ตอนที่ 1 : สองมิติหลอมรวมกัน
ตอนที่ 1
“หมอเสียใจด้วยนะครับ... ตอนนี้เราพบว่าคุณมีก้อนมะเร็งอยู่ที่ปอด... แต่ถ้าคุณได้รับการรักษา มันยังพอมี โอกาสหายขาดอยู่ หมอขอถามนิดหนึ่งนะครับ... ตอนนี้... คุณได้บอกกับครอบครัวเรื่องนี้หรือยัง? ถ้าหากคุณ รับการรักษาที่นี่หมออยากให้ทั้งครอบครัวมาช่วยกันดูแลครับ”
“ผมมีเวลาเท่าไหร่ครับหมอ...”
“ยังพอมีเวลาเหลือครับ ตอนนี้...”
ลูซีหยูดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่า มันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง เหมือนนี่คือความฝัน ผู้คนที่
เดินผ่านไปมาหน้าเขาเหมือนมาจากคนละมิติ... มันเหมือนกับมีเส้นบางๆกั้นเขาออกจากความเป็นจริง ลูซีหยูไม่คิดจะรับการรักษาใดๆ —เขาเป็นมะเร็ง— มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรักษา และหากเขาจะต้องเสีย
ชีวิต... เขาก็ไม่อยากเสียชีวิตด้วยความทรมาน ด้วยมีสายระโยงระยาง หรือมีทิวบ์ในลำคอของเขา...
ตั้งแต่เด็กแล้วที่ปอดของลูซีหยูไม่ค่อยดีนัก เขามักจะไอบ่อยๆ เมื่อเขาย้ายมาทำงานในเมืองซัก2-3 ปี อาการ ไอของเขาก็ยิ่งเป็นหนักมากขึ้น เขาเองก็ต้องการที่จะย้ายออกไปจากเมือง แต่ตอนนี้หน้าที่การงานของเขากำลัง รุ่งเรืองสุดๆ เขาจึงอดทนและกัดฟันอยู่ต่อไป แต่เมื่อไม่นานมานี้ อาการมันหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งลูซีหยูก็ไม่ได้ ใส่ใจกับมันมากนัก เขาไม่เคยคาดคิดว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้
หลังจากลาออกจากงาน ลูซีหยูก็จองเที่ยวบินกลับมาบ้านเกิดของตนเอง กลับมาสู่ที่เจียงเฉ็ง ลูซีหยูเกิดที่นี่ บ้า นของเขาเป็นบ้านสมัยเก่าที่มีทางเดินหน้าบ้านและสวนเป็นของตนเอง แต่หลังจากตกแต่งใหม่มันก็ดูทันสมัย ทันตา แต่เนื่องจากไม่มีคนอยู่เลย ทำให้สวนนั้นหลายเป็นรกร้างแทน
พ่อแม่ของลูซีหยูเสียไปนานแล้ว และเขาก็ไม่มีญาติสนิท แม้แต่เพื่อนเก่าๆของเขาก็หยุดติดต่อกันไปนานมาก แล้วหลังจากจบจากโรงเรียน และเมื่อเขามาเจอกันใหม่ เพื่อนที่เคยสนิทก็กลายเป็นห่างเหินไปเสียแล้ว บางครั้ง สิ่งดีๆก็เหมาะกับการเก็บเป็นความทรงจำเสียมากกว่า ส่วนเพื่อนที่มหาลัย ลูซีหยูไม่เคยเปิดใจสนิทกับใครเลย มันไม่เหมือนกับเขาตอนเด็กๆ...
หลังจากคิดอยู่สักพัก ลูซีหยูเริ่มรู้สึกชีวิตเขาช่างไม่มีเป้าหมาย ทุกๆอย่างที่เขาทำมันเหมือนกับแบบแพลนของ คนทั่วๆไปล้านคนที่ถูกนำมาใช้กับเขาด้วยเช่นกัน เว้นเสียแต่เจ้าก้อนมะเร็งนี่ ลูซีหยูใช้ชีวิตเหมือนกับสัตว์เลี้ยง ถูกกักขังโดยสิ่งแวดล้อม ผู้คน สังคม และโชคชะตา
บ้านที่ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะกำลังถูกเก็บโดยลูซีหยู เขาพบสิ่งของที่เป็นความทรงจำดีๆมากมาย ไม่ ว่าจะเป็นของเล่นตอนเด็กๆ รูปภาพเก่าๆ หนังสือที่เคยเรียน ทุกอย่างมันทำให้เขาคิดถึงวัยเยาว์
หืม? อะไรน่ะ?
ลูซีหยูเจอกล่องไม้เก่าสีแดงบนชั้นวางหนังสือที่ห้องเก็บของ หลังจากเปิดกล่อง เขาพบว่ามันมีของหลายอย่าง
มีตราหัวชาวนา หมึก และหนังสือสีแดง สิ่งที่เตะตาของลูซีหยูมากสุดก็คือม้วนกระดาษสีขาว
มันไม่เหมือนกับม้วนกระดาษทั่วๆไป ม้วนกระดาษขาวนี้ทำจากกระดาษคุณภาพดี ไม่มีรอยตำหนิแม้แต่ตำแหน่ งเดียว ผิวของกระดาษดูมันวาวราวกับเคลือบด้วยน้ำมัน และกระดาษนี้ถูกเก็บมานานหลายปีมากแล้วโดยที่ไม่ มีใครดูแล แต่สภาพมันกลับถูกดูดีเหมือนกับมีคนคอยทำความสะอาด
ของเหล่านี้จะต้องเป็นของปู่เขาเป็นแน่แท้ ลูซีหยูอยากรู้เหลือเกินว่ากระดาษนี้เก็บงำสิ่งใดไว้ เขารีบนำกระดาษ ไปกางบนโต๊ะทำงานที่ห้องนั่งเล่น แต่อนิจจา ดูเหมือนว่าเขาจะพบกับความผิดหวัง
อะไรเนี่ย? ไม่มีอะไรเลย!
เมื่อลูซีหยูกางกระดาษออก เขาพบเพียงจุดดำๆบนกระดาษ และเมื่อมองเข้าไปใกล้ๆก็พบว่ามันคือรูปวาด
ตั๊กแตนตัวเล็กๆ ลูซีหยูหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่าๆๆ กระดาษม้วนใหญ่ขนาดนี้ มีเจ้าตั๊กแตนอยู่ตรงกลางรึ? ไร้สาระอะไรแบบนี้!”
หลังจากมองมันดีๆอีกครั้ง ลูซีหยูเริ่มลูบตามเนื้อกระดาษที่รูปตั๊กแตน ทันใดนั้น บางสิ่งเกิดขึ้น! มันเหมือนกับมือ ของเขาหลุดเข้าไปในกระดาษ และเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
ด้วยความตกใจ ลูซีหยูรีบชักมือออกมาทันที แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดกลับตามมาด้วย มันคือเจ้าตั๊กแตนตัวเล็กนั้นเอง “อะไรกันนี่?”
ทันทีที่เขาปล่อยเจ้าตั๊กแตน มันก็กระโดดออกจากมือเขาอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดรอบๆห้องนั่งเล่นของเขา ลู ซีหยูมองอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง เขามองไปที่ม้วนกระดาษ ตอนนี้ตั๊กแตนได้หายไปแล้ว
ฉันเอามันออกมาหรอเนีย? แล้วมันมีชีวิตจริงๆหรอ?
ลูซีหยูมองไปที่รูปวาดอีกครั้งสลับกับตั๊กแตน รอยยิ้มเปื้อนหน้าเขาทันที ลูซีหยูได้พบขุมทรัพย์เสียแล้ว
ลูซีหยูรักการอ่านข้อมูลบนอินเตอร์เน็ต จริงๆแล้วเขาเป็นนักอ่านตัวยงคนไนึ่งเลยหล่ะ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่วิสัยที่ แปลกหากเขาจะหาข้อมูลเรื่องนี้
รูปภาพออกมามีชีวิต? อุปกรณ์วิเศษเก็บสิ่งมีชีวิตหรือ? หรือมันคือแผนที่สู่อีกโลกหนึ่ง?
แม้ว่าเวลาของลูซีหยูใกล้จะหมดลงแล้ว แต่เขาจะไม่มัวนั่งจมอยู่กับความโศกเศร้า เขารู้ว่าเวลาที่เหลือมันน้อย และเขาต้องการให้ทุกๆวันออกมาดีทีสุด ดังนั้นแม้จะเจอทางตันข้างหน้า แต่เขาจะขอสนุกกับสิ่งนี้ตรงหน้าของ เขา
ลูซีหยูใช้เวลาสองสามวันในการศึกษาเจ้ากระดาษนี้ เขาพบว่าภายใต้กระดาษนี้มีช่องว่างอยู่ข้างใน เขาเรียก มันว่า“ช่องว่างกระดาษ”
ผิวหน้าของหระดาษนั้นเนียนราบ จากมุมมองทางวิทยาศาสตร์ มันคือสิ่งของสองมิติ สิ่งใดก็ตามที่เข้าไปในกระ ดษานี้แล้วจะถูกกักเก็บในรูปแบบของของสองมิติ อย่างไรก็ตาม หากนำสิ่งเหล่านี้ออกมา มันจะกลับสู่สภาพ เดิม ลูซีหยูพบว่าสิ่งที่เขากำลังค้นพบนั้นเข้าใจยาก และมันคือสิ่งแรกที่เขาค้นพบ เขาจึงสรุปมันออกมาแบบนี้ หลังจากนำของหลายอย่างเข้าๆออกๆจากช่องว่างกระดาษ
สิ่งที่สองที่เขาค้นพบต่อมา คือของที่ถูกเปลี่ยนเป็นสองมิตินี้จะหยุดเวลาของมัน ณ ตรงๆนั้นด้วย เหมือนกับเก็บ ไว้อย่างดีใต้แม่น้ำลึก ไม่ว่าจะเก็บในช่องว่างกระดาษนี้มานานเท่าใด สิ่งนั้นก็ไม่เปลี่ยนตามกาล
สิ่งที่สามที่เขาพบ คือช่องว่างกระดาษนี้จะไม่รองรับสิ่งมีชีวิตให้เข้าไปข้างใน เขาได้ลองนำสัตว์ขนาดกลาง เข้าไปอย่างเช่นเป็ด ไก่ แต่สัตว์ทุกตัวกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย เขาจึงคาดเดาว่าสัตว์พวกนี้คงจะไปยังอีกมิ ติหนึ่ง ส่วนสัตว์เล็กๆเช่นมด สามารถนำกลับมาได้และสภาพของมันก็เหมือนกับตอนนำเข้าไปทุกอย่าง เหมือน กับถูกแช่แข็งเอาไว้
ลูซีหยูคลายปริศนาได้บางประการคือเวลาไม่มีอยู่ในมิตินี้ ถ้าหากเวลามีอยู่จริง สิ่งที่ออกจากช่องกระดาษคง เป็นสิ่งของจากอีกมิติหนึ่ง ซึ่งคงน่าค้นหากว่านี้มาก แต่ตอนนี้มันเหมือนกับว่าช่องว่างกระดาษคือที่เก็บของแช่ แข็งเวลาเท่านั้นเอง
จากทฤษฏีของไอนสไตล์ เขาได้แบ่งเวลาออกเป็นมิติต่างๆ หากอ้างอิงจากทฤษฏีนี้ มนุษย์เราจะอยู่ร่วมกัน ทั้งหมด4 มิติ แต่เนื่องจากเรายังไม่สามารถใช้มิติที่ 4 นี้ได้ ทำให้ทุกอย่างจึงยังคงเป็น 3 มิติอยู่
ในโลกของสองมิตินั้นก็เหมือนกัน แม้ว่าเราจะไม่สามารถจับต้องเวลาได้ แต่อย่างน้อยเราก็ควรรับรู้ถึงกาลเวลา มันไม่ควรหายไปเฉกเช่นนี้ ลูซีหยูจึงตัดสินใจที่จะมองมันด้วยมุมมองอื่นๆเพื่อจะได้เข้าใจสิ่งนี้มากขึ้น