บทที่ 51 สวยแล้วไง ไม่เห็นมีใครมาชอบฉันสักคน
บทที่ 51 สวยแล้วไง ไม่เห็นมีใครมาชอบฉันสักคน
ฉางฉิงลังเลอยู่พักหนึ่งว่าจะไปดูกว่านอิงดีหรือไม่
แต่แล้วกว่านอิงก็ส่งข้อความมาหาฉางฉิง : ฉางฉิง ฉันมีธุระขอตัวกลับก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน
อีกความหมายหนึ่งคือตอนนี้ไม่ต้องไปหาเธอ
ฉางฉิงรู้สึกสับสน หรือว่ากว่านอิงกลัวว่าเธอจะไปรบกวนพวกเขาสองคนอย่างนั้นน่ะเหรอ
ว่าแต่กว่านอิงเป็นแบบนี้แล้ว พี่ฟู่อวี้จะทำยังไงล่ะ แล้วตัวเธอเองจะทำยังไงดี
ฉางฉิงเดินเหมือนคนไร้วิญญาณกลับมาที่ห้องคนไข้ จากนั้นก็ล้างสตรอว์เบอร์รีและวางลงตรงหน้าเสิ่นลู่ “คุณป้าคะ ทำไมจู่ๆ กว่านอิงก็กลับไปล่ะคะ”
เสิ่นลู่หยิบสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดขึ้นมาหนึ่งลูก แล้วพูดอย่างจริงใจว่า “ฉางฉิง อันที่จริงป้าไม่ชอบกว่านอิงคนนี้เลย”
ฉางฉิงตะลึงงัน รู้สึกไม่สบายใจ
เสิ่นลู่ยิ้มอ่อนโยน “ป้ารู้จักนิสัยหนู หนูเป็นคนให้ความสำคัญกับเพื่อน ป้าพูดถึงเพื่อนหนูแบบนี้ หนูต้องไม่พอใจแน่นอน แต่ว่าฉางฉิง ไม่ใช่ว่าเพื่อนทุกคนจะใจกว้างมีน้ำใจเหมือนกับที่หนูปฏิบัติกับคนอื่น กว่านอิงคนนี้ไม่เหมือนกับหนู เธอมีเป้าหมายชัดเจนมาก มีความทะเยอะทะยานสูง เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายให้ได้ คนแบบนี้น่ากลัวมาก ที่จริงป้าไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้กับหนู เพราะหนูจะไม่พอใจเอาได้ แต่ป้าหวังดีกับหนู แล้วก็รักหนูมากจริงๆ เห็นหนูเป็นลูกสาวคนหนึ่ง ก็เลยอยากเตือนว่าการจะทุ่มเทใจให้ใครก็ต้องดูนิสัยใจคอคนคนนั้นด้วย”
ฉางฉิงขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “คุณป้าคะ สิ่งที่คุณป้าพูดมาหนูทราบดีค่ะ กว่านอิงเขาไม่เหมือนหนูจริงๆ แต่ทุกคนต่างก็มีเป้าหมายของตัวเอง ก็เป็นเพื่อนกันนี่คะ ขอเพียงเธอจริงใจกับหนู ไม่มาทำร้ายหนู เท่านี้ก็พอแล้วค่ะ”
ฉางฉิงยอมรับว่ากว่านอิงมีพฤติกรรมบางอย่างที่เธอไม่ชอบ แต่มันก็ไม่สามารถทำลายมิตรภาพหลายปีของพวกเธอได้
“คุณป้าคะ ทุกคนต่างก็มีทั้งด้านดีและไม่ดี ก็เหมือนกับพี่ฟู่อวี้ ในวงการธุรกิจเขาเองก็เป็นไปไม่ได้ที่จะขาวสะอาดไปหมด แต่เขาดีกับคุณป้า ในฐานะที่เป็นญาติพี่น้อง เท่านี้ก็น่าปลื้มใจแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
เสิ่นลู่เงียบไปชั่วขณะ แล้วยิ้มเจื่อนๆ ด้วยความจนใจ
เด็กคนนี้ดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ที่จริงก็เข้าใจเรื่องราวอย่างทะลุปรุโปร่งด้วย อย่างไรก็ตามเสิ่นลู่ก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ดีว่ากว่านอิงคนนี้จะทำร้ายฉางฉิง
_ _ _ _ _ _ _ _
ฉางฉิงออกจากโรงพยาบาล แล้วขับรถกลับคนเดียวแต่เธอยังไม่อยากกลับบ้าน
แม้ว่าเมื่อกี้นี้เธอจะพูดจาดูดีต่อหน้าเสิ่นลู่ แต่ก็อดจะรู้สึกหดหู่เศร้าหมองไม่ได้
เธอคิดไปคิดมา แล้วโทรหาหร่วนยั่ง “ยุ่งอยู่หรือเปล่า”
“ฉันอยู่บ้าน” เสียงหร่วนยั่งฟังดูอ่อนล้า
“จริงเหรอ” ฉางฉิงดีใจ “ไปหาเธอได้มั้ย”
“มาเลย จริงสิ ช่วยซื้อหมาล่าทั่งมาให้หน่อยสิ อยากกินมากเลย” หร่วนยั่งพูดพลางน้ำลายสอ
“ได้ๆ”
ฉางฉิงซื้อหมาล่าทั่งของโปรดของหร่วนยั่งแล้วรีบไปที่อพาร์ตเม้นต์เธอ หร่วนยั่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอเปิดประตูให้ฉางฉิงเข้ามาโดยที่ปล่อยผมสยายและยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย
ฉางฉิงเบ้ปาก “สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเลย เธอกระเซอะกระเซิงแบบนี้แต่ยังดูสวยอยู่เลย”
“คนมันเกิดมาสวย ช่วยไม่ได้จ้ะ” หร่วนยั่งจีบมือแบบดอกกล้วยไม้[1]อย่างลำพองใจ
“ไปไกลๆ เลย” ฉางฉิงมองตาขวางใส่เธอ
“ฮ่าๆ เด็กโง่” หร่วนยั่งตัวสูงกว่า แล้วเธอก็โอบบ่าฉางฉิง “เธอเองก็สวยไม่ใช่เหรอไง”
“สวยแล้วไง ไม่เห็นมีใครมาชอบฉันสักคน” ฉางฉิงทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเศร้าๆ
“เป็นอะไรไป มีคนที่ชอบแล้วงั้นเหรอ” หร่วนยั่งทานหมาล่าทั่งพลางถามด้วยความอยากรู้ “ใครกัน ตาไม่มีแววจริงๆ ฉางฉิงของเราน่ารักออกแบบนี้ดันไม่ชอบ บอกชี่อคนคนนั้นมา เดี๋ยวเจ๊จะไปทิ่มตาเขาให้บอดเลย”
ริมฝีปากที่ฉางฉิงเม้มไว้สั่นเล็กน้อย จากนั้นสักพักถึงเอ่ยถามว่า “มีไวน์ไหม”
“เดี๋ยวเปิดให้” หร่วนยั่งเปิดขวดไวน์แดงให้ทันที
ฉางฉิงเทไวน์ครึ่งแก้ว เธอรู้สึกเซ็งสุดๆ รสชาติฝาดๆ ของไวน์เหมือนกับอารมณ์ของเธอเลย แล้วบริเวณขอบตาเธอก็แดงเรื่อและเปียกรื้นขึ้นมา
“เสียใจมากเลยเหรอ” หร่วนยั่งเองก็หยุดหยอกล้อเธอแล้ว สีหน้าดูเคร่งขรึม
“ฉัน...” ฉางฉิงเปิดปากพูด แต่ไม่อาจเอ่ยถึงกว่านอิงได้ เพราะทุกคนต่างก็เป็นเพื่อนกัน “หร่วนยั่ง เธอว่าพวกผู้ชายชอบผู้หญิงที่สวยจับใจ แล้วก็ดูนุ่มนวลอ่อนโยนกันหมดทุกคนหรือเปล่า อืม ผู้หญิงแบบกว่านอิงน่ะ”
..............................................
[1] นิ้วหัวแม่มือและนิ้วกลางจรดแตะกัน ส่วนสามนิ้วที่เหลือเหยียดตรง
