ตอนที่ 243 คำสารภาพที่ไม่คาดคิด
“ไม่ใช่หรือขอรับ ?” หมอชราตกตะลึง “แต่ข้ามีประสบการณ์ด้านการแพทย์มานานหลายปีและคนเหล่านี้มีอาการคล้ายกันมากกับผู้ที่ถูกวางยาพิษขอรับ !”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม “เจินเป็นนกชนิดหนึ่งที่หายากและผิดปกติ ก่อนหน้านี้ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับคำร่ำลือเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ไม่เคยพบเห็นเลย สำหรับพิษของนกเจินมันไม่มีอะไรมากไปกว่าคำร่ำลือจากคนอื่น พิษเป็นอย่างไร และมีใครสามารถบอกได้บ้าง ? ยิ่งกว่านั้นถ้ามันเป็นพิษจากเจินจริง มันจะปล่อยให้พวกเรามีเวลาเหลือพอที่จะช่วยพวกเขาได้อย่างไร เมื่อพวกเขาติดพิษ พวกเขาจะตาย”
หมอชราก็เริ่มไตร่ตรองเมื่อได้ยินเรื่องนี้ หลังจากคิดเกี่ยวกับมันเขาก็เข้าใจ พิษจากนกเจินนั้นเป็นเพียงคำร่ำลืออย่างแท้จริง เขาอาศัยอยู่มาครึ่งชีวิตแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นใครเอายาพิษมาจากเจิน
แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่ทำให้เขางงงวย “ถ้ามันไม่ใช่พิษที่มาจากเจิน มันจะเป็นอะไรได้”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าไม่ได้ศึกษาเกี่ยวกับยาพิษมาก” แม้ว่านางจะศึกษาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วนางจะทำอย่างไร? เมื่อผู้คนในยุคโบราณรู้สึกเบื่อพวกเขาก็เล่นสนุกกับสิ่งเหล่านี้ ส่วนใหญ่พวกเขาผสมยาพิษต่าง ๆ เข้าด้วยกัน พืชบางชนิดที่ใช้ไม่ได้มีอยู่อีกต่อไปในยุคต่อมา นางจะเข้าใจพวกเขาทั้งหมดได้อย่างไร “มันไม่สำคัญว่ามันจะเป็นเพราะอะไร หากข้าแก้ไขเรื่องนี้ได้ ข้ารู้เพียงไม่กี่วิธีในการจัดการกับพิษ”
นางฟื้นตัวขึ้นมาเล็กน้อย นางจึงลุกออกจากซวนเทียนหมิงจากนั้นสั่งเฉียนหลี่ “พาคนไปตรวจดูรอบ ๆ อาจมีบางคนที่ถูกวางยาพิษเหลืออยู่และหมดสติ แม้ว่าจะอาเจียนแล้วก็ตาม นำคนเหล่านั้นมาที่ทางเข้ากระโจมของข้า”
“ขอรับ” เฉียนหลี่รับคำสั่งและแยกตัวออกจากกลุ่มคน
หมอถามเฟิงหยูเฮง “แล้วคนอื่น ๆ ล่ะขอรับ ? สิ่งนี้จะล้างพิษพวกเขาได้หรือไม่”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนาง “การทำเช่นนี้ไม่เพียงพอที่จะกำจัดพิษที่เหลืออยู่ ข้าจะเตรียมยาอีกสักครู่ พวกเจ้าไปเอาน้ำในแม่น้ำมาให้มากขึ้น หลังจากทานยาแล้วเราก็วางใจได้ แต่เราจะต้องสังเกตอาการพวกเขา เมื่อมีคนอาการกำเริบให้ไปตามข้า”
หลังจากพูดจบนางเข็นรถเข็นของซวนเทียนหมิงไปยังกระโจมของนาง กลุ่มสามคนของหวงซวนตามด้วยเช่นกัน หลังจากที่มีประสบการณ์การในการฉีดยาเข้ากล้ามเนื้อแล้ว พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นผู้ช่วยที่จำเป็นอย่างยิ่งต่อเฟิงหยูเฮง แม้แต่บานซูก็สนใจในการใช้อุปกรณ์ลับนี้
หลังจากกลับไปที่กระโจม นางก็เริ่มหยิบของออกมาจากแขนเสื้อของนางอีกครั้ง
ซวนเทียนหมิงสั่งให้อีกสามคนหันหลัง ขณะที่เฟิงหยูเฮงดึงสิ่งต่าง ๆ ออกมามากกว่าที่นางเคยทำมาก่อน นอกจากนี้นางยังดึงสิ่งต่าง ๆ ออกมาจนกระทั่งพวกมันเต็มในกล่องยา นางหยุดเท่านั้น
ร้านขายยามียามาก นางมองดูกองยาอย่างไร้ประโยชน์ นางรู้ว่ายาเหล่านี้ไม่เพียงพอสำหรับทหาร 20,000 นาย โชคดีที่เมื่อทหารกินยาร้านขายยาจะเติมยาให้โดยอัตโนมัติ ตราบใดที่นางหยิบพวกมันออกมาเรื่อย ๆ
แต่…เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าดวงตาที่อยู่ภายใต้หน้ากากทองคำของซวนเทียนหมิงมองนางราวกับว่านางเป็นตัวประหลาด ไม่ต้องพูดถึงคนโบราณแม้ว่านางจะทำสิ่งนี้ต่อหน้าผู้คนในศตวรรษที่ 21 พวกเขาจะปฏิบัติต่อนางเหมือนหนูทดลองสีขาวตัวเล็ก ๆ ใช่หรือไม่ ?
ทุกคนชื่นชมกระเป๋าที่ได้มาจากโดราเอมอน แต่ถ้าหากโดราเอมอนปรากฏตัวขึ้นอย่างแท้จริง เขาจะสามารถอยู่ร่วมกับทุกคนได้อย่างสงบในอนิเมะหรือไม่ ?
“อย่าไปคิดถึงเรื่องที่ไม่สำคัญ” ซวนเทียนหมิงสามารถมองเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเด็กผู้หญิง แม้แต่การคาดเดาเขาสามารถเดาได้ว่านางคิดอะไรอยู่ “เจ้าช่วยทหารทั้งหมดออกจากค่าย ดังนั้นเจ้าจึงเป็นผู้มีพระคุณ เจ้ายังเป็นผู้มีพระคุณของข้าด้วย อาเฮง เจ้าจะอยู่กับข้าไปตลอดชีวิต ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอย่างไร ข้าก็ยังต้องการเจ้า”
นางรู้สึกซาบซึ้งและก้มหน้าลง นางซ่อนหัวไว้ด้านหลังกล่อง นางไม่ต้องการให้เขาเห็นดวงตาของนางซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
โชคดีที่เขาหันหลังให้ฉากนี้ บานซูพูดในเวลาที่เหมาะสม “พร้อมหรือยังขอรับ ?”
เฟิงหยูเฮงมีบางสิ่งที่จะพูด "เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว" หลังจากหมุนไปหมุนมา นางก็พูดว่า "พวกเจ้าจะไปส่งยาเหล่านี้ แต่ละคนจำเป็นต้องใช้ยา 2 เม็ดและเอาน้ำไปด้วย หลังจากที่เจ้าให้ยาพวกเขาครบแล้วกลับเข้ามา”
แต่ละคนยกกล่องยาออกไป เฟิงหยูเฮงรออยู่พักหนึ่ง เมื่อประมาณว่ามีผู้คนจำนวนมากที่ได้กินยาไปแล้วนางก็ยังดึงของที่แขนเสื้อของนางออกมามากขึ้น
และในเวลานี้ทหารที่ถูกวางยาพิษที่มีอาการหนักถูกเรียงไว้บนพื้นเป็นแถวนอกกระโจม เมื่อนางออกไปดู นางรู้สึกหัวของนางพองโตอีกครั้ง
หลังจากการฉีดเข้ากล้ามเนื้อทำให้อาเจียนแล้ว ยังมีทหารอีกสองสามร้อยคนที่ไม่ฟื้นขึ้นมา นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนปวดหัว
นางทำอะไรไม่ได้เลย นางทำได้เพียงดูแลรักษาอาการสำหรับทหารเหล่านี้เป็นการส่วนตัว สำหรับยาเหล่านั้น พวกมันเป็นสินค้าที่ใช้เฉพาะในการจัดการกับอาการป่วยที่หลากหลายจากกองทัพ แม้ว่าจะเป็นศตวรรษที่ 21 มันก็ไม่ได้ขายให้กับประชาชน แต่ถูกใช้โดยทหารเท่านั้น
หลังจากจัดการกับความยุ่งเหยิง พวกเขาก็ทำงานจนถึงเที่ยงวันของวันรุ่งขึ้น ตอนนี้ทหารทุกคนฟื้นขึ้นมา เฟิงหยูเฮงได้ให้คำแนะนำเฉียนหลี่ให้ยาแก่ทหารทุก ๆ 1 ชั่วยาม และพวกเขาจะได้รับยา 2 เม็ด สิ่งนี้จะดำเนินต่อไปจนกว่าพวกเขาจะหายสนิท
ซวนเทียนหมิงยังสั่งให้ทุกคนไปกินอาหารเช้าใกล้กับแม่น้ำซึ่งสามารถใช้น้ำในแม่น้ำ บ่อน้ำทั้งหกในค่ายถูกปิดตายและไม่ได้ใช้อีกต่อไป
ในที่สุดก็สามารถพักผ่อนได้ เฟิงหยูเฮงนอนหลับสองวันสองคืน นางฝันร้ายในช่วงสองวันสองคืนนี้ ความฝันของนางเปลี่ยนจากการเป็นทหารในศตวรรษที่ 21 ไปยังค่ายทหารในประเทศราชวงศ์ต้าชุน นางฝันถึงอพาร์ทเมนต์ขนาดเล็กที่นางซื้อมา และอีกครั้งที่นางฝันถึงการต่อสู้แบบเปิดเผยและซ่อนเร้นในคฤหาสน์เฟิง
เช่นนี้นางนอนตะลึงงัน เมื่อนางตื่นขึ้นมานางรู้สึกราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกดเบา ๆ ลงบนบริเวณระหว่างคิ้วของนาง
นางลืมตาขึ้นมาและเห็นซวนเทียนหมิงนั่งอยู่ข้างเตียงของนาง นิ้วชี้ขวาของเขาอยู่ระหว่างคิ้วนางของนาง เขานวดซ้ำ ๆ
เมื่อเห็นนางตื่นขึ้นมา ซวนเทียนหมิงเผยรอยยิ้ม “ถ้าเจ้ายังคงนอนต่อไป ข้าจะเรียกหมอมาตรวจเจ้า”
เฟิงหยูเฮงถามเขาด้วยความงุนงง “เจ้ากำลังทำอะไร ?”
เขาพูดว่า “ข้าเห็นว่าเจ้านอนหลับฝันร้ายและขมวดคิ้วแน่น ข้าแค่อยากจะคลายความตึงเครียดนั้น แต่ข้าไม่รู้แน่ชัดว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ข้านั่งที่นี่ 1 ชั่วยามแล้ว แต่เจ้าก็ยังไม่หยุดขมวดคิ้วเลย”
นางตกใจเล็กน้อย ชายคนนี้นั่งที่นี่เพื่อนวดบริเวณระหว่างคิ้วของนาง และเขาทำมา 1 ชั่วยามแล้วหรือ ?
“เจ้าโง่หรือไม่ ?” นางหายใจเข้า แล้วลุกขึ้นนั่ง “ความฝันของคนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้จากปัจจัยภายนอก แม้ว่าเจ้าจะนวดให้ข้า ถ้าข้าฝันร้ายมันจะไม่ช่วยบรรเทาได้”
“เจ้าฝันร้ายแบบไหน ?” เขาต้องการไปรู้ถึงรากเหง้าของเรื่อง
เฟิงหยูเฮงตกใจเล็กน้อยแล้วจำได้อย่างรวดเร็วว่านางอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ก่อนที่นางจะตื่นขึ้นมา เฮลิคอปเตอร์บินอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งนางได้ยินเสียงดัง ก่อนที่นางจะสามารถค้นหาที่มาของเสียง เสียงระเบิดที่ไม่สามารถป้องกันได้เกิดขึ้น
“มันเป็นความฝันที่วุ่นวายและข้าจำอะไรไม่ได้เลย” นางพูดโกหก การระเบิดของเฮลิคอปเตอร์ในชีวิตก่อนหน้าของนางมีผลกระทบทางจิตสำหรับนาง เสียงดังก้องนั้นชัดเจนว่าเป็นระเบิด ใครที่ต้องการทำให้นางตาย ใครเกลียดนางมากขนาดนั้น
มีบางสิ่งที่นางไม่ต้องการคิดเพราะนางรู้ว่าแม้ว่านางจะค้นพบความจริง นางก็ไม่สามารถกลับไปได้อีก ในเมื่อเป็นเช่นนี้แทนที่จะค้นหาศัตรูมันจะดีกว่าถ้าหากไม่รู้
“ลุกขึ้นมาทานอาหาร” ซวนเทียนหมิงดึงนางออกจากเตียงแล้วดึงนางขึ้นมา “เจ้าหลับไปสองวันสองคืน ข้านั่งเฝ้าเจ้าอยู่ข้าง ๆ ข้าก็ได้ยินเสียงท้องของเจ้าร้อง”
นางหัวเราะคิกคักและกอดคอเขาไว้ ขณะที่จ้องตรงไปที่ดอกบัวสีม่วงตรงหน้านาง นางชอบมันไม่ว่านางจะมองอย่างไร นางเอานิ้วก้อยขึ้นแล้วแหย่มันผ่านรูในหน้ากาก เช่นเดียวกับที่เขานวดคิ้วเบา ๆ นางก็จิ้มไปที่ดอกบัวและคำพูดบางคำหลุดออกมาจากปากของนาง “ซวนเทียนหมิง ข้าชอบเจ้า”
นางสารภาพออกมา
ซวนเทียนหมิงยังคงโอบตัวเฟิงหยูเฮงอยู่ และทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้น เขารู้สึกถึงความร้อนในร่างกายของนาง และนางก็รู้สึกถึงหัวใจเขาที่กำลังเต้นตุบ ๆ
นางพูดว่า “ซวนเทียนหมิง ข้าชอบเจ้า ตั้งแต่ข้าพบเจ้าเป็นครั้งแรกข้าก็ชอบเจ้า ในเวลานั้นข้าไม่มีใครไว้ใจ และเจ้ามอบเงินให้ 20 เหรียญเงินนั้นข้ากลับมาที่เมืองหลวง ก่อนที่ข้าจะเข้าเมืองหลวงข้าเห็นเจ้าอีกครั้ง บอกข้าหน่อยได้หรือว่าเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เรามาพบกัน ?”
เขากล่าวว่า “เฟิงหยูเฮง ข้าชอบเจ้าเช่นกัน นับตั้งแต่ข้าพบเจ้าครั้งแรกข้าก็ชอบเจ้า ในเวลานั้นข้าตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย และเจ้าให้ยาข้า 1 ขวด ข้าใช้ยาขวดนั้นเพื่อระงับความเจ็บปวด ข้าจึงหนีออกจากภูเขานั้นและกลับมาที่เมืองหลวง ก่อนที่ข้าจะเข้าเมืองหลวงข้าเห็นเจ้าอีกครั้ง บอกข้าหน่อยว่าเป็นเพราะโชคชะตาทำให้เราพบกัน ?”
นางหัวเราะแล้ว เขาก็หัวเราะ หลังจากหวงซวนเข้ามา พวกเขาก็แยกกันอย่างไม่เต็มใจ
หวงซวนเข้ามาพร้อมอาหาร และเป่ยจื่อเอาน้ำ ซวนเทียนหมิงบีบแก้มนาง “ลุกขึ้นล้างหน้า และทานอาหาร ทหารรอเจ้าอยู่”
“รอข้าอยู่หรือ ?” เฟิงหยูเฮงงงงวย “ทำไมพวกเขารอข้าล่ะ นี่ก็สองวันสองคืนแล้ว พวกเขายังไม่ดีขึ้นอีกหรือ ?”
นางมีเชื่อในยาที่นางให้ โดยปกติอาการจะค่อย ๆ หายไปหลังจาก 24 ชั่วโมง ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะยังไม่ดีขึ้น
“ไม่ได้ ข้าจะออกไปดูก่อน” นางพูดอย่างนี้ นางลุกจากเตียงเพื่อใส่รองเท้า แต่ถูกหวงซวนหยุดไว้ก่อน
“คุณหนูเจ้าคะ ! ทหารอาการดีขึ้นมากเจ้าค่ะ พวกเขากำลังรอที่จะคารวะคุณหนู และขอบคุณสำหรับความเมตตาของคุณหนู”
เป่ยจื่อยังกล่าวอีกว่า “เมื่อเราเข้ามา เฉียนหลี่ก็รวมเข้าด้วยกัน พวกเขาแค่รอให้คุณหนูออกไปข้างนอกหลังจากที่คุณหนูทานเสร็จแล้วขอรับ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย นางดึงแขนเสื้อของซวนเทียนหมิง “ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าเป็นหมอ การรักษาอาการเจ็บป่วยและช่วยชีวิตผู้คนเป็นหน้าที่ของข้า !”
ซวนเทียนหมิงพูดอย่างไร้ประโยชน์ “เจ้ามักจะพูดว่าเจ้าเป็นหมอ แต่ใครจะพูดถึงชื่อของเจ้า ? เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นเพียงคุณหนูผู้สูงศักดิ์ เจ้าเป็นหมอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? ล้างหน้าและทานเร็ว เจ้าช่วยชีวิตของทหารทั้งหมดในค่าย ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่ข้าต้องบอกว่าขอบคุณเจ้ามาก”
เฟิงหยูเฮงโบกมือของนางซ้ำ ๆ “ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้ ถ้าเราขอบคุณกัน เราจะกลายเป็นคนอื่นคนไกลกัน”
“ตกลง” เขาพยักหน้า “ข้าจะไม่พูด ข้าจะให้พวกเขาพูดด้วยตัวเอง”
นางไม่เถียงอีกต่อไปขณะที่นางลุกจากเตียงและอนุญาตให้หวงซวนจัดการเช็ดตัวของนาง นางไม่รีบเร่งที่จะกินเนื่องจากนางรอให้ซวนเทียนหมิงออกจากกระโจมก่อน
โดยไม่คาดคิด นางตกใจเมื่อออกจากกระโจม ขณะที่ทหาร 30,000 นายยืนเคียงข้างนาง แต่ละคนมองนางด้วยความขอบคุณ
เฉียนลี่อยู่ข้างหน้า เมื่อก้าวไปข้างหน้าเขาก็มาถึงเฟิงหยูเฮงและพูดเสียงดังว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันเปรียบเหมือนฮัวโต๋ที่เป็นประวัติศาสตร์ช่วยทหารของค่ายทหารของข้า บ่าวรับใช้นี้ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลที่ช่วยชีวิตพวกเขาขอรับ !”
หลังจากพูดแบบนี้เขาคุกเข่าลง พร้อมกับ "คำนับ" ตรงหน้าเฟิงหยูเฮง
เมื่อผู้นำทำเช่นนี้ ทหาร 30,000 นายที่อยู่ข้างหลังองค์ชาย พวกเขาก็คุกเข่าลงที่พื้นตามกัน มองเฟิงหยูเฮงด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ ทำให้เฟิงหยูเฮงขนลุก
ความตกใจแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เริ่มจากชีวิตก่อนหน้านี้นางไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องการเป็นฮ่องเต้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนสามหมื่นคนโห่ร้องพร้อมเพรียงกัน
“องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันคือฮัวโต๋ที่จุติมาเกิดใหม่ บ่าวรับใช้ผู้นี้ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลที่ช่วยชีวิตข้าไว้! ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมากที่ช่วยชีวิตข้า !”
TN: นี่คือข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับฮัวโต๋เขาเป็นคนที่น่าสนใจมาก https://en.wikipedia.org/wiki/Hua_Tuo
