50 สวนสมุนไพร

50 สวนสมุนไพร

หลังจากพิธีเปิดร้านเสร็จแล้ว แขกทั้งหมดถูกเชิญไปยังโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆร้าน ซึ่งหวังหมิงเปาได้จองห้องส่วนตัวเอาไว้แล้ว

นี้ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับการเฉลิมฉลอง หลังจากทำพิธีเปิดร้านเสร็จ แขกทุกคนจะรวมตัวกันเพื่อทานอาหารดีดีก่อนที่จะกลับบ้านของพวกเขาไป

หวังเย้ารู้จักแค่ไม่กี่คนที่นั่งโต๊ะเดียวกัน พวกเขามาจากหมู่บ้านเดียวกันแต่ก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย มีเพียงคนเดียวที่เขาคุ้นเคยก็คือหวังเจ๋อเซี่ยว ทั้งสองนั่งติดกันและพูดคุยกันในขณะที่คนอื่นๆกำลังแทะเมล็ดแตง, สูบบุหรี่ และรออาหารมาเสริฟ ไม่นานอาหารก็เริ่มทยอยออกมา

พวกเขาต่างกำลังเทไวน์ ชนแก้วกัน และดื่ม ทั้งห้องเต็มไปด้วยควันบุหรี่และกลิ่นแอลกอฮอล์

หวังเย้ารู้สึกไม่สบายตัวเมื่ออยู่ภายในห้อง เขาลืมครั้งสุดท้ายที่เขาได้ทำเรื่องแบบนี้ไปแล้ว

“เย้า นายไม่ดื่มเหรอ?” หวังเจ๋อเซี่ยวถาม

“ไม่ดื่ม” หวังเย้าพูด

“ฉันก็ไม่ดื่มเหมือนกัน!” หวังเจ๋อเซี่ยววางขวดไวน์ลง ความจริงแล้วหวังเจ๋อเซี่ยวนั้นชอบดื่มไวน์มาก

“ตอนบ่ายนายจะกลับไปทำงานไหม?” หวังเย้าถาม

“ไม่ วันนี้ฉันลางานน่ะ” หวังเจ๋อเซี่ยวพูด

“ทำไมไม่ดื่มซักแก้วล่ะ? นายขับรถมาไหม?” หวังเย้าถาม

“วันนี้ฉันจะไม่ดื่มไวน์” หวังเจ๋อเซี่ยวพูดด้วยรอยยิ้ม

คนอื่นๆบนโต๊ะต่างดื่มจนเมาแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อไวน์หมดไปสองขวดทุกคนต่างก็หน้าแดงกันหมด

20 นาทีต่อมา หวังหมิงเปาได้เดินมาที่โต๊ะเพื่อดื่มอวยพร หวังหมิงเปานั้นพูดจาคล่องแคล่วจากประสบการณ์ในการทำธุรกิจมาหลายปี คำพูดของเขาทำให้คนบนโต๊ะต่างพากันหัวเราะ

“ทำไมไม่ดื่มไวน์เลยล่ะ?” หวังหมิงเปาถาม

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” หวังเย้าพูด

“ก็ได้ ถ้างั้นก็กินอาหารเยอะๆล่ะ” หวังหมิงเปาพูดและไม่ได้บังคับเขา

“แน่นอน ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก” หวังเย้าพูด

หลังจากมื้ออาหาร หวังเย้าและหวังเจ๋อเซี่ยวอยู่คุยกับหวังหมิงเปาสักพัก พวกเขาอยากทำให้แน่ใจว่าหวังหมิงเปาไม่มีอะไรให้พวกเขาช่วยอีก ก่อนที่พวกเขาจะกลับไปที่หมู่บ้าน

หลังจากที่กลับไปถึงหมู่บ้าน หวังเย้าได้แวะที่บ้านของหวังเจ๋อเซี่ยว แล้วจึงกลับไปหาพ่อแม่ของเขาที่บ้านและขึ้นไปบนเนินเขาอีกครั้ง

หวังเย้าเริ่มชีวิตที่เงียบสงบของเขาอีกครั้ง เขาทำงานในแปลงสมุนไพร ฝึกการหายใจและอ่านคัมภีร์ ชีวิตของเขาแทบจะเหมือนกับพระที่อยู่ในวัดเข้าไปทุกทีแล้ว

สามวันต่อมา ชานจิงและกุยหยวนก็โตขึ้นอีกเล็กน้อย หวังเย้าใช้น้ำแร่โบราณรดสมุนไพรรากทั้งสองเพื่อให้แน่ใจว่าจะได้รับสารอาหารที่ครบถ้วน

สมุนไพรพวกนี้จะใช้ได้รึยังนะ? หวังเย้าคิด

หลังจากที่รดน้ำสมุนไพรรากแล้ว เขาก็เห็นว่าสมุนไพรอื่นๆในแปลง เช่น ซินเจียวและฟางเฟิงที่เติบโตอย่างรวดเร็วจากผลของน้ำแร่โบราณ พวกมันเติบโตเป็นอย่างดีแม้ว่าสภาพอากาศจะไม่เป็นใจก็ตาม พวกมันยังคงเติบโตขึ้นเรื่อยๆปม้แต่ในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว ซึ่งเป็นเรื่องที่ผิดธรรมชาติของพืช

ติ้ง!

‘ภารกิจต่อเนื่อง : สวนสมุนไพร

ภารกิจ 1 : ปลูกสมุนไพร 10 ชนิดในเจ็ดวัน

บทลงโทษ : ไม่สามารถรับภารกิจต่อไปได้’

“ทั้งสิบชนิดนั้นต้องเป็นสมุนไพรรากทั้งหมดรึเปล่า?” หวังเย้าถาม

‘ไม่’ คำตอบของระบบนั้นสั้นและชัดเจน

เยี่ยม ภารกิจจะลำบากมากถ้าหากเขาต้องปลูกสมุนไพรรากถึงสิบชนิด มันไม่ยากเท่าไหร่ที่จะต้องปลูกสมุนไพรสิบชนิดนั้น

หวังเย้าต้องเข้าเมืองอีกครั้งเพื่อเริ่มภารกิจของเขา

ในตอนกลางวัน หวังเย้ากลับมาที่บ้านของเขาและพบกับพ่อแม่ของเขาที่ประตูรั้วพอดี ทั้งสองกำลังนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์ อากาศในตอนนี้เริ่มหนาวแล้ว ใบหน้าแม่ของเขาจึงแดงเล็กน้อยเพราะความเย็น

ฉันควรจะซื้อรถสักคัน หวังเย้าคิด

หวังเย้าได้บอกเรื่องซื้อรถให้พ่อแม่ของเขารู้ในตอนที่พวกเขากำลังทานอาหารเย็นกันอยู่

“อืม แม่เห็นด้วยที่ลูกจะซื้อรถ ชาวบ้านหลายคนในหมู่บ้านต่างก็ซื้อรถ ไม่กี่วันก่อน ลูกสะใภ้ของชิงเป่าเพิ่งเอารถของเธอมาอวด มันมีราคากว่า 100,000หยวนเลยนะ” จางซิวหยิงพูด

ความจริง ชาวบ้านต่างอ่อนไหวกับเรื่องการเสียหน้า หวังเย้ารู้ว่าพ่อแม่ของเขาก็ต้องการให้หวังเย้านั้นโดดเด่นและประสบความสำเร็จ ในตอนที่พี่สาวของเขาได้งานทำที่กระทรวงเกษตร พวกเขาก็ป่าวประกาศให้ชาวบ้านทุกคนได้รู้ไปทั่ว

“แม่อยากได้รถแบบไหนครับ?” หวังเย้าถาม เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเขาอยู่แล้ว ดังนั้นโอกาศที่จะใช้รถจึงมีไม่มาก เขาแค่เข้าเมืองเป็นบางครั้งเท่านั้น การซื้อรถครั้งนี้ก็คือความตั้งใจที่จะซื้อไว้ให้พ่อแม่ของเขาเป็นหลัก

“แล้วแต่ลูกเลยจ๊ะ อย่าซื้อที่มันแพงมากล่ะ แม่ได้ยินมาว่ารถโฟรค์ก็ดีนะ” จางซิวหยิงพูด

“แม่ พรุ่งนี้ผมต้องเข้าเมือง แม่ช่วยไปเฝ้าแปลงสมุนไพรให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?” หวังเย้าถาม

“ได้สิจ๊ะ”

ในตอนเช้าตรู่ของวันต่อมาจางซิวหยิงก็ได้ขึ้นไปบนเนินเขา หวังเย้าตื่นแต่เช้าเขาเดินลงมาหลังจากที่ฝึกการหายใจเสร็จ แล้วจึงพบเข้ากับแม่ของเขาพอดี

“ลูกไปทำอะไรบนเนินเขาเหรอ?” จางซิวหยิงถามด้วยความสงสัย

“ออกกำลังกายครับ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

“อ้อ อากาศมันหนาว ลูกควรจะใส่เสื้อผ้าให้หนาขึ้นนะ เอาล่ะ ตอนนี้ลูกเข้าเมืองไปได้เลยนะจ๊ะ” จางซิวหยิงพูด

“ครับแม่” หวังเย้าพูด

หวังเย้าขี่มอเตอร์ไซด์เข้าไปในเมือง ลมหนาวทะลุผ่านเสื้อผ้าของเขา แต่เขากลับไม่รู้สึกหนาว กลับกัน เขารู้สึกอบอุ่นเพราะพลังฉีที่อยู่ภายในร่างกายของเขา

หวังเย้าใช้เวลาไม่นานก็มาถึงในเมือง หวังเย้าซื้อเมล็ดพันธุ์จากคนขายที่ดูเหมือนจะยังจำเขาได้อยู่

“พ่อหนุ่ม ทำไมเธอถึงซื้อเมล็ดพันธุ์มากมายขนาดนี้?” คนขายถาม เพราะหวังเย้าได้ซื้อเมล็ดพันธุ์ทุกชนิดที่มีอยู่ในร้านของเขาไป

“ผมตั้งใจจะลองปลูกพวกมันทั้งหมดเพื่อดูว่าชนิดไหนที่จะเหมาะที่สุดน่ะครับ” หวังเย้าตอบด้วยรอยยิ้ม

“เธอไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ฉันมีรายการสมุนไพรที่ผู้ปลูกสมุนไพรรายใหญ่มักจะซื้อไป รอแป็บเดียวนะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ดู” คนขายบอก “สมุนไพรที่อยู่ในรายการทั้งหมดนี้น่าจะเหมาะกับสภาพดินบนเนินเขาเหลียนชาน”

“ขอบคุณมากนะครับ” หวังเย้าพูด ถึงแม้หวังเย้าจะสามารถปลุกสมุนไพรได้ทุกชนิดบนเนินเขาเพราะน้ำแร่โบราณ แต่เขาก็ยังรู้สึกขอบคุณในความใจดีของคนขาย

เขาได้ไปหาตัวแทนขายรถหลังจากที่เขาซื้อเมล็ดสมุนไพรเสร็จ ตัวแทนขายรถทุกยี่ห้อต่างมีที่ตั้งเดียวกันอยู่บนถนนสายหนึ่ง เขาจึงเลือกร้านและเดินเข้าไป หญิงสาวหน้าตาดีได้เดินเข้าไปหาเขาทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะ ท่านต้องการซื้อรถใช่ไหมคะ?” เธอถาม

“ผมอยากดูก่อนน่ะครับ” หวังเย้าพูด

“คุณต้องการราคาประมาณเท่าไหร่คะ? แล้วคุณชอบรถแบบไหนคะ?” เธอถามเขาด้วยรอยยิ้ม

“อืม ผมอยากลองดูรถโฟรค์” หวังเย้าตอบหลังจากคิดสักครู่

เขาเลือกที่จะมาโชว์รูมแบบนี้ ซึ่งต่างจากร้าน4s(ร้านขายรถรายใหญ่ของจีน)ที่สามารถทำรถได้หลายชนิดและหลายรูปแบบ ร้านแบบนี้นั้น เซลล์ขายรถ และตัวแทนขายรถ พวกเขาจะทำเงินได้จากการขายประกัน บริการและการซ่อมแซม