GOD LEVEL DEMON ตอนที่ 40
โจวไท่หนานกระแทกลงกับพื้น ปากของเขากระอักเลือดออกมา ตาของเขามีแต่ขาว ใบหน้าของเขาบวมเป่งเหมือนกับหมู ตรงกันข้ามกับใบหน้าของเขาที่หล่อเหลาก่อนหน้านี้
ในตอนนี้เขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่ก้าวเดียว ร่างกายทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและความเจ็บปวด
“โจวไท่หนาน เจ้ายอมแพ้ไหม?”
เซี่ยปิงมองลงไปที่เขาอย่างดูถูก
“อั่ก! ข้าปฏิเสธที่จะยอมแพ้ ข้าไม่ยอมแพ้ อั่ก!” โจวไท่หนานตะโกนออกมาอย่างน่าสมเพช เขาอยากที่จะจัดการกับเซี่ยปิงซะ แต่ตัวเขาตอนนี้แค่ปลายนิ้วยังกระดิกไม่ได้เลย
ความอับอายนี้ยิ่งใหญ่จริงๆ
โจวไท่หนานผู้ใช้พลังฉีขุนศึกขั้นที่ 6 ถูกเรียกว่าราชาของโรงเรียน มีลูกน้องและคนที่นับถือมากมาย แต่กลับต้องพ่ายแพ้ให้กับหมัดของเจ้านี่หมัดเดียว หนำซ้ำยังโดนดูถูกซ้ำเติมอีก ความอับอายครั้งนี้มันมากเกินไปจริงๆ
ผลลัพธ์แบบนี้เขาจะทำใจได้ยังไง ใครจะไปทำใจได้?!
การที่เห็นโจวไท่หนานที่โศกเศร้าและอับอายทำให้นักเรียนทุกคนที่ดูการประลองรู้สึกสงสาร และคิดว่าถ้าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงจะเป็นแบบนี้
“มันมากเกินไปแล้ว เจ้าชนะแล้ว เลิกพูดจาดูถูกโจวไท่หนานสักที”
“เจ้าเซี่ยปิงมีนิสัยที่แย่จริงๆ พื้นฐานมารยาทไม่มีเลยใช่ไหม?”
“ใช่แล้วล่ะ สุดท้ายแล้วก็เป็นนักเรียนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”
“ได้รับชัยชนะไปแล้ว แต่กลับยังถามให้คนอื่นยอมจำนน นี่มันเป็นการซ้ำเติมชัดๆ”
พวกนักเรียนที่พูดคุยกันอย่างโมโหพร้อมทั้งจ้องมองไปที่เซี่ยปิง พวกเขาคิดว่าเซี่ยปิงนั้นทำเกินไป
“หนวกหู!”
เซี่ยปิงที่ยืนอยู่บนลานประลองไขว้มือไว้ข้างหลังและเหลือบมองไปที่คนดูรอบตัว“ใครที่มีปัญหาขึ้นมาประลองกับข้าได้”
ความรู้สึกเซี่ยปิงภายในต้องการที่จะเยาะเย้ยโจวไท่หนานแต่กลับทำไม่ได้ เพราะอะไรหรอ? เพราะเขาคือนักเรียนดีเด่น เพราะเขามีหน้าตาหล่อเหลาหรือเพราะว่าเขามีภูมิหลังที่ดี
นี่มันเรื่องตลกชัดๆ กล้าที่จะมาหาเรื่องข้า แต่ยอมรับกับผลลัพธ์ที่ออกมาไม่ได้
“เจ้ามัน เจ้ามัน!”
นักเรียนรอบๆไม่กล้าที่จะตอบกลับไป พวกเขารู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของออร่าที่เซี่ยปิงปล่อยออกมา เป็นเหมือนกับราชันเสือที่กำลังหาเหยื่อไว้เคี้ยวเล่นๆ
รวมถึงการที่โจวไท่หนานที่เป็นถึงผู้ใช้พลังฉีขุนศึกขั้นที่ 6 ยังไม่สามารถป้องกันหมัดของเขาได้จนถูกอัดลอยไปในอากาศ หนำซ้ำยังโดนเหยียบลงมาจนทำลานประลองเหล็กแตกเป็นสองซีกได้ ความแข็งแกร่งที่น่ากลัวเหลือเกิน
ถ้านักเรียนธรรมดาพวกนี้กล้าที่จะขึ้นไปบนลานประลองล่ะก็ คงจะตายได้ในทันที ดังนั้นจึงไม่มีใครที่กล้าที่จะขึ้นไป ทุกคนต่างก็เงียบและปิดปาก
“ไหน? ไม่มีใครกล้าพอที่จะขึ้นมาประลองกับข้าหรอ?”
เซี่ยปิงยืนและไขว้แขนไว้ข้างหลังเขารีบมองไปรอบๆด้วยสีหน้าที่มั่นใจอย่างสุดขีด“เจ้าหรอ? หรือเจ้า? หรือเป็นเจ้า?”เขาชี้ไปที่นักเรียนสามคนที่ก่อนหน้านี้นินทาเขาดังที่สุด
ในขณะเดียวกันพลังวิญญาณของเขาได้ครอบคลุมพื้นที่บริเวณนั้นทำให้นักเรียนสามคนนั้นรู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่น่ากลัวสุดขีด เหมือนกับราชันเสือที่กำลังจู่โจมเพื่อกัดคอพวกเขา ภาพที่พวกเขาเห็นมันเหมือนชีวิตจริงเลย
ความจริงพวกเขาเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดาที่ไม่เคยมีประสบการณ์ของการเสี่ยงตาย พวกเขากลัวมากสะจนสติแตก
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่ข้า ให้อภัยข้าเถอะ ข้าขอโทษ!!”
นักเรียนทั้งสามคนตะโกนออกมา สีหน้าของพวกเขาดูซีดขาว พวกเขากลัวมากจนสั่นถึงขั้นไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
กลัวจนฉี่ราด?!
คนดูรอบๆต่างก็ตะลึงและจ้องมองไปที่เซี่ยปิง การที่นักเรียนพวกนั้นกลัวจนฉี่ราดขนาดนี้ คนๆนี้ต้องเป็นคนที่น่ากลัวขนาดไหน?
นักเรียนรอบๆก็พากันตัวสั่นไปด้วย สายตาของเซี่ยปิงที่จ้องผ่านพวกเขามันน่ากลัวมาก
“พวกขี้ขลาด”
เซี่ยปิงมองไปที่กลุ่มนักเรียน“เก่งแต่พูดว่าร้ายข้า พอเอาเข้าจริงก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับข้า พวกขี้ขลาดตาขาว”
บัดซบ เจ้าเซี่ยปิง เจ้าเล่นสกปรก!
กลุ่มนักเรียนที่โมโหแต่ตัวก็ยังสั่นอยู่ ไม่เคยเห็นใครที่กล้าต่อกรกับสาธารณะขนาดนี้ เจ้านี่มันจะต้องสถุนขนาดไหนกัน
“เจ้าเซี่ยปิงมันช่างยโสโอหังซะจริง”
“เจ้านี่ต้องมีสักวันที่มันจะต้องโดนฟ้าผ่าตาย ทุกคนรอดูได้เลย”
“ชนะแต่ไม่ได้น่าภูมิใจเลยเพราะพฤติกรรมแย่แบบนี้”
“เจ้าเซี่ยปิงนี่มันชั่วร้ายจริงๆ เล่นกับความรู้สึกของพวกผู้หญิงไม่พอ ยังจะอยากอัดคนนั้นคนนี้ไปทั่ว”
“รอหลังเลิกเรียน พวกเราไปรุมอัดมันกันทั้งโรงเรียนเลยดีกว่า”
พวกนักเรียนที่โมโหจนหัวร้อนอยากจะที่จะสั่งสอนเซี่ยปิงแต่ก็รู้ว่าตัวดีว่าพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอจึงทำอะไรไม่ได้
พวกเขาได้แค่แอบแช่งเซี่ยปิงและหวังที่จะได้ฉีกเขาเป็นชิ้นๆถ้ามีโอกาส
เก๋าวันและหยางวุยก็ตะลึงเหมือนกัน บ้าแท้ เจ้านี่มันถูกอาฆาตแค้นโดยคนทั้งโรงเรียนแล้ว ไม่ใช่แค่พวกเขาเท่านั้น
แต่ก็ไม่แปลกเพราะว่าเจ้านี่มันทำนิสัยแย่ๆออกมา ผลลัพธ์ก็ต้องไม่มีใครชอบอยู่แล้ว
นักเรียนชั้นปีที่สามทั้งหมดก็รู้สึกหมั่นไส้เหมือนกัน แต่ทำอะไรไม่ได้ ในมุมมองของพวกเขาถึงจะไม่อยากยอมรับแต่พวกเขาคิดว่าเซี่ยปิงจะต้องเป็นอัจฉริยะแน่ๆ
“แอ่ก แอ่ก พอได้แล้ว อย่าทะเลาะกัน” คุณครูที่เป็นกรรมการเห็นว่าท่าไม่ดีจึงรีบห้ามปราบทันทีและประกาศผลการแข่งขัน“ตอนนี้นักเรียนโจวไท่หนานหมดสภาพไม่สามารถประลองต่อได้ ข้าขอประกาศผู้ชนะคือนักเรียนเซี่ยปิง”
“ไม่ ข้ายังสู้ต่อได้ ข้ายังไม่แพ้”
โจวไท่หนานตะโกนออกมา ต่อให้เขาตายเขาก็จะไม่ยอมรับว่าเขาได้พ่ายแพ้ให้กับเซี่ยปิง
“หนวกหูจริง”
ปัง! เซี่ยปิงตบเข้าไปที่โจวไท่หนานทำให้เขาหมดสติ
จากนั้นเขาก็ปัดมือด้วยความรู้สึกพึงพอใจ“เอาล่ะ เจ้านี่คงจะไม่ก่อปัญหาอะไรแล้ว”
คุณครูที่เป็นกรรมการทำสีหน้าที่พูดไม่ออก เขาไม่สามารถที่จะวิพากษ์วิจารณ์อะไรเซี่ยปิงได้เพราะว่าถ้าเซี่ยปิงไม่ทำให้โจวไท่หนานหมดสติไปก็ไม่รู้ว่าเจ้านั่นจะตะโกนโวยวายอะไรอีกไหม
“ไร้ยางอาย เจ้าเซี่ยปิงนี่มันไร้ยางอายจริงๆ ต้องทำพี่ใหญ่โจวขนาดนี้เลยหรอ?
“เจ้านี่ใช้ความบาดหมางส่วนตัวในการตบเมื่อกี้แน่ๆ”
“พี่ใหญ่โจวไม่สามารถขยับตัวได้อยู่แล้ว แต่กลับซ้ำไปอีกที โหดร้ายเกินไปแล้ว”
“ไร้ยางอายสุดขีดเจ้านี่ แอบเล่นสกปรกในวินาทีสุดท้าย”
“บัดซบจริงๆ เจ้านี่สักวันต้องได้รับผลกรรมที่มันก่อ”
กลุ่มนักเรียนที่สาปแช่งเซี่ยปิงอย่างโหดร้าย พวกเขาไม่เคยเห็นใครที่โหดร้ายถึงขนาดอัดซ้ำคนที่ขยับตัวไม่ได้แล้ว ช่างเป็นคนที่โหดร้ายเสียจริง
“นักเรียนช่วยมายกโจวไท่หนานออกไปหน่อย” คุณครูที่เป็นกรรมการพูด
ซู่ ซู่ ซู่!!!
นักเรียนหลายคนขึ้นมาเพื่อช่วยกันยกตัวโจวไท่หนานที่หมดสติออกจากลานประลอง
ดิ้งดิ้ง!! เสียงที่ดังอย่างต่อเนื่อง เซี่ยปิงได้ยินเสียงของระบบที่ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง“คะแนนความเกลียดชัง+1,คะแนนความเกลียดชัง+1,……”
“ดีมาก ไม่คาดคิดว่าในครั้งนี้ข้าจะได้คะแนนความเกลียดชังมากว่า300คะแนน ทว่าข้ายังขาดอีกเกือบ100คะแนนในการที่จะแลกคัมภีร์วิชาการป้องกันนรกกลืนกิน”เซี่ยปิงเท้าคาง “ดูเหมือนว่าข้าต้องจุดไฟมากกว่านี้แล้ว”
