60 สงบดั่งสายน้ำ เกรี้ยวกราดดั่งคลื่นซัดสาด

60 สงบดั่งสายน้ำ เกรี้ยวกราดดั่งคลื่นซัดสาด

“มาเถอะ เพื่อนร่วมชั้นทุกคนต่างก็ไปกัน เห็นแก่ที่ฉันเป็นคนจัดงานเถอะ!” หยางหมิงหัวเราะ

“งั้น ส่งเวลาและที่อยู่มาให้ฉันละกัน ถ้าฉันมีเวลาฉันจะไป” หวังเย้าพูด

“ได้เลย! นายต้องมานะ! มีสาวสวยๆมาหลายคนเลย!” หยางหมิงพูด

“ฮาฮา ตกลง” หวังเย้าวางสาย แล้วส่ายหัว

แล้วเขาก็ได้รับข้อความจากหยางหมิง บอกเกี่ยวกับเวลาและสถานที่จัดงาน ในตอนที่หวังเย้ากำลังจะกลับขึ้นไปบนเนินเขาหลังทานมื้อเย็นเสร็จ หวังเจียนหลี่ เลขากรรมการหมู่บ้านก็ได้มาหาเขา

“สวัสดีเย้า กำลังจะขึ้นไปบนเนินเขาเหรอ?” หวังเจียนหลี่ถาม

“ครับ คุณลุงเชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” หวังเย้าพูด

เขาเชิญหวังเจียนหลี่เข้ามาในบ้าน หวังเจียนหลี่ได้ทักทายพ่อแม่ของเขา

“สวัสดีเจียนหลี่ คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ?” จางซิวหยิงถาม

“ผมมาที่นี่เพื่อคุยกับเย้า” หวังเจียนหลี่พูด แล้วชี้ไปที่หวังเย้า

“ผมเหรอ? เรื่องอะไรครับ?” หวังเย้าถาม

“ฉันอยากจะพูดเรื่องของหมิงเปาน่ะ” หวังเจียนหลี่พูด

“หมิงเปา? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?” หวังเย้าถามด้วยความตกใจ

“เช้านี้เขาพบเข้ากับชานฟ่า แล้วต่อยตีเขาอย่างไร้สาเหตุ แล้วตอนกลางวันเขาก็ทำอีก ตอนนี้ชานฟ่าต้องหลบอยู่แต่ในบ้าน!” หวังเจียนหลี่พูด

หวังเจียนหลี่นั้นชื่นชอบหวังหมิงเปามาก เขารู้เสมอว่าเวลาไหนควรทำและเวลาไหนไม่ควร เขาไม่ได้กลายเป็นอัธพานอยู่ในหมู่บ้านเพราะพ่อของเขาที่เป็นรองนายกเทศมนตรีของเมือง แต่บางครั้งหวังหมิงเปาก็สามารถกลายเป็นคนใจร้อนและไม่ฟังคำเตือนใดๆทั้งสิ้น หวังเจียนหลี่รู้ว่า มีเพียงหวังเย้าเท่านั้นที่สามารถทำให้หวังหมิงเปาใจเย็นลงได้ เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทและโตมาด้วยกัน หวังเจียนหลี่เดาว่า การที่หวังหมิงเปาทำร้ายชานฟ่านั้นเป็นเพราะหวังเย้า

“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไปพูดกับเขาเอง!” หวังเย้าพูด

“ดี ช่วยพูดกับเขาให้เร็วที่สุดด้วย คนอื่นๆที่มักจะอยู่กับชานฟ่าต่างไม่กล้ากลับมาที่หมู่บ้าน พวกเขาไม่ได้หวาดกลัวแบบนี้มานานแล้ว!” หวังเจียนหลี่หัวเราะ

หวังหมิงเปานั้นยุ่งอยู่กับธุระกิจของเขา จึงทำให้เขามีเวลาอยู่ที่หมู่น้อยมาก นักเลงพวกนั้นก็เหมือนกับรถคันเก่า ที่มักจะเสียหลังจากที่ไม่ได้ซ่อมมานาน พวกเขาไม่คิดว่าครั้งนี้หวังหมิงเปาจะมาโจมตีพวกเขา

“อีกเรื่องหนึ่ง หนึ่งในหัวหน้าของเขตกำลังจะเกษียณ นายกเทศมนตรีถูกเลือนตำแหน่ง เป็นไปได้ที่พ่อของหวังหมิงเปาจะขึ้นมาแทนนายกเทศมนตรีคนเก่า เวลานี้จึงเป็นช่วงเวลาที่อ่อนไหว ลุงไม่อยากให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น” หวังเจียนหลี่พูด

ปกติเขาจะไม่บอกเรื่องการเมืองกับเด็กวัยรุ่น โดยเฉพาะวัยรุ่นในหมู่บ้าน แต่เขาเชื่อหวังเย้าหลังจากที่ได้พบกันหลายครั้ง ถึงแม้ว่าหวังเย้าจะไม่ได้ทำงานราชการ เขาก็ยังสามารถประสบความสำเร็จในด้านอื่นได้ หวังเจียนหลี่จึงไม่กลัวที่จะบอกหวังเย้าเรื่องการเมืองท้องถิ่น

“ผมเข้าใจครับ!” หวังเย้าตัดสินใจที่จะขอให้หวังหมิงเปาหยุดทำเรื่องแบบนั้น ไม่อย่างนั้นมันอาจจะส่งผลถึงการเลื่อนตำแหน่งของพ่อของเขา

หวังเจียนหลี่อยู่คุยหวังเย้าเพียงไม่นานแล้วก็จากไป หวังเย้าก็ขึ้นไปบนเนินเขา เขามักจะทานมื้อเย็นอย่างรวดเร็วเสมอ เพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่บนเนินเขานานขึ้น เผื่อว่ายังจะมีคนขึ้นมาสร้างปัญหาบนนี้อีก

ฉันหวังว่าต้นไม้พวกนี้จะโตขึ้นไวไว! หวังเย้าคิด

หวังเย้าโทรหาหวังหมิงเปาให้เขาเลิกทำร้ายคนพวกนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจคนที่มาสร้างปัญหาให้เขามากนัก แล้วเขาก็สามารถจัดการเรื่องนี้เองได้ เขาสามารถเป็นดั่งสายน้ำสงบนิ่ง หรือ เกรี้ยวกราดดั่งคลื่นซัดสาดได้ทั้งนั้น

อากาศเริ่มเย็นลงกว่าเดิมเมื่อปีใหม่ใกล้เข้ามา

ฉันหวังว่าพวกมันจะโตเร็วขึ้น! หวังเย้าคิดเมื่อเขามองไปที่ต้นสมุนไพรชานจิงและกุยหยวน สมุนไพรรากทั้งสองโตช้ากว่าที่เขาคิดไว้และใบของมันก็ยังเล็กอยู่ เมื่อเทียบกับสมุนไพรรากต้นอื่น เช่น สมุนไพรดอกแสงจันทร์และสมุนไพรแก้พิษ ที่ใช้ใบในการทำยา กับ ชานจิงและกุยหยวนที่ใช้รากในการทำยา รากนั้นเติบโตได้ช้ากว่าใบมาก

ฉันคงจะทำซุปเป่ยหยวนไม่ทันก่อนกำหนดแน่ ถ้ารากของพวกมันยังโตช้าเเบบนี้ หวังเย้าคิด

หวังเย้าเปิดหน้าต่างระบบ เขาพบว่าเขามีคะแนนมากพอที่จะแลกเปลี่ยนสมุนไพรสองชนิดที่ใช้สำหรับทำซุปเป่ยหยวน หลังจากที่พิจารณาดีแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะใช้คะแนนที่ได้รับรางวัลมาแลกเปลี่ยนเป็นต้นสมุนไพรชานจิงและกุยหยวน เพื่อทำซุปเป่ยหยวนให้กับปู่ของกั๋วซือหรง

...

ห่างออกไปพันไมล์ ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลในปักกิ่ง มีชายชราที่ดูอาการไม่ดีนอนอยู่ มีคนหลายคนนั่งอยู่ใกล้กับเตียงของเขา

“พ่อ พ่อรู้สึกดีขึ้นไหมครับ?” ชายในวัยสี่สิบพูด เขาอวบอ้วนและมีท่าทางที่ดูดี

“ฉันไม่อยากให้แกอยู่ที่นี่! ทุกคนเลย! พวกแกไม่มีอะไรทำที่ดีกว่านี้แล้วหรือยังไง? พวกแกต่างก็มีตำแหน่งสำคัญกันทั้งนั้น พวกแกควรจะยุ่งอยู่กับงานแทนที่จะมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ทั้งวันแบบนี้ ฉันไม่มีทางดีขึ้นถึงแม้พวกแกจะมาคอยเฝ้าอยู่แบบนี้!” ชายชราพูดด้วยความโมโห เขาไม่ได้ทำเสียงดังเพราะร่างกายที่อ่อนแอของเขา แต่ลูกทุกคนของเขากลับเงียบปากราวกับจั๊กจั่นที่อยู่ในฤดูหนาว

“พ่อ มันดีจริงๆที่เห็นว่าพ่อยังมีแรงมาบ่นพวกเราได้” ชายที่เด็กกว่าพูด

“อืม! พวกรัฐบาลคงจะช่วยให้การงานของแกง่ายขึ้นเพราะฉันยังอยู่ใช่ไหมล่ะ?” ชายชราพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“พ่อ...” หญิงวัยกลางคนที่ดูดีพูดขึ้น

“อ๊าย!” ชายชราถอนหายใจ

“สักวันฉันก็ต้องตาย ขอบคุณซือหรงที่ทำให้ฉันอาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกหนึ่งปี แต่แล้วมันต่างอะไรกันล่ะ? พวกแกจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ต้องซื่อสัตย์และมีเกียรติ เลิกเอาเปรียบและเห็นแก่ตัว อย่าให้อำนาจมันบังตา หน้าที่ของพวกแกคือการบริการประชาชน!” ชายชราพูด

“พวกเราเข้าใจครับพ่อ” หนึ่งในลูกของเขาพูด

“พวกแกเข้าใจเกี่ยวกับอำนาจแค่ไหนกันเชียว? กลับไปแล้วตั้งใจทำงานซะ  ไปสนใจงานของตัวเอง อย่ามาวุ่นวายที่นี่ หมอจะบอกพวกแกเองถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมา” ชายชราพูดด้วยความโกรธ

“ได้ครับ!” หนึ่งในลูกชายของเขาพูด

ทุกคนต่างออกไปจากห้อง เวลาต่อมาหญิงสาวน่าตาน่ารักได้เข้ามาในห้อง

“สวัสดีค่ะคุณปู่ คุณปู่รู้สึกดีขึ้นไหมคะ?” หญิงสาวถือขวดเก็บอุณหภูมิเอาไว้ “หนูทำซุปไก่มาให้ด้วยนะคะ”

ความจริงแล้ว ด้วยสถานะที่สูงส่งของชายชรา ถ้าเขาอยากกินอะไร คนในโรงพยาบาลสามารถเตรียมให้เขาได้ทุกอย่างอยู่แล้ว