ตอนที่ 4 : การสังเกต

ลูซีหยูเอาขวดไปที่ลานหน้าบ้านแล้วใส่มดลงไป เวลาและแรงโน้มถ่วงปรากฏอยู่ในช่องว่างกระดาษเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ฤดูกาลทั้ง4 และต้นไม้กับออกซิเจนแ แต่ไม่มีสัตว์เลยสักตัว ลูซีหยูตัดสินใจใส่ตัวอย่างลงไปในช่องว่างกระดาษด้วยตัวเอง

ในขณะนี้เค้าได้ยินเสียงจากนอกประตู “ลูซีหยู อะไรทำให้คุณกลับบ้านกันเนี่ย?”

ลูซีหยูยืนขึ้นและเห็นเด็กผู้หญิงใส่หมวกกันน็อกสีแดงนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์หน้าบ้าน เธอจ้องมองเค้าด้วยความประหลาดใจ ลูซีหยูวางจอบด้ามสั้นและขวดลงแล้วเดินไปที่ประตู “คุณคือ..?”

เด็กผู้หญิงถอดหมวกกันน็อกออกพร้อมกับพูดว่า “ฉันชื่อเซีย แฟน!”

ลูซีหยูรู้สึกอาย เด็กผู้หญิงคนนั้นสวยและดูคุ้นเคยแต่เค้าจำเธอไม่ได้และไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ ทันใดนั้นเค้าก็จำมุกตลกที่เคยอ่านบนอินเตอร์เน็ตได้ คุณครูเจอกับนักเรียนแต่ทั้งคู่จำชื่ออีกฝ่ายไม่ได้ นักเรียนจึงพูดว่า “ฉันจำคุณได้ คุณครู!”

“เธอคือนักเรียนคนนั้น!”

เซียแฟนมองดูลูซีหยูด้วยความผิดหวังอยู่พักหนึ่งแล้วเธอก็ถือหมวกกันน็อกไว้ที่รักแร้ “เฮ้! คุณจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ?”

ลูซีหยูรู้สึกอับอายอย่างมาก “ฉันเริ่มแก่แล้วและความจำของฉันก็ไม่ค่อยดีด้วย แล้วเธอช่วยบอกได้มั้ยว่าเธอคือใคร?”

“ฉันเป็นน้องของเซียหยางไง!”

ลูซีหยูมองไปที่เธอและพูดว่า “น้องของเซียหยาง?”

ลูซีหยูทำท่าทางตกใจแล้วพูดว่า “เธอโตขึ้นเยอะเลยนะ!!”

เซียแฟนตอบอย่างรวดเร็วว่า “แน่นอน ตอนนี้ฉันสูงที่สุดในโรงเรียนเลย!”

เซียหยางเป็นรักแรกของลีซีหยู แต่ด้วยสถานการณ์ของลูซีหยูตอนนี้ เค้าไม่ได้ต้องการที่จะเจอใคร เค้าต้องการแค่ต้องการใช้เวลาที่เหลืออยู่เพียงลำพัง ไม่ต้องพูดถึงเซียหยาง เค้าเดทกันตั้งแต่ประถมแล้ว

ลูซีหยูไม่ได้ติดต่อเซียหยางเป็นเวลา6-7ปีแล้ว ตั้งแต่พวกเค้าจบการศึกษาจากมัธยม พวกเค้าก็ต่างคนต่างไป เซียหยางไปเรียนมหาลัยที่ปักกิ่ ส่วนลูซีหยูก็เรียนมหาลัยทั่วไป เซียหยางทำให้ทุกอย่างชัดเจนตอนที่พวกเค้าเลิกกัน ลูซีหยูไม่สามารถทำใจได้ในตอนนั้นแต่ในช่วง2ปีที่ผ่านมาเค้าก็สามารถทำใจได้แล้ว อย่างไรก็ตามนั้นไม่ได้หมายความว่าเค้าจะอยากเจอเซียหยางอีกครั้งหรอก

ลูซีหยูพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันจำเธอได้แล้ว เธอต้องการอะไรหรือป่าว? มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นที่นี้!”

เซียแฟนบอกว่า “คุณจำได้ฉันได้แล้ว! แล้วทำไมคุณถึงไม่เปิดประตูให้ฉันละ?”

ลูซีหยูเปิดประตูให้และเซียแฟนก็ขับมอเตอร์ไซด์ของเธอเข้ามา “คุณมีลานหน้าบ้านที่ใหญ่โต ฉันมักจะคิดว่ามันเป็นสนามเด็กเล่นในฝันของฉันตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่ฉันขับผ่านบ้านของคุณฉันจะมองมันตลอดแต่ฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะคุณหรอกนะ แล้วคุณกำลังทำอะไรอยู่ที่ลานหน้าบ้านหรอ?”

ลูซีหยูปัดเครื่องมือออกไปแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่ขุดดิน เข้ามาในบ้านและดื่มน้ำก่อนดีกว่านะ!”

เซียแฟนใส่กางเกงยีนส์รัดรูปและเสื้อกั้กขนาดใหญ่ สามารถมองลอดช่องแขนได้และเห็นเสื้อในของเธอ ชุดของเธอดูเซกซี่ ลูซีหยูไม่ได้คาดหวังว่าเด็กตัวเล็กๆจะโตมาเซกซี่ขนาดนี้ และเค้าก็รู้สึกแก่ขึ้นมาทันที

“ครอบครับของฉันย้ายไปเมืองใกล้ๆนี่ ฉันพึ่งกลับมาจากซื้อของและไม่ได้คิดว่าจะเจอคุณที่ลานหน้าบ้าน”

ลูซีหยูวางน้ำ2ขวดและขนมลงบนโต๊ะ “เวลาผ่านไปเร็วมาก เซียหยางเป็นไงบ้าง? เธอแต่งงานรึยัง?”

เซียแฟนมองดูลูซีหยูอย่างสงสัยและพูดว่า “ทำไม? คุณยังลืมเธอไม่ได้หรอ? คุณพยายามจะกลับไปหาเธอ?”

ลูซีหยูส่ายหัวและยิ้ม “มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ ความทรงจำก็เริ่มจางหายไปแล้วฉันถามเพราะพวกเรายังเป็นเพื่อนกัน”

เซียแฟนจึงตอบว่า “พี่ของฉันเรียนอยู่ที่อังกฤษ คุณคงไม่ได้เจอเธอในเร็วๆนี้หรอก ว่าแต่ทำไมคุณถึงกลับมา ฉันได้ยินว่าคุณไปได้ดีในปักกิ่งหนิ”

ลูซีหยูพยายามจะเลี่ยงคำถามนั้นและตอบว่า “เธอรู้ได้ไงว่าฉันไปได้ดีในปักกิ่ง? ฉันเป้นแค่ลูกจ้างเองนะ”

เซียแฟนหรี่ตาแล้วตอบว่า “ทุกคนก็เป็นลูกจ้างเหมือนกันแหละ อย่าบอกนะว่าคุณอยากจะเป็นหัวหน้า!”

เซียแฟนอยู่ในบ้านของลูซีหยูสักพักและกลับไปอย่างพอใจหลังจากทำวอลนัทก้อนใหญ่เสร็จ ลูซีหยูรู้สึกว่าอากาศสดชื่นขึ้นเมื่อเซียแฟนปรากฏตัว

 

ลูซีหยูปล่อยให้มดเข้าไปในช่องว่างกระดาษแต่พวกมันก็ตายในทันทีทันใด นี่ไม่ใช่สาเหตุจากวิ่งแวดล้อม มันคือการตายตามธรรมชาติ เค้ารู้สึกเหมือนเป็นคนโง่พร้อมทั้งตบหัวตัวเอง แม้ว่าช่วงอายุของมดงานจะประมาณ6-7ปี แต่มันจะลดลงอย่างมากถ้าพวกมันออกจากรังและอยู่โดยไม่มีราชินี นอกจากนี้เวลาเคลื่อนที่เป็น10,000ครั้งในช่องว่างกระดาษ มดงานเหล่านี้จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วินาที มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างรังขึ้นมา

ลูซีหยูเริ่มค้นหาในอินเตอร์เน็ต สิ่งของที่เค้าต้องการนั้นแทบจะไม่สามารถหาซื้อได้ทางอินเตอร์เน็ตดังนั้นเค้าจึงหาในชมรมคนเพาะปลูกทางการเกษตรพบ่ามีบางคนทำงานในสาขาที่เกี่ยวข้องและสั่งซื้อของจากพวกเค้าหลังจากมีการถกเถียง

สองวันต่อมา ลูซีหยูได้รับของที่เค้าสั่ง มันเป็นขวดพิเศษที่เต็มไปด้วยอุโมงค์ที่ตัดผ่านกันที่มีมดคลานอยู่รอบๆและที่ก้นขวดมีราชินีมดอยู่ มันเป็นขวดสำหรับเลี้ยงมด

ลูซีหยูเปิดขวดออกและเอาราชินีใส่ลงไปในช่องว่างกระดาษ เป็นที่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ผลิบานและต้นไม้ที่มีสีสันและพุ่มไม้ พวกต้นไม้ดูเหมือนจะหดลงซึ่งนั้นอาจจะเป็นเพราะแรงโน้มถ่วงและปัจจัยสิ่งแวดล้อมอื่นๆ

มันน่าเสียดายที่ไม่มีวี่แววของสัตว์ใดๆ เมื่อเวลามาถึง ลูซีหยูเชื่อว่าช่องว่างกระดาษนั้นสามารถสร้างสัตว์2มิติขึ้นมาเองได้ อย่างไรก็ตามเวลาไม่เข้าข้างเค้า

ลูซีหยูฝังขวดที่สำหรับเลี้ยงดูมดลงในดินข้างเนินเขาและเริ่มทำการสังเกต เค้าเห็นว่าภายใต้เวลาที่ถูกเร่งนั้นมดก็แพร่กระจายไปเต็มเขา

วันและคืนผ่านไปและผ่านมาทำให้รู้สึกราวกับว่าพวกเค้ากำลังดูภาพยนตร์สารคดีที่กำลังดำเนินอย่างรวดเร็ว ในเวลาไม่ถึง2ชั่วโมง ในช่องว่างกระดาษได้ผ่านไป2-3ปีและมีมดรุ่นใหม่มาแทนที่มดรุ่นเก่า ดูเหมือนว่ามดจะสร้างอารยธรรมที่ไม่เหมือนใคร พวกมันมีการแบ่งแยกหน้าที่อย่างชัดเจนเช่นเดียวกับมนุษย์ แต่ละคนก็เหมือนสกรูที่ไม่สามารถถอดออกจากเครื่องจักรได้ หากมันตัวใดออกจากรังพวกมันก็จะไม่รอด

“มดเป็นสัตว์ที่น่าทึ่ง!!”

 

ฤดูกาลทั้ง4ได้ผ่านไปและผ่านมาและเวลาก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว หลังจากวันนั้นราชินีตัวเก่าได้ตายลงและมีตัวใหม่ขึ้นมาแทน อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะมี2รังที่แตกต่างกันภายใต้2ราชินี ลูซีหยูพบว่าทั้ง2รังมีพัฒนาการที่แตกต่างกัน รังแรกอาศัยอยู่ใต้ดินในขณะที่อีกรังมีปีกและสร้างรังอยู่บนยอดเขา ลูซีหยูตั้งชื่อพวกมันว่า มดดินกับมดบิน

วันที่4ได้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ทั้ง2รัง แต่เดิมมีมดงาน มดทหาร มดเพศขายและราชินี แต่ค่อยๆมีการเปลี่ยนแปลงของกฎ มดบินอาศัยอยู่บนท้องฟ้าและดูต่างออกไปจากเดิม ถ้าลูซีหยูไม่ได้สังเกตพวกมัน เค้าคงมู้ว่ามันคือพวกมดบิน

พวกมดบินพัฒนาสปีชีย์ให้เหมือนกับผึ้ง สีของมดดินได้จางลงและเปลี่ยนเป็นสีทองแล้วพวกมันก้อาศัยลึกลงไปในดิน ด้วยวิวัฒนาการนี้ทั้ง2รังจึงแยกออกจากกันมากกว่าเดิม ทั้ง2รังค่อยๆกระจายออกไปทั่วทั้งเกาะ

วันที่6พวกมดเริ่มเข้าใกล้ทะเลมากขึ้น พวกมดเริ่มมีรอยเท้าและพวกมันพัฒนาสปชีย์ให้สามารถอยู่ในน้ำได้ ช่องว่างกระดาษนั้นเฟื่องฟูและหลากหลาย มันทำให้ลูซีหยูรู้สึกตกใจว่าฝูงมดเล็กๆสามารถผลิตสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดมากมาย