บทที่ 59 เล่นเกม
บทที่ 59 เล่นเกม
“กรรมการบริษัทจ่าน คุณจะมาทำไมไม่เห็นบอกผมเลยล่ะครับ” ผู้อำนวยการเฝิงยิ้มจนรอยย่นขึ้นเต็มหน้า แล้วเดินไปจับมือทักทายจ่านหมิงเหวย
“พอดีผมว่างไม่มีอะไรทำ ก็เลยแวะมาดูหน่อย” จ่านหมิงเหวยพูดด้วยท่าทางสบายๆ
บรรดาหัวหน้าแผนกต่างๆ ในสถานีจับมือทักทายจ่านหมิงเหวยทีละคนๆ สุดท้ายก็ถึงตาพิธีกรอย่างพวกเธอออกมาพูดจาไพเราะน่าฟัง
เมื่อถึงตาฉางฉิง อาจเป็นเพราะซ่งฉู่อี๋อยู่ข้างๆ เธอก็เลยตื่นเต้นอย่างแรง จับมือทักทายจ่านหมิงเหวยอยู่นานสองนาน แต่เธอก็ข่มตัวเองไม่ให้หน้าแดงและไม่ได้พูดอะไรออกไปสักประโยค
ฉืออี่หนิงเบ้ปากยิ้ม “ดูพี่ฉางฉิงสิ ได้เจอกรรมการจ่านก็ตื่นเต้นจนพูดไม่ออกเลย”
“ไม่ใช่นะ คือฉัน...ฉันเห็นกรรมการจ่านดูหนุ่มกว่าเมื่อปีที่แล้ว ก็เลยตกใจไปหน่อยน่ะ” ฉางฉิงหน้าแดงพลางพูดตะกุกตะกัก
“ผมว่าคุณมองคนที่อยู่ข้างๆ ผมจนลืมพูดไปเลยนะ” ดวงตาเรียวเล็กของจ่านหมิงเหวยมองไปยังซ่งฉู่อี๋
ขนตาที่เหมือนปีกผีเสื้อของซ่งฉู่อี๋กระพือเบาๆ และมีประกายสดใสฉายแวบขึ้นมา
บรรดาพิธีกรสาวต่างก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขาเป็นตาเดียว ฉืออี่หนิงกลั้นหายใจและถามว่า “กรรมการจ่านคะ คนนี้คือ...”
“เขาเป็นพี่น้องผมเอง แซ่ซ่ง” จ่านหมิงเหวยรับบุหรี่ที่ผู้อำนวยการเฝิงยื่นให้ แล้วก้มตัวให้ผู้อำนวยการเฝิงช่วยจุดบุหรี่ให้
พอได้ยินที่จ่านหมิงเหวยพูด ผู้อำนวยการเฝิงก็รีบยื่นบุหรี่มวนหนึ่งให้ซ่งฉู่อี๋อย่างระมัดระวัง
“ผมไม่สูบบุหรี่” ซ่งฉู่อี๋โบกมือปฏิเสธ
ทางด้านหัวหน้ากองบรรณาธิการเฉารีบยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาให้ทันที จ่านหมิงเหวยยิ้ม “พี่น้องผมคนนี้ก็ไม่ดื่มด้วย”
“เดี๋ยวนี้ผู้ชายที่ไม่ดื่มเหล้า แล้วก็ไม่สูบบุหรี่มีน้อยมาก” หลินอวิ้นมองซ่งฉู่อี๋พลางแก้มแดงเรื่อ
พิธีกรสาวอย่างพวกเธอมีใครบ้างที่ไม่อยากปีนป่ายต้นไม้สูงใหญ่ จ่านหมิงเหวยแต่งงานไปแล้ว พวกเธอไม่กล้าคิดอาจเอื้อมกับเขา แต่ชายหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ตรงหน้าแค่มีความสัมพันธ์เป็นพี่น้องกับจ่านหมิงเหวย เท่านี้ก็สุดยอดมากแล้ว
จ่านหมิงเหวยอายุแค่สามสิบสามก็สามารถขึ้นนั่งแท่นกรรมการบริษัทในสถานีได้แล้ว ไม่เพียงแค่มีความสามารถและเฉลียวฉลาดเท่านั้น ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือพื้นเพครอบครัวของเขาร่ำรวยมาก แล้วคนที่จะเป็นพี่น้องกับจ่านหมิงเหวยได้ ก็แสดงว่าฐานะจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
“ผู้อำนวยการเฝิง กรรมการจ่าน พวกคุณอยู่ตรงนี้นี่เอง” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของฟู่อวี้ดังลอยมาก่อนตัว
ทุกคนหลีกทางให้โดยอัตโนมัติ เขากับกว่านอิงเดินเข้ามาด้วยกัน
กว่านอิงเห็นฉางฉิงก่อน แล้วพอเห็นซ่งฉู่อี๋ ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป
“เอ๊ะ นี่คุณหมอซ่งไม่ใช่เหรอครับ” ใบหน้าของฟู่อวี้ฉายแววครุ่นคิด
ผู้อำนวยการเฝิงรีบอธิบายทันทีว่า “เขาเป็นพี่น้องกับกรรมการจ่านของเราครับ ท่านประธานฟู่ก็รู้จักเหรอครับ”
“รู้จักสิ ต้องรู้จักอยู่แล้ว คุณหมอซ่ง คุณหมอยอดอัจฉริยะประจำแผนกศัลยกรรมประสาทแห่งโรงพยาบาลป๋อฮั่น ผมจะไม่รู้จักได้ยังไงกัน” มุมปากของฟู่อวี้ยกขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “คุณแม่ผมไม่สบาย ก็ได้คุณหมอซ่งคนเก่งคนนี้นี่แหละที่ช่วยรักษาคุณแม่ผมที่อาการร่อแร่ให้หายเป็นปกติได้ ผมอยากจะขอบคุณคุณหมอซ่งมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าทุกคนจะมีวาสนาต่อกันขนาดนี้”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยแฮะ” จ่านหมิงเหวยเคาะขี้บุหรี่และยิ้มเหมือนกับสุนัขจิ้งจอก
ฟู่อวี้มองไปยังทุกคน “เอาอย่างนี้...เรามาเล่นเกมลูกเต๋ากันเป็นยังไง เป็นเกมทายตัวเลข คนไหนทายตัวเลขถูก ก็ต้องดื่มเหล้า”
“ประธานฟู่คะ คุณหมอซ่งไม่ดื่มเหล้าค่ะ” หลินอวิ้นเตือนความจำ
“ถ้าอย่างนั้นคนที่ไม่อยากดื่มเหล้า ให้ทำอย่างอื่นแทนก็ได้ คิดว่ายังไง” ฟู่อวี้แบมือสองข้างออก บนมือเขามีรอยด้านบางๆ
ผู้อำนวยการเฝิงและคนอื่นๆ เห็นด้วยทันที ส่วนจ่านหมิงเหวยก็พยักหน้าเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าซ่งฉู่อี๋จะไม่อาจปฏิเสธได้ จึงจำต้องพยักหน้าไป
มีคนเล่นเกมลูกเต๋าทั้งหมดสิบคนพอดี ผู้ชายห้าคนและผู้หญิงห้าคน
ตอนที่หย่อนก้นลงนั่ง จู่ๆ จ่านหมิงเหวยก็กวักมือเรียกฉางฉิง “มา มานั่งตรงนี้สิ”
มือของฟู่อวี้ข้างที่ถือลูกเต๋าเกิดชะงักทันที ผู้อำนวยการเฝิงเห็นแล้วก็หัวใจสั่นระรัวไม่หยุด เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งบอกกรรมการจ่านไปเองไม่ใช่เหรอว่าฟู่อวี้ถูกใจเยี่ยนฉางฉิงน่ะ แล้วตอนนี้กรรมการจ่านคิดจะทำอะไรของเขา
กว่านอิงก็มองไปทางฟู่อวี้เช่นกัน เขาก้มหน้าพิจารณาดูลูกเต๋าเหมือนกับว่าไม่ได้ยินอะไร
ฉางฉิงเดินไปหา แล้วนั่งลงตรงกลางระหว่างจ่านหมิงเหวยกับซ่งฉู่อี๋พอดี ไหล่เธออยู่ใกล้กับซ่งฉู่อี๋ เธอได้กลิ่นหอมเย็นสบายจากตัวเขา กลิ่นคล้ายกับเกรปฟรุต
“ทายมาเลย” ฟู่อวี้ทอยลูกเต๋าเสร็จแล้ว เขาอมยิ้มพลางเตือน “ระวังหน่อยนะ อย่าทายถูกล่ะ”
ฟู่อวี้มีลูกเต๋าสองลูก ฉางฉิงนับจำนวนคนที่เล่นเกม มีทั้งหมดสิบคนพอดี ยิ่งเล่นเป็นคนท้ายๆ เปอร์เซ็นต์ที่จะทายถูกก็ยิ่งสูง ซึ่งเธอเป็นคนที่สามนับจากสุดท้ายพอดี มีความเสี่ยงที่จะทายถูกสูงถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว
............................................