บทที่ 169 - ฉันคือยอดนักขุด (3) [23-06-2019]
บทที่ 169 - ฉันคือยอดนักขุด (3)
เบร์ย่าเป็นโลกที่มีคนส่วนใหญ่เป็นผู้ที่ให้การบูชาในเทพเจ้าซึ่งส่งผลให้อารยธรรมของพวกเขาในด้านเทคโนโลยีกับวัฒนธรรมมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหล่าเทพเจ้าอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็เป็นโลกที่นักบวชที่ครอบครองพลังศักดิ์สิทธิ์มีอำนาจและอิทธิพลทางการเมือง
ยูอิลฮานได้มาถึงที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เอลฟอร์ ซึ่งเป็นสถานที่ที่เป็นกลุ่มที่คนเคารพบูชาในเทพแห่งความงามเรย์ต้า พร้อมๆกันกับคณะเดิมที่ได้ไปที่ลานปลาส บางทีอาจจะเป็นเพราะเป็นสัญลักษณ์แห่งเทพแห่งความงามทำให้สิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่มีสีชมพูกันอยู่
"สวัสดีครับท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์!"
"หวัดดี!"
"หืม อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์..."
"ทำไมแสดงท่าทางแค่นี้อะ!"
ยูอิลฮานได้มองรอบๆไปในขณะที่นายูนาได้โบกมือถามเขาอย่างใกล้ชิด ยูอิลฮานได้ดันเธอออกไปและตอบกลับแบบไม่ใส่ใจ
"มันดูเหมือนที่โลกเลยแหะ"
"อ่า นั่นสตรีศักดิ์สิทธิ์"
"สวัสดี!... นี่ดูนี่สิ~"
ยูอิลฮานได้ยินคำพูดของนายูนาแล้วก็เบิกตาหันมองไปรอบๆ ยังไงก็ตามเขาก็ไม่เข้าใจเลยว่าเธอจะบอกให้เขาดูอะไร
"สตรีศักดิ์สิทธิ์!"
"หวัดดี!"
คนที่เดินไปมาที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลยนี่... ไม่สิ เดี๋ยวนะ
"ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์"
"นั่นสตรีศักดิ์สิทธิ์จริงด้วย!"
"... เธอนี่ดังทีเดียวเลยนะ"
"เฮะเฮะ นั่นแหละๆ!"
นายูนาได้ตีหน้าอกของเธออย่างภูมิใจ ดูเหมือนว่าเธอจะรอให้เขาพูดแบบนี้มานานล้ว เธอนี่ไม่ได้ต่างไปจากเด็กปฐมเลยจริงๆ
"ฉันถูกปฏิบัติแบบนี้แหละ~! ดังนั้นในอนาคตก็รักฉันมากๆด้วยนะคุณอิลฮาน~!"
"..."
ยูอิลฮานได้เดินไปตามถนนกับยูมิลต่อโดยไม่สนใจนานยูนา แม้ว่าเขาจะมีอาหารจากงานเลี้ยงที่ลานปลาสที่ได้มา แต่ว่าการกินอาหารในสถานที่ที่พิเศษมันคือความสุขของการท่องเที่ยวที่แท้จริง! เขาได้วางแผนไว้ว่าจะสนุกไปกับทุกๆอย่างที่เขาไม่อาจจะทำที่บ้านได้
[ดูนายูนาจะน่าเศร้าพอตัวเลยนะ แต่ก็... ชั่งเถอะ นายคงเอาเวลาไปคิดเรื่องอาหารมากกว่าสินะ] (เอิลต้า)
[ต่อให้อิลฮานจะตกไปในนรก เขาก็ดูจะสนใจรสชาติอาหารกับเนื้อชนิดพิเศษก่อนเป็นอย่างแรกล่ะนะ] (เลียร่า)
[ถ้าหากเขาไม่คิดจะใช้เพลิงนิรันดร์เสริมเข้าไปในเพลิงที่นรก ฉันจะคิดว่ามันโชคดีมากเลยล่ะ] (สเปียร่า)
"พวกเธอจะมากไปแล้วนะ!"
นอกจากเลียร่าที่อยู่กับยูอิลฮานมานานแล้ว แม้แต่เอิลต้ากับสเปียร่าก็รู้จักเขาดีเกินไปเหมือนกัน! ระหว่างกำลังช็อคอยู่ ยูอิลฮานก็ได้แต่เพิ่มการไปทัวร์นรกเข้าไปในตารางงานเขา
"เอาไอติมคาเวอร์สองอันครับ"
"สองอัน นี่ครับ"
จากนั้นเขาก็ได้สั่งไอติมจากร้านที่อยู่ตรงหน้าและแบ่งให้ยูมิลอันหนึ่ง
"พ่อครับ นี่มันอร่อย"
"ก็จริงนะ"
มันดูเหมือนว่าจะมีผลไม้หรือวัตถุดิบพิเศษบางอย่างในโลกนี้ถูกใส่เข้าไปด้วย ยูอิลฮานได้คิดเขาได้สำเร็จวัตถุประสงค์ในการลิ้มรสชาติใหม่ๆแล้ว จากนั้นเขาก็ซื้อเพิ่มอีกสองอันก่อนจะกลับไปหาคังมิเรย์กับนายูนา
"สู้ๆล่ะกันนะนายูนา ที่นี่มีคนตั้งเยอะที่ยินดีจะเล่นกับเธอเลยนี่ คนที่ไม่ใช่ฉันน่ะ"
"แต่ฉันอยากจะเล่นกับนาย... อ่า นี่เยี่ยมไปเลย"
แม้ว่านายูนาจะบ่นออกมา แต่เธอก็ได้กินไอติมที่ยูอิลฮานมอบให้กับเธอ คังมิเรย์ได้มองภาพๆนี้อย่างตกใจ แต่แล้วเธอก็เงียบลงไปเพราะไอติมที่รสชาติดีมากๆ ยูอิลฮานได้ตัดสินใจจะเอาวัตถุดับของไอเทมคาเวอร์หรืออะไรก็ตามนี่กับไปบนโลกของเขาทันที
"แล้วฉันต้องมาทำอะไรที่นี่ล่ะ? ฉันต้องไปสู้กับโกเลมที่ทำขึ้นมาจากหินศักดิ์สิทธิ์ไรงี้ป่ะ?"
"แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ?"
"แน่นอนว่าฉันยินดีเลย หลังจากนั้นหินศักดิ์สิทธิ์นั่นจะต้องตกเป็นของฉัน"
ในตอนนี้ต่อให้หลับตายูอิลฮานก็มั่นใจว่าจะเอาชนะโกเลมได้แล้ว สว่าน... เครื่องมือขุดมรณะกับไพท์บังเกอร์ที่ทรงพลัง - เขามั่นใจในของพวกนี้! นอกไปจากนี้เขายังมีระเบิดที่ทำขึ้นมาจากดินปืนเวทย์กับหนังยางยักษ์ด้วยดังนั้นมันไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาต้องกลัว
"ฉันไม่อยากจะให้เป็นแบบนั้นเลย มันเป็นเรื่องแย่มากที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยในการต่อสู้"
"ผมด้วย"
น่าเสียดายที่ดูเเหมือนการต่อสู้กับโกเลมก่อนหน้านี้จะสร้างบาดแผลไว้ในใจกับทั้งยูมิลกับคังมิเรย์ ยูอิลฮานได้เปลื่ยนเรื่องไปเร่งนายูนาทันที
"งั้นแล้วเรื่องอะไรล่ะ?"
"ถ้ามากับฉันนายจะรู้เองล่ะ!"
นายูนาได้ดึงแขนเสื้อยูอิลฮานไป ตอนนี้เขาไม่อาจจะซ่อนความกังวลไว้ได้เลย แต่ว่าเขาตัดสินใจตามไปโดยดีๆ ไม่ว่ายังไงมันก็่น่าจะดีกว่าในสถานการณ์ที่ลานปลาสใช่ไหมล่ะ?
แต่แล้วสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ก็เป็นจริง
"แท่นแท๊น!"
ที่ที่นายูนาพาเขามาคือซากปรักหักพัง
"ที่นี่แหละ!"
"ที่นี่มันอะไรเนี้ย?"
ขณะมองดูไปรอบๆยูอิลฮานก็ถามออกมา
เขาคาดเดาเอาไว้ว่ามันน่าจะเป็นอะไรบางอย่างที่สำคัญที่พวกเขาต้องเดินลึกเข้าไปในป่าที่ถูกนักบวชจำนวนมากคุ้มกันพร้อมด้วยพาลาดิน แต่แล้วเมื่อมาถึงกลับเป็นซากปรักหักพัง ซากปรักหักพักที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงเล็กน้อย
ตัวอาคารเองก็ดูจะถูกสร้างมาเมื่อนานมากๆแล้ว แต่เมื่อดูจากคำขอของนายูนา เขาก็เดาว่ามันพึ่งจะพังลงมาไม่นานนัก ระหว่างที่คำถามในหัวกำลังเพิ่มมากๆขึ้นไปนี้องนายูนาได้เปิดปากพูดออกมา
"ที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงมากๆที่ที่นับได้ว่าครั้งหนึ่งเทพธิดาแห่งงามเคยลงมาเยือน มันยังเป็นที่ตั้งแต่เดิมของวิหารเรย์ต้าที่เอาไว้ทำพิธีกรรมด้วย... ไม่ว่าจะยังไงที่แห่งนี้ก็นับได้ว่าเป็นที่ที่สำคัญที่สุดในศาสนจักรเราแล้ว"
"ฉันมีอยู่สองคำถาม"
"ฉันจะตอบถ้านายจุ๊... แอ๊กกกกก"
ยูอิลฮานได้หยิกแก้มของนายูนาจนเป็นรอยจางๆและถามด้วยหน้าที่เฉยเมย มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะรู้ว่าบันทึกแห่งเทพลงมาที่พื้นดินได้ยังไง แต่ว่าสำหรับตอนนี้เขาต้องสนใจในข้อมูลที่จำเป็นก่อน
"ทำไมที่แบบนั้นถึงมีสภาพแบบนี้ล่ะ?"
"เมื่อก่อนหน้านี้ไม่นานได้มีการต่อสู้ครั้งใหญ่กับมอนสเตอร์คลาส 4 เลเวลสูงกว่า 250 ที่ขนาดโครตจะใหญ่ขึ้น ด้วยการที่มีผู้บาดเจ็บจำนวนมากทำให้เราตัดสินใจจะล่อมันมาสู้ที่นี่ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าพลังศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพธิดาจะถูกเสริมขึ้นที่นี่~!"
นี่มันเป็นเหตุผลที่น่าตกใจมาก เขาได้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกลำบากใจเล็กน้อยที่ไปหยิกแก้มนายูนา
"...โชคดีนะที่เธอปลอดภัย คุณนายูนา"
"ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะเป็นโครตโครต VIP เลยนา ฉันจะไม่ตายเว้นแต่คนอื่นๆจะตายกันไปหมดแล้ว ยังไงก็ตาม..."
สีหน้าของเธอได้หม่นหมองลงไปเหมือนกับเธอกำลังจะพูดถึงสิ่งที่น่ากลัวซึ่งต่างไปจากเธอตามปกติ ยูอิลฮานก็พอจะเดาได้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อมาทำให้เขารีบพูดออกไปและห้ามเธอไว้
"แล้วเธออยากจะให้ฉันมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?"
"สร้างมหาวิหารขึ้นมาอีกครั้งไงล่ะ"
เขาไม่รู้เลยว่าคำขอเธอจะเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะพอเดาได้ว่ามันเป็นเรื่องระหว่างทางก็ตามที
"มันมีองค์ประกอบหลายอย่างเลยที่จำเป็นจะต้องใช้มาสร้างมหาวิหาร แล้วก็มีช่างฝีมือเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเติมเต็มเงื่อนไขได้ทั้งหมด แถมยังเสริมพลังให้กับวิหารได้อีกด้วย คนๆนั้นคือนายไง คุณอิลฮาน"
"ในมุมมองของชาวศาสนจักรเรย์ต้าแล้วนี่มันคงเป็นคำขอที่สำคัญมากงั้นสินะ..."
ถ้างั้นพวกเขาก็น่าจะเรียกผู้เชี่ยวชาญในงานก่อสร้างสิทำไม พวกเขาถึงได้มาเรียกเขากัน!
"ถ้านายทำคฤหาสน์หลังใหญ่แบบนั้นได้ งั้นนายก็ทำได้แน่! ฉันเชื่อในตัวนายยย~!"
"ความเชื่อใจที่ไร้มูลความจริงมักจะทำให้ทุกอย่างพังตลอดนะ!"
ยูอิลฮานได้ถอนหายใจและมองอกอกไปรอบๆ จากขนาดของซากปรักหักพังเขาก็พอจะประมาณขนาดโครงสร้างได้แล้ว มันดูเหมือนว่าจะไม่จบลงแค่วันสองวันแน่ ถ้าหากเป็นตามนิสัยปกติแล้วเขาคงจะปฏิเสธออกไป แต่ว่า
'ฉันอยากจะได้หินศักดิ์สิทธิ์'
ยูอิลฮานคิดว่าเขาน่าจะสร้างไอเทมที่น่าทึ่งขึ้นมาได้แน่หากเขาใช้หินศักดิ์สิทธิ์ และแน่นอนว่ามันจะยิ่งไปกว่าเดิมอีกหลังจากเขาได้เรียนรู้เรื่องวิศวกรรมเวทย์อย่างลึกซึ้ง บางทีอาจจะอยู่ในระดับเดียวกับพื้นที่แห่งความอบอุ่นและความเศ้า... หรือบางทีอาจจะดีกว่านั้นอีก
เขาได้เปิดปากพูดออกไปทันที
"โอเค ฉันจะช่วย แต่ว่ามีเงื่อนไขอยู่นะ"
"เย้~!"
อย่างแรกเลยยูอิลฮานอยากจะไปเจอคนดูแลเรื่องที่นี่ เขาจะยอมพูดถึงการทำงานก็ต่อเมื่อเขาได้คุยกับนายจ้างแล้วก็ได้รับค่าจ้างล่วงหน้าแล้วเท่านั้น
แต่ว่า
"ฉันเป็นผู้ดูแลไง!"
"ได้ไงกัน"
"เพราะฉันเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์"
ยูอิลฮานรู้สึกไม่พอใจกับนายูนาที่ฉีกยิ้มไร้เดียงสาออกมาทันที แม้ว่าเขาจะคิดว่าโลกนี้มันแปลกมากแล้วที่นายูนาได้รับความเคารพนับถือ ได้รับการยอมรับ แล้วก็ได้รับความไว้ใจ แต่เขา....
"โอเค ถ้างั้นก็มาเจรจางานกัน"
เขาคิดว่าถ้าเป็นเธอแล้ว เขาก็น่าจะรีดไถเธอได้มากกว่าเดิม ดังนั้นนี่ก็ไม่ได้แย่อะไร
"อึก! คุณอิลฮาน นายทำหน้าตาน่ากลัวอะ! มิเรย์ช่วยฉันด้วย!"
"คุณอิลฮาน ถ้ามันเป็นการเจรจางานกันงั้นฉันก็คงขอตัวล่ะนะ ทำอะไรตามสบายเลย"
"ครทรยศ~~!"
การเจรจาได้เป็นไปอย่างราบรื่น ยูอิลฮานได้หันไปหาซากปรักหักพังพร้อมกับกระดาษพิมพ์เขียววิหารในมือนับสิบแผ่นหลังจากทำการเจรจาเสร็จ
ทรัพยากรมนุษย์ เวลาทำงาน รวมไปถึงหินศักดิ์สิทธิ์คุณภาพที่ดีเป็นรางวัล นอกจากนี้รอบๆพื้นที่ซากปรักหังพังก็ยังมีเศษชิ้นส่วนอะไรต่ออะไรมากมายอีกด้วย
"พวกเธอคงไม่เอาเศษซากนี่ไปทำอะไรใช่ปะ?"
"พวกเราไม่ใช้อะไรหรอก แต่ว่าทำไมหรอ..."
ยูอิลฮานได้สูดหายใจลึกและยกมือขึ้นมา เพียงแค่นี้เศษซากส่วนหนึ่งด้านหน้าก็ได้หายไป เขาได้เก็บเศษซากพวกนั้นเข้าไปในช่องเก็บของ
"ว้าว"
"พ่อน่าทึ่ง!"
จริงๆแล้วยูอิลฮานไม่จำเป็นต้องยกมือด้วยซ้ำไป หลังจากนั้นครู่หนึ่งเศษชิ้นส่วนซากปรักหักพังทั้งหมดก็ได้ถูกเก็บเข้าไปในช่องเก็บของยูอิลฮานโดยไม่หลงเหลือแม้แต่เม็ดทรายเม็ดเดียวด้วยซ้ำไป ประวัติศาสตร์ คุณค่า ความเศร้า ความแค้น - ได้หายไปหมดเช่นกัน
ทั้งกลุ่มได้ตกตะลึงกันทุกคนเมื่อได้เฝ้าดูยูอิลฮานจัดการทำงานเก็บทุกๆอย่างเข้าไปในช่องเก็บของเหมือนกับเครื่องดูดฝุ่น พวกเขารู้ในความสามารถของยูอิลฮานอยู่แล้วแต่ว่าพวกเขาก็ยังทึ่งอยู่ดี
มันยังไม่จบแค่นั้น ในเวลาเดียวกันนี้ยูอิลฮานได้บีบอัดดินที่แตกให้แบนราบติดกัน มีบางอย่างกระเด็นขึ้นมาเป็นครั้งคราวในระหว่างที่เขาทำให้พื้นแบนราบด้วยเช่นกัน แม้ว่าพวกเธอจะกำลังเฝ้าดูอยู่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย
"ฉันคิดว่ามันต้องใช้เวลาเก็บกวาดหลายวันซะอีก..."
"ฉันจะไปเอาอันที่ใช้งานได้คืนมาทีหลัง"
ในอีกด้านหนึ่งเขาก็จะลือกอันที่ค่อนข้างใช้งานได้หรืออันที่อาจจะใช้งานได้หลังจากเสร็จงานแล้ว แม้ว่าเศษซากทั้งหมดจะดูยุ่งเหยิงไปหมดในตอนที่พวกเขาเข้ามา แต่ว่าเมื่อเขาเอามาทำขึ้นกลับมาใหม่แล้ว มันจะดูเหมือนใหม่โดยไม่มีแม้แต่ฝุ่นแม้แต่นิด
[ถึงฉันจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าฟังก์ชั่นการควบคุมระยะไกลอาจจะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดในการใช้แรงงานมือกับการก่อสร้างเลยล่ะ] (เลียร่า)
[เธอไม่ต้องพูดมันออกมาก็ได้นะ] (เอิลต้า)
ยูอิลฮานได้จัดการกับวัสดุพวกนี้ ไม่นานหลังจากนั้นงานของเขาก็สิ้นสุดลง
"เราจัดการมาได้ 20% แล้ว"
"ฉันคิดว่าเราจะใช้วัสดุพวกนี้ไม่ได้อีกแล้วซะอีก... ขอบคุณนะ"
บางทีนายูนาอาจจะมีความผูกพันธ์เอามากๆกับองค์ประกอบเดิมของวิหาร เธอได้ยิ้ออกมาอย่างสดใสขณะที่ลูบเสาที่กลับมาใหม่อีกครั้ง รอยยิ้มนี้ได้ฝังความประทับใจลงไปในจิตใจของยูอิลฮาน
"แล้วงั้น? วัสดุที่เหลือล่ะ?"
"อ่า"
เธอดูจะคิดขึ้นได้ว่ายูอิลฮานถามถึงอะไรและทำตามสัญญาที่ให้ไว้
"พวกเรากำลังทำให้อยู่... แต่ว่าถ้าได้นายช่วยก็น่าจะเสร็จเร็วขึ้น"
ดูเหมือนว่ายูอิลฮานกับพรรคพวกจะต้องย้ายสถานที่อีกครั้ง ยูอิลฮานได้เนว่ารอยยิ้มของนายูนาดูเสียใจเล็กน้อย แต่ว่าสำหรับตอนนี้เขาก็ตามเธอไปก่อน มันจะดีที่สุดถ้าทำงานให้เสร็จเร็วๆ
วัสดุทั้งหมดที่ใช้สร้างมหาวิหารแห่งศาสนจักรเรย์ต้าเป็นหินที่มาจากภูเขาหินที่ศาสนจักรได้จัดการมานานแล้ว
ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ของเทพที่อยู่ในหินทำให้หินพวกนี้ทนทานมากๆ และหากนำหินพวกนี้มาขึ้นรูปเป็นวิหารต่อให้เป็นคลาส 4 ก็ไม่อาจจะทำลายได้ง่ายๆ
"ย๊ากกกกก!"
"สลักอีกนิด! ถ้าเราสลักอีกนิด เสาวิหาร..."
"ท่านหญิงเรย์น่า ได้โปรดมอบพลังให้เราอีกนิด!พลังที่จะสลักหินนี่...!"
พวกเขาได้พยายามอย่างหนักเพื่อที่จะสลักเข้าไปในหินพวกนี้ คนปกติแล้วจะไม่ได้รับอนุญาติให้เข้ามาที่นี่ดังนั้นคนที่ทำงานนี้อยู่ก็คือพาลาดินกับนักบวช และฉากๆที่พวกเขากำลังดิ้นรนพยายามพร้อมเรียกหาเทพนั้นเป็นฉากที่เห็นได้ยากมาก
"ข้าทำมัน ในนามของท่านหญิงเรย์น่า....!"
"อ๊ากกก ตอนนี้มาได้ครึ่งทางแล้ว!"
"..."
เมื่อเห็นฉากที่พิลึกพิลั่นอยู่ตรงหน้าทำให้ยูอิลฮานพูดไม่ออกไปทันที เขาได้พยายามจะก้าวถอยหลังกลับไปแต่นายูนาก็ได้จับตัวเขาไว้ ดวงตาของเธอได้เต็มไปด้วยประกาย
"การขุดของคุณอิลฮานน่าจะได้ผลน้าาา~~~!"
"...ให้ตายสิ"
เพราะแบบนี้ทำให้การขุดเจาะของยูอิลฮานได้ถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง
