ตอนที่ 249 ฝีมือที่เหนือชั้นของบิดา

ตอนที่ 249 ฝีมือที่เหนือชั้นของบิดา

“เมื่อเจ้ารู้ว่าข้าเป็นองค์หญิงแห่งมณฑล ทำไมเจ้าไม่คุกเข่า ?” เฟิงหยูเฮงจ้องที่หญิงชราและพูดอย่างเยือกเย็น “เจ้าช่างบังอาจนัก”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หญิงชราผู้นั้นก็ก้มลงคุกเข่าแทบเท้าของเฟิงหยูเฮง เมื่อถูกหวงซวนเตะหน้าอกของนาง นางเจ็บเมื่อนางขยับตัว แต่นางก็ยังกัดฟันทน นางรู้ว่ามันคงเป็นการดีหากว่าฮันชิหนุนหลังนางให้แข็งข้อกับคนอื่น แต่คุณหนูรองตระกูลเฟิงเป็นถึงองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน เห็นได้ชัดว่านางเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลที่ได้รับพระราชทานที่ดิน นี่เป็นเจ้านายที่แท้จริง ! ถ้านางต้องการมีชีวิตอยู่ ไม่มีอะไรที่นางจะพูดได้

เมื่อเห็นหญิงชราคำนับก้นโด่ง หวงซวนรู้สึกหงุดหงิด ดังนั้นนางจึงไปหาเฟิงหยูเฮง “น่ารังเกียจมาก เราจะฆ่านางได้หรือไม่เจ้าคะ ?”

หญิงชราเกิดความกลัว และพูดซ้ำๆ ว่า “ไม่นะเจ้าคะ อย่าทำ องค์หญิงแห่งมณฑลโปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเจ้าค่ะ !”

เหม่ยเซียงก็โน้มตัวไปที่กระตุกแขนเสื้อของเฟิงหยูเฮงและกระซิบบอกว่า “นางเป็นแม่นมที่อนุฮันชินำมาจากข้างนอกเจ้าค่ะ นางบอกว่าจะดูแลการตั้งครรภ์ของอนุฮันชิ”

เฟิงหยูเฮงยกคิ้ว “ดูแลการตั้งครรภ์ของนาง?” จากนั้นนางก็มองหญิงชราอีกครั้ง นางสูดหายใจเข้าขณะที่สังเกต “แต่ทำไมข้าถึงได้กลิ่นน้ำมันจากหญิงชราผู้นี้? เห็นได้ชัดว่านางเป็นแค่คนขายหมู นางจะดูแลการตั้งครรภ์ของอนุฮันได้อย่างไร ?”

หญิงชราที่คำนับอยู่บนพื้นตัวสั่นอีกครั้ง คนขายหมู นางก็สามารถคาดเดาได้ถูกด้วย ?

อย่างไรก็ตามโชคดีสำหรับนางที่เฟิงหยูเฮงไม่ได้ใส่ใจในประเด็นนี้อีก นางเตะหญิงชราอีกสองสามครั้งแล้วพูดว่า "องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์ ได้ยินว่าอนุฮันกำลังตั้งครรภ์ ข้ามาหานางเป็นพิเศษ ในเมื่อเจ้าซึ่งเป็นแม่นมอยู่ที่นี่ นำทางข้าไป"

หญิงชรารู้สึกโล่งใจและพยายามลุกขึ้นยืน แต่นางไม่สามารถลุกได้ได้หลังจากพยายามแล้ว 5-6 ครั้ง

หนึ่งในบ่าวรับใช้ซึ่งอยู่ในใกล้ ๆ ไม่สามารถทนดูต่อได้ ดังนั้นนางจึงมาช่วยประคองหญิงชราลุกขึ้นยืน

“องค์หญิงตามข้ามาทางนี้เจ้าค่ะ” หลังจากลุกขึ้น นางก็นำทางไปอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้นางเห็นอาจูวิ่งกลับมาและร้องไห้พร้อมกับใบหน้าที่บวมฉึ่งของนาง นางยังคงสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้เมื่อนางคิดเกี่ยวกับมันมากขึ้น นางก็คาดเดาได้ว่าอาจูคงถูกบ่าวรับใช้ขององค์หญิงแห่งมณฑลทำร้ายมานี่เอง

ในขณะที่พวกเขาเดินหน้า แม่นมก็ก้มหัวลงและไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองหวงซวน

เรือนยู่หลานใหญ่มาก เรือนมีสระน้ำขนาดเล็กและมีสวน เนื่องจากเป็นฤดูหนาวและไม่มีน้ำในสระ และมีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในสวนคือหิมะในฤดูหนาว ไม่สามารถมองเห็นความงามของฉากตรงหน้าได้ชัดเจน แต่จากห้องโถงที่คดเคี้ยวยาว บรรยากาศที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ จริง ๆ แล้วมันดูคล้ายกับอิ่นอายของฮูหยินใหญ่

เฟิงหยูเฮงจำได้ว่านางเคยได้ยินว่าเฉินซื่อสนใจในเรือนยู่หลานในขณะที่นางยังคงอาศัยอยู่ในเรือนจินหยู นางจะส่งบ่าวรับใช้มาและทำความสะอาดเป็นครั้งคราว เฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่าทั้งคู่ต่างรู้ดีว่านางต้องการเรือนนี้ แต่เพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ที่เรือนนั้นและไม่มีใครสามารถหยุดนางได้ แต่หลังจากเฟิงหยูเฮงกลับมาที่คฤหาสน์แล้ว เฉินซื่อหยุดคิดที่จะทำความสะอาด ใครจะรู้ว่าฮันชิจะเป็นคนที่จะได้ประโยชน์จากมัน

เมื่อเฟิงหยูเฮงเข้ามาในห้อง ฮันชิก็นั่งอยู่บนที่นั่งหลักและตามด้วยอาจู โดยปกติเรือนของอนุจะไม่มีห้องโถง เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้รับแขกมากนักและไม่จำเป็นต้องพบแขกในห้องโถง แต่เรือนยู่หลานมี 1 ห้อง ตอนนี้ฮันชินั่งอยู่ที่จุดนั้น มันให้รู้สึกว่านางอยู่ผิดที่ผิดทาง

เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงเข้ามาในห้อง ฮันชิก็รู้สึกไม่มั่นคงเล็กน้อย นางต้องการลุกขึ้นแต่นางก็ยังอยากนั่ง จนกระทั่งเฟิงหยูเฮงมายืนอยู่กลางห้องโถง นางก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่านางควรจะยืนหรือนั่งเพื่อพูดคุยกับเฟิงหยูเฮง

ที่ด้านข้างของนาง อาจูก็ก้มหัวลงและไม่มีความเย่อหยิ่งในตัวนางอีกต่อไป แม้ว่าฮันชิจะจ้องมองนางด้วยความคิดบางอย่าง นางก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรเลยแม้แต่น้อย

หัวใจของฮันชิสั่นด้วยความโกรธ เมื่อนางมองที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง นางเห็นเฟิงหยูเฮงมองด้วยสายตาที่เฉลียวฉลาดซึ่งทำให้เหงื่อเย็นไหลซึมบนหน้าผากของนาง

ในท้ายที่สุดนางยังคงยืนขึ้นและพยักหน้าพลางเอ่ยว่า "คุณหนูรองกลับมาที่คฤหาสน์เมื่อไหร่ ? " เสียงของนางสั่นเครือและมือของนางสั่นเช่นกัน

เฟิงหยูเฮงเพิกเฉยต่อนาง และตรวจสอบการตกแต่งภายในของห้องโถงด้วยตัวเอง

ฮันชิไม่รู้ว่าเฟิงหยูเฮงทำเช่นนี้นั้นหมายความเช่นไร ดังนั้นนางจึงได้แต่อธิบายคร่าว ๆ ว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นใจอนุผู้นี้เมื่อตั้งครรภ์และได้มอบเรือนยู่หลานแห่งนี้ให้ข้า ตามจริงแล้วข้าเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อวานนี้ ดังนั้นเรือนยังไม่ค่อยเรียบร้อย คุณหนูรองโปรดอย่ารังเกียจ” ในขณะที่พูดนางมองไปที่หญิงชราที่ยืนแทบจะไม่ได้หากไม่มีบ่าวรับใช้คอยประคอง นางก็อดนึกถึงสิ่งที่อาจูได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้ หัวใจของนางตกลงไปที่ตาตุ่ม เป็นไปได้ไหมที่คนผู้นี้ถูกทุบตีด้วยเช่นกัน ?

“อนุฮันกำลังตั้งครรภ์อยู่หรือ ?” มองไปรอบ ๆ ห้องโถง เฟิงหยูเฮงถามเมื่อนางหยุด

ฮันชิตกใจและจิตใจของนางก็ตอบสนองช้า โดยปกติแล้วนางควรจะให้ความเห็นเกี่ยวกับคุณภาพของห้องหลังจากมองไปรอบ ๆ ? นางเคยคิดมาแล้ว ถ้าเฟิงหยูเฮงบอกว่าห้องนี้ดี นางจะบอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนมอบให้นาง ถ้าเฟิงหยูเฮงกล่าวว่าห้องนี้ไม่ดี นางก็จะบอกว่ามันถูกทิ้งไว้ก่อนหน้านี้และนางก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากไป

แต่ตอนนี้เรื่องเปลี่ยนเป็นการตั้งครรภ์ของนางทันที ฮันชิไม่มีทางเลือกอื่นและทำได้แค่เพียงกัดฟันตอบว่า “ใช่” อย่างไรก็ตามในใจนางนึกถึงสิ่งที่อาจูพูด เฟิงหยูเฮงต้องมาตรวจสอบนางอย่างแน่นอนเมื่อได้ยินว่านางตั้งครรภ์

หัวใจของฮันชินั้นกำลังกระโจนขึ้นมาถึงลำคอของนาง ความสามารถทางการแพทย์ของเฟิงหยูเฮงเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้จัก แต่เรื่องของการตั้งครรภ์ แม้ว่าคฤหาสน์เรียกหมอ นางก็พยายามอย่างดีที่สุดที่จะจัดให้คณะนักแสดงเป็นคนพาเข้ามา วันที่ปฏิสนธิได้รับการประกาศเป็นวันก่อนที่เฟิงจินหยวนจะออกจากคฤหาสน์โดยแพทย์คนนั้น หากเฟิงหยูเฮงมาตรวจสอบนาง เรื่องทั้งหมดจะไม่ถูกเปิดเผยหรือ ?

“อนุฮันนั่งลงเถอะ” เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดจาอ้อมค้อม “ข้าอยู่ที่ค่ายทหารในชานเมืองเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นที่คฤหาสน์ อาเฮงไม่มีของขวัญมากมายสำหรับอนุและมีเพียงความสามารถทางการแพทย์ของข้าเท่านั้นที่ควรค่าแก่การกล่าวขวัญ ดังนั้นข้าจะมาตรวจอนุฮัน เพื่อให้เจ้าวางใจมากขึ้นในระหว่างตั้งครรภ์”

“ไม่ได้!” หัวใจของฮันชิสั่นไหว “คุณหนูรองคือองค์หญิงแห่งมณฑลผู้สูงศักดิ์ ข้าเป็นแค่อนุ ข้าจะยอมรับการตรวจโดยคุณหนูรองได้อย่างไร ! มันเป็นสิ่งที่ไม่สมควร ! ไม่เหมาะสม”

นางพูดแบบนี้ในขณะที่จิตใต้สำนึกถอย ทันใดนั้นมือที่โบกของนางก็ถูกจับอย่างมั่นคงโดยเฟิงหยูเฮง “เจ้าจะต้องระมัดระวังมากขึ้น เจ้าไม่มีตาอยู่ด้านหลังศีรษะ เจ้าจะทำอย่างไรถ้าเจ้าล้มลง”

ฮันชิคิดกับตัวเอง ถ้าเจ้าไม่ทำให้ข้ากลัว ข้าจะไม่ล้มลง แต่ถึงแม้ว่านางจะคิดในใจเรื่องนี้ นางก็ไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ นางได้แต่พูดว่า "ขอบคุณคุณหนูรองที่ห่วงใย"

แต่นางไม่ทราบว่าในเวลานี้เฟิงหยูเฮงใช้โอกาสนี้จับชีพจรที่ข้อมือของนาง นางก็ยังคงรู้สึกถึงชีพจรของฮันชิอย่างชัดเจน

บุตรของเฟิงจินหยวน?

ดีมาก เฟิงจินหยวนออกจากเมืองหลวงมานานแล้ว แต่เขายังคงสามารถทำให้ฮันชิมีบุตรได้ นี่เป็นฝีมือที่เหนือชั้นอย่างแท้จริง !

ทันใดนั้นนางก็เผยให้เห็นรอยยิ้มกว้าง “อนุฮันดูกระวนกระวายใจเมื่อเห็นข้า ? การตั้งครรภ์เป็นเรื่องที่ดี เจ้าจะต้องไม่กระวนกระวายหรืออารมณ์เสีย ต้องทำให้ตัวเองอารมณ์ดี” นางปล่อยมือของฮันชิ "เนื่องจากอนุไม่อยากให้อาเฮงตรวจ  ดังนั้นอาเฮงจะไม่ตรวจ เจ้าพูดถูก ข้าเป็นคุณหนูรองตระกูลเฟิง แม้ว่าข้าจะมีความสามารถทางการแพทย์ แต่ข้าไม่ใช่แพทย์ ไม่มีเหตุผลที่จะตรวจรักษาผู้คนเมื่อเห็นพวกเขา”

ฮันชิไม่ทราบว่านางควรจะพูดอะไร และพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น “ใช่แล้ว คุณหนูรองมีสถานะสูงส่ง ท่านจะตรวจรักษาผู้คนได้อย่างไร”

“ไม่เป็นไร” นางยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์ แต่ก็ไม่มีโอกาสได้คารวะท่านย่า ข้าจะไปที่เรือนซูหยาก่อน”

ฮันชิพูดเร็วๆ ว่า “คุณหนูรอง รักษาตัวด้วยเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ เฟิงหยูเฮงก็หยุดและหันกลับมาพูดว่า “มีเรื่องที่ข้าเกือบลืมพูดถึง ทำไมอนุจึงพาบ่าวรับใช้ของคุณหนูสามมาที่เรือนนี้” นางหันไปหาแม่นมที่เกือบจะกระอักเลือดออกมา “หญิงชราฆ่าหมูคนนี้ป่าเถื่อนเกินไป นางกล้าตีบ่าวรับใช้ที่ตระกูลเฟิงเลี้ยงดูจนเลือดตกยางออก ตอนนี้อนุกำลังตั้งครรภ์จะเป็นการดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงการมองสิ่งที่น่ารังเกียจแบบนี้ อาเฮงจะใช้อำนาจและพานางออกไปจัดการ อนุไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน”

หลังจากพูดอย่างนี้นางออกไปโดยไม่สนใจฮันชิ หวงซวนจับหญิงชราแล้วลากนางออกจากห้องโถง

ฮันชิกำลังจะพูดอะไรบางอย่างและคำพูดนั้นก็ติดอยู่ที่ริมฝีปากของนาง แต่อาจูก็หยุดนางอย่างรวดเร็ว “อนุฮัน” อาจูส่ายหัว “อย่าพูดอะไรเจ้าค่ะ! คุณหนูรองกลับมาที่คฤหาสน์ด้วยความโกรธ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด นางเป็นเพียงหญิงชราที่ถูกพาเข้ามาจากข้างนอก ถ้านางจะนำตัวหญิงชราไปก็ปล่อยให้นางทำ อนุอย่าขัดใจคุณหนูรองเด็ดขาดเจ้าค่ะ” ตอนนี้ใบหน้าของนางบวม นางไม่กล้าเรียกฮันชิว่าฮูหยินอีกต่อไป

จิตใจของฮันชินั้นปั่นป่วนมาก นางรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงกลับไปที่คฤหาสน์ นี่หมายความว่าเป็นไปได้มากว่าวันที่นางมีความสุขกำลังจะสิ้นสุดลง แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่นางไม่ได้สร้างปัญหาให้กับการตั้งครรภ์ของนางเอง ไม่ว่าอย่างไรเฟิงจินหยวนกำลังจะกลับมาในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้นจะมีคนคอยสนับสนุนนาง

เมื่อคิดเช่นนี้แล้วอารมณ์ของนางก็ดีขึ้นเล็กน้อย จากนั้นนางจึงสั่งอาจู “รีบให้บ่าวรับใช้ทำงานให้เสร็จ”

และในเวลานี้เฟิงหยูเฮงพาเหม่ยเซียงออกจากเรือนยู่หลาน

หลังที่บาดเจ็บของเหม่ยเซียงเจ็บปวดขึ้นมาเมื่อนางเคลื่อนไหว แต่นางก็ยังกัดฟันและทนได้ นางกล่าวขอบคุณเฟิงหยูเฮง

หญิงชราที่ถูกลากไปโดยหวงซวนไม่สามารถพูดอะไรได้ นางถูกบีบคอ นางโบกมืออย่างสิ้นหวัง แต่นางพบว่ายิ่งดิ้นรนมากเท่าไร เรื่องนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งนางหายใจไม่ออก ดวงตาของนางเบิกกว้าง และนางสิ้นใจ

เฟิงหยูเฮงพากลุ่มและกลับไปที่หน้าบ้าน บ่าวรับใช้ที่ช่วยฮันชิย้ายสิ่งของของนางกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมแล้ว เฮ่อจงพูดอะไรบางอย่างกับพวกเขา แต่เมื่อเขาเห็นเฟิงหยูเฮง เขาก็รีบไปอย่างรวดเร็ว “คุณหนูรองมีคำสั่งใด ๆ หรือไม่ขอรับ ?”

หวงซวนโยนหญิงชราที่เสียชีวิตแล้วบนพื้นแล้วพูดว่า “ดูแลเรื่องนี้ ร่างของนางมีแต่กลิ่นของหมูและมันช่างน่ารังเกียจเสียจริง”

เฮ่อจงจ้องมองหญิงชราด้วยความรังเกียจและพูดกับเฟิงหยูเฮง “หญิงชราคนนี้ถูกซื้อมาจากข้างนอกโดยอนุฮัน เดิมทีท่านฮูหยินผู้เฒ่าจัดให้แม่นมผู้หนึ่งมาดูแลนางแต่นางไม่ต้องการ นางจะไปซื้อข้างนอก ในวันแรกหญิงชราคนนี้มาถึงคฤหาสน์ นางมีความคิดที่จะให้บ่าวรับใช้จากเรือนมาช่วยเหลืออนุฮัน โดยกล่าวว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำงานให้สำเร็จ บ่าวรับใช้นี้ไม่เข้าใจว่าอนุฮันพยายามที่จะโอ้อวดอะไร”

เฮ่อจงเป็นพ่อบ้านของคฤหาสน์เฟิง และเขาเป็นเจ้าหน้าที่ขั้นสามที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าของคฤหาสน์ของเสนาบดี พ่อบ้านคฤหาสน์เฟิงเป็นคนที่แม้แต่ขุนนางยังต้องไว้หน้า ดังนั้นเขาจะไม่ดูถูกอนุของคฤหาสน์ได้อย่างไร?

“อ่า” หวงซวนกลอกตา “ข้าเดาว่านางต้องการเป็นฮูหยินใหญ่ ความคิดหลาย ๆ อย่างนั้นเขียนอยู่บนใบหน้าของนางและนางคิดว่าไม่มีใครเห็นได้ โยนหญิงชราคนนี้ออกไปเร็ว ๆ นางน่ารังเกียจเกินไป”

เฮ่อจงยิ้ม และพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการมันทันที” พูดเช่นนี้แล้วเขาก็คำนับเฟิงหยูเฮงแล้วก็สั่งบ่าวรับใช้โยนหญิงชราออกไป เมื่อเขาหันกลับมามองที่เหม่ยเซียง ก็ได้แต่ส่ายหน้า “เจ้าถูกใครทำร้าย ? หญิงชราคนนั้นค่อนข้างแข็งแรง เจ้าต้องทำแผล อย่าปล่อยให้มันอักเสบได้”

เหม่ยเซียงพยักหน้าด้วยหน้าซีดขาว “ขอบคุณท่านพ่อบ้าน”

เฮ่อจงเข้าใจว่าเหม่ยเซียงสามารถติดตามเฟิงหยูเฮงได้ นั่นหมายความว่าคุณหนูรองต้องพูดอะไรบางอย่างแน่นอน คุณหนูรองนั้นสนิทสนมกับคุณหนูสาม การให้ความช่วยเหลือนั้นเป็นสิ่งที่ควรทำ เขาจึงมีน้ำใจ “คุณหนูรองจะไปคารวะท่านฮูหยินผู้เฒ่าหรือไม่ขอรับ ?”

“ไป” เฟิงหยูเฮงพูด “ข้าไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์มานานแล้ว ดังนั้นข้าควรไปกราบท่านย่า”

“ถูกต้องแล้วคุณหนูรองไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์เป็นเวลานาน เมื่อเร็วๆ นี้คฤหาสน์ค่อนข้างมีชีวิตชีวา องค์ชายใหญ่และองค์ชายห้าได้ส่งของขวัญให้คฤหาสน์ทุกวัน ท่านฮูหยินผู้เฒ่ามีความสุขอย่างยิ่งขอรับ”