ตอนที่ 12 : มันเป็นมากกว่าเกม(อ่านฟรี)
ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มตระหนักถึงเสน่ห์ของเกม ในชีวิตจริงไม่มีใครที่สามารถจะเสี่ยงชีวิตถึงแม้จะระมัดระวังแค่ไหน ก็ไม่สามารถกลับมามีชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง
แต่.. เกมนี้คงไม่อยากเกินไปใช่หรือเปล่า?
“พวกนายจะพนันกับสัตว์ประหลาดที่ฆ่าไม่ได้ได้ยังไง? พวกนายสามคนนี่ไม่รู้อะไรเลยหรอ” หลีจินกล่าว
หลินเซียวมองเขาด้วยสายตาหยิ่งๆ หัวเขาชั่งสูงนัก “มันจะฆ่าไม่ตายได้อย่างไร เราฆ่าไปตั้งเยอะ!”
“นายฆ่าไปเยอะ?” หลีจินพูดแย้ง “ตอนนี้ฉันใช้เทคนิคของตระกูลหลี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ตาย นี่หลินเซียวทำไมนายไม่บอกฉันว่านายฆ่าพวกมันได้เยอะขนาดนั้น?”
หลินเซียวไม่ใช่คนเดียวที่ฆ่าพวกมันได้ ซูเลียวยิ้มกว้าง “ฉันก็ฆ่าได้และฉิงเฟิง...” เขาชี้ไปที่ซงฉิงเฟิงที่นั่งถัดจากเขาและพูดอวดต่อว่า “เขาน่ะ.. ฆ่ามากกว่า 10 คน!”
“เป็นไปได้อย่างไร!?” ทั้งปิงและหลีจินตาลุกวาวมองเพื่อนด้วยความตกใจ พวกเขาเนี่ยนะ? ที่ฆ่าสัตว์ประหลาดได้มากมายขนาดนั้น มันเป็นสิ่งที่พวกเขาพบว่า ยากมากที่จะทำได้!
หลินเซียวและซูเลียวสนุกกับการตกตะลึงของเพื่อนทั้งสอง “เป็นไปได้สิ! พวกนายไม่เห็นหรอสอบวันนี้อันดับของพวกนายต่ำกว่าพวกเขา”
“นี่พวกนายฆ่าซอมบี้มากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?” หลีจินถาม “กุญแจแห่งความสำเร็จคืออะไร?”
เมื่อเห็นใบหน้าแห่งความกังวลของหลีซิน หลินเซียวและซูเลียวจึงยิ้มให้กันและถามว่า “นายอยากรู้ไหมละ?”
เมื่อหลีจินได้ยินเช่นนั้น ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังทันที
“ทุบหัว!”
“ทุบหัวของมันหรอ?” ดวงตาของหลีจินเบิกโพง “นั่น.. หัวคือจุดอ่อนของพวกมันหรอ?” เขากลับเข้าไปในเกมทันทีและลองทำตามในสิ่งที่เพื่อนบอก ด้วยความประหลาดใจ ซอมบี้พวกนั้นไม่ฟื้นคืนชีพขึ้นอีกเมื่อมันถูกทุบหัว!
“พวกนายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร!?” หลีจินมีใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม “ฉันไม่เคยนึกถึงวิธีนี้เลย”
เพื่อนทั้งสามคนหัวเราะด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจากการได้รับคำชม
เมื่อรู้วิธีฆ่าพวกมัน การสำรวจโลกที่แปลกประหลาดนี้ สำหรับเขาสองคนแล้วมันแทบหยุดไม่ได้อีก
เขาสองคนเป็นมือใหม่ที่ ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆรู้สึกว่า พวกเขาเล่นได้ดีขึ้น หลังจากดูหลีจินและปิงมาซักพัก พวกเขาก็เริ่มเซงจึงหันเหความสนใจไปทางอื่น
ทันใดนั้นหลินเซียวหันไปเห็นซูฉีซินนั่งอยู่ข้างๆ เขาร้องด้วยความประหลาดใจว่า “มีผู้หญิงเล่นเกมแบบนี้ด้วยหรอ!?”
เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าจอราวกับว่าเพิ่งค้นพบสมบัติชิ้นใหม่ *0*
“ฉิงเฟิง เลียว พวกนายมาดูนี่สิ! เธอเลือกจิลล์!!”
สิ่งที่น่าตกใจกว่าจิลล์ที่ถูกควบคุมด้วยผู้หญิงคนนี้คือกับดักในห้องเปิดใช้โดยไม่ได้ตั้งใจ และขณะเดียวกันเธอกำลังดึงปืนลูกซองออกมา เพื่อปกป้องเพื่อนร่วมทีมกับตัวเอง แบรี่ เบอตัน เพื่อนร่วมทีมของเธอผลักเธออย่างรวดเร็วและปิดประตูเพื่อช่วยชีวิตเธอ!
“เห้ยอะไรวะ! ทำไมเธอมีเพื่อนร่วมทีมมาช่วย?” พวกเขาทุกคนประหลดาใจ พวกเขาเล่นมาตั้งนั้นแต่ไม่มีก็ไม่เห็นมีเพื่อนร่วมทีม
ทำไมเธอถึงมีเพื่อนร่วมทีม!?
พวกเขาต้องยอมรับว่า Resident Evil One นั้นอ่อนโยนต่อผู้หญิง จิลล์ไม่เพียง ให้ปืนตั้งแต่แรกเกมเท่านั้น แต่เธอยังมีอุปกรณ์ที่สามารถปลดล็อคและล็อคประตูได้ และเธอสามารถได้รับกระสุนจำนวนมากจากทั่วคฤหาสน์ นอกจากนี้แบร์รี่เพื่อนร่วมทีมของเธอก็เป็นตัวช่วยด้วยการเล่นเป็นจิลจึงง่ายกว่า การเล่นในฐานะคริสเล็กน้อย
สิ่งเดียวที่เลวร้ายสำหรับตัวละครจิลล์คือเธอพลังชีวิตน้อยกว่าคริส เธออาจตายง่ายกว่า
อีกสองคนรู้สึกตัวแข็งเมื่อเห็นฉากนี้เช่นกัน มันยอดเยี่ยมมาก!
หลินเซียวเอ่ยถามซูฉีซินทันที “เธอช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมว่า เลือกตัวละครนี้ได้อย่างไร?”
ซูฉีซินไม่เคยเล่นเกมที่สนุกมาก่อนขนาดนี้ ถึงแม้ว่ามันจะดูหน้ากลัว แต่อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนร่วมทีม ต้องขอบคุณแบรี่ที่ทำให้เธอเรียนรู้วิธีฆ่าซอมบี้ได้อย่างรวดเร็วและพัฒนาก้าวหน้าไปมากกว่าซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ
เธอหลงทางในเกมเมื่อได้ยินบางคนกำลังเรียกเธอ และเมื่อเธอหันมาจึงได้พบชายสามคนที่กำลังเฝ้าดูเธอเล่นเกมจากด้านหลัง
ทำไมพวกเขามาดูฉันเล่นเกม? ทำไมถึงถามวิธีเลือกตัวละครตัวนี้? มีตัวละครอื่นๆอีกหรอ?
เธอตอบปนความสับสน “มันเป็นตัวละครเริ่มต้น”
“ตัวละครเริ่มไม่ใช่คริสหรอ?” ทั้งสามตะลึงงันทันที -0-
“ไม่...” ซูฉีซินตอบ “ตัวละครเริ่มต้นของฉันคือจิลล์”
“อะไร!?” ใบหน้าของซูเลียวสับสน ทำไมตัวเริ่มต้นของเขาเป็นคริส แต่ตัวเริ่มต้นของเธอเป็นจิลล์
“หรือเพราะ.. พวกเราเป็นผู้ชายหรอ?” ซงฉิงเฟิงเอ่ยถาม ทั้งสามมองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก
“...”
“บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องจริง...”
เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายมักจะเลือกเล่นตัวละครชายและผู้หญิงก็มักเลือกเล่นตัวละครหญิง แต่ทำไมผู้หญิงถึงได้รับการช่วยเหลือที่ดีกว่าผู้ชาย?
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน; เล่นเกมต่อล่ะ”
ทั้งสามคนมีความสนใจในตัวละครจิลล์ เขาจึงนั่งดูเธอเล่นต่อ
“นี่มีกระสุนอยู่ใต้โต๊ะนั่น!”
“มีเบาะแสอยู่ในลิ้นชักนั่น!”
“มีกุญแจอยู่ตรงนั้น!”
ต้องขอบคุณคำแนะนำเหล่านั้น ซูฉีซินพบไอเทมมากมายนั่นทำให้เธอประทำใจพวกเขาทั้งสาม
“ฉันไม่คิดว่าพวกนายสามคนจะรู้ที่ซ่อนมากมาย” เธอกล่าว
“แน่นอน!
“ฉิงเฟิงได้ผ่านไปแล้วหลายเลเวล”
“ช่างน่าประทับใจจริงๆ!” ซูฉีซินพยักหน้าตอบ
เธอรู้สึกประทับใจและชอบเกมนี้ขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแต่ให้ความสนุกแต่ยังช่วยฝึกทักษะให้เธอ เธอมีความรู้สึกว่าถ้าเล่นต่อไปเธอจะประสบความสำเร็จในไม่ช้า!
ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เขาทำได้ช่วยเหลือผู้เล่นใหม่ รู้สึกเหมือนเป็นนักรบอาวุโสที่ทรงพลัง
เสียงเรียกจากอีกด้านหนึ่งทำให้ฉิงเฟิงตื่นจากภวังค์ “ฉิงเฟิงนายมายมาดูนี่สิ! เจ้าของร้านกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาด มันชั่งแตกต่างกับสัตว์ประหลาดที่เราต่อสู้ด้วย!”
“เจ้าของ?” เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า ถึงแม้ว่าเจ้าของร้านจะสามารถเล่นได้ตลอด แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเจ้าของร้านเล่นมาก่อนเลย
“เขาเล่นเป็นไงบ้าง!?”
ด้วยคำถามนี้ทุกคนจึงหันไปที่จอของฟางฉี
คงจะดีกว่านี้ถ้าพวกเขาไปได้หันไปเจอฉากที่น่ากลัวเกินคำบรรยาย บรึ๊ยยยย~~
ซงฉิงเฟิงมองเห็นสัตว์ประหลาดครึ่งตัวเป็นมนุษย์กลายพันธุ์มีเกล็ดทั่วร่างกาย มีกรงเล็บยาวแหลมดูน่ากลัว
“นั่นมันตัวอะไร!?” ตอนแรกเขาคิดว่าซอมบี้ตัวเดียวว่าน่ากลัวแล้ว แต่ใครจะรู้ละว่ายังมีสัตว์ประหลาดตัวอื่นอีก!
“หมาซอมบี้ไม่ได้น่ากลัวที่สุดในเกมหรอกหรอฉิงเฟิง?” เด็กชายตัวเล็กอายุราวๆ 13-14 ปีชี้ไปที่หน้าจอของฟางฉี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง
“ซู่ววววว!” หน้าของซงฉิงเฟิงเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด นี่พวกเขาเล่นเกมเดียวกันหรือเปล่านะ!?
ใบหน้าของเขาซีดลง เขามองหน้าจอแล้วครุ่นคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ง่ายเลยที่จะดับชีพมัน!
พวกเขาสังเกตเห็นว่าในมือของคริสตัวละครที่ฟางฉีเล่นได้ถือกริชไว้ในมือ
เมื่อซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ เห็นสิ่งนี้ก็ต่างอึ้ง!
?????
ทำไมเขาถึงได้เลือกใช้กริช(มีดสั้น)?
ตัวละครของฟางฉี กำลังจดจ่อให้ความสนใจกับสัตว์ประหลาดที่อยู่ต่อกหน้าต่อตาเขา ไม่มีใครเร่งรีบได้เมื่ออยู่ต่อหน้าฮันเตอร์ ตำแหน่งการหลบหลีกและการโจมตีเป็นเรื่องสำคัญ!
แม้ว่ามีดสั้นมีความสามารถในการทำร้ายฮันเตอร์ได้อย่างหนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นเรื่องยากที่จะสังหารพวกมันด้วยอาวุธแค่นี้!
ฟางฉีคุ้นเคยกับเทคนิคของฮันเตอร์ เขาเข้าใจการโจมตีของมันนั่นทำให้เขามีโอกาสสูงที่จะฆ่ามัน!
“ฉิงเฟิง!” หลิยเซียวตะโกนเรียก “อย่าบอกนะ! ว่าพวกเราต้องสู้กับสัตว์ประหลาดเช่นนี้ในข้างหน้า!?”
“ไม่แน่.. เป็นไปได้! มาดูกันว่าเจ้าของร้านมีวิธีเล่นอย่างไร!?” สีหน้าของซงฉิงเฟิงดูมืดมนรู้สึกเหมือนขนหัวลุก
สัตว์ประหลาดที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดดูยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก เหมือนไดโนเสาร์ไร้หางที่ยืนเปล่งรัศมีอันตราย ดูเหมือนฮันเตอร์ที่มีประสบการณ์สายโหดพร้อมที่จะขย้ำเป้าหมายที่ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าทุกเมื่อ!
ซอมบี้ธรรมดาที่เห็นก็มีพลังมากอยู่แล้ว สุนัขซอมบี้ก็เป็นดั่งฝันร้าย ไม่มีใครกล้าประมาทเมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเหล่านี้
พวกเขาคิดว่าสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่สุดในคฤหาสน์มีแค่ซอมบี้หรือสุนัขซอมบี้ แต่ใครจะรู้ยังมีสัตว์ประหลาดอีกมากมายข้างหน้ารอพวกเขาอยู่!
ในมุมมองของซงฉิงเฟิงนี่ไม่ใช่สัตว์ประหลาดธรรมดาที่จะสามารถเอาชนะได้ด้วยกริช!
แต่ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นสิ่งที่ฟางฉีกำลังใช้ต่อสู้อยู่ตอนนี้
สิ่งที่เขาอยากรู้คือวิธีที่ฟางฉีปราบฮันเตอร์ แต่ทันใดนั้นฮันเตอร์ก็กระโดดสูงขึ้นไปบนอากาศและร่างยักษ์ของมันก็พัดลมกระโชกลงมาต่อหน้าต่อตาฟางฉี
“มันรวดเร็วมาก!” คนที่นั่งอยู่ข้างหลังฟางฉีอุทาน
ความเร็วของฮันเตอร์และสายลมที่พัดพาเอาพลังอันมหาศาลรวมเป็นหนึ่งเดียว! ยิ่งไปกว่านั้นกรงเล็บที่หนา ชวนสงสัยว่าถ้าเกิดผู้เล่นถูกรอยขีดข่วน พวกเขาจะถูกแบ่งออกเป็นครึ่งหรือไม่!?
ฉากที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าสะกดทุกคนให้แทบหยุดหายใจ
ทันใดนั้นฟางฉีหลบ!
จุดศูนย์ถ่วงของเขาเริ่มน้อยลง เขาแทงกริชเข้าไปที่มันอย่างหนักมือ
.. ฉึบ!
ทั้งสองปะทะกันกริชอันแหลมคมแทงเข้าที่ท้องของสัตว์ประหลาดอย่างง่ายดาย ฟางฉีประสบความสำเร็จไปขั้นนึงที่ทำให้ฮันเตอร์บาดเจ็บ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะฆ่ามันให้ตาย
ฟางฉีกลิ้งไปด้านข้าง
มันเป็นเรื่องยากที่จะเลือกตำแหน่งที่เหมาะสมกับการต่อสู้ให้ถนัด ตอนนี้เขากำลังสู้กับฮันเตอร์ เขายืนอยู่ข้างประตูห้องโถง ทางเดินในคฤหาสน์แคบมาก นั่นทำให้ร่างสูงใหญ่ของฮันเตอร์ปิดช่องทางเดินทั้งหมด ห้องโถงจึงกลายเป็นจุดอับมีผลเสียต่อการต่อสู้อย่างยิ่ง!
ฟางฉีจึงเลือกจะกลิ้งเข้าไปในห้องโถง
ฮันเตอร์ได้รับการบาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัด ทำให้มันโมโหมากขึ้น และตามฟางฉีเข้าไปในห้องโถงอย่างใกล้ชิด
การกระชากลากฉีดและการกัดเป็นสัญชาตญาณตามธรรมชาติของฮันเตอร์!
ผู้ชมทุกคนซึมซับการต่อสู้ อย่างตั้งใจไม่มีใครกล้าทำเสียงรบกวน
