บทที่ 52 ขอเตือนว่าคุณเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว

บทที่ 52 ขอเตือนว่าคุณเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว

 

“ไม่นะ ถ้าจะมีแฟน ฉันไม่เลือกกว่านอิงแน่นอน ฉันจะเลือกน่ารักๆ แบบเธอนี่แหละ” หร่วนยั่งหยิกแก้มฉางฉิงพลางยิ้มตาหยี “ฉางฉิง ในพวกเราสี่คนเนี่ยนะ ฉันมีเหตุผลเกินไป ตั่วเหยารักอิสระเกินไป กว่านอิงก็เป็นพวกวัตถุนิยมจัด มีแต่เธอที่ใสซื่อที่สุด เพราะฉะนั้นพวกผู้ชายมักจะชอบผู้หญิงแบบเธอมากกว่า บางครั้งน่ะนะ เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัว คนนอกจะเห็นได้ชัดกว่า ที่จริงเธอเป็นที่ชื่นชอบของพวกหนุ่มๆ จะตาย เพียงแต่เธอไม่รู้ตัวก็เท่านั้นเอง”

 

ฉางฉิงงงงันพลางสูดจมูกฟุดฟิด แล้วกอดหร่วนยั่ง “หร่วนยั่ง ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นรักแท้ของฉันจริงๆ มีแต่เธอที่รู้จักพูดชมฉัน”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว เธอเป็นคนที่ฉันต้องดูแล” หร่วนยั่งยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับฉางฉิง

 

ฉางฉิงเป็นคนที่คอแข็งใช้ได้ แต่ตอนนี้อารมณ์ไม่ดี ดื่มไปได้ครึ่งขวดก็เมาหลับไป

 

_ _ _ _ _ _ _ _

 

เวลาสามทุ่ม ยี่สิบนาที

 

ซ่งฉู่อี๋พยุงกว่านอิงเดินเข้าประตูห้องที่ดูเรียบง่าย แล้วเปิดไฟที่ผนังห้อง

 

ภายในห้องสว่างไสวขึ้นมา กว่านอิงเงยหน้าที่ดูอ่อนล้าและข่มใจเอาไว้ขึ้นมาจากอ้อมแขนเขา “ฉู่อี๋ ขอบคุณนะคะ วันนี้ถ้าไม่ได้คุณ ฉันก็ไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำยังไงดี”

 

“คุณพูดแบบนี้ตั้งหลายครั้งแล้ว” ซ่งฉู่อี๋วางเธอลงบนโซฟาแล้วยืนเหยียดตัวตรง “คุณก็รีบพักผ่อนเถอะ ผมกลับก่อนละ”

 

“ฉู่อี๋...” จู่ๆ กว่านอิงก็น้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ แล้วคว้าจับข้อมือเขาไว้

 

ซ่งฉู่อี๋ขมวดคิ้ว ส่วนภายในดวงตาก็ฉายแววเคร่งขรึม

 

กว่านอิงน้ำตาไหล “ฉันรู้ค่ะว่าคุณคิดว่าฉันมันแย่มาก แต่ฉันไม่มีทางเลือก มีบางเรื่องที่ฉันไม่เคยบอกกับคุณ พ่อฉันเป็นพวกขี้เหล้าผีพนัน น้องชายฉันก็ไม่ได้เรื่องได้ราว วันๆ เอาแต่ก่อเรื่อง เงินค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้าน ฉันก็ต้องอาศัยจากการที่แม่ฉันไปทำงานที่โรงงานอย่างเหน็ดเหนื่อยตั้งแต่เช้ายันค่ำ ก่อนหน้านี้พ่อฉันไปกู้เงินดอกเบี้ยสูงมา แล้วคนทวงหนี้ก็บุกเข้ามาพังข้าวของในบ้าน แม่ฉันหกล้มจนต้องพักรักษาที่โรงพยาบาล ครอบครัวฉันต้องการเงิน ฉันจนปัญญาจริงๆ ฉันถึงได้ไปคบกับฟู่อวี้...”

 

เธอเล่าพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มลงมาอย่างช่วยไม่ได้

 

ซ่งฉู่อี๋สูดหายใจเข้าลึก แล้วยิ้มเยาะ “เรื่องแบบนี้คุณไม่มาบอกผม แต่กลับวิ่งแจ้นไปพลีกายให้ผู้ชายคนอื่น กว่านอิง คุณเห็นผมเป็นอะไร อากาศงั้นเหรอ หรือว่าคุณคิดว่าฟู่อวี้มีความสามารถมากกว่าผม”

 

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่” กว่านอิงร้องไห้พลางส่ายหัว “ฉันกลัวว่าคุณจะรังเกียจฉัน คุณได้รับการอบรมสั่งสอนมาดีขนาดนั้น ฉันกังวลว่าคุณจะรับไม่ได้ที่ครอบครัวฉันเป็นแบบนี้ ฉู่อี๋คะ ความจริงมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน แฟนคนแรกของฉันพอรู้สถานการณ์บ้านฉัน เขาก็ทิ้งฉันไป ฉันรักคุณมากนะคะ ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ต้องการฉัน อีกอย่างเรื่องในครอบครัวฉันก็ไม่ใช่ว่าจะแก้ไขได้ในเวลาสั้นๆ ฉันได้แต่พึ่งตัวฉันเอง ถึงแม้คุณจะช่วยฉันได้ ฉันก็ไม่อยากเป็นเหมือนกับกาฝากที่คอยเอาแต่พึ่งคุณ แล้วก็เอาปัญหามาให้คุณ แต่ฉันก็ไม่อยากให้คุณเข้าใจฉันผิด ฉันไม่เคยรักใครเท่าคุณแบบนี้มาก่อนเลย”

 

กว่านอิงพูดพลางกุมมือเขาแน่นและค่อยๆ นั่งยองกับพื้น น้ำตาหยดเปื้อนขากางเกงเธอ

 

ซ่งฉู่อี๋เงยหน้าหลับตาอยู่เงียบๆ ครึ่งนาที จากนั้นก้มหน้าลงและดึงเธอลุกขึ้นมา ส่วนเธอก็จับแขนเสื้อเขาแน่น

 

เขาแกะมือเธอออก สีหน้าแลดูสับสน “ไม่ว่าที่คุณพูดมาจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องที่กุขึ้น แต่นับตั้งแต่วินาทีที่ผมเห็นคุณกับฟู่อวี้ ความสัมพันธ์ของเราก็จบลงแล้ว คุณเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง กว่านอิง คุณก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

 

พอพูดจบ ซ่งฉู่อี๋ก็หมุนตัวเดินจากไป

 

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง กว่านอิงก็หยุดร้องไห้

 

นิสัยของซ่งฉู่อี๋เป็นยังไงเธอรู้ดี เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เขาคืนมาในทันที เธอต้องใจเย็นๆ ค่อยเป็นค่อยไป คืนนี้แค่ทำให้เขาไม่เกลียดเธออีกก็พอ

 

ที่สวนสาธารณะกวานหู ซ่งฉู่อี๋กลับมาบ้าน แล้วก็เห็นเจ้าร็อบเบนอยู่บ้านตัวเดียวอย่างน่าสงสารอีกแล้ว

 

เขาโทรหาฉางฉิง ปรากฏว่าปิดเครื่องอีกแล้ว โทรไปที่บ้านตระกูลเยี่ยนก็ไม่อยู่

 

ซ่งฉู่อี๋โมโห ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ไปเถลไถลที่ไหนอีกแล้ว ดูท่าเมื่อเช้าเขาจะสั่งสอนเธอเบาไป

 

_ _ _ _ _ _ _ _

 

ที่บ้านหร่วนยั่ง ฉางฉิงลืมตาขึ้นมา ฟ้าก็สว่างแล้ว

 

ใบหน้าโกรธเกรี้ยวของซ่งฉู่อี๋แวบขึ้นมาในหัวของเธอโดยไม่รู้ตัว เธอรีบลุกขึ้นมาเปิดเครื่อง มีสามสายที่ไม่ได้รับและอีกหนึ่งข้อความจากซ่งฉู่อี๋

 

‘เยี่ยนฉางฉิง ผมขอเตือนว่าคุณเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ดึกดื่นไม่กลับบ้านก็ควรโทรมาบอกไม่ใช่เหรอ อย่าให้มันมากเกินไป’

 

...........................................