ตอนที่ 153 ชักใยอยู่เบื้องหลัง

 

หานเซี่ยวดูด้วยความสนใจจากด้านข้าง ดาบขบขัน?ไม่มีความประทับใจเท่าไร อาจไม่สำคัญพอในกาแล็กซี่

ท้ายที่สุดดาบคลั่งจะกลายเป็นผู้เล่นระดับตำนานในอนาคต แต่ตอนนี้ เขากำลังก้มหัวให้ดาบขบขัน ภาพนี้ทำให้เขารู้สึกคิดถึง ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันนำเขากลับไปในอดีต เมื่อเขาเริ่มเล่น  ตอนนั้น มีช่วงที่ธุรกิจเขาเกือบล้มละลาย เพื่อหาวิธีรับรายได้อื่น เขาได้เข้าสู่สำนักงานขนาดเล็กเพื่อช่วยพวกเขาในการขุดทองเพื่อรับรางวัล สำนักงานมักบังคับให้เขาทำงานล่วงเวลาและลดค่าจ้าง

หัวหน้าสำนักงานใช้ประโยชน์จากการเป็นเจ้าของธุรกิจ เมื่อหานเซี่ยวถามถึงการจายเงินเป็นครั้งที่เก้าและเริ่มโต้เถียงกับเขา หัวหน้าก็บอกว่าหากเขาอยากทำต่อ ก็ทำต่อไป แต่หากไม่คิดทำต่อ ก็แค่ออกไป แต่หากยังคงบ่น งั้นเขาก็จะฆ่าเขาจนกระทั่งเหลือระดับ0

หานเซี่ยวจะทำอะไรได้ เขาโกรธแค้นมาก สิ่งที่เขาทำได้คือใช้บัญชีหลักเพื่อแสดงให้หัวหน้าเห็นว่าทำไมธุรกิจถึงเป็นไปด้วยดี 2-3สัปดาห์ต่อมา เขาได้ฆ่าผู้เล่นทุกคนในสำนักงานจนกระทั่งได้รับความสูญเสียอย่างหนักและใกล้ปิดตัวลง จากนั้น เขาก็ได้รับเงินชดเชยจำนวนมากพอสมควรเพื่อแลกกับการสูญเสียทางอารมณ์

การแบล็กเมล์ในเกมไม่ใช่เรื่องผิดกฏหมาย

ใช่แล้ว เวลาแห่งความสุขหายไปแล้ว ไม่มีการหวนกลับ หานเซี่ยวพ่นควัน ด้วยความที่เอาชนะอุปสรรคได้ เขาจึงชื่นชมมัน

ดาบคลั่งสามารถยอมรับคำขอของดาบขบขันได้ ปัจจุบัน เขามีระดับ11 ซึ่งเป็นระดับที่เหนือผู้เล่นโดยเฉลี่ย นอกเหนือจากทักษะซ่อมและเสริมกำลังของช่างกล เขาทำได้แค่ใช้ทักษะยิงและต่อสู้พื้นฐาน

หานเซี่ยวเข้าใจความสามารถในการต่อสู้ของดาบคลั่งดี ด้วยประกายในดวงตา เขาร้องเรียกดาบคลั่ง“มานี่”

ดาบคลั่งสับสนเล็กน้อยขณะทำตามคำสั่ง หานเซี่ยวนำถุงมือกระแสไฟฟ้าร้อนสูงออกมา ลอบส่งให้เขา

ด้วยการมองสถานะของถุงมือ ลมหายใจของดาบคลั่งก็หยุดไปชั่วขณะ เขาทั้งตกใจและประหลาดใจ

 

“ฉันแค่ให้ยืม นายต้องคืนพวกมัน”หานเซี่ยวหรี่ตามองดาบคลั่ง

 

ดาบคลั่งยังคงประทับใจมาก การเกาะติดหานเซี่ยวคือการตัดสินใจที่ถูกต้อง เขาสามารถได้รับผลประโยชน์เช่นนี้!เขากลัวว่าฉันจะแพ้ และทำให้เขาขายหน้างั้นหรอ?

ด้วยการสวมถุงมือ ความมั่นใจของดาบคลั่งจึงพุ่งทะยาน เขายืนห่างจากดาบขบขัน15เมตร พร้อมโจมตี

บริเวณใกล้เคียง ผู้เล่นเริ่มเบียดเสียด พวกเขาอยากรู้เกี่ยวกับดาบคลั่งและอยากเห็นความแตกต่างระหว่างนักเล่นเกมมืออาชีพและผู้เล่นทั่วไป

 

“ถึงแม้เขาจะเป็นนักเล่นมืออาชีพ เขาก็ควรมีระดับเดียวกันในช่วงแรก”

“ด้วยความสามารถพื้นฐานไม่กี่อย่าง เขาคงไม่อาจแสดงความสามารถของช่างกลได้มาก”

“ฉันคิดว่ามีข้อได้เปรียบอยู่ บางทีเขาอาจฝึกการต่อสู้มาก่อนในชีวิตจริง หรือเขาอาจเป็นทหารก็ได้ เหนือสิ่งอื่นใด การควบคุมในเกมนี้สมจริงมาก”

ผู้เล่นพึมพำกัน

ด้วยเสียงร้องเบาๆ ดาบขบขันทำการเคลื่อนไหวก่อน ทุกก้าว พื้นทรายรอบเขาจะห่อตัวรอบขาและปกคลุมร่างเขา ก่อเป็นเกราะหินทราย

ปืนพกเขาสามารถยิงได้แค่ห้านัดเท่านั้น และความสามารถฉันก็สามารถยับยั้งเขาได้ ตราบเท่าที่เข้าประชิดได้ เขาก็ย่อมเสร็จฉัน!ดาบขบขันคิด

ผู้เล่นยังใหม่กันหมด ระดับการควบคุมพวกเขาเป็นแค่ระดับที่เข้าใจวิธีใช้ทักษะเท่านั้น การตัดสินใจของดาบขบขันถูกต้อง แต่ปฏิกิริยาของดาบคลั่งก็ทำให้ดาบขบขันตกใจ แทนที่จะถอยหนีและใช้ปืนพกยิงเขา เขากลับพุ่งมาข้างหน้าแทน

ทั้งสองคนปะทะกันอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลังเล ดาบขบขันส่งหมัดที่ห่อด้วยเกราะหินทรายออกไป และดาบคลั่งก็จับหมัดด้วยถุงมือสีดำเขา

ถุงมือนี้เป็นอุปกรณ์พิเศษงั้นหรอ?

เพียงเมื่อดาบขบขันคิด เขาก็ประสบกับความเจ็บปวด เขาตระหนักว่าพลังชีวิตเขาลดลงเหลือ0ในเสี้ยววินาที

วิสัยทัศน์เขามืดบอดทันที

จากเริ่มจนจบ การต่อสู้นี้ใช้เวลาเพียงสามวินาทีเท่านั้น!

บนสนามรบ มีเพียงดาบคลั่งที่ยืนอยู่ ลมแรงพัดผ่านเสื้อผ้าเขา ทำให้เขาดูเหมือนผู้เล่นที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดอย่างโดดเดี่ยว

ผู้เล่นโดยรอบไม่อาจตอบสนองได้ทัน

 

“นั่น....การฆ่าในชั่วพริบตา?”

“เร็วมาก!”

“ทรงพลังเกินไปแล้ว!ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงอยู่ในกาแล็กซี่ไทม์ได้!”

“ภารกิจลับอาจทำให้เขานำหน้าพวกเราไปไกลได้จริงๆ!”

 

ทุกคนคือผู้เล่นใหม่ ในทางเทคนิค พลังต่อสู้พวกเขาควรเหมือนกัน ด้วยการใช้ปืนพก มันย่อมต้องยิง4-5นัดก่อนจะมีใครตายและความสามารถเอสเปอร์ของดาบคลั่งก็ทำให้การป้องกันเขาเหนือชั้น ผู้เล่นบางคนจำประสิทธิภาพของดาบขบขันได้ระหว่างการโจมตีของสัตว์ป่า เมื่อเขาถูกล้อมรอบด้วยหมาป่าเทาสองตัว เขาก็ยังคงต้านทานได้ แต่เมื่อเขาสู้กับดาบคลั่ง เขากลับตายทันที?

พลังโจมตีแบบไหนกัน?

ทุกคนต่างมองถุงมือของดาบคลั่งด้วยความอิจฉา

 

“อุปกรณ์ระดับสูง!”

“ช่างกลสามารถทำอะไรแบบนั้นได้ด้วย?ฉันคิดว่าพวกเขาผลิตได้แค่ปืนซะอีก!”

“ฉันเองก็อยากได้...”

ไม่นาน ดาบขบขันที่ฟื้นคืนชีพก็วิ่งมาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว“ไม่ใช่ว่ามันเป็นการต่อสู้อย่างเป็นมิตรรึไง?นาย...นาย...”

ตอนแรกเขาอยากพูดว่าเขาถูกฆ่าได้ยังไง แต่เขาก็รู้สึกว่ามันหน้าด้านเกินไป

ด้วยการเอาชนะศัตรูเก่าได้ ดาบคลั่งจึงรู้สึกสดชื่น เหมือนได้กำจัดความไม่พอใจทั้งหมดในอดีต เขาหัวเราะ“ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้ว่านายอ่อนขนาดนั้น”

ประโยคนี้ทำให้ดาบขบขันโกรธมาก เหมือนมีระเบิดอัดแน่นในหน้าอกเขา

รนหาที่ตาย!

มันคือการพ่ายแพ้อย่างหมดท่า การตายครั้งหนึ่งทำให้เขาเสียค่าประสบการณ์ไปมาก ดาบขบขันอารมณ์เสีย ในตอนแรกเขาคิดว่าเมื่อการประลองมาถึงจุดหนึ่ง พวกเขาจะจบมัน แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นการฆ่าชั่วพริบตา นั่นไม่อาจต่อว่าดาบคลั่งได้ เขาเป็นทุกขน์จนหัวใจเขาบีบรัดแน่น

หลังฝูงชนรอบตัวพวกเขาจากไป ดาบคลั่งก็ส่งถุงมือคืนให้หานเซี่ยวอย่างไม่ลังเล“หาน...ปีศาจทมิฬ คุณคิดขายถุงมือไหม?”

หานเซี่ยวมองเขาด้วยหางตา เปิดหน้าร้านค้าขึ้นขณะเพิ่ม’ถุงมือกระแสไฟฟ้าแรงสูง’ด้วยราคา80000เหรียญพร้อมชื่อเสียง15หน่วย ถุงมือชุดนี้คือรางวัลที่เขาได้รับจากกุหลาบสงคราม หลังเรียนรู้ความรู้พื้นฐาน เขาก็ได้ทดลองสร้างพิมพ์เขียวเพื่อสร้างถุมือ ด้วยการใช้ค่าประสบการณ์ไปบ้าง เขาจึงสามารถสร้างมันได้อันหนึ่ง

ดาบคลั่งได้รับแรงบันดาลใจ เขากำหมัดอย่างตื่นเต้น อุปกรณ์ต่อสู้ระยะประชิดคือสิ่งที่เขาโปรดปราน“ผมยังไม่อาจจ่ายได้ แต่ไม่นานผมต้องซื้อได้อย่างแน่นอน!”

จากนั้นดาบขบขันก็เข้ามาใกล้ ดวงตาเขาสว่างขึ้น จ้องหานเซี่ยวและถาม“ปีศาจทมิฬ ผมได้ยินว่าศัตรูคุณคือองค์กรต้นกำเนิด ผมอยากเข้าร่วมกับคุณ”

 

ในกริบเวลานี้ กระดานสนทนามีการคาดเดาแตกต่างกันหลายประเภทถึงวิธีทำให้เกิดภารกิจลับของปีศาจทมิฬ พวกเขาคิดว่าตราบใดที่คนๆหนึ่งแสดงความตั้งใจเป็นศัตรูกับองค์กรต้นกำเนิดจริงๆ พวกเขาก็มีโอกาสกระตุ้นภารกิจลับของปีศาจทมิฬ ผู้เล่นหลายคนคาดเดาวลีคำพูดเพื่อกระตุ้น หลังมาอยู่หมู่บ้านหุบเขาเขียวได้ไม่นาน หานเซี่ยวก็ได้ยินการคาดเดาต่างๆและปฏิเสธ สิ่งนี้นำพาให้ผู้เล่นได้ข้อสรุปสุดท้าย-มันเกี่ยวกับความเป็นไปได้เมื่อมีคนพยายามกระตุ้นภารกิจลับของปีศาจทมิฬ

ดาบขบขันได้ลองเสี่ยงโชคเขาเช่นกัน

หานเซี่ยวเลิกคิ้วขึ้นและกล่าว“โอ้...นายดูไม่เลว”

เยี่ยม!ดาบขบขันยิ้มอย่างประหลาดใจ

หัวใจของดาบคลั่งเต้นกระหน่ำ เขารู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง

“แต่ก็ยังไม่ดีพอ”หานเซี่ยวเปลี่ยนคำพูดขณะโบกมือปฏิเสธดาบขบขัน

 

ดาบขบขันยังหายใจไม่หมดและพูดไม่ออกสักพัก อารมณ์เขาเปลี่ยนไป ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยวความอิจฉาต่อดาบคลั่ง เขาพึมพำด้วยความโกรธ“ไอสุนัขนี่โชคดีจริงๆ”

ดาบคลั่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หานเซี่ยวเกือบหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นปฏิกิริยาของดาบคลั่ง ราวกับเขาคือคนที่เกือบถูกโกง...

อุ้ฟ คำเปรียบเปรยอะไรกัน?หานเซี่ยวทิ้งความคิดบ้าๆนี้

บนหน้าต่างสถานะ มีค่าประสบการณ์สะสมจำนวนมาก สำหรับผู้เล่นในหมู่บ้านหุบเขาเขียวที่อยากเปลี่ยนสายอาชีพ พวกเขาต้องทำให้สำเร็จในวันถัดไป หานเซี่ยวเตรียมจะออกเดินทางหลังจากนั้น

ขณะที่กำลังเก็บค่าประสบการณ์ มันก็มีบางคนบันทึกการต่อสู้ของดาบคลั่งและดาบขบขันและอุปโหลดลงฟอรั่ม

...

ลูซเป็นผู้เล่นจากหมู่บ้านเขาใหญ่ ด้วยความโชคดี เขาสามารถเข้าร่วมการทดสอบเกมได้และช่วยประหยัดเงินเขาก่อนเปลี่ยนสายอาชีพ เขาอยากเปลี่ยนเป็นสายอาชีพที่แข็งแกร่งสุด

เมื่อมันถึงเวลาเปิดเกมสาธารณะ เขาก็เห็นการต่อสู้ของปีศาจทมิฬและหลงใหล เขาอยากเปลี่ยนเป็นช่างกล ผู้เล่นอื่นพยายามทำงานให้เสร็จเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์กับปีศาจทมิฬ แต่ลูซไม่อาจรอได้ เขาใช้เงินเพื่อแลกค่าชื่อเสียงห้าหน่วย จากความรู้พื้นฐานทั้งห้า เขาได้เรียนรู้[ความรู้การผลิตอาวุธขั้นพื้นฐาน]เนื่องจากเขาชอบชื่อมันมากสุด

แต่ลูซก็ตระหนักอย่างรวดเร็วว่าช่างกลไม่แข็งแกร่งอย่างที่ปีศาจทมิฬแสดงออกมา หลังพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง เขาก็รู้สึกเหมือนถูกโกง สายอาชีพนี้อ่อนแอเกินไป!แต่เขาก็ไม่อาจทนการละทิ้งบัญชีทดสอบเขาได้และได้ถามฝ่ายบริการลูกค้าว่าเขาสามารถเปลี่ยนสายอาชีพได้ไหม แต่นั่นก็เป็นไปไม่ได้ มันทำให้เขาโกรธอย่างมาก

นี่เท่ากับว่าการเข้าร่วมการทดสอบฉันไม่มีความหมายเลย!บัญชีนี้ไร้ประโยชน์แล้ว!

ลูซหงุดหงิดมาก เมื่อเข้าสู่ฟอรั่ม เขาก็ได้แสดงความคิดเห็นทุกอันโดยไม่คำนึงถึงหัวข้อ เขาวางแผนจะบดขยี้สายอาชีพช่างกลด้วยการพิมพ์ซ้ำๆ บอกให้ผู้เล่นทุกคนรู้ว่าช่างกลไร้ค่าแค่ไหน!

ผู้เล่นได้ถกเถียงกันหลังความคิดเห็นเขา เดิมที ลูซพอใจกับมัน นั่นคือเจตนาดั้งเดิมเขา เขามีความสุขกับความรู้สึกของคำพูดเขาที่คนอื่นคล้อยตาม