ตอนที่ 11 : ถ้าคุณไม่ไปตามหาความตาย ความตายก็จะไม่มาหาคุณ!(อ่านฟรี)
เธอเป็นนักเรียนอัจฉริยะของสำนักหลิงหยวน เธอจะกลัวสิ่งนี้ได้อย่างไร
อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะทำภารกิจเสร็จสิ้น ซอมบี้จ้องตาและคว้าข้อเท้าของเธอ!
"อ๊ะ! มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง" เธอไม่ได้ทันได้เตรียมตัว! อะไรกัน!? ทำไมมันยังไม่ตายนะ?
ตัวละคนของซูฉีซิน เสียหลักและล้มลงกับพื้น เธอพยามกำจัดซอมบี้ตัวนั้นทุกวิถีทาง เธอพยามดิ้นและสะบัดตัวออก เมื่อหลุดจากเงื้อมือมันได้ เธอจึงยิงซอมบี้ตัวนั้น แต่.. นอกจากมันจะไม่ตายแล้วมันยังกัดข้อเท้าของเธอซ้ำ
การหนีซอมบี้ครั้งนี้ ทำให้เธอรู้สึกหวั่นกลัวจริงๆ
เธอไม่ใช่คนขี้ขลาดหรือไม่เคยเห็นเลือดแต่ฉากนี้มันทำให้เธอตกใจราวกับว่าอยู่ในสงครามจริงๆ
ทำไมเธอไม่ฆ่ามัน?
มันแข็งแกร่งและทรงพลังแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันช่างน่ากลัวจริงๆ!
“ฉันควรทำยังไงดีในขณะที่ฉันกำลังจะถูกสัตว์ประหลาดตัวนี้กิน?” เธอรู้สึกสิ้นหวังเหมือนกำลังจะตาย
เธอประเมินตนเองต่ำเกินไป
“ยิงสมองของมันด้วยปืนในมือของคุณ” เสียงนั้นดังออกมาจากข้างหลังเธอ
“ฮะ!?” เธอหยุดคิดครู่นึง จึงจ่อปืนไปที่หัวซอมบี้อย่างรวดเร็วก่อนที่น่องของเธอจะหายไป
ปัง! ปัง! ปัง!
กระสุนจำนวนนับไม่ถ้วน ยิงเข้าที่หน้าผากของซอมบี้ทันที
“นี่เป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่าผู้หญิงไม่ควรเล่นเกมที่มีความรุนแรง หากคุณไม่ไปเสี่ยงกับความตาย ความตายก็จะไม่มาหาคุณ...” เช่นเดียวกันกับระบบ ฟางฉีนั่งนิ่ง
เขาดูซูฉีซินที่อยู่ข้างๆ ออกจากระบบ VR เธอมองเขาด้วยสีหน้าสับสนครุ่นคิด ฟางฉีมองเข้าไปในตาของทีด้วยท่าทางจริงจังและเอ่ยออกมา “ยินดีต้อนรับ”
เขารวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยมันออกไป
ซูฉีซิน มองบนใส่เขา แม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณเล็กๆ แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเธอยอมเล่นเกมของฟางฉี
เธอมองไปทางฟางฉีและหยักไหล่อย่างกวนๆ
ซูฉีซิน บ่นในใจว่าไม่มีอะไรในเมืองจิวหัวที่น่าสนใจ
แต่ถึงแม้ว่าเกมนี้จะน่ากลัวในบ้างครั้ง แต่ตอนนี้เธอมีวิธีรับมือกับสัตว์ประหลาดพวกนั้น ดังนั้นความสยองขวัญจึงถูกแปลเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!
และในขณะเดียวกันเธอรู้สึกว่าทักษะของเธอที่เคยติดขัด เริ่มพัฒนาขึ้น ในตอนนี้ไม่มีอะไรทื่จะน่ากลัวแล้ว!
เธอตกใจมาก ที่จู่ๆทักษะของเธอเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่เธอจ่ายเงินมากมายเพิ่มฝึกฝนวิชาศิลปะการต่อสู้ที่สำนักหลิงหยวน แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความก้าวหน้าสักนิด!
เป็นไปได้อย่างไร?
เมือเห็นฟางฉีหันกลับไปสนใจเกมของเขา เธอจึงตัดสินใจหันกลับมาเล่นเกมของเธอเช่นกัน การผจญภัยเริ่มขึ้น เธอต้องการพัฒนาฝีมือ
ซูฉีซิน รู้สึกได้ว่า เกมนี้เป็นขุมทรัพย์ขนาดยักษ์ที่รอให้เธอค้นพบ!
เธอใช้วิธีที่ฉีสอน เธอทำลายหัวซอมบี้สองสามหัวติดต่อกัน ความหวาดกลัวเริ่มหายไปถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสำเร็จเมื่อได้เด็ดหัวซอมบี้
ก่อนหน้านี้การผจญภัยกับเหตุการต่างๆดูธรรมดามาก จนกระทั่ง! มาเจอกับเกมนี้
นี่มันเป็นผลงานชิ้นเอกข้ามยุค!
เกมนี้มันเป็นมากกว่าการผจญภัย ทั้งมีเนื้อหาที่น่าสนใจและน่าตื่นเต้น
นี่คือชะตากรรมของฉันในเกมนี้หรอ? แล้วฉันสามารถหาเพื่อนร่วมทีมได้ไหม?
เนื้อเรื่อง Resident Evil One นั้นเรียบง่ายและเข้าใจง่าย เป็นเกี่ยวกับภารกิจการค้นหาและช่วยเหลือที่ผู้เล่นทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยชีวิตดังนั้น เขาหรือเธอจึงสามารถซึมซับเข้าไปในเนื้อเรื่องของเกมได้อย่างรวดเร็ว
ในฐานะนักรบมาดแมน เธอช่างเป็นนักรบที่โดดเด่น! เหลือเชื่อจริงๆ จากการเล่นครั้งแรกของเธอ
เนื้อเรื่องของเกมนั้นช่างเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยเรื่องราวลึกลับซับซ้อนชวนน่าสนุกปนขนลุก เหตุการณ์เหล่านี้มันชั่งเป็นแรงกระตุ้นให้เธอออกผจญภัย
อะไรที่ซ่อนอยู่ภายในคฤหาสน์? วิกฤตชีวเคมีคืออะไร? คำถามเหล่านี้ชั่งชักชวนน่าสงสัย ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอกำลังค้นหาคำตอบ!
เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไปแล้ว โดยลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้เคยต่อว่าฟางฉีว่าเป็นคนฉ้อโกง เห็นแก่เงิน
เธอติดกับของเกมเข้าแล้ว เธอตกอยู่ภายใต้บทบาทของจิลล์ และประกาศออกมาว่า “ฉันจะค้นหาความจริงเบื้องหลังของเหตุการณ์นี้!”
“ท่านอยากเล่นหรอ?” ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น ฟางฉีหันไปมองและจำได้ทันที พวกเขาคือ ซงฉิงเฟิง หลินเซียวและซูเลียว
“ทำไมท่านยังมาที่นี่อีกละ?” ฟางฉีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปนขำ “พวกนายเล่นครบ 6 ชม แล้ว เล่นต่ออีกไม่ได้แล้ว”
“เจ้าของร้านเขาถามกันแบบนี้หรอ? ทำไมคุณถึงถามแบบนี้ละ?” ใบหน้าของซงฉิงเฟิงเปลี่ยนสี “ทำไมท่านพูดออกมาแบบนั้น...”
“พวกเราไม่ได้มาเล่น!”
ฟางฉีเห็นชสยหนุ่มสองคนเปิดประตูร้านเข้ามา หลินเซียวชี้ไปที่พวกเขา “เราชวนพวกเขามาเล่นเกม!”
“นี่! ท่านทั้งสาม” ปรมาจารย์หนุ่มผู้นี้เอ่ย “ร้านเล็กๆ ช่างน่าอัศจรรย์ตามที่พวกท่านบอกจริงหรือเปล่า?”
จากนั้นเขามองไปรอบๆ ภายในร้าน แน่นอนดูสะอาดเรียบง่าย แต่ก็ไม่มีอะไรที่ดูพิเศษเกินไป
“พวกท่าน บอกว่าสามารถเล่นเป็นตัวละครหลักของนวนิยายได้” ชายหนุ่มทั้งสองถามอย่างสงสัยว่า "เราสามารถสู้ที่นี่ได้หรือ? ที่นี่ไม่ได้ใหญ่เท่าไรนัก”
“ได้เห็นแน่ แต่อย่ากลัวละเมื่อได้เล่น!” หลินเซียวและซูเลียว ยังคงหลงใหลและติดใจในประสบการณ์ที่ได้รับเมื่อเช้า เอ่ยด้วยเสียงในลำคอว่า “ผู้ฝึกฝน!”
“เครื่องจักร?” ชายหนุ่มทั้งสองสงสัยในสิ่งที่ หลินเซียวกับซูเลียวพูด เจ้าของร้านดูไม่เหมือนผู้ปลุกฝังเลย! พวกเขาหมายถึงอะไรกัน? ที่นี่เป็นที่อบรบผู้สร้างหรือไม่?
การสร้างผู้ฝึกฝนเป็นสิ่งที่หายากมาก ในความจริงของโลกใบนี้สิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณส่วนใหญ่ที่ขายในเมืองเป็นสินค้าที่เกรดต่ำกว่ารูปแบบ ดังนั้นการสร้างสิ่งประดิษฐ์พวกนี้ให้ออกมาเสมือนจริงจึงยากมาก!
ที่นี่มีนักรบที่มีศักยภาพและมีความสามารถมากมายนับไม่ถ้วน แต่แทบจะไม่มีเลยนักรบทมี่มีพรสวรรค์หรือมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นผู้ฝึกฝน ในดาจินผู้ใดก็ตา่มที่สามารถเชื่อมต่อกับผู้ปลูกฝังได้ไม่ว่าจะทางใดจะได้รับความเคารพ
“ฉันพนันกับฉิงเฟิงไว้ว่า ถ้าฉันสามารถฆ่าสัตว์ประหลาด ‘ซอมบี้’ ได้เขาแพ้” เด็กหนุ่มคนเล็กกล่าว “ฉันไม่สนใจหรอกว่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้น่ากลัวแค่ไหน ฉันต้องการเอาชนะมัน!”
ฟางฉีมองไปที่กลุ่มคนข้างหน้า เอามือเท้าหัวอย่างเซงๆ นี่ฉันควรติดป้าย ‘ห้ามผู้เยาว์’ ไว้นอกร้าน
“ที่นายพูดมามีประเด็น” ชายหนุ่มที่ยืนครุ่นคิดอยู่นานเอ่ย “ฉันพนันกับฉิงเฟิงเช่นกัน ถ้าฉันฆ่าซอมบี้ได้ เขาจะมอบดาบไอซีสตาร์ของเขาให้ฉัน!”
ไม่มีใครสนใจในราคาเท่าไรนัก พวกเขาพร้อมใจกันนั่งลงและเตรียมตัวพร้อมที่จะเล่นเกม
ในทางกลับกันซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ นั่งอยู่ข้างหลังเพื่อคอยช่วยเหลือเพื่อน ทันทีที่พวกเขาเริ่มเกม เหตุการณ์ในเกมเริ่มดึงดูดความสนใจของพวกเขาทันที
หลังจากดูฉากเปิดตัวจบ พวกเขาก็เข้าใจความหมายของ ‘เล่นเป็นตัวละคนหลักของนวนิยาย’ ที่ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ หมายถึง
“ฉิงเฟิง ทำไมนายไม่บอกเราก่อนหน้านี้ว่ามีของดีแบบนี้อยู่!” พวกเขาหายใจถี่ขึ้นจากความตื่นเต้น พวกเขาไม่เคยเจอเกมที่น่าทึ้งขนาดนี้มาก่อน!
พวกเขาถูกพาไปยังฉากที่ปรากฏของคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว สภาพแวดล้อมชวนขนลุกพร้อมแสงไฟสลัวๆ ทำให้คฤหาสน์หลังนี้ยิ่งชวนให้บรรยากาศน่าอึดอัดกัดดัน ใรไม่ช้าพวกเขาทั้งคู่ก็พบกับซอมบี้ตัวแรก
โดยส่วนใหญ่หากซอมบี้หันหลังไม่เห็นผู้เล่นและผู้เล่นยังมีชีวิตอยู่นั่นถือว่าเป็นผู้รอดชีวิต แต่พวกเขาต้องการรับรู้ว่าซอมบี้เป็นยังไง จึงเดินไปเผชิญหน้ากับมัน ใบน่าที่สยดสยองน่าขยะแขยงปรากฏต่อหน้าพวกเขา!
จากนั้นมันพุ่งเข้าชนอย่างจัง!
“อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!” เสียงร้องของทั้งสองคนดังลั่น
แม้ว่าซงฉิงเฟิงจะเตือนพวกเขาเกี่ยวกับการรับมือกับซอมบี้ แต่พวกเขาก็ยังคงตกตะลึง แขนข้างหนึ่งของผู้เล่นถูกกัด เขาวิ่งออกไป ผู้เล่นคนอื่นถูกทิ้งไว้ให้อยู่ในอันตรายอย่างงงงวยกับเหตุการณ์ที่เขาเจอ
“ปึ้งงงงง” หลินเซียวที่นั่งอยู่ข้างหลังหัวเราะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ชายหนุ่มอีกคนวิ่งกลับเข้าไปข้างในล๊อบบี้ เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าเพื่อนร่วมทีมของเขาหายไป!
ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็นรอยขีดข่วนบนแขนของตัวเอง เป็นแปลสีดำ มองผิวเผินดูเหมือนแผลทั่วไป แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แผลธรรมดา
“ฉันเดาว่าหลีจินออกมาเหมือนกัน” ซูเลียวระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเพื่อนของเขาเสียเวลาไปไม่น้อยกว่า 15 นาที ในเกม พวกเขาแย่กว่าเราเมื่อเช้านี้เสียอีก! เขาชี้ไปที่เพื่อนและพูดว่า “เราลืมบอกนายว่าอย่าประมาทเพราะกรงเล็บของซอมบี้นั้นมีพิษ!”
พวกเขาทั้งคู่มองอย่างหดหู่ “เราไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นเคยเป็นมนุษย์!?” ชายหนุ่มผู้มีชื่อเสียงเรียงนามว่าหลีจิน พูดด้วยความมุ่งมั่นว่า “บาดแผลนี้ไม่ได้รับความเจ็บปวดมาก ถึงแม้อาจจะทำให้ฉันตายได้ฉันก็จะทำให้สัตว์ประหลาดพวกนั้นตายไปพร้อมกับฉัน!”
เขายกมือขึ้นและพุ่งเข้าหาซอมบี้ เขาใช้แรงทั้งหมดและความกล้าพุ่งตรงไป จึงทำให้ซอมบี้ล้มลงในที่สุด “เขาปรบมืออย่างภาคภูมิใจ และพูดว่า หากรู้จุดอ่อนของมัน สัตว์ประหลาดก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ ซงฉิงเฟิงพูด!”
เมื่อหลินเซียวและซูเลียวได้ยินเช่นนั้น จึงหันไปมองหน้ากันและยิ้มอย่างมีเล่หนัย หากผู้เล่นไม่ได้ทำลายหัวของซอมบี้พวกมันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งและบ้าดีเดือดยิ่งกว่าเดิม! นั่นแหละน่ากลัวที่สุด -0-
เป็นไปตามคาดซอมบี้ผีดิบยืนขึ้นอย่างรอดเร็ว ร่างกายของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงและมีใบหน้าที่บิดเบี้ยว!
“อึ๊ยยยย! เกิดอะไรขึ้น!?” หลีจินส่งเสียงกรี้ด การติดเชื้อจากกรงเล็บผีดิบทำให้เขาเหนื่อยล้าและตายในไม่ช้า
เขาหันหลังและตะโกนถามว่า “เป็นไปได้ยังไง??”
