ตอนที่ 22 : ประกาศให้กว้างไกล(อ่านฟรี)

ทันทีที่เหลียงชีเริ่มเกมเขาเปลี่ยนจากใช้ปืนพกเป็นมีดสั้น

เขาได้รับอิทธิพลการใช้มีดสั้นมาจากฟางฉี เหลียงชีและคนอื่นๆ ต่างเริ่มใช้มีดสั้นแทนปืนพก

“...” ฟางฉีเหลือบตามองไปที่ผู้เล่น “นี่ทุกคนวางแผนสังหารซอมบี้ด้วยมีดสั้นหรอ?”

“ฮ่าๆ … ข้าคันไม้คันมืออยากใช้มีดสั้นน่ะ” เหลียงชีหัวเราะกลบเกลื่อน

“อย่ารีบร้อน” ฟางฉีหัวเราะ “นายมีโอกาสมากมายที่จะฝึกฝนทักษะการใช้มีดสั้น (Knife-Only Speed Runs)”

ตั้งแต่พวกเขาเริ่มเล่น Resident Evil ซงฉิงเฟิงรวมทั้งคนอื่นๆ รู้สึกถึงการพัฒนาทักษะจุดแข็งของตัวเอง นอกจากนี้เกมทั้งสนุกกว่าการฝึกซ้อมที่ทั้งหน้าเบื่อและเหนื่อยล้าเมื่อเปรียบเทียบกัน นั่นทำให้พวกเขากลายเป็นลูกค้าประจำวันในร้านอินเตอร์เน็ตของฟางฉี

“โหมดไนฟ์สปีดรัน?” ซงฉิงเฟิง, หลินเซียว,ซูเหลียว แบะคนอื่นๆ รีบวิ่งเข้ามาในร้านทันทีเมื่อได้ยินศัพท์ใหม่ “นั่นอะไรน่ะ!?”

“มันเป็นโหมดที่บังคับให้ผู้เล่นผ่านด้านด้วยทักษะการใช้มีดสั้น” ฟางฉีอธิบาย “พวกนายจะเข้าใจเมื่องลองเล่น”

Resident Evil One ของระบบ VR Remake จะบังคับให้ผู้เล่นเล่นโหมดไนท์สปีดรันเพื่อให้เขาได้ฝึกใช้สกิลการต่อสู้และการวิ่ง ผู้เล่นต้องผ่านไปให้ได้มิฉะนั้นระบบก็จะบังคับเล่นจนกว่าจะผ่าน เพราะการต่อสู้ด้วยมีดสั้นจำเป็นมาก เพื่อใช้ในการป้องกันการโจมตีจากเหล่าฮันเตอร์

“ฉันเดาว่าฉันต้องฝึกใช้มีดสั้นให้มากกว่าเดิม!” ซงฉิงเฟิงประกาศก้องในขณะที่กำลังเปิดเกม

.. ร่างกายที่มีเกล็ดปรากฏตัวขึ้นบนหน้าจอของเขา!

ฮันเตอร์!

“ฉิงเฟิงในที่สุดนายก็ได้เจอฮันเตอร์” หลินเซียวและคนอื่นๆจ้องมอง

“ฮันเตอร์!” พวกเขาหันมาสนใจซงฉิงเฟิงที่กำลังเผชิญหน้ากับฮันเตอร์ นั่นหมายความว่าเขาเดินทางผ่านมาครึ่งทางแล้ว

“นั่นหมายความว่าเขากำลังจะจบเกมเร็วๆนี้หรอ?”

“สนุกกับมันไปก่อนนะ” ฟางฉีลูบท้องจำได้ว่าตัวเองยังไม่มีอะไรลงท้องเลยตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา

การเปลี่ยนแปลงขอว T-Virus นั้นเป็นวิวัฒนาการประเภทหนึ่งซึ่ง T-Virus มีหน้าที่ทำให้ร่างกายมนุษย์มีสภาพที่สมบูรณ์ ในประวัติศาตร์ของ Resident Evil แทบจะไม่มีใครมีวิวัฒนาการที่สมบูรณ์ เกือบทุกคนที่ติดเชื้อและกลายพันธุ์เป็นสัตว์ประหลาด วิวัฒนาการของฟางฉีไม่ได้ทำให้เขากลายพันธุ์ มันเป็นวิวัฒนาการที่สมบูรณ์แบบ

การวิวัฒนาการครั้งนี้ใช้พลังงานมาก ดังนั้นจึงทำให้เขารู้สึกหิวโซ!

“ป้าหวังฉันอยากได้ขนมปังหน้าหมูและก็เกี๊ยวน้ำสองถ้วย!” ป้าหวังหวังรีบจัดแจง

ระหว่างรอเกี๊ยวฟางฉีก็ยัดขนมปังเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความหิว

เกี๊ยวน้ำร้อนๆ ..

“ค่อยๆกินสิ มันร้อน!” ป้าหวังเอ่ยเตือน “นี่ฉีธุระกิจของเธอช่างเติบโตไวกว่าตอนที่พ่อของเธอดูแลอีกนะ”

ระหว่างที่เขากำลังซัดเกี๊ยวน้ำป้าพูดเสริม “นี่พ่อหนุ่มชุดม่วงเขาเป็นคนมีภูมิหลังที่ดีแม้แต่ยามรักษาเมืองก็ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ อย่าไปทำอะไรให้เขาโมโหละ”

“ไม่!” ฟางฉีตอบกลับแล้วรีบยัดขนมปังอย่างรีบเร่ง

ขนมปังในเมืองนี้มีขนาดใหญ่และทำโดยไม่ใส่สารกันบูด ตอนนี้ร่างกายของเขาต้องการพักฟื้นเขาซัดขนมปังไปมากกว่าสิบแผ่นนั่นทำให้ความหิวของเขาเริ่มลดลง

“ทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้พวกเขากินมากขนาดนี้เลยหรือ” ป้าหวังหัวเราะ

ฟางฉียิ้มให้ป้า “ป้าพอจะรู้ไหมว่าปู่โจวเขาอยู่ที่ไหน?”

“เธอต้องการอะไรหรือเปล่า?” ป้าถาม

“เปล่าหรอกป้า” ฟางฉีตอบ “ฉันแค่ต้องการจะซื้อร้านต่อจากเขา”

“อ่อ..” ป้าหวังนึก “ฉันคิดว่าโจวคงกำลังพยายามขายร้านค้าของเขา ไว้ฉันจะถามให้”

“เยี่ยมมาก! ขอบคุณป้าหวัง” เขากินอาหารเสร็จเขาเห็นซูฉีซินและเฉินชิงชิงกำลังเดินจากสี่แยกเพื่อมาหาเขา เมื่อเห็นฟางฉีสาวสวยยิ้มและโบกมือให้เขา

“นาย! วันนี้เรามาถึงเร็วเราจะได้เล่นเกมยาวๆไหม?” เฉินชิงชิงยังคงอยากเล่นเกม การเล่นเกมที่ไม่เต็มอิ่มตามเวลาที่ต้องการนั้นค่อนข้างขัดใจมาก

“แต่ละคนสามารถใช้เวลาแค่หกชั่วโมงเท่านั้น” ฟางฉีไม่ใจอ่อน เขาชี้ไปที่ร้าน “ไม่เร็วเลย!”

“ไม่เร็วหรอ?” ชิงชิงเริ่มสับสน เขาเดินเข้าไปในร้านจู่ๆก็สีหน้าเปลี่ยน “ทำไมที่นั่งเต็ม”

“ไม่มีที่นั่งอีกแล้วหรอ?” ซูฉีซินเดินเข้าไปในร้านทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ที่ทั้งสิบเอ็ดที่ถูกจับจอง

“นี่นายทำไมวันนี้คนเยอะเหลือเกิน” ซูฉีซินรู้สึกเฟลมาก เธอคิดว่าเธอมาที่นี่ไวแล้วแต่ก็ยังไม่มีที่นั่งเพียงพอ!

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...” ฟางฉีสับสนเช่นกัน วันนี้ทุกคนมาไวมาก แม้แต่เขาเองก็ไม่มีที่นั่งเหมือนกัน

“นายไม่รู้หรอกหรอ?” ซูฉีซินเริ่มโกรธเธอหัวเราะออกมา “นี่ มีใครทำธุระกิจแบบนี้เหมือนนายไหม?”

“ฉันคิดว่ามี” ฟางฉีชี้ที่ตัวเอง

ซูฉีซินเห็นการแสดงออกที่กวนโอ้ยของเขา เธอรู้สึกอยากจะเอาชนะแต่ก็ระงับความโกรธและพูดขึ้น “เอายังไงกันดี?”

เธอกับเฉินชิงิชงควรจะรอที่นี่ดีไหม?

พวกเขามองหน้ากัน “หกชั่วโมงโอเคฉันจะรอ” เฉินชิงชิงทำหน้าไม่พอใจนัก “นี่ท่านเปลี่ยนเวลาเป็นสักสามชั่วโมงไม่ได้หรอ?”

“เอ๋.. ไหนคุณว่าหกชั่วโมงนั้นน้อยเกินไป” ฟางฉีตอบกลับ

“โอเคๆ.. ฉันขอโทษษษษษษ” เฉินชิงชิงทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้

ซูฉีซินถอนหายใจ “ไม่แปลกใจที่นายจะกำหนดเวลาไว้หกชั่วโมง เพราะนายคิดว่าคงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแน่ๆ”

“ฉันบอกแล้วว่ากฏทุกข้อที่ตั้งขึ้นนั้นเหมาะสม” ฟางฉีหยักไหล่

“ฉันว่า .. พวกเราควรกลับมาภายหลัง”

“โอ้ยยยย มันน่าโมโหจริงๆ!” เฉินชิงชิงงอแงเธอประกาศก้อง “พรุ่งนี้นะ ฉันจะตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า! ฉันจะต้องมาที่นี่เร็วกว่าใคร!”

หลังจากประกาศออกไป เธอก็หันไปพูดกับเพื่อนว่า “เราค่อยมาใหม่ดีกว่าเนอะ!”

“ธุระกิจของเธอยอดเยี่ยมมากนะพ่อหนุ่ม!” ป้าหวังหัวเราะ “นี่เธอทำอะไรพวกเขาแต่ละคนดูมีฐานะทั้งนั้น เธอไม่กลัวที่จะมีปัญหาในภายหลังหรือ?”

“ตอนนี้น่ะ อาจมีคนไม่มากนักนอกร้าน แต่การยืนรอนานๆ อาจทำให้เกิดการไม่พอใจก็เป็นได้ ฉันยังจำได้เมื่อปีก่อนมีการต่อสู้กันหน้าร้านของฉันเพราะพวกเขารออาหาร .. บลาๆ”

จนถึงตอนนี้ป้าหวังก็ยังคงกลัวกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

ก่อนหน้านี้ฟางฉีมองว่ามันเป็นกีฬาที่ดี แต่ไม่แน่ว่าต่อไปอาจเกิดปัญหาขึ้นกับร้านค้าของเขาก็เป็นได้

แน่นอนว่าผู้เล่นปฏิบัติตามกฏของเขา แต่นั้นก็เพราะทุกคนสามารถเล่นได้เพียงครั้งเดียวในระหว่างวัน ผู้รอบางคนฆ่าเวลาด้วยการพูดคุยเนื้อเรื่องของเกมกับเพื่อนๆ

แล้วเหตุการณ์แบบร้านป้าหวังจะเกิดขึ้นไหมนะ ..?

เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ปล่อยให้ใครก่อปัญหาในร้านของเขา

“เอ๊ะ .. หรือว่าฉันควรเพิ่มกฏอีกสักข้อสองข้อดีไหมนะ?” ฟางฉีพึมพำกับตัวเองพลางเงยหน้าขึ้นมองหน้าร้านของเขา