ตอนที่ 152 ช่างกลระยะประชิดคือที่สุด

ด้วยการกดมือสองข้างลงกับพื้น เขาสามารถรับน้ำหนักของหมาป่าทั้งฝูงบนหลังได้ หมาป่าทุกตัวมีน้ำหนักอย่างน้อย80กิโลกรัม ขณะที่มันกำลังดิ้นรน ในที่สุดหานเซี่ยวก็เห็นช่องว่างและคลานออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับดึงระเบิดมือออกจากชุด และโยนมันใส่ใต้ฝูงหมาป่า

บูมม!

เสียงอู้อี้ปะทุขึ้น และระเบิดมือก็ส่งเปลวไฟออกมา ฝูงหมาป่าเห่าหอนอย่างเศร้าโศรกขณะที่เลือดสดพุ่งจากร่างพวกมัน เกราะของหานเซี่ยวเองก็ถูกย้อมด้วยสีแดง เขายืนขึ้น มือเขากวัดแกว่งมีดพับออกมา มันถูกดัดแปลงใหม่และอาจกล่าวได้ว่าเป็นรุ่นสุดยอด

หานเซี่ยววิ่งผ่านฝูงหมาป่าอย่างรวดเร็ว ใบมีดเขาเฉือนผ่านศัตรู นำคลื่นเลือดไปตามทาง พิษทะลักออกจากงูเกล็ดม่วง ด้วยใบมีด เขาตัดหัวงู มันตัดเฉือนได้เรียบรื่นเหมือนหั่นผัก

สัตว์ป่าทั้งหมดวิ่งเข้าหาเขา ด้วยการหยิบยืมความเร็วจากรองเท้าและการป้องกันจากเกราะแม่เหล็ก เขาสามารถสังหารหมู่สัตว์ป่าได้เพียงลำพัง ผู้เล่นจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจและทึ่งกับความสามารถของหานเซี่ยว

เขาคือช่างกล แล้วเขาจะสู้ในระยะประชิดได้ยังไง?

ดวงตาของผู้เล่นเต็มไปด้วยรูปแบบการต่อสู้แสนงดงามของหานเซี่ยว มันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาน่าดึงดูดจริงๆ เขาคือนิยามใหม่ของการเล่นช่างกล!

มันได้ทำลายความจริงที่ว่าช่างกลไม่อาจต่อสู้ระยะประชิดไปได้ ทักษะต่อสู้ระยะประชิดเขาน่าจดจำและก้าวร้าวมาก นอกจากนี้ มันยังเป็นการต่อสู้ที่แตกต่างจากนักสู้อีกด้วย

ในที่สุดดาบคลั่งก็ออนไลน์ขณะมาถึงชานเมือง เมื่อเห็นสถานการณ์ เขาก็ได้เห็นหานเซี่ยวแสดงความสามารถเช่นนี้เป็นครั้งแรก ในเวลานั้น เขารู้สึกเหมือนพบแสงสว่าง นี่คือรูปแบบการต่อสู้ที่เขาชอบ!

การเลือกติดตามหานเซี่ยวคือการตัดสินใจที่ดีสุด!ดาบคลั่งแทบจะยับยั้งความตื่นเต้นไว้ไม่ได้ เขาเลือกได้ถูกจริงๆ!

ไม่ใช่แค่ดาบคลั่ง แต่ผู้เล่นคนอื่นก็ยังได้รับอิทธิพล ผู้เล่นที่ไตร่ตรองว่าจะเปลี่ยนสายอาชีพเริ่มสนใจช่างกลอีกครั้ง

หลังฆ่าหมาป่าและงูไปมาก วิสัยทัศน์ของหานเซี่ยวก็กระจ่างชัด เขาตระหนักว่าฝูงหมาป่าค่อยๆถอนตัวออกท่ามกลางเสียงนกหวีดและกลุ่มงูเกล็ดม่วงก็เลื้อยหนีไปเช่นกัน ในไม่ช้า ฝูงหมาป่าก็ถอยร่นไปหมด ทิ้งศพเกลื่อนไปทั่วพื้น

เขาถอนหายใจและเช็ดคราบเลือดบนชุดเกราะเขา ด้วยสถานะเขา การจัดการกับสัตว์ป่าระดับต่ำเช่นนี้ย่อมทำให้พวกมันถูกบดขยี้จนแหลกเละ เขายังคงมีค่าความแข็งแกร่งเหลืออีก40%

ช่างกลแทบไม่ต่อสู้กับศัตรูพวกเขาในระยะประชิด อย่างไรก็ตาม การทำเช่นนี้เป็นครั้งคราวก็ทำให้เขารู้สึกสดชื่น แทนที่จะใช้รูปแบบต่อสู้อย่างการซุ่มยิง ซึ่งนำไปสู่ความตายทันที การต่อสู้ด้วยกำปั้นเหมาะแกการปลดปล่อยอารมณ์มากกว่า

ทหารหมู่บ้านหุบเขาเขียวออกมากวาดสนามรบ นำศพของสัตว์ป่ากลับไปเมืองเพื่อเป็นเสบียง หานเซี่ยวปฏิเสธคำเชิญของบัลซาสซ้ำๆ ภายใต้สายตาตื่นเต้นของผู้เล่น เขากลับไปยังตำแหน่งเดิมโดยไม่แยแส แสร้งทำเป็นพักเมื่อเขาหลับตา

หน้าต่างสถานะระบุว่าภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว นอกจากนี้ เขายังฆ่าสัตว์ไปนับร้อย ได้รับค่าประสบการณ์กว่า2หมื่นหน่วย เนื่องจากระดับเขาสูงกว่าเป้าหมายที่ถูกฆ่ามาก ค่าประสบการณ์จึงถูกตัดลดลงมาก แต่ไม่ว่าจะน้อยแค่ไหน มันก็ยังเป็นค่าประสบการณ์ ช่างกลอย่างหานเซี่ยวไม่รังเกียจ จุดประสงค์หลักของการต่อสู้ครั้งนี้คือการทดสอบปฏิกิริยาตอบสนองในปัจจุบันเขาและเพื่อทำความเข้าใจถึงร่างกายเขา ด้วยการทำเช่นนั้น เขาจึงรู้รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ  อีกเหตุผลหนึ่งคือเขาต้องการแสดงความสามารถของช่างกล เขาตระหนักว่าผู้เล่นเอสเปอร์มักแสดงความสามารถสุดเจ๋งออกมา แต่ผู้เล่นช่างกลกลับยังเป็นคนกลุ่มน้อย เขาเดาว่าช่างกลจะกลายเป็นสายอาชีพที่ถูกซักถาม ดังนั้นเขาจึงอยากเปลี่ยนความสนใจของผู้เล่นจากเอสเปอร์โดยแสดงให้เห็นว่าช่างกลก็สามารถเป็นสุดยอดผู้เล่นได้เช่นกัน

เมื่อเปิดฟอรั่ม หานเซี่ยวก็ตระหนักว่ามีผู้เล่นอัปโหลดวิดิโอการต่อสู้

 

“สุดยอดฝีมือ!ช่างกลสามารถสู้แบบนี้ได้จริงๆ!”

บันทึกแสดงให้เห็นว่าหานเซี่ยวเกือบเอาชนะฝูงสัตว์ได้เพียงลำพัง ภาพมีผลกระทบมาก ในอดีต เขาใช้แค่การซุ่มยิงฆ่าศัตรูในนัดเดียว หรือใช้ป้อมปืนและโรเวอร์ แต่เขาไม่เคยแสดงความสามารถการต่อสู้มาก่อน ครั้งนี้ เขานับว่าโดดเด่นและการแสดงความคิดเห็นก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

แต่เขาก็ตระหนักว่าใต้โพสต์ มีการตอบกลับที่ถูกผลักขึ้นมา ดูจากชื่อ มันคือลูซ น้ำเสียงเขารุนแรงเหมือนเคย

“ปีศาจทมิฬแข็งแกร่งมากจริงๆ ฉันไม่ขอปฏิเสธ แต่ช่างกลก็ยังขยะ ลองดูจุดเริ่มของวิดิโอสิ เอสเปอร์คือกำลังหลักเมื่อสู้กับสัตว์ป่า และเหล่าผู้เล่นที่เลื่อนเป็นช่างกลก็ทำได้แค่นั่งข้างๆและยิงอย่างไร้จุดหมาย”

“ฉันคิดว่าคลิปนี้อาจถูกบันทึกโดยช่างกล นอกจากช่างกลที่ไม่ทำอะไรเลย ฉันเดาว่าผู้เล่นคนอื่นคงไม่มีเวลามาบันทึกในการต่อสู้จริง...”

“นอกจากนี้ หยุดแชร์วิดิโอของปีศาจทมิฬไพด้แล้ว ไอระยำนี่อยากลอกฉันให้กลายเป็นช่างกลอีกครั้ง!”

 

ขณะที่เขายังคงโพสต์ มันก็มีคนตอบสนับสนุนลูซและเหล่าคนที่ไม่เห็นด้วยกับเขา

หานเซี่ยวเม้มปาก เขารำคาญเล็กน้อย ลูซยึดมั่นใจจุดนั้นและทำให้ชื่อเสียงเขาแย่ลง นี่จะเป็นอุปสรรคต่อธุรกิจเขา ความสนใจของผู้เล่นถูกดึงไปสู่การสนทนานี้ การแสดงความสามารถเขาดูเหมือนจะมีผลกระทบเล็กน้อย ด้วยประสบการณ์อันยาวนานของหานเซี่ยว แค่มอง เขาก็บอกได้ว่าลูซคือนักรบคีย์บอร์ดที่โพสต์ความคิดเห็นเสื่อมเสียไปทั่ว

หานเซี่ยวเกาหัว เขาไม่มีทางออกเลย นี่คือการสนทนาที่เกิดขึ้น ก็เหมือนกับการเลือกระหว่างเต้าหู้ไข่หรือเต้าหู้สด ตราบเท่าที่ไม่มีใครจำกัด มันก็ไม่อาจห้ามคนอื่นไม่ให้แสดงความคิดเห็น

แต่ตอนนี้ฉันเป็นแค่NPC แม้ฉันจะแสดงความสามารถฉัน มันก็ยังไม่พอให้คนเชื่อในช่างกล ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้อีก จะให้ฉันไปยืนต่อหน้าผู้เล่นและตะโกน’ฉันเป็นผู้เล่นจริงๆ’งี้หรอ...หานเซี่ยวรู้สึกหมดหนทาง

การเป็นNPCคือความลับที่เขาไม่ต้องการเปิดเผย จากมุมมองของผู้เล่น การเห็นNPCตะโกนว่า’ฉันคือผู้เล่น’ย่อมทำให้พวกเขาอยากรู้และขบขัน ไม่มีใครเชื่อว่ามันจะเป็นจริงและส่วนใหญ่ก็คงคิดว่ามันเป็นไข่อัสเตอร์อะไรทำนองนั้น

มีเกมจำลองในอดีตที่ตัวละครภายในบอกว่ารู้ถึงการดำรงอยู่ของผู้เล่น แต่ใครจะเชื่อว่ามันเป็นจริง?

กลิ่นเลือดยังไม่หายไป ดาบคลั่งที่วิ่งมาแต่ไกลกลายเป็นจุดสนใจของผู้เล่น กาแล็กซี่ไทม์ได้ประกาศการเคลื่อนไหวเขาและดาบคลั่งก็ได้รับชื่อเสียง เขาเป็นที่จดจำในช่วงเวลานี้

ผู้เล่นรอบพวกเขาเริ่มกระซิบกันอย่างอิจฉา

 

“นั่นนักเล่นเกมมืออาชีพที่ถูกกล่าวถึงใช่ไหม?เขามีรูปในโฆษณาส่งเสริมการขายด้วย”

“เขามีความสัมพันธ์พิเศษกับปีศาจทมิฬจริงๆ”

“ฉันอยากปลดล็อคภารกิจลับกับปีศาจทมิฬบ้าง”

 

ดาบคลั่งเดินไปด้านข้างหานเซี่ยว

หานเซี่ยวยกย่องผู้เล่นคนนี้ เขามีศักยภาพเหมือนกัน มันไม่เป็นไรในที่ลับตา แต่เขาไม่คิดทำอะไรต่อหน้าผู้เล่น ไม่ว่าจะยังไง ดาบคลั่งก็เป็นนักเล่นเกมมือาชีพ และภาพลักษณ์เขาก็สำคัญมาก

หานเซี่ยวสุ่มมอบภารกิจประจำวันให้ เมื่อดาบคลั่งได้รับ สีหน้าเขาก็ผิดหวัง

 

“รวบรวมวัสดุ?น่าเบื่อมาก คุณอาจบอกให้ผมเต้นได้”

ริมฝีปากหานเซี่ยวขดตัว นิสัยเขาน่ากลัวขึ้น

จากนั้นผู้เล่นก็เดินมา ชื่อเหนือหัวเขาคือ’ดาบขบขัน’ เขาถาม“ดาบคลั่ง?”

เมื่อดาบคลั่งเห็นใบหน้า เขาก็เงียบไป“มันเป็นนาย งั้น นายก็เล่นกาแล็กซี่ด้วย ทำไมนายไม่ถึงเกมอัศวินแล้วละ?”

“ฮ่าๆ มันไม่ท้าทายมากพอนะ”ดาบขบขันกล่าวเย้ย

ผู้เล่นบางคนรู้จักดาบขบขัน

“นั่นคือนักเล่นเกมมืออาชีพ ดาบขบขันใช่ไหม?”

“ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นหนึ่งในสามผู้เล่นแนวหน้าในเกมอัศวิน เขาแม้กระทั่งเป็นแชมป์สองสมัย”

 

ดาบขบขันชอบให้ผู้เล่นชมเขา ดวงตาเขาซ่อนความรู้สึกอิจฉาไว้เมื่อมองดาบคลั่ง

ในอดีต ดาบคลั่งเคยเป็นนักเล่นเกมมืออาชีพในอัศวิน ในการแข่งขัน เขาพ่ายแพ้ดาบขบขันมานับไม่ถ้วน และชื่อเสียงเขาก็ห่างไกลกับดาบขบขันมาก

ดาบขบขันเห็นรางวัลที่มอบให้ดาบคลั่งบนกาแล็กซี่ไทม์และตระหนักว่าคู่ต่อสู้เก่าได้ดีกว่าเขา ด้วยความอิจฉา เขาจึงตั้งใจมาก่อกวน หลังพูดไม่กี่คำ เขาก็แสร้งทำเป็นถาม”ในเมื่อเราพบกันแล้ว งั้นมาดวลกันหน่อยไหม ฉันคือเอสเปอร์ แล้วนายละ.

“...ช่างกล”

 

ดาบคลั่งลังเลเล็กน้อย แม้เขาจะอยู่ภายใต้หานเซี่ยว ความสามารถปัจจุบันเขาก็ไม่เหมาะกับการต่อสู้ โดยไม่รู้ตัว เขาอยากปฏิเสธการต่อสู้

อย่างไม่คาดฝัน ดาบขบขันกล่าวขึ้น“เราก็รู้จักกันมาหลายปีแล้ว มาสู้กันอย่างเป็นมิตรเถอะ นายไม่อาจปฏิเสธคำขอเล็กๆน้อยๆนี้ได้ หรือนายดูถูกฉัน?”

ดาบคลั่งพูดไม่ออก คำพูดเหล่านั้นทำให้เขาปฏิเสธได้ยาก ไม่จำเป็นต้องตกหลุมพรางใครบางคนเช่นนี้

ดาบขบขันหัวเราะเย็นในใจ เขากล่าวเพราะกลัวว่าดาบคลั่งจะปฏิเสธ เขาอยากดวลกับดาบคลั่งเพื่อให้ได้รับชื่อเสียง

เมื่อเขาได้ยินชื่อเสียง มันก็จะทำให้เขามีหน้ามีตา

หากเขาจัดการดาบคลั่งได้ เขาก็อาจจะลดทอนความนิยมของดาบคลั่งลง ส่วนตัวเขาก็จะได้รับชื่อเสียงเพิ่มขึ้น

ดาบขบขันมั่นใจมาก เขารู้สึกว่าเอสเปอร์ที่ปลุกความสามารถแล้วค่อนข้างแข็งแกร่ง พลังพื้นฐานเขาคือการผสานชุดเกราะหิน มันทนทานต่อปืนพก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าโอกาสชนะเขาค่อนข้างสูง

แม้เขาจะแพ้ เขาก็สามารถทดสอบช่องว่างระหว่างพวกเขาได้ ยังไงก็ตาม  พวกเขาไม่ได้ตาย ดาบขบขันรู้สึกว่าข้อตกลงนี้มีแต่ได้กับได้ และเขาก็ไม่สูญเสียอะไรเลย

นอกจากนี้...เขามองไปทางปีศาจทมิฬ ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

หากดาบคลั่งสามารถปลดล็อคภารกิจลับได้ ฉันก็จะลองเหมือนกัน!