EH3 จักรวรรดิโบราณ

โอย...เจ็บหัว

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

ผมรู้สึกว่าหัวของผมยุ่งเหยิง มีหลายๆอย่างในนั้นที่ไม่เข้าใจ ถึงจะพยายาขนาดไหนก็ยังไม่เข้าใจ

 

ผมยังเป็นแบบนั้นอยู่หลายนาที สุดท้ายก็ค่อยๆเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ

 

จริงสิ! นึกออกแล้ว! ก่อนหน้านี้ผมกับเชียนเชียนอยู่หน้าประตูโรงเรียนและหมดสติไป นักเรียนโรงเรียนชางหลางรังแกนักเรียนโรงเรียนผม แต่ผมไม่ยอมพวกนั้น แล้วก็...?

 

ผมมองนักเรียนโรงเรียนชางหลางที่ดูร่ำรวยคนหนึ่งอย่างอาฆาต และเกิดความคิดที่อยากจะทำบางสิ่งกับมัน

 

จากนั้น…

 

จู่ๆเรื่องราวทั้งหมดก็ปรากฏขึ้นในหัวของผม “ระบบจู่โจมทางไกลข้ามอวกาศ” เสียงหนึ่งดังสะท้อนขึ้นในหัวของผม

 

“เชียนเชียนวิ่ง!” ผมตะโกนสุดเสียง...

 

“ที่นี่… ความฝันเหรอ?” ผมหันมองรอบๆ พบว่าที่แห่งนี้ เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างจากโลหะสีเทา ดูเหมือนผมจะหมดสติและกลับมายังสถานที่แปลกๆอีกครั้ง

 

ผมลูบหน้าผากและหันมองรอบๆ ทันใดนั้น รอบข้างผมก็กลายเป็นสีดำ

 

ผมเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า

 

ผมเริ่มรู้สึกว่าหัวใจของผมหยุดเต้น

 

บางสิ่งที่มีลักษณะเป็นทรงกลมขนาดยักษ์กำลังใกล้เข้ามา มันบดบังผืนฟ้าไป 50% ดูคล้ายกับดวงดาวขนาดยักษ์ที่กำลังเคลื่อนเข้าใกล้โลก จนผมเห็นสิ่งก่อสร้างที่อยู่บนดาวดวงนั้นอย่างชัดเจน บนนั้นมีทั้งหอคอย ป้อมปืน อุปกรณ์สื่อสารขนาดยักษ์ และยังมีสิ่งก่อสร้างมากมายลักษณ์คล้ายโรงงาน ที่สำคัญยังมีแผ่นกลมขนาดยักษ์ ไว้สำหรับยานพาหนะลงจอดหรือขึ้นบิน… เจ้าดวงดาวนี้กำลังเคลื่อนลงมาอย่างช้าๆ จนทำให้ผมกลัว

 

เจ้าดวงดาวนั่นคืออะไรกันแน่? ฉากที่เห็นเหมือนหนังแอคชั่นไซไฟมาก

 

ถึงจะบ่นยังไง ไม่ช้าก็เร็ว ดวงดาวนั้นคงถล่มลงมาที่โลกใบนี้...

 

ปกติแล้วความฝันของผมจะแม่นยำมาก สิ่งที่ผมเห็นและรู้สึกตอนนี้คงจะเป็นแค่ความฝัน แต่โลกจริงๆอาจได้รับผลกระทบด้วย

 

แล้วตอนนี้ผมต้องทำยังไง? บ้าน่า...ไม่รู้หรอว่าเจ้าดาวนั่นใหญ่ขนาดไหน? ผมเดาว่าอย่างน้อยๆรัศมีของมันต้องมากถึง 1000 กิโลเมตร ถ้ามันยังเคลื่อนต่ำลงมาอยู่แบบนี้ มันคงทับผมเละก่อนที่ผมจะหนีทัน

 

เรื่องด่วนแบบนี้ต้องสงบ สงบเท่านั้น! เจ้าดาวดวงนั้นกำลังเคลื่อนลงมาอย่างช้าๆ กว่าจะบี้ผมเละคงใช้เวลาช่วงหนึ่ง ฉะนั้นผมต้องหาที่ซ่อนที่แข็งแกร่งพอจะทนเจ้าดาวนั่นได้

 

แต่ถ้าจะหาที่ซ่อนให้เจอ ผมอาจต้องวิ่งถึง 1000 กิโลเมตร

 

เดี๋ยว! ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า...

 

นึกออกแล้ว แล้วดวงดาวอีก 2 ดวงที่เหมือนกันหล่ะ? บนท้องฟ้ามีดวงโลหะทั้งหมด 3 ดวง แต่ทำไมตอนนี้เห็นแค่หนึ่ง? หรือมันอยู่ข้างหลังดาวโลหะดวงนี้?

 

ผมขี้เกียจคิดเรื่องพวกนี้ แค่เจ้าป้อมปราการโลหะดวงนี้ทับผมก็แย่แล้ว ถ้ามีอีก 2 ดวงมาซ้ำคงไม่ต้องพูดถึง

 

แต่ในขณะที่คิดอยู่นั้น มีแวบหนึ่งที่ทำให้สมองที่สับสนของผมปลอดโปร่ง ผมจำลำแสงสีเทาๆที่หน้าประตูโรงเรียนได้

 

สิ่งนั้นคืออะไร… เรื่องเหนือธรรมชาติ... อำนาจการจู่โจมที่ทรงพลัง ที่ผมสามารถสั่งการได้ ไม่ก็เป็นระบบจู่โจมที่ผมไปปลุกมันขึ้นมา แต่ตอนนี้ดูเหมือน โลกแห่งความฝันและอาวุธจู่โจมนั่นจะเกี่ยวข้องกัน และนั่นหมายความว่า ผมอาจจะสั่งให้มันทำงานในโลกแห่งความฝันได้!

 

ต้องเป็นแบบนั้นแน่! ที่นี่คือดินแดนแห่งความฝันของผม เป็นอาณาเขตของผม ผมต้องทำอะไรสักอย่างกับที่นี่ได้แน่

 

นั่นช่วยให้ผมกู้คืนความมั่นใจของตัวเองกลับมาได้เล็กน้อย  ผมไม่ได้คิดว่าโลกนี้คือความฝันแปลกๆแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นความฝันที่ไม่ธรรมดา ที่เหนือกว่าความฝันที่เคยมีมา มีทั้งเหตุการณ์ประหลาดสุดแปลก ดูเหมือนพระเจ้าคงรู้ว่าผมมีความฝันแบบนี้ หรือไม่ก็อาจอยู่ในภาพลวงตา

 

แล้วผมก็เริ่มสงบใจ พยายามควบคุมป้อมปราการโลหะที่เข้าใกล้โลก

 

แต่มันก็ถือเป็นเรื่องยาก เพราะผมไม่รู้จะเริ่มยังไง ที่โรงเรียนก็ไม่มีสอนวิธีควบคุมป้อมปราการแบบนี้

 

แต่ผมทำได้ ผมพยายามคิดหาวิธี

 

ผ่านไปหลายนาทีก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเริ่มหอบเหนื่อย ป้อมปราการก็เคลื่อนเข้าใกล้มามากขึ้น

 

ในขณะที่ผมกำลังจะยอมแพ้ ความรู้สึกบางอย่างก็ผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของผม

 

นี่มัน!

 

ผมรู้สึกมีความสุข แต่ผมก็ต้องหยุดความสุขไว้ก่อน

 

“ตั้งใจหน่อย ตั้งใจหน่อย!” ผมเริ่มตั้งสมาธิ ข่มความสุขไว้

 

ไม่รู้ว่านานขนาดไหน เสียงของจักรกลค่อยดังขึ้นในหัวของผมอีกครั้ง “ได้รับคำสั่งจากภายนอก… ยืนยันผู้มีอำนาจ… วิเคราะห์คำสั่งเสียง… คำสั่งแจ้งเตือน เปลี่ยนทิศทางการหมุนโลกแห่งการตัดสิน… ย้ำ… เปลี่ยนเส้นทาง”

 

เมื่อเสียงจักรกลนั้นพูดจบ ดาวดวงนั้นก็เปล่งเสียงดังสนั่นจนทำให้โลกที่ผมอยู่สั่นสะเทือย และเริ่มลอยตัวสูงขึ้นช้าๆ

 

ไม่นาน เสียงที่ผมได้ยินได้ยินทุกครั้งเมื่อเข้ามาที่นี่ก็ดังขึ้น แต่...เป็นครั้งแรกที่เสียงจะฟังดูมีความสุข “เจอแล้ว...”

 

แล้วโลกใบนี้ก็เริ่มมีสีสัน

 

ท้องฟ้าที่มีเทาได้คืนสู่สีสัน โลกที่เต็มไปด้วยโลหะกลับคืนสู่ความงดงาม ดูต่างไปจากที่ผมเคยเห็นโดยสมบูรณ์ ไกลออกไปมีภูเขาเขียวชอุ่ม รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของชีวิต สิ่งก่อสร้างจากโลหะที่เย็นเฉียบข้างๆผมก็เปล่งแสง หากมองจากบนฟ้า จะเห็นเมืองแห่งนี้ดูเหมือนกับดอกไม้ไฟที่สวยงาม ดวงดาวโลหะก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ไม่รู้ว่าเพราะตึกรอบๆข้างผมเปล่งหรือเปล่า แต่ดวงดาวโลหะเหล่านั้นก็เปล่งแสงที่สวยงามไม่แพ้กัน

 

เพียงไม่กี่วินาที โลกที่เงียบสนิทก็กลายเป็นโลกที่ดูลึกลับและสวยงาม ฉากที่เห็นเป็นเหมือนโลกแห่งอนาคต ทุกสิ่งสอดประสานอย่างลงตัวจนผมแทบจะลืมหายใจ

 

“นี่...มันอะไรกัน...” ผมพึมพัม

 

แล้วเสียงของผู้หญิงที่ไพเราะก็ดังขึ้น “ที่นี่เป็นสถานที่โบราณ เป็นอารยธรรมที่เก่าแก่และน่าเกรงขามที่สุด เป็นผู้นำวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมายัง ‘จักรวาลแห่งจักรวรรดิซี่หลิง’”

 

ผมตกใจกับเสียง เมื่อหันหน้าไปดู ก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่ข้างๆแล้ว

 

เงาภาพของผู้หญิงคนหนึ่งลอยอยู่ข้างๆตัวผม เธอจ้องผมตาไม่กระพริบ

 

ผี? หรือ ภาพโฮโลแกรม?

 

ดูจากสถานการณ์แล้ว ผมว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

 

“สะ...สวัสดี” ผมทำหน้าแปลกๆ “ผมชื่อเฉินจุน...เธอมีอะไรกับชั้นหรือเปล่า?”

 

“สวัสดี” เงาภาพของผู้หญิงคนนั้นโค้งคำนับผม “ชั้นคือหุ่นของโลกแห่งการตัดสินหมายเลข 2 ชื่อ ‘ไกอา’ ดีใจจริงๆที่ได้เจอท่าน...จักรพรรดิ”...