59 โสมร้อยปีสามใบ

59 โสมร้อยปีสามใบ

“ฉันบอกเรื่องนี้กับกรรมการหมู่บ้านไปแล้ว ปล่อยให้พวกเขาจัดการเถอะ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

“นายมั่นใจเหรอ? นายเชื่อจริงๆเหรอว่าพวกกรรมการหมู่บ้านจะจัดการพวกชั่วนั้นได้?” หวังหมิงเปาพูดด้วยความประหลาดใจ

ในทุกหมู่บ้านมักจะมีคนเลวอยู่ด้วยเสมอ พวกเขาไม่ถึงกับเลวร้ายขนาดนั้น แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็ไม่อยากไปยุ่งกับพวกเขา ในหมู่บ้านหวังเจียก็มีคนจำพวกนี้อยู่และชาวบ้านก็ไม่ชอบพวกเขา พวกเขามักจะสร้างปัญหาให้กับหมู่บ้านเสมอ เช่นการขโมยของ กรรมการหมู่บ้านได้พยายามหยุดพวกเขาแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ พวกเขาไม่สนใจหัวหน้าของกรรมการหมู่บ้านเมื่อเขาพยายามใช้เหตุผลกับพวกเขา แต่ก็มีบางคนที่ทำให้คนพวกนี้กลัวได้ แล้วคนคนนั้นก็ได้นั่งอยู่ตรงหน้าหวังเย้าในตอนนี้

หวังหมิงเปาไม่เคยพยายามขอร้องให้พวกเขาเลิกสร้างปัญหา เขาแค่ต่อยตีพวกเขาทุกครั้งที่พบ คนชั่วเหล่านั้นต่างพากันหวาดกลัวหวังหมิงเปา พวกเขาได้ขอร้องให้เขาเลิกทำร้ายพวกเขา และยังรายงานไปที่กรรมการหมู่บ้านด้วย แน่นอนว่ากรรมการไม่ได้ทำอะไรกับเขาเลย พวกเขายินดีด้วยซ้ำที่มีคนอย่างหวังหมิงเปาที่ได้ให้บทเรียนกับคนพวกนั้น สุดท้าย พวกเขาจึงไปที่สถานีตำรวจ เพื่อให้ตำรวจจับและลงโทษที่พวกเขาขโมยของ หลังจากนั้น พ่อของหวังหมิงเปาก็กลายเป็นคนมีชื่อเสียงในหมู่บ้าน

หวังหมิงเปาเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวสำหรับคนชั่วเหล่านั้น พวกเขาหนีทันทีที่เห็นเขา เพราะไม่อยากโดนเขาต่อยอีก

“คอยดูก่อน อย่าเพิ่งทำอะไรจนกว่าจะแน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้ลงมือทำอะไรสักอย่าง” หวังเย้าพูด

“เดี๋ยวฉันจะลองไปถามดู ฉันอยากจะรู้จริงๆ ใครกันที่พยายามจะทำลายแปลงสมุนไพรของนาย” หวังหมิงเปาพูด

หวังหมิงเปาเป็นคนดีคนหนึ่ง เขาดีกับเพื่อนทุกคนและเคารพผู้ใหญ่ และยังคอยดูแลเด็กในหมู่บ้าน เขาเป็นคนที่น่านับถือ แต่เขาจะร้ายและน่ากลัวกับพวกคนเลว

“แล้วธุรกิจของนายเป็นยังไงบ้าง?” หวังเย้าถาม

“ไม่เลวเลย ฉันมีโปรเจคที่กำลังทำอยู่และยังมีลูกค้าจองให้รีโนเวทบ้านด้วย ธุรกิจกำลังไปได้ดีเลย” หวังหมิงเปาพูด

“แล้วเรื่องพี่สาวฉันล่ะ? ผู้ชายคนนั้นยังตามจีบเธออยู่ไหม?” หวังเย้าถาม

“ใช่ เขายังไม่ยอมหยุด ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันให้คนคอยดูเขาไว้แล้ว!” หวังหมิงเปาพูด

หวังหมิงเปาออกจากกระท่อมไปหลังจากนั้นไม่นาน

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลังจากที่ท่องคัมภีร์ไปหลายรอบ หวังเย้าก็เดินไปรอบๆแปลงสมุนไพรและหยุดลงที่ต้นพุทรา ใบไม้ส่วนใหญ่บนต้นพุทราและเกาลัดนั้น แทบจะไม่ร่วงเลยในฤดูหนาวนี้ คล้ายกับว่าพวกมันสามารถทนต่อความหนาวเย็นได้และยังคงเติบโตต่อไป โสมที่หวังเย้าได้ปลูกเอาไว้เริ่มแตกหน่อแล้ว โสมมีใบโผล่มาสามใบคอยยืนหยัดต้านลม

ไม่ต้องรีบร้อน

เช้าวันต่อมา หวังเย้าได้ยินเสียงของระบบดังขึ้น

‘ภารกิจ (สวนสมุนไพร2) : ปลูกสมุนไพร 30 ชนิดใน 10 วัน ใน 30 ชนิดนี้ต้องมีสมุนไพรราก 3 ชนิด ห้ามซ้ำ สำเร็จ

รางวัล : สูตรยา 1 สูตร’

“ฉันเห็นว่าระบบถึงจุดที่อัพเกรดได้แล้ว ฉันจะอัพเกรดตอนนี้ได้ไหม?” หวังเย้าถาม

‘ได้’

หวังเย้าไม่คิดว่าระบบจะตอบตกลงคำขอของเขา มันน่าประหลาดใจจริงๆ!

‘ร่างกาย เลเวล : 3

ระดับอาชีพ : มือใหม่ (อืม ใกล้แล้วล่ะ)

ความรู้เรื่องสมุนไพร :

ระดับ : 2 คุณสามารถปลูกสมุนไพรด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมา’

รางวัลที่เขาได้หลังจากการอัพเกรดนั้นคือคะแนนทักษะ ซึ่งมันเยี่ยมมาก เขาอยากจะใช้คะแนนที่ได้นี้เพื่อเรียยทักษะเวทมนต์จากหนังสือทักษะ

ฉันควรจะใส่คะแนนลงไปยังไงดี?

มีสองทางเลือกในการใช้คะแนนทักษะ เขาสามารถใส่คะแนนลงไปในทักษะการแพทย์หรือทักษะเกี่ยวกับยาได้ แม้ว่าทั้งสองจะเป็นทักษะที่แตกต่างกัน แต่พวกมันก็มีความเชื่อมโยงและสนับสนุนกัน

ถ้าเขาเลือกทักษะการแพทย์ เขาก็จะเลือกทักษะเกี่ยวกับการสังเกตุอาการ แต่กับทักษะเกี่ยวกับยา เขายังคิดไม่ออกว่าจะเลือกอะไร หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้ว หวังเย้าจึงเลือกทักษะเกี่ยวกับยา

ทันใดนั้น หวังเย้าก็รู้สึกถึงความรู้บางอย่างอยู่ในหัวของเขา คล้ายกับว่าเขาถูกบางอย่างตีหัวและได้รับความเข้าใจมากขึ้น ในจิตใจของเขาถูกเติมเต็มไปด้วยความรู้เกี่ยวกับสมุนไพร รวมถึง ประเภทของสมุนไพร ฤทธิ์ของสมุนไพรแต่ละชนิด และวิธีการใช้พวกมัน

ว้าว! โชคดีจริงๆ หวังเย้าจึงลองใช้ความรู้ที่ได้มาดู เขามองไปที่สมุนไพรในแปลง ตอนนี้เขาได้รู้ถึงลักษณะพิเศษ ฤทธิ์ ผลข้างเคียง อาการแบบไหนที่สามารถกินได้ และอาการแบบไหนที่ไม่สามารถกินได้ เขามีความรู้ทั้งหมดอยู่ในหัวของเขาแล้ว

เขาพบว่าเขาได้กลายเป็นสารานุกรมเกี่ยวกับสมุนไพรเดินได้

หวังเย้ายังพบว่าในร้านขายยามีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นด้วย ภายในร้านมีสมุนไพรและยาที่ขายได้เพิ่มขึ้น และมันยังคงมีราคาที่สูงมากสำหรับหวังเย้า

สิ่งที่ทำให้หวังเย้าดีใจมากที่สุด ก็คือจำนวนของน้ำแร่โบราณที่เพิ่มขึ้นจากหนึ่งถังเป็นสามถังต่อวัน

เยี่ยมไปเลย!

หวังเย้ากำลังกังวลเกี่ยวกับปริมาณของน้ำแร่โบราณที่ไม่พอใช่อยู่ แล้วเขาก็ได้มันเพิ่มเป็นรางวัล มันมาได้ถูกเวลาจริงๆ ดูเหมือนว่าระบบก็ไม่ได้โลเลเสมอไป

ห่างออกไปพันไมล์ ในจังหวัดจี้ ชายวัยกบางคนสองคนกำลังยืนอยู่ในบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง คนหนึ่งดูเป็นสุภาพบุรุษ ส่วนอีกคนดูสง่างาม

“ถูหยวน นายพูดเรื่องจริงใช่ไหม?” ชายท่าทางสง่างามถาม

“ตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมา ฉันเคยโกหกนายด้วยเหรอ?” เทียวหยวนถูพูด

“ก็ได้ นายช่วยถามเขาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ ตอนที่เราเรียนอยู่ชั้นมัธยม แม่ของนายก็เคยดูแลฉันเป็นอย่างดี ฉันจะทำพยายามให้ถึงที่สุด” เทียนหยวนถูพูด

“ฉันเพิ่งได้รับแจ้งเรื่องการย้าย ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ฉันอาจจะย้ายไปที่นั้น” ชายท่าทางสง่างามพูด

“อืม ก็ดีนะ”

“ใช่”

ด้านนอกนั้นดูขมุกขมัว ลมพัดแรงและหิมะก็เริ่มร่วงหล่นลงมา

หวังเย้ากำลังอ่านคัมภีร์หนานฮวา เขาได้ชงชาดำให้ตัวเองหนึ่งถ้วย เขาจมอยู่กับคัมภีร์และรับรู้ถึงจิตวิญญาณของปรัชญญาโบราณกาล

ติ้ง! มือถือของเขาดังขึ้น

หวังเย้าวางคัมภีร์ลงและรับสาย คนในสายคือหยางหมิงเพื่อนร่วมชั้นของเขา พวกเขาพบกันหลายครั้งในเมือง

“ฮัลโหล หยางหมิง” หวังเย้ารับสาย

“ฮัลโหล หวังเย้า สบายดีไหม?” หยางหมิงหัวเราะ

“ก็ดี ขอบคุณ” หวังเย้าพูด

“คือว่า มันก็ใกล้จะปีใหม่แล้ว เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็กลับมาที่เหลียนชานกัน ฉันได้จัดงานรวมรุ่นขึ้น นายสนใจจะมาไหม?” หยางหมิงถาม

งานรวมรุ่น?

“ฉันมีเรื่องให้ทำเยอะเลย ฉันกลัวว่า...”

หวังเย้าลังเล ตั้งแต่เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย เพื่อนร่วมชั้นของเขามักจะจัดงานรวมรุ่นทุกปี ในตอนแรกมันดีมากกับการที่พวกเขานั่งและพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตด้วยกัน แต่งานรวมรุ่นก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นงานเลี้ยงที่เอาไว้โอ้อวดเรื่องหน้าที่การงานและหน้าตาในสังคม หวังเย้าจึงเริ่มเลี่ยงการเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่น