46 ลมหนาว ชาหอม

46 ลมหนาว ชาหอม

นี้มันเป็นไปได้ยังไงกัน? กั๋วซือหรงได้พบกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับชายวัยกลางคน สิ่งที่ต่างออกไปก็คือเธอไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้มาก่อน เธอจึงได้แต่นิ่งงัน

ความจริงแล้ว ต้นไม้พวกนี้เล็กและบอบบางมาก พวกมันจึงไม่สามารถขวางกั้นใครได้ ถ้าพวกเขาต้องการจะออกไป พวกเขาก็สามารถเดินทะลุต้นไม้ออกไปได้เลย แต่ก็จะได้รับบาดแผลและเลือดออกอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ขยับไปทางซ้ายก้าวหนึ่ง แล้วถอยหลัง” ในตอนที่กั๋วซือหรงยังคงตื่นตกใจอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงพูดมาจากด้านหลังของเธอ เธอจึงทำตามคำแนะนำและออกมา

“นี่คืออะไรกัน?” เธอไม่เคยพบเห็นเรื่องแบบนี้มาก่อน แม้ว่าเธอจะอยู่ในครอบครัวที่มีชื่อเสียงและเห็นโลกมามากแล้วก็ตาม มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับสิ่งที่ลึกลับเเบบนี้

มันคือศิลปะที่ทำให้เกิดเป็นภาพลวงตาขึ้นมา ด้วยห้าเส้นของรูปแบบทั้งแปด ที่ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นกว่าพันปี มันคือสมบัติของชาติ ฉันคิดว่ามันคือของโบราณที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเห็นมันที่นี่ ฉันประหลาดใจมาก มันทำให้ฉันยิ่งสงสัยชายหนุ่มคนนี้มากยิ่งขึ้นไปอีก! ชายวัยกลางคนคิด

ตอนนี้ ช่ยหนุ่มที่พวกเขารีบร้อนมาพบก็ได้ยืนอยู่ตรงประตูกระท่อม เมื่อหวังเย้าได้ยินเสียงสุนัขเห่า เขาก็รู้แล้วว่ามีคนขึ้นมาบนเนินเขาแห่งนี้ เขาออกมาจากกระท่อมและเห็นคนสองคนที่คุ้นเคย

“สวัสดีครับ คุณกั๋วและคุณเหอ” หวังเย้าพูด

“สวัสดีค่ะ มันรู้สึกแปลกที่คุณเรียกฉันว่าคุณกั๋ว ฉันแก่กว่าคุณเล็กน้อย งั้นเรียกฉันว่าพี่สาวจะดีกว่านะคะ ส่วนคุณเหอ คุณสามารถเรียกเขาว่าลุงเหอ หรือ เหอเฉยๆก็ได้ค่ะ” กั๋วซือหรงพูด

“ได้สิครับ” หวังเย้ายิ้ม

“คุณเป็นคนจัดเรียงต้นไม้พวกนี้เหรอครับ?” ชายวัยกลางคนถามด้วยความอยากรู้

“ครับ ทำไมเหรอ?” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณไปเรียนมาจากไหนเหรอครับ?” ชายวัยกลางคนถาม

“ผมเรียนจากในหนังสือคนเดียวครับ” หวังเย้าพูด

“อะไรนะ?!”

กั๋วซือหรงและชายวัยกลางคนรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยิน

“นั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก!” ชายวัยกลางคนหัวเราะ

“ทำไมล่ะครับ?” หวังเย้าถาม

“คุณเข้าใจคัมภีร์อี้จิงไหม(คัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง)?” ชายวัยกลางคนถามโดยไม่สนในคำถามของหวังเย้า

“ไม่เข้าใจครับ” หวังเย้าส่ายหัว

“แล้วห้าเส้นของรูปแบบทั้งแปดล่ะ?”

“ผมเข้าใจนิดหน่อย” หวังเย้าพูด และเขาก็ไม่ได้โกหกด้วย หนังสือองค์ประกอบห้าเส้นนั้นมีความรู้เกี่ยวกับห้าเส้น แต่กลับพูดถึงรูปแบบทั้งแปดน้อยมาก

“คุณเข้าใจหยินและหยางไหม?”

“ผมเข้าใจนิดหน่อย” คำตอบของหวังเย้าทำให้ชายวัยกลางคนประหลาดใจ และเรื่องนี้หวังเย้าก็ไม่ได้โกหกเหมือนกัน ในคัมภีร์หลักธรรมชาติได้อธิบายเกี่ยวกับหยินและหยางเอาไว้ ซึ่งเป็นเรื่อฃพื้นฐานที่สุดและลึกลับที่สุดด้วย เขายังอ่านหนังสือเกี่ยวกับเต๋ามากมาย และส่วนใหญ่ก็มีคำบรรยายเกี่ยวกับหยินและหยางอยู่ในนั้น

“คุณรู้เกี่ยวกับภูมิศาสตร์ไหม?”

หวังเย้าส่ายหัว เขารู้ว่าภูมิศาสตร์ที่ชายคนนั้นพูดถึงเป็นคนละแบบกับที่เขาเรียนจากในโรงเรียน มันลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น นั้นก็คือ ภูมิพยากรณ์

“ความรู้ที่ผมมี มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจัดเรียงเส้นทางนี้ มันต้องใช้ความรู้จากคัมภีร์อี้จิง ห้าเส้น หยิน หยาง และภูมิพยากรณ์ ไม่อย่างนั้นคนที่สร้างมันขึ้นมาโดยไม่มีความรู้เหล่านี้จะสร้างได้แค่รูปแบบเท่านั้น แต่ขาดแก่นแท้ของมันเหมือนที่คุณมี” ชายวัยกลางคนพูด

หวังเย้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และมันทำให้เขาระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น ชายวัยกลางคนพูดต่อ “ผู้บริสุทธิ์พบกับปัญหาเพราะความร่ำรวยของเขา”

บางครั้ง การที่รู้อะไรมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี โดยเฉพาะในสังคมปัจจุบัน ชายวัยกลางคน ที่ชื่อว่าเหอฉีเชิงแสดงความสนใจค่ายกลของหวังเย้าอย่างชัดเจน

“ลุงเหอ?” กั๋วซือหรงพูด

“ผมขอโทษด้วย ผมตกใจจนเกินไป จนทำให้ผมลืมตัว” เหอฉีเชิงปรับอารมณ์ตัวเอง

“จริงสิ ผมคิดว่าที่พวกคุณมาที่นี่คฃเกี่ยวกับเรื่องอื่น” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ค่ะ ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะสามารถแนะนำพวกเราให้กับอาจารย์ของคุณจะได้ไหมคะ?” กั๋วซือหรงถาม

“ไม่ได้ครับ” หวังเย้าปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ทำไมล่ะคะ?” กั๋วซือหรงถาม

“ตอยนี้อาจารย์ของผมจะไม่พบคนแปลกหน้า แล้วเขาก็ไม่อยู่ในเหลียนชานแล้วด้วย”หวังเย้าพูด

“เขาไปไหนเหรอคะ?” กั๋วซือหรงถามด้วยความกังวล

“เขทไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ” เรื่องที่หวังเย้าแต่งขึ้นเริ่มจะไปไกลและไร้เหตุผลมากขึ้น เขาจึงบอกคนอื่นว่าเขาไม่รู้ว่าอาจารย์ของเขาไปอยู่ที่ไหน

“ทิศตะวันตกเฉียงเหนือเหรอ?” กั๋วซือหรงขมวดคิ้วเมื่อได้ฟัง

“คุณหนู บางทีเขาอาจจะช่วยได้ก็ได้นะครับ” เหอฉีเชิงเตือนกั๋วซือหรง

“คือว่า” กั๋วซือหรงมองไปที่หวังเย้า “คุณจะทำได้ไหมคะ?”

“เรื่องที่เกิดขึ้นมีอยู่ว่า มีผู้อาวุโสในครอบครัวของฉันล้มป่วยน่ะค่ะ เราต้องการหาคนที่จะสามารถไปตรวจดูอาการของเขาได้” กั๋วซือหรงพูด

“ผม...” ทันทีที่หวังเย้ากำลังจะพูด เขาก็ได้ยินเสียงของระบบดังขึ้นมา

‘ภารกิจ : คำขอพิเศษ ตอบสนองคำขอของกั๋วซือหรง

รางวัล: เมล็ดพันธุ์หนึ่งถุง และสูตรยาหนึ่งสูตร

บทลงโทษ : ลดคะแนนคุณสมบัติข้อใดข้อหนึ่ง

ปล.คุณไม่สามารถจากเนินเขาไปด้วยตัวเองได้’

ภารกิจยิ่งยากขึ้นไปอีกขั้น ครั้งนี้ เขาไม่รู้แม้กระทั่งโรคของคนป่วยและถูกห้ามไม่ให้ลงจากเขาไป นั้นหมายความว่าคนป่วยจะต้องมาหาเขาที่นี่ หวังเย้าไม่มีความมั่นใจในความสามารถทางการเเพทย์ของตัวเอง และเขายังกังวลว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้เก่งขนาดนั้น เรื่องดีเรื่องเดียวก็คือภารกิจนี้ไม่มีกำหนดระยะเวลา

“แล้ว คนในครอบครัวของคุณป่วยเป็นโรคอะไรเหรอครับ?” หวังเย้าถามหลังจากคิด

“เขาอ่อนแอมาก แล้วอวัยวะภายในของเขาล้มเหลวค่ะ” กั๋วซือหรงพูด

“อะไรนะ?!” หวังเย้าพูด

นี่มันเป็นโรคที่รักษาได้ยากมาก เขาถูกเติมเต็มด้วยความรู้จากระบบและความรู้เกี่ยวกับยาจีนจากการอ่านหนังสือเกี่ยวกับยาจีนบางเล่ม เขาจึงรู้ว่ามีหลายสาเหตุมากที่ทำให้การทำงานของอวัยวะล้มเหลว และมันยากมากที่จะหาสาเหตุที่แท้จริงของโรคได้

“เขาอายุเท่าไหร่ครับ?” หวังเย้าถาม

“84” กั๋วซือหรงพูด

นั้นแก่มาก?! หวังเย้าขมวดคิ้ว

“ผมสามารถลองได้” หวังเย้าพูด

“อะไรนะ?!”

“จริงเหรอ?!”

กั๋วซือหรงและเหอฉีเชิงเปิดปากพร้อมกันและพูดคนละคำ

“แต่ตอนนี้ผมยุ่งมาก ผมออกจากเนินเขาไม่ได้อีกนานเลย เขาคงจะต้องมาที่นี่เอง” หวังเย้าพูด

“ปู่ของฉันท่านเป็นผู้ป่วยติดเตียง เขาพูดแทบไม่เป็นคำ แล้วเขาจะมาที่นี่ได้ยังไง?” กั๋วซือหรงพยายามยิ้มออกมา

“อ้อ คุณเอาเอกสารการรักษาของเขาให้ผมดูได้ไหม?” หวังเย้าไม่ได้สนใจเกี่ยวกับภารกิจมากนัก เขาก็แค่เสียคะแนนไปหนึ่งคะแนนถ้าเขาพลาด มันมีผลกระทบกับเขาแค่นิดหน่อยเท่านั้น แต่เขาก็ยังคงลองพยายามดู

“ได้ ฉันจะเอามันมาให้คุณให้เร็วที่สุดค่ะ” กั่วซือหรงพูด

“อย่ายืนตรงนี้เลยครับ ข้างนอกมันหนาว เชิญเข้ามาข้างในก่อน” หวังเย้าเชิญทั้งสองเข้ามาในกระท่อม

โต๊ะเล็กหนึ่งตัว กาน้ำชาหนึ่งกา และกลิ่นหอมของชา

“ชาดี!” ดวงตาของกั๋วซือหรงเป็นประกายเมื่อเธอดื่มชา

“เยี่ยม!” เหอฉีเชิงพูด

ทั้งสองไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป พวกเขาได้ดื่มชาที่มีชื่อเสียงทั่วประเทศมาเกือบหมด แต่พวกเขาก็ยังคงประทับใจกับชาของที่หวังเย้าชงให้มาก