บทที่ 56 แคมป์รวมพลซอมบี้

บทที่ 56 แคมป์รวมพลซอมบี้

 

พวกหลิงม่อเพิ่งจะเข้าประตูมาก็เผชิญหน้ากับซอมบี้สองตัว แต่ในพริบตาที่พวกมันกำลังกระโจนเข้ามาก็ถูกหลิงม่อควบคุมไว้แล้ว ขณะเดียวกันซย่าน่าและเย่เลี่ยนก็แบ่งกันจัดการกันคนละตัว หักคอพวกมันอย่างรุนแรงและรวดเร็วสุดขีด จากนั้นก็แทบจะวางซากศพของพวกมันลงบนพื้นในเวลาเดียวกัน จริงอย่างที่คาด เวลาที่ซอมบี้สาวกลายพันธุ์สองตัวนี้ร่วมมือกับเขาก็จะเข้าขากันได้ดีสุดๆ...

 

ในห้างยุคใหม่ชั้นแรกมีซอมบี้กระจุกตัวเป็นจำนวนมหาศาลเหมือนกับที่หลิงหม่อคาดเดา แต่ข้างบนกลับค่อนข้างร้างโล่ง

 

ในห้างขนาดใหญ่ที่มีจำนวนเก้าชั้น น่าจะมีซอมบี้กลายพันธุ์ไม่น้อย

 

นิสัยของซอมบี้กลายพันธุ์นั้น เรียกได้ว่าหลิงม่อเข้าใจดีที่สุด ถึงยังไงข้างกายเขาก็มีซอมบี้สาวกลายพันธุ์ของแท้คุ้มราคาอยู่หนึ่งตัว นั่นคือเย่เลี่ยน

 

หากอยุ่ในสภาพหิวโหยเย่เลี่ยนจะจู่โจมซอมบี้ทั่วๆ ไป แต่ตอนที่เธอกินอิ่มแล้ว ความกระหายที่จะโจมตีซอมบี้ทั่วไปก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด

 

แต่ก็มีข้อยกเว้นเล็กน้อย นั่่นก็คือเวลาที่มีซอมบี้กลายพันธุ์ตัวอื่นอยู่ใกล้ๆ เย่เลี่ยนก็จะเกิดความกระหายขึ้นมาอย่างรุนแรงทันที ราวกับว่าเป็นเสียงสะท้อนถึงการมีอยู่อย่างหนึ่งในหมู่ซอมบี้พวกนี้

 

คงเป็นเพราะพวกมันต่างก็สร้างก้อนไวรัสชนิดนั้นออกมาล่ะมั้ง...

 

เทียบกับซอมบี้ทั่วไป ไวรัสบริสุทธิ์ที่อยู่ในร่างกายของซอมบี้กลายพันธุ์ก็จะปลุกเร้าการโจมตีของเย่เลี่ยนได้มากกว่า

 

ซอมบี้กลายพันธุ์ตัวอื่นก็เป็นแบบเดียวกันนี้ อย่างเช่นหลิงม่อเจอซอมบี้กลายพันธุ์หลายครั้ง เป้าหมายที่อีกฝ่ายจะโจมตีก่อนก็จะเป็นเย่เลี่ยนที่เป็นพวกเดียวกัน ไม่ใช่คนเป็นๆ อย่างเขา

 

แต่สิ่งที่ทำให้หลิงม่อประหลาดใจเล็กน้อยคือ หลังจากที่เย่เลี่ยนและซย่าน่าเข้ามาที่นี่แล้ว พวกเธอกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย และในหมู่ซอมบี้พวกนั้นก็ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวอะไร ภายในห้างทั้งห้างดูเหมือนเต็มไปด้วยซากศพที่พร้อมจะสร้างปัญหา แต่กลับเงียบสงัดและน่าขนลุก จะเรียกที่นี่ว่าห้างคงไม่ได้แล้ว ให้เรียกว่าเป็นแคมป์รวมพลซอมบี้จะเข้ากว่า

 

ความเงียบอย่างประหลาดแบบนี้ทำให้หลิงม่อกุมมีดสั้นแน่นขึ้นไปอีก

 

ที่นี่รวบรวมซอมบี้ไว้จำนวนมหาศาลขนาดนี้ จะต้องเกิดซอมบี้กลายพันธุ์แน่นอน หรือว่าซอมบี้กลายพันธุ์พวกนั้นจากไปแล้ว? หรือว่าพวกมันฆ่ากันตายหมดไปแล้ว?

 

การคาดเดาต่างๆ นาๆ อย่างต่อเนื่องแวบวาบอยู่ในหัวหลิงม่อ แต่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยรางๆ นั้นกลับยิ่งทวีความรุนแรง

 

“ดูท่าว่าฉันยังไม่นิ่งพอสินะ...ซอมบี้เยอะแยะแล้วยังไงเล่า! จะป๊อดทำไมเนี่ย!”

 

หลิงม่อแอบด่าตัวเองในใจ ความรู้สึกตื่นเต้นค่อยๆ สงบลงเล็กน้อย แม้จะมีความสามารถ แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ยังไม่ได้ไปถึงขั้นที่จะมองข้ามซอมบี้ที่น่าหวาดผวากลุ่มนั้นได้

 

เมื่อเข้าไปในเขตพื้นที่อันตรายลึกขึ้น แม้ข้างหน้าอาจจะมีผลกำไรก้อนโต แต่ก็ยากจะหลีกเลี่ยงความตื่นเต้นและความหวาดกลัว ทว่าอีกด้านหนึ่งนั้น มันก็นำพาแรงกระตุ้นที่แตกต่างมาให้หลิงม่อ เขายังรู้สึกว่าจิตใจของตัวเองเป็นสมาธิอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เส้นประสาททุกเส้นเริ่มตึงเครียด ต้องมีแรงกดดันจึงจะมีแรงขับเคลื่อนจริงด้วยสินะ และยิ่งง่ายที่จะกระตุ้นศักยภาพออกมา...

 

และสิ่งที่แลกมาด้วยพลังจิตที่เป็นสมาธิคือการรับรู้ที่เฉียบคมกว่าเดิม และความสามารถในการควบคุมหุ่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

 

แม้ตอนนี้จะไม่ได้ลงมือกับซอมบี้ แต่หลิงม่อพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและซย่าน่า คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะพัฒนาขึ้นมาเล็กน้อยในชั่วขณะนี้

 

ก่อนหน้านี้หนวดสัมผัสของเขายังหยุดอยู่แค่ชั้นผิวด้านนอกของดวงแสงแห่งจิตของซย่าน่า แต่ตอนนี้กลับเหมือนได้เจาะเข้าไปอีกนิด และการต่อต้านหลิงม่อที่ส่งผ่านมาจากส่วนลึกของจิตของซย่าน่ากลับไม่ได้มากมายเหมือนอย่างในตอนแรก

 

“นี่เป็นเรื่องที่ดีๆ อยู่นอกเหนือความคาดหมาย” หลิงม่อแอบยินดีอยู่ในใจ แม้ในระดับนี้จะยังไม่พอให้ควบคุมซย่าน่าได้ แต่ตอนที่หลิงม่อมองไปทางซย่าน่าก็เห็นซย่าน่าเหลือบมองเขาอย่างฉงนอย่างชัดเจน จากนั้นก็แสดงสีหน้าที่ดูสนิทสนม

 

จริงอย่างที่คิด เมื่อความสัมพันธ์เพิ่มขึ้นก็จะทำให้เธอยิ่งสนิทสนมกับเขามากขึ้น เหมือนอย่างเย่เลี่ยน

 

แบบนี้ถือว่าความรู้สึกดีๆ เพิ่มมากขึ้นด้วยรึเปล่านะ? อยู่ๆ ความคิดนี้แวบขึ้นมาในใจหลิงม่อ ตอนที่ความรู้สึกดีเพิ่มขึ้นในระดับหนึ่งแล้ว ก็จะจู่โจมเรือนร่างงดงามนั้นสำเร็จ...

 

จำนวนซอมบี้ในทางหนีไฟน้อยกว่าข้างนอกมาก แต่เพื่อไม่ให้เป็นการทำให้ซอมบี้ในโถงใหญ่ทั้งชั้นแตกตื่น หลิงม่อก็ยังต้องยอมเสียเวลา

 

สถานที่ที่แต่ก่อนยิ่งเจริญก็ยิ่งอยู่รอดลำบาก หลิงม่อเข้ามาในระยะใกล้พอที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้

 

เหมือนอย่างห้างขนาดใหญ่แบบนี้ สมัยก่อนเรียกได้ว่าอึกทึกคึกคัก แต่ตอนนี้กลับเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับคนเป็น ถ้าหากไม่มีช่องทางของพนักงาน ต่อให้เป็นหลิงม่อ เขาก็ไม่กล้าบุกเข้ามาเหมือนกัน

 

ถึงยังไงการเสี่ยงอันตรายกับการไปตายก็ยังเป็นคนละเรื่องกัน

 

ตอนนี้พวกหลิงม่อทั้งสามคนขึ้นมาถึงชั้นสาม ซอมบี้ตรงนี้น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด พวกหลิงม่อจึงเคลื่อนไหวอย่างอาจหาญขึ้นมาหน่อย แต่สิ่งที่ทำให้หลิงม่อรู้สึกหดหู่คือ ซย่าน่าและเย่เลี่ยนไม่ได้การตอบสนองถึงการมีอยู่ของซอมบี้กลายพันธุ์ แต่ความรู้สึกกระวนกระวานนั้นกลับปกคลุมหัวใจของหลิงม่อตลอดเวลา จนถึงขั้นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดนิดๆ

 

“หรือว่าที่นี่ไม่มีซอมบี้กลายพันธุ์จริงๆ? แม่งเอ๊ย มาเสียเที่ยว”

 

เมื่อเดินขึ้นไปข้างบนอีก จำนวนซอมบี้ก็ยิ่งน้อยลง หลิงม่อไม่ได้หวังอะไรมากมายแล้ว

 

คิดไม่ถึงว่าเสี่ยงอันตรายเข้ามาในห้างแห่งนี้แล้ว แม้แต่ขนของซอมบี้กลายพันธุ์ซักเส้นก็ยังไม่ได้แตะ ดวงซวยจริงๆ!

 

หรือว่าต้องกลับไปทางเดิมแบบนี้เหรอ? หลิงม่อรู้สึกไม่เต็มใจนิดๆ เขาคิดแล้วก็ตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปข้างในอีกนิด

 

เคาน์เตอร์ส่วนใหญ่ของชั้นสามขายพวกอัญมณี และมีส่วนเล็กๆ ที่พัฒนาเปลี่ยนเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ต แต่ขายพวกของใช้จิปาถะเช่นพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าภายในบ้าน ซึ่งไม่ได้มีมูลค่ามากมาย

 

ซอมบี้ที่ป้วนเปี้ยนอยู่ตรงนี้มีไม่เยอะ และส่วนใหญ่จะกระจุกตัวอยู่ตรงกลาง บวกกับมีของที่เอามาใช้เป็นที่กำบังได้มากมาย ดังนั้นขอแค่ทำไม่เสียงดังก็จะไม่ได้ดึงดูดความสนใจของพวกมันได้ง่ายๆ

 

เพื่อที่จะไม่ให้ตกอยู่ในวงล้อมของซอมบี้ หลิงม่อตั้งใจจะเดินเลียบกำแพงเข้าไปข้างในช้าๆ เป้าหมายของเขาคือห้องน้ำที่อยู่ข้างหน้า ซึ่งตรงนั้นตั้งอยู่ส่วนกลางของชั้นสามพอดี

 

เขาคิดไว้อย่างละเอียด หากเดินไปถึงตรงนั้น เย่เลี่ยนและซย่ายังคงไม่มีปฏิกริยา ก็คงได้แต่ยอมแพ้และกลับทางเดิม

 

ดีที่ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นย่านใจกลางเมือง ต่อให้หาซอมบี้กลายพันธุ์ในห้างนี้ไม่เจอ ก็ยังไปหาที่อื่นๆ ได้แหละน่า

 

แต่เมื่อพวกเขามาใกล้ห้องน้ำขึ้นเรื่อยๆ หลิงม่อก็ยิ่งรู้สึกผิดหวัง ดูท่าว่าครั้งนี้คงต้องกลับบ้านมือเปล่าแล้วล่ะ...

 

ทว่าสิ่งที่ทำให้หลิงม่อคิดไม่ถึงก็คือ พริบตาที่เขาหยุดก้าวเท้าและเตรียมจะกลับนั้น อยู่ๆ ซย่าน่าก็หยุดพร้อมกับเอ่ยเบาๆ “ฉัน...รู้สึกไม่ดี...”

 

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เงาดำเงาหนึ่งก็พุ่งพรวดออกมาจากห้องน้ำ ลากซย่าน่าเข้าไปในห้องน้ำต่อหน้าต่อตาหลิงม่อ!

 

“เวรเอ๊ย!”

 

หลิงม่อหัวใจหยุดเต้นทันที เงาดำมืดนั้นเพิ่งจะสวนกับเขา เขายังไม่ทันแม้กระทั่งจะมองอีกฝ่ายให้ชัดเลย! หลังจากที่เลื่อนระดับหลิงม่อเชื่อว่าความเร็วของตัวเองก็เร็วมากแล้ว แต่เงาดำนี้เคลื่อนไหวได้เร็วกว่าเห็นๆ กระทั่งยังเร็วกว่าเย่เลี่ยนด้วย!

 

ถ้าหากเป้าหมายการโจมตีของมันไม่ใช่ซย่าน่า แต่เป็นตัวเขาล่ะก็...

 

แต่ไม่ว่าเงาดำนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม หลิงม่อรู้แค่ว่า เขาอารมณ์ขึ้นแล้ว! ชิงคนไปต่อหน้าต่อตาเขา และเขาเองก็ไม่ทันได้มีโอกาสขัดขวางเลยด้วยซ้ำ!

 

ขณะเดียวกันกับที่ซย่าน่าถูกลากไป หลิงม่อก็พุ่งตามไปติดๆ! เย่เลี่ยนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ก็ตามมาข้างหลังอย่างรวดเร็วราวกับเสือชีตาห์