EH4 ผมจะทำความเข้าใจมันเอง

 

เดี๋ยวนะ? นี่ล้อกันเล่นหรือเปล่า? เนื้อเรื่องแนวๆนี้ดูเกินจริงไปหน่อยหรือเปล่า? ถึงมันจะเป็นความฝันที่ไร้เหตผล แต่มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

 

แต่ผมก็ไม่ได้กลัวโลกแห่งความฝันของผมตอนนี้

 

ถึงผมจะตกใจและสงสัยในสิ่งต่างๆมากมาย แต่เธอคนนั้นก็ไม่ได้ตอบอย่างที่ผมคิดไว้ เธอบอกว่า “สถานะของท่านคือตุลาการแห่งการตัดสิน ของโลกแห่งการตัดสิน… อ้างอึงถึงข้อมูลล่าสุดในฐานข้อมูล” แต่จู่ๆเสียงของเธอคนนั้นก็แปลกไป “การติดต่อจากโลกแห่งการตัดสินผิดปกติ… สะพานเชื่อมอวกาศถูกทำลาย… การติดต่อล้มเหลว… ขอภัยท่านจักรพรรดิ… พวกเรา… กำลัง… ไป...”

 

ภาพของหญิงสาวตรงหน้าสั่นไหว เหมือนกับสัญญาณโดนรบกวน คำพูดของเธอคนนั้นจากชัดกลายเป็นฟังไม่รู้เรื่อง น้ำเสียงของเธอก็เปลี่ยนไปจนทำให้ผมกลัว

 

“นี่! เกิดอะไรขึ้น?”

 

ไม่มีใครตอบผม จนสุดท้ายภาพของเธอก็หายไป... ในเวลาเดียวกันนั้น โลกในความฝันของผมก็เงียบสงัด แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกต่างออกไปคือโลกที่เต็มไปด้วยสีเทา ถูกแทนที่ด้วยสีสันหลากหลาย

 

“อาจุน! เธอเป็นยังไงบ้าง?”

 

น้ำเสียงที่แฝงด้วยความตระหนกดังขึ้นข้างๆหูของผม ทำให้ผมได้สติ ผมส่ายหัว และพบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียน นักเรียนบางคนถูกเผาด้วยความร้อนที่รุนแรง ชู่เชียนเชียนเลยเขย่าแขนผมด้วยความตกใจ

 

เมื่อเห็นผมได้สติ เชียนเชียนก็ใจชื้นขึ้น “อาจุน ทำไมเมื่อกี้เธอยืนนิ่งแบบนั้น? ชั้นถามอะไรเธอก็ไม่ตอบ?”

 

“เอ่อ… จู่ๆทุกอย่างมันก็สับสน...”

 

“สับสนอะไร? ช่างเถอะ” เชียนเชียนไม่เชื่อที่ผมบอก แต่เธอลากผมเดินเข้าโรงเรียน “รีบไปเร็ว ตอนนี้สายมากแล้ว”

 

ผมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น และรีบคิดทบทวน

 

ดูเหมือนในความฝันที่ยาวนาน โลกของความเป็นจริงจะเพิ่งผ่านไปชั่วครู่ และผมก็จำสิ่งที่ผมฝันได้

 

จักรวรรดิชี่หลิงในความฝัน… ผู้หยิงลึกลับที่พูดกับผม ถึงเรื่องราวจะดูกระจ่างมากขึ้น แต่ผมกลับได้คำถามกลับมามากมาย สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกแห่งความฝันของผมคืออะไร สิ่งที่เรียกว่าจักรวรรดิชี่หลิงโบราณเป็นคนจู่โจมนักเรียนหรือเปล่า? หรือทั้งหมดเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ? สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ผมสงสัยมาก

 

ตอนนี้ ความฝันของผมกลายเป็นฝันที่ไม่ธรรมดาไปแล้ว

 

“อาจุน… ทำไมวันนี้สติเธอดูไม่อยู่กับเนื้อกับตัว?” ระหว่างทาง เชียนเชียนที่เป็นห่วงได้ถามขึ้น

 

“ไม่มีอะไร!” ผมยิ้มเริงร่า “ชั้นก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ เธอเองก็รู้ดี”

 

“จริงหรอ?” เชียนเชียนสงสัย “หรือเธอกำลังคิดถึงสาวคนไหนอยู่หรือเปล่า?”

 

“เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะน่า...”

 

“งั้นเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร?”

 

“เชียนเชียน...”

 

“แสดงว่าเธอสนใจผู้หญิงคนนั้น”

 

คำพูดพวกนั้นเป็นคำพูดที่คนเป็นแฟนใช้กัน คิดไม่ถึงว่ามันจะออกมาจากปากพวกเรา… หรือเพราะพวกเราสนิทกันมาก เลยก่อให้เกิดเป็นความรัก?

 

วันนี้พี่สาวของผมติดงามที่บริษัท น่าจะกลับมาช้ามาก วันนี้ผมคงต้องกินข้าวคนเดียว

 

หลังจากคิดมาสักพัก ผมก็ตัดสินใจว่า ผมจะลองเข้าไปในโลกแห่งความฝันอีกครั้ง

 

ครั้งนี้ผมเข้าไปในโลกแห่งความฝันได้อย่างราบรื่น ดูเหมือนกับว่าอาจเป็นเพราะผมเคยเข้าไปที่นั่นหลายครั้ง ผมสัมผัสกับสิ่งที่เชื่อมโยงผมกับความฝันนั้นได้

 

เมื่อผมเชื่อมต่อกับโลกแห่งความฝันได้ ผมก็เริ่มถามเรื่องจักรวรรดิชี่หลิง

 

“ดาวชี่หลิงรับคำสั่งจากภายนอก… ยืนยันสิทธิ์การเข้าถึง… เปิดระบบคำสั่งทางไกล… กำลังอัพโหลดข้อมูลคำสั่ง”

 

แปลก… เสียงครั้งนี้ดูต่างไปจากเดิม แต่เมื่อคิดๆดูแล้ว ดูเหมือนโลกแห่งความฝันของผมกำลังตื่นขึ้นช้าๆ ผมจึงเริ่มแลกเปลี่ยนข้อมูลกับมันได้ แต่...

 

ข้อมูลที่ผมได้มาดูไม่ธรรมดาเอาซะเลย

 

สิ่งที่ผมได้คือระบบการจู่โจมทางไกล

 

ระบบเคลื่อนย้ายทางไกล… มันคืออะไร?

 

ระบบหมุนเวียนไซออนคืออะไร?

 

ระบบปืนใหญ่ทำลายล้าง? เดี๋ยว เดี๋ยว… แค่ชื่อก็แปลกแล้ว!

 

ป้อมปราการแพนโดร่า… นี่ใช่เรื่องที่เด็กนักเรียนอย่างผมต้องรู้เหรอ?

 

การสั่นพ้องของเมทริกเชิงพื้นที่? เรื่องพวกนี้มันเหมือนกับที่เห็นในหนังเอเลี่ยนไม่ผิด!

 

แล้วข้อมูลของโลกใบนั้นก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมเริ่มตามมันไม่ทัน

 

ข้อมูลจำนวนมหาศาลของโลกใบนั้นหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่องราวกับอุกาบาตถล่ม จนทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่าได้จมลงไปในบ่อโคลน ที่เต็มไปข้อมูลสำคัญมหาศาล จนหัวสมองของผมเริ่มจะรับไม่ไหว ผมรู้สึกปวดหัวมาก แต่ไม่นานความเจ็บเหล่านั้นก็กลายเป็นด้านชา ผมรู้สึกว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ผมต้องกลายเป็นคนบ้าแน่

 

แต่เมื่อเวลาผ่านโดยไม่รู้ว่านานขนาดไหน ข้อมูลที่ส่งมาก็หยุดลง ทำให้ผมแทบทรุดเข่า

 

ข้อมูลที่ผมได้รับมันมากเกินไป จนทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวสมองเต็มไปด้วยข้อมูลหลายๆอย่างที่ปนกันจนยุ่งเหยิง และไม่อาจจดจำสิ่งใดได้อีกในชีวิตนี้

 

แต่ไม่นานผมกลับเริ่มรู้สึกว่า ข้อมูลที่ยุ่งเหยิงที่พวกนั้นดูราวกับมีความคิด แม้มันจะยุ่งเหยิง แต่ไม่ได้ผสานเป็นส่วนหนึ่งกับสมองของผม พวกมันคงอยู่อย่างอิสระ รอให้ผมเข้าไปทำความเข้าใจได้ทุกเมื่อ ราวกับพวกมันเป็นข้อมูลที่ถูกจัดเรียงไว้ในฮาร์ดดิสคอมพิวเตอร์

 

ก็ได้… ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ประหลาดใจอีก

 

ข้อมูลพวกนี้มีประโยชน์ เข้าไปทำความเข้าใจได้ทุกเมื่อ ปลอดภัย สะดวก ไม่ต้องกลัวลืม เข้าใจง่าย สามารถเข้าหาได้สะดวกเหมือนธนาคารที่จ่ายเงินให้ได้ตามต้องการ ไม่ต้องท่องจำเหมือนเวลาที่เราจำสิ่งต่างๆทั่วไป

 

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็จะทำความเข้าใจพวกมันทั้งหมด… แต่ถ้าผมทำความเข้าใจมันแล้ว จะไม่ทำให้สมองของผมเปลี่ยนไปใช่มั้ย?

 

แต่โชคดีที่ข้อมูลเหล่านั้นเป็นเพียงความทรงจำภายนอก ไม่ส่งกระทบหรือเปลี่ยนแปลงความทรงจำปัจจุบันของผม อย่างน้อยๆ ผมก็ไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นหุ่นยนต์

 

จำนวนข้อมูลที่ได้มาทำให้ผมตกใจ มันมากเกินกว่าที่คิดไว้ ผมลองดึงข้อมูลพวกนั้นมาแค่ 1 ใน 3 ส่วนของทั้งหมด ลอมทำความเข้าใจ แต่มีหลายสิ่งที่ไม่เข้าใจ ผมเลยไม่สนใจ และไม่นาน เสียงคำสั่งก็ดังขึ้น

 

“ข้อมูลที่ส่งไปเหล่านั้น ยังไม่ได้ผ่านการวิเคราะห์ 99.99999.. %”

 

มี 9 หลายตัวซะด้วย!

 

บ้าหรือเปล่า! ใช้เวลาไม่รู้นานขนาดไหนถึงส่งข้อมูลมากมายมหาศาลมาให้ แต่ยังมีหน้ามาบอกว่าข้อมูลยังไม่ได้วิเคราะห์?

 

ไม่ว่าผมกับจักรวรรดิชี่หลิงจะเกี่ยวข้องกันยังไง แต่มันกล้ามาล้อเล่นกับผมแบบนี้

 

แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะจักรวรรดิชี่หลิงคือโลกที่อยู่ในความฝัน นอกจากลำแสงประหลาดที่ยิงลงมาจากฟ้าแล้ว จักรวรรดิชี่หลิงก็ไม่เคยปรากฏในโลกแห่งความเป็นจริง

 

หืม? พอพูดถึงลำแสงประหลาด ดูเหมือนมันจะอยู่ในข้อมูลที่ส่งมาพวกนั้นด้วย

 

เอาหล่ะ… ผมจะทำความเข้าใจมันเอง...