรู้สึกด้านชา
"แมงป่องที่อยู่ตรงหน้าข้าควรจะเป็นสัตว์อสูรระดับ 2" เจี้ยนเฉินพึมพำกับตัวเองในขณะที่จับจ้องที่แมงป่อง