ตอนที่ 88 คนหรือภูติผี

ภายในเทือกเขาไร้ขอบเขต ปรากฏร่างของคนทั้งหกเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆพวกเขามองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง

"ไท่ซานเกิดอะไรขึ้น? เจ้าควรจะบอกรายละเอียด"ปาหยานกล่าว

"หวังฉง,หยินหลูและข้าฟื้นฟูพลังลมปราณอยู่ เพราะพวกเราใช้มันไปค่อนข้างมากในการต่อสู้กับสัตว์ร้าย ทันใดนั้นหวังฉงก็กรีดร้องออกมาอย่างน่าสังเวช เมื่อข้าหันมามอง เขาก็ถูกสังหารไปแล้ว"ไท่ซานพูด

"หลังจากการตายของหวังฉง ข้าก็ตื่นตัวในทันที แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือไม่กี่วินาทีต่อมาหลินหยูก็ถูกฆ่าตายต่อหน้าข้า และข้าก็มองไม่เห็นแม้แต่น้อยว่าเขาลงมืออย่างไร"

เมื่อได้ยินที่เขาพูด การแสดงของทุกคนพลันเปลี่ยนเป็นเศร้ามอง

"เจ้าได้เห็นรูปร่างหน้าตา หรือระดับพลังลมปราณของเขาหรือเปล่า?"ปาหยานยังคงถาม

"ไม่"ไท่ซานส่ายหัว

"เจ้าเป็นถึงอาณาแก่นทองคำอันลึกซึ้ง เจ้าไม่รู้พลังบ่มเพาะของเขาได้อย่างไร?"เย่เหมยอดไม่ได้ที่จะถาม

"ข้าบอกว่าข้าไม่เห็นเขา ความเร็วของเขานั้นน่าอัศจรรย์อย่างมาก เมื่อข้ารับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา เขาก็หายเข้าไปในป่าแล้ว"ไท่ซานพูดเสียงเบา

"เจ้า..."เย่เหมยเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

"หยุดเถอะ"ปาหยานโบกมือและมองไปรอบๆ"เราไม่รู้ว่าคนคนนั้นยังอยู่ที่นี่และมีเป้าหมายเป็นพวกเราหรือเขาจากไปแล้ว"

"เขาน่าจะไปแล้ว"ชายเสื้อคลุมสีครามอดไม่ได้ที่จะพูด

การเสียชีวิตของหวังฉงและหลินหยูสามารถชักนำความเศร้าโศกมาสู่คนอื่นได้ แต่สำหรับชายที่สวมชุดคลุมสีครามและชายที่มีผมสีม่วง ความตายนั้นสามารถทำให้พวกเขามีความสุขได้ นั่นหมายความว่าจะเหลือเขาสีทองอยู่ถึงสองอัน และพวกเขาทั้งสองก็จะสามารถทำภารกิจได้สำเร็จแทนที่คนทั้งสองที่ตายไปแล้ว

"ฮ่าฮ่า ต้องขอบคุณเขาคนนั้นที่ฆ่าหวังฉงและหลินหยู ทำให้พวกเราได้รับเขาสีทองและทำภารกิจได้สำเร็จ"ชายทั้งสองคิดอย่างลับๆ

ทันใดนั้นร่างที่เหมือนภูตผีก็พุ่งเข้ามาหาเขา ตามมาด้วยเงาดาบที่พุ่งเข้าที่ลำคอของเขา

เร็วเกินไป!

คนรอบๆไม่มีใครรู้สึกตัวใดๆ ยกเว้นแต่เจียงวู่เฉิงที่หันหน้าไปมอง

ในเวลาต่อมาเงาดาบก็ตัดผ่านลำคอของชายที่สวมชุดคลุมสีครามโดยตรง

"อะไร?"ชายที่สวมชุดคลุมสีครามคร่ำครวญเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ลำคอ ร่างที่เป็นดั่งภูตผีพุ่งหายไปในป่า

"ฟุบ!"

ศพของชายที่สวมชุดคลุมสีครามล้มลงกับพื้น

"หืม?"

"อะไร?"

"นี่มัน..."

ไม่มีใครมองเห็นเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนถึงตอนนี้ พวกเขาต่างตกใจอย่างมาก

"เป็นเขา ต้องเป็นเขา!"

"เขายังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ใกล้ๆพวกเรา"ไท่ซานคำราม เขาตกอยู่ในความหวาดกลัว

สีหน้าของปาหยาน,เย่เหมย,และชายผมสีม่วงเปลี่ยนเป็นซีดขาวด้วยความกลัว

ชายที่สวมชุดคลุมสีครามอยู่กับพวกเขา และถูกฆ่าตายภายใต้จมูกของพวกเขา อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถเห็นถึงการลงมือของฝ่ายตรงข้ามได้

พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นมนุษย์หรือผีตนใดที่มาฆ่าเพื่อนของเขา

ทันใดนั้นความหวาดกลัวก็ปรากฏอยู่ภายในใจของทุกคน

ยกเว้นกับเจียงวู่เฉิง ผู้ซึ่งไม่มีความหวาดกลัวและแสดงออกด้วยท่าทางแปลกๆ

เจียงวู่เฉิงเห็นการลงมือทั้งหมด แต่ปาหยานและไท่ซานที่อยู่ในขั้นอาณาแก่นทองคำลึกซึ้งนั้นไม่เห็น อย่างไรก็ตามเนื่องจากสิ่งที่เขาเห็นทำให้เขารู้สึกแปลกใจอย่างมาก

นับรบในชุดคลุมสีเงิน ที่อยู่ในอาณาแก่นทองคำลึกซึ้ง?

"การบ่มเพาะของเขาอยู่ในขั้นอาณาแก่นทองคำลึกซึ้งและพละกำลังของเขาไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ความเร็วของนั้นเร็วมาก การเคลื่อนไหวของเขานั้นยืดหยุ่นอย่างมาก นอกจากนี้เขายังมีวิธีลอบสังหารที่ดี"เจียงวู่เฉิงคิด

เกี่ยวกับการลอบสังหาร เขาได้นึกถึงนักฆ่าที่มาจากหอคอยขนนกโลหิตเป็นอย่างแรก อย่างไรก็ตามนักฆ่าจากหอคอยขนนกโลหิตมักจะสวมหน้ากากและเสื้อคลุมสีดำ ซึ่งแตกต่างจากนักรบที่สวมชุดคลุมสีเงิน

"ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของชายคนนั้นไม่อาจเทียบได้กับปาหยานและไท่ซาน อย่างไรก็ตามเขาใช้การลอบสังหาร มันสร้างความหวาดกลัวให้แก่ปาหยานและไท่ซาน มันเป็นวิธีที่ฉลาดอย่างมาก"เจียงวู่เฉิงยิ้มเล็กน้อย

เจียงวู่เฉิงไม่กลัวนักรบในชุดคลุมสีเงินแต่อย่างใด หลังจากที่รู้บางอย่างเกี่ยวกับเขา

แต่คนอื่นยังคงหวาดกลัว

"เจ้าเป็นใคร? เจ้ามาฆ่าพวกข้าทำไม? ทำไมถึงเลือกพวกข้า?"ปาหยานมองไปรอบๆอย่างไม่ลดละ เสียงของเขาก็เปล่งออกมาด้วยความเย็นชา

หลังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆต้นหนึ่ง ปรากฏรอยยิ้มที่ดูหนาวเหน็บบนหน้าของชายผู้สวมชุดคลุมสีเงิน

"ต่อไป ใครดี?"นักรบในชุดคลุมสีเงินมองไปข้างหน้า

ในขณะนี้จากกลุ่มแปดคน เหลือเพียงห้าคน

ทั้งห้าคน มีเพียงสองคนที่อยู่ในอาณาแก่นทองคำลึกซึ้ง คือปาหยานและไท่ซาน

เย่เหมยและชายที่มีผมสีม่วงอยู่อาณาแก่นทองคำแรกเริ่ม

และเจียงวู่เฉิงอยู่ในระดับอาณาทะเลลมปราณ

"นักรบที่อยู่ในขั้นอาณาแก่นทองคำลึกซึ้งนั้นฆ่ายาก ดังนั้นข้าจึงต้องเก็บสองคนนี้ไว้ทีหลัง"ชายคนดังกล่าวมองไปที่ปาหยานและไท่ซาน เขาส่ายหัวและหลังจากนั้นก็มองไปที่เจียงวู่เฉิง

นักรบในขั้นอาณาทะเลลมปราณ เขาอ่อนแอเกินกว่าที่ข้าจะไปฆ่าเขา

งั้นนักรบที่อยู่ในอาณาแก่นทองคำแรกเริ่ม

นักรบที่สวมชุดคลุมสีเงินจ้องไปที่เย่เหมยกับชายที่มีผมสีม่วง และตัดสินใจ

"ข้าเลือกนาง"ชายคนดังกล่าวจ้องไปที่เย่เหมย ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็เดินเข้าหานางอย่างเงียบๆ

ที่ใจกลางป่า ปาหยานและคนอื่นๆนั้นหวาดกลัวอย่างมาก

"ระวัง! ให้ความสนใจกับรอบข้าง"ปาหยานพูดอู้อี้

คนที่มีชีวิตทั้งห้าต่างมีสีหน้าที่มืดมน ยกเว้นเจียงวู่เฉิง

"วูบ!"

เสียงดังก้องไปทั่ว ขณะที่แสงสีเงินระเบิดความเร็วออกมาจากป่า

การเคลื่อนไหวของเขานั้นราวกับภูตผี ความเร็วของเขานั้นน่าตกตะลึงอย่างมาก ในพริบตาเขาก็อยู่ตรงหน้าของเย่เหมย

"ระวัง!"ปาหยานร้องออกมา แต่มันก็สายเกินไปที่จะช่วยนาง

"หนี!"ไท่ซานคำราม

"อะไร?"ม่านตาของเย่เหมยหดตัวลง เจตนาฆ่าฟันระเบิดออกมาโอบล้อมรอบตัวของนางไว้ ทันใดนั้นร่างที่เหมือนภูตผีก็ปรากฏตัวต่อหน้านาง

ในขณะนั้น เย่เหมยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

นางกลัวเกินกว่าที่จะต่อต้าน

"ฮ่าฮ่า อีกหนึ่งคน"หลังจากเห็นภาพตรงหน้า นักรบที่อยู่ในชุดคลุมสีเงินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ดาบของเขาแทงไปที่คอของเย่เหมย

ทันใดนั้น...

"ฟึบ!"

แสงดาบที่เยือกเย็นฟันเข้าหาจากทางด้านหลังของเขาอย่างเงียบๆ

...