SC:บทที่ 19 ตำรวจหญิง

SC:บทที่ 19 ตำรวจหญิง

 

หลินเฉิง พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนโต๊ะที่ทำจากโลหะ ในห้องนี้ไม่มีหน้าต่างบรรยากาศภายในห้องค่อนข้างสลัว มีเพียงหน้าต่างแปลกๆบนประตูเท่านั้นที่ส่องสว่างอยู่ เขาเห็นได้ชัดว่ากำแพงรอบตัวของเขาถูกหุ้มไปด้วยหนังนิ่ม ภายในห้องไม่มีสิ่งใดอยู่นอกจากโต๊ะโลหะที่อยู่ตรงกลาง

“คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”

เมื่อเห็น หลินเฉิง เหลือบมองบรรยากาศรอบๆโดยไม่สนใจหญิงสาว ทำให้หญิงสาวต้องถามเขาโดยตรง เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงพูดอีกครั้ง หลินเฉิง หันมามองหญิงสาวและพบว่าผู้หญิงคนนี้เป็นตำรวจ เธอยังคงใส่เครื่องแบบที่ยับยู่ยี่ ผมสีดำของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้าของเธอกลมเป็นไข่ห่านปลายจมูกเชิด คิ้วโก่งขนตาหนา

หลังจากพิจารณาหญิงสาวแล้ว หลินเฉิง หันกลับไปสนใจห้องอีกครั้งและถามเธอด้วยเสียงเบาๆ

“ผมอยู่ที่ไหน?”

“ที่นี่ชั้นแรก...คุณเป็นยังไงบ้าง!”

ตำรวจสาวเห็นว่า หลินเฉิง ตื่นขึ้นมาและสังเกตสิ่งรอบตัวอย่างเงียบๆ ปกติแล้วคนที่ตื่นขึ้นมาและเห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยมักจะไม่สามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้

หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามว่า

“คุณเป็นผู้รอดชีวิตในสถานีตำรวจแห่งนี้ใช่ไหม? มีใครอยู่กับคุณบ้าง”

“ใช่แล้วฉันเป็นผู้รอดชีวิตที่อยู่ที่นี่ เรามีผู้รอดชีวิตจำนวนเล็กน้อยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดภัยพิบัติสองสามวันมานี้!”

เมื่อตำรวจสาวได้ยินคำถามแรกของ หลินเฉิง ซึ่งถามถึงผู้รอดชีวิตดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกเป็นกังวลมากเธอจึงตอบอย่างรวดเร็ว และเมื่อหลินเฉิงได้ยินคำตอบของตำรวจสาวเขาต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง

แม้เขาอยากจะถามเธอว่าในตอนที่เขากำลังต่อสู้อยู่นั้นทำไมคนเหล่านั้นไม่ปรากฏตัวออกมาช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนว่าเขาพอจะรู้เหตุผล แทนที่จะมัวคิดถึงเรื่องนี้ต่อไป  ดวงตาของ หลินเฉิง เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเขาขมวดคิ้วและจ้องไปยังใบหน้าที่น่ารักของตำรวจสาวและพูดว่า

“คุณช่วยบอกผมได้ไหม ทำไมผมถึงอยู่ในห้องสอบสวนนี้?”

เมื่อ หลินเฉิง บอกสถานที่แห่งนี้ได้อย่างแม่นยำมันทำให้ตำรวจสาวรู้สึกประหลาดใจอย่างลับๆและอธิบายให้เขาฟังอย่างรวดเร็ว

“เพราะ...เพราะไม่มีห้องพักใดที่ชั้น 1 ว่าง การบาดเจ็บของคุณรุนแรงมาก เพียงห้องนี้เท่านั้นที่ยังว่างอยู่!”

หลังจากนั้นเธอเห็นว่า หลินเฉิง ยังคงสงสัยในคำพูดของเธอเธอจึงรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

“ขอโทษด้วย..เป็นเพราะคุณสามารถฆ่าสัตว์ประหลาด 2 ตัวนั้นได้ พวกเราจึงไม่ไว้ใจคนที่แข็งแกร่งอย่างคุณ….”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของตำรวจสาว  หลินเฉิง ไม่สนใจว่าจะเป็นยังไง อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็ยังไม่ตาย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง ลงจากโต๊ะพอเขาก้าวลงจากโต๊ะเขารู้สึกถึงความผิดปกติบนขาขวาของเขา จากนั้นเขามองเห็นแผ่นไม้ 2 อันมัดอยู่ที่น่องของเขา

เมื่อตำรวจสาวเห็น หลินเฉิง สำรวจขาของตัวเองเธอพูดขึ้นว่า

“เอ่อ..ดูเหมือนขาขวาของคุณจะกระดูกร้าว แต่ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์ในการปฐมพยาบาลฉันทำได้เพียงแค่ใช้ไม้ดามเอาไว้...แต่ฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน”

เธอรู้สึกว่าฝีมือในการปฐมพยาบาลของเธอนั้นน่าอับอายเกินไป ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงด้วยความอับอาย

หลังจากมองดูเฝือกรูปร่างแปลกที่ขาของเขา หลินเฉิง โบกมือยัอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า

“มันดีมากแล้วขอบคุณที่ช่วยเหลือผม!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินเฉิง หยุดและมองเธออย่างจริงจังจากนั้นพูดว่า

“แม้ว่าตอนนี้จะไม่เหมาะสมแต่ผมอยากถามคำถามบางอย่างกับคุณ ผมหวังว่าคุณจะบอกผม..”

ตำรวจสาวเห็นว่า หลินเฉิง ไม่สนใจเผือกที่เธอทำเธอจึงรู้สึกโล่งอก และเมื่อฟังน้ำเสียงของ หลินเฉิง ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาต้องการจะถามนั้นสำคัญกับตัวเขาเองมาก

“คุณอยากจะถามอะไร”

เธอทำด้วยความระมัดระวังเถอะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ หลินเฉิง ต้องการทำนั้นหรือเรื่องอะไร เมื่อมองเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างจริงจังของตำรวจสาว หลินเฉิง หัวเราะเบาๆและพูดว่า

“ปืน!”

เมื่อได้ยินว่า หลินเฉิง ต้องการปืน คิ้วของตำรวจสาวก็ขมวดทันที เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และส่ายหัวอย่างรวดเร็วจากนั้นพูดว่า

“ฉันรู้อยู่เลยว่าคุณเป็นคนอันตราย นี่คือเหตุผลที่คุณบุกเข้ามาที่นี่ ฉันเดาได้เลย!”

“ผมไม่ได้ต้องการปิดบัง..”

เมื่อเห็นสีหน้าของตำรวจสาวพี่กำลังดุด่าตัวเอง  หลินเฉิง ก็รู้สึกโกรธเคืองเช่นกันเขาบอกเธอและพูดว่า

“ในเมื่อคุณคิดว่าผมเป็นแบบนั้นก็จงบอกมาว่าปืนอยู่ที่ไหน?”

เมื่อตำรวจสาวเห็นว่าชายหนุ่มยังคงกล้าหาญที่จะถามเธอเกี่ยวกับที่อยู่ของปืนมันทำให้เธอรู้สึกอยากจะระเบิด

“อย่าฝันไปเลย! ห้องปืนมีประตูที่ต้องใส่รหัสผ่าน มีผู้อำนวยการเท่านั้นที่จะรู้รหัสผ่านและเขาก็ตายไปแล้ว! ฉันเกรงว่าคุณจะต้องกลับไปมือเปล่า เหอะ!”

“โอ้..ประตูต้องใส่รหัสผ่าน?ผู้อำนวยการตายไปแล้วอย่างนั้นหรอ…”

เมื่อได้ยินตำรวจสาวพูดว่ามีเพียงผู้อำนวยการเท่านั้นที่รู้รหัสผ่านและเขายังเสียชีวิตไปแล้วอีกด้วย จากนั้นเขาพูดขึ้นมาว่า

“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป...อย่างไรก็ตามผู้กำกับของคุณมีลูกสาวอายุ 3 ขวบชื่อซินซินใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยิน หลินเฉิง ถามเกี่ยวกลับลูกสาวของผู้กำกับ ตำรวจหญิงค่อนข้างตกใจ

“คุณรู้ได้ยังไง?ลูกสาวของผู้อำนวยการเธอชื่อซินซินจริงๆ แต่คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคุณรู้จักเขามาก่อนอย่างนั้นหรอ?”

หลินเฉิง ได้รับคำตอบชัดเจนแล้ว เห็นได้ชัดว่าตำรวจสาวมองเขาด้วยความประหลาดใจ เขามองหน้าเธอและยิ้มอย่างลึกลับจากนั้นพูดว่า

“ผมแค่เดา!”

เดาบ้านแกสิ! แล้วเดาได้ไหมว่าย่าคนนี้จะระเบิดตูดของแก!

เมื่อได้ยินคำตอบที่รับผิดชอบของ หลินเฉิง ตำรวจสาวได้เพียงแต่สาปแช่งอยู่ในใจ เมื่อมองเห็นลักษณะของชายหนุ่มเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหาคำตอบที่ชัดเจนจากเขาได้อย่างแน่นอน เธอทำได้เพียงจ้องมองเขาอย่างเกลียดชังและเย้ยหยันว่า

“คุณเป็นคนอันตรายที่แอบเข้ามายังสถานีตำรวจเพื่อต้องการปืน คุณสมควรถูกลงโทษโดยมนุษย์ชาติ คุณควรที่จะออกไปจากที่นี่ ไปตายซะ!”

หลังจากที่เธอจ้องมอง หลินเฉิง อย่างดุเดือดเธอและเตรียมออกจากห้อง ดูเหมือนชายคนนี้จะทำให้เธอเลือดเดือดพล่าน!

ก่อนที่เธอจะถึงประตูห้องสอบสวน ประตูก็ถูกเปิดออกมาอย่างกะทันหัน มีผู้ชายคนหนึ่งรีบแทรกเข้ามาด้านใน ชายคนนั้นเห็น หลินเฉิง ตื่นขึ้นแล้วในขณะเดียวกันดูเหมือนตำรวจสาวกำลังคิดอะไรบางอย่างทำไมชายคนนี้ถึงต้องการเข้ามาที่นี่!

------------------------------------------