บทที่ 47 ร่วมมือกัน
บทที่ 47 ร่วมมือกัน
หากเป็นไปได้ หลิงม่อก็อยากจะพาเย่เลี่ยนกับซย่าน่าไปหาที่พักที่ปลอดภัยสักแห่ง แล้วก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขและสบายอกสบายใจ
แต่หลังจากที่ได้เห็นการถือกำเนิดขึ้นของซอมบี้กลายพันธุ์กับตาตัวเองเมื่อคืนนี้แล้ว หลิงม่อก็เกิดอาการนั่งไม่ติด
เมืองนี้มีประชากรเท่าไรกันนะ สิบล้าน! หากประเมินจำนวนซอมบี้อย่างคร่าวๆ อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะอยู่ที่ราวๆ สามสี่ล้านตัว
แล้วมโนภาพของซอมบี้สามสี่ล้านตัวเป็นยังไง ซอมบี้ยี่สิบตัวก็มากพอที่จะทำให้หลิงม่อวิ่งแจ้นและยากที่จะต่อสู้รับมือได้แล้ว หากเป็นกลุ่มผู้รอดชีวิตของซ่งเทียน ถึงแม้จะอาศัยความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ แต่ซอมบี้ห้าสิบตัวก็สามารถกำจัดพวกเขาให้ราบคาบได้เช่นกัน
สามสี่ล้านตัว! แค่คิดก็ชาวูบที่หนังศีรษะแล้ว!
โชคดีที่ซอมบี้พวกนี้ไม่มีความเป็นระบบระเบียบอะไร พวกมันกระจายตัวอยู่ตามซอกตามมุมต่างๆ ของเมือง และสิ่งปลูกสร้างทั้งหลาย แต่ถึงกระนั้นตามทางของเมืองนี้ก็เรียกได้ว่ามีอันตรายอยู่รอบด้านทีเดียว!
สำหรับคนธรรมดา ซอมบี้ทั่วไปก็น่ากลัวมากพออยู่แล้ว! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซอมบี้กลายพันธุ์! หากไม่ใช่เพราะว่ามีความสามารถในการควบคุมหุ่นซอมบี้ล่ะก็ หลิงม่อเองก็ไม่กล้าต่อสู้กับซอมบี้กลายพันธุ์ซึ่งๆ หน้าเหมือนกัน เพราะมันเท่ากับการรนหาที่ตายชัดๆ!
เหตุการณ์อย่างเช่นเมื่อคืนนี้ ในเมืองนี้มันอาจกำลังเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาก็เป็นได้ แล้วพวกมันก็จะเติบโตกลายเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ที่มีกำลังอันน่าเกรงขามอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังจะวิวัฒนาการต่อไปไม่มีหยุด
ในอีกด้านหนึ่ง ไม่ว่าเย่เลี่ยนหรือว่าซย่าน่า ทั้งคู่ต่างก็ต้องการอาหารอย่างต่อเนื่อง ซึ่งแหล่งอาหารของพวกมันก็คือซอมบี้กลายพันธุ์
เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะพิจารณาจากมุมไหน ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะหลบภัยได้อย่างสบายอกสบายใจ ในฐานะที่เป็นผู้รอดชีวิตคนหนึ่ง หลิงม่อจำเป็นต้องเดินไปมาในเมืองใหญ่แห่งนี้และออกล่าซอมบี้กลายพันธุ์ เพื่อให้ได้ก้อนไวรัสมามากๆ
หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน ซอมบี้สามสี่ตัวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ลานกว้างอีกครั้ง พวกมันล้วนถูกกลิ่นคาวเลือดดึงดูดมา หลังจากกินเสร็จแล้ว พวกมันก็เดินเตร่ไปมาอย่างช้าๆ อยู่ที่ลานกว้างนี้ ส่วนบนพื้นมีคราบเลือดแห้งกรัง กระดูกเกลื่อนกลาดและเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้า
หลังจากที่เสื้อผ้าของเย่เลี่ยนถูกหลิงม่อฉีกขาด เธอก็ไม่มีเสื้อผ้าให้ผลัดเปลี่ยน ดีที่บริเวณลานกว้างมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่หนึ่งร้าน แค่ต้องกำจัดซอมบี้พวกนี้ทิ้งไปซะก็เรียบร้อยแล้ว
เมื่อหลิงม่อเปิดประตูเหล็กและปรากฏตัวขึ้น เขาดึงดูดความสนใจจากซอมบี้สามสี่ตัวนี้ทันที พวกมันพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างบ้าคลั่ง ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ทำให้หลิงม่อมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าและสองมือของพวกมันล้วนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด แม้กระทั่งในซอกเล็บก็เต็มไปด้วยเศษชิ้นเนื้อ...ซอมบี้พวกนี้ยังมาไม่ถึงตรงหน้าเขา กลิ่นคาวเลือดอย่างแรงก็พุ่งโชยเข้าจมูกซะแล้ว บวกกับใบหน้าที่ดุร้ายและบิดเบี้ยวของพวกมัน ก็ช่างชวนให้อกสั่นขวัญผวาเสียจริง
ซอมบี้พวกนี้ไม่ได้พุ่งเข้ามาเพื่อฉีกกัดอย่างเดียว การเคลื่อนไหวของพวกมันว่องไวปราดเปรียวมาก อีกทั้งมีพละกำลังมหาศาล ดังนั้นพอมาถึงตรงหน้าหลิงม่อ พวกมันก็ยื่นสองแขนออกมาจะคว้าจับตัวหลิงม่อทันที หนึ่งในซอมบี้พวกนี้ถึงกับอาศัยแรงจากการพุ่งตัวไปข้างหน้าในการกระโดดตัวขึ้นสูง แล้วพุ่งเข้าใส่หลิงม่อจากกลางอากาศ
เมื่อถูกซอมบี้หลายตัวเข้าโจมตีพร้อมกัน หลิงม่อก็ตกอยู่ในสภาพจนมุม
แต่เขาก็ไม่มีอาการกังวลใดๆ เมื่อระยะห่างระหว่างเขาและซอมบี้พวกนี้ไม่ถึงห้าเมตร เขาก็ใช้ความสามารถในการควบคุมหุ่นซอมบี้ของเขามาควบคุมซอมบี้สองตัวที่อยู่ด้านหน้าสุด
เมื่อไม่ต้องกังวลว่าความสามารถจะถูกเปิดเผย ในที่สุดหลิงม่อก็สามารถแสดงความสามารถในการควบคุมหุ่นซอมบี้ออกมาได้อย่างเต็มที่
ซอมบี้สองตัวที่ถูกเขาควบคุมเอาไว้หันกลับไปขวางทางพวกซอมบี้ที่อยู่ข้างหลังทันที อีกทั้งโจมตีใส่พวกมันด้วย ส่วนซอมบี้ตัวนั้นที่กระโดดลอยตัวขึ้นกลางอากาศ แม้ว่าจะดูท่าทางดุร้าย แต่ด้วยความรวดเร็วว่องไวของหลิงม่อในตอนนี้ การที่จะหลบหลีกการโจมตีเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก ทว่าเขาหาได้หลบหลีกไม่ เขากลับถีบเท้าดีดตัวขึ้นกลางอากาศเช่นกัน จากนั้นแขนขวาก็กวัดแกว่ง แล้วแสงเย็นยะเยียบก็ฟันขวับไปที่ศีรษะของซอมบี้ตัวนี้ทันที
“ฉึก!”
เมื่อปลายมีดแทงเข้าผิวเนื้อ ซอมบี้ตัวนั้นก็ร่วงลงสู่พื้นอย่างแรงทันที ถึงแม้มันจะหัวแตกเลือดไหล แต่ก็ยังไม่ถึงกับตาย ทันใดนั้นความโหดเหี้ยม ความกล้าหาญไม่กลัวตายของซอมบี้ก็สำแดงออกมาในฉับพลัน ระหว่างที่ตกลงสู่พื้น มันก็กระโดดตัวขึ้น แล้วกระโจนเข้าหาหลิงม่อที่เพิ่งจะร่วงลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว
แขนของซอมบี้พุ่งจู่โจมทันควัน จนกระทั่งเกิดเสียงลม “ฟิ้ว” ตามมา แต่การที่อยู่ใกล้กับซอมบี้ตัวนี้มากขนาดนี้ กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงก็ยิ่งคละคลุ้งไปทั่วตัวหลิงม่อมากขึ้นกว่าเดิม
อย่างไรก็ตามทั้งๆ ที่ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตี หลิงม่อกลับแค่เอียงศีรษะเล็กน้อยเท่านั้น...
เมื่อแขนข้างนี้ของซอมบี้ยื่นออกมาข้างหน้า มีดยาวคมกริบเล่มหนึ่งก็พุ่งออกมาทันทีและแทงเข้าไปที่ใต้รักแร้ของมัน จากนั้นก็ออกแรงตวัดมีดขึ้น!
“ฟู่!”
เลือดสดๆ พุ่งกระฉูดออกมา แขนข้างนี้ถูกตวัดขาดทันที พละกำลังที่แข็งแกร่งนี้ถึงกับทำให้ซอมบี้ตัวนี้หมุนติ้วและตกลงสู่พื้นทันที
ส่วนหลิงม่อก็สะบัดข้อมือโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ปลายมีดสั้นพุ่งลง แล้วในชั่ววินาทีที่ซอมบี้ตัวนี้เพิ่งจะยืดตัวตรง มีดสั้นก็แทงเข้าที่หัวใจของมัน
แล้วเงาร่างของซย่าน่าก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของหลิงม่อ สำหรับซอมบี้ธรรมดาแล้ว พวกมันไม่มีทางรุกโจมตีใส่พวกเดียวกันอย่างซย่าน่า นอกเสียจากว่าจะมีซอมบี้ที่ได้ก้าวไปสู่การเป็นซอมบี้กลายพันธุ์แล้วเหมือนอย่างเมื่อคืนนี้
ในขณะเดียวกันซอมบี้สองตัวนั้นที่อยู่ภายใต้การควบคุมของหลิงม่อก็แสดงฝีมือได้ไม่เลว พวกมันขวางทางซอมบี้สองตัวเอาไว้ อีกทั้งกำจัดทิ้งได้อย่างรวดเร็ว ส่วนซอมบี้อีกตัวที่เหลือก็ถูกเย่เลี่ยนบีบรัดคอได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตามซอมบี้สองตัวนี้จะเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ หลิงม่อจึงกวัดแกว่งมือเล็กน้อย แล้วซอมบี้สองตัวนี้ก็คว้าจับคอของอีกฝ่ายทันที พร้อมกับออกแรงบิดหมุน...
ความสามารถในการควบคุมหุ่นซอมบี้ ความสามารถในการต่อสู้ของตัวเขาเอง และการร่วมมือกันกับหุ่นซอมบี้ ถึงแม้จะไม่ถึงกับรู้ใจกันมาก แต่หลิงม่อก็ค่อนข้างพออกพอใจทีเดียว
คนเก่งมีฝีมือไม่ได้เกิดขึ้นภายในวันเดียวสักหน่อย!
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่สามารถควบคุมซย่าน่าได้ ทำได้แค่เพียงประสานร่วมมือกับเขาได้เท่านั้น
หลังจากที่ผ่านการวิวัฒนาการเมื่อคืนนี้ หลิงม่อรู้สึกได้เลาๆ ว่าระหว่างเขาและหุ่นซอมบี้ดูเหมือนว่ามีด้ายไหมจำนวนนับไม่ถ้วนเชื่อมโยงกันอยู่ แล้วก็เพราะด้ายไหมเหล่านี้นี่เอง พวกหุ่นซอมบี้ถึงรับคำสั่งที่มาจากเขาได้
ด้ายไหมระหว่างเขาและเย่เลี่ยนอยู่ในขั้นที่ใกล้จะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว แต่ด้ายไหมระหว่างเขาและซย่าน่านั้นมีลักษณะกึ่งโปร่งแสง ดูเหมือนว่าด้ายไหมเหล่านี้จะสามารถแสดงให้เห็นถึงความพยายามในการควบคุมหุ่นซอมบี้ของตัวเขาได้เช่นกัน
“สมกับเป็นนักเชิดหุ่นที่แท้จริง! เพียงแต่ว่า...นักเชิดหุ่นทั่วไปควบคุมหุ่นกระบอกและใช้มือ แต่ฉันควบคุมซอมบี้และใช้พลังจิต!”
หลังจากกำจัดซอมบี้พวกนี้ได้อย่างง่ายดายในพริบตาเดียว หลิงม่อก็อารมณ์ดีทีเดียว แต่มีซากซอมบี้อยู่เกลื่อนกลาดแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นาน หลิงม่อจึงรีบพาเย่เลี่ยนและซย่าน่าเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งร้างร้านนั้นทันที
หลิงม่อไม่เคยเข้ามาในร้านบูติกหรูหราแบบนี้มาก่อน สำหรับเขาแล้ว เสื้อผ้าราคาเป็นพันๆ เหรียญพวกนี้เป็นของฟุ่มเฟือยโดยสิ้นเชิง แต่ในช่วงวันสิ้นโลกเสื้อผ้าพวกนี้กลับถูกแขวนบิดๆ เบี้ยวๆ ไม่เป็นระเบียบ เสื้อผ้าบางตัวถึงกับถูกโยนทิ้งลงบนพื้นและเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ จนผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองซ้ำ ของฟุ่มเฟือยไม่ว่าจะแพงแค่ไหน แต่เมื่อถึงช่วงวันสิ้นโลก ของพวกนี้ก็เทียบไม่ได้เลยกับคุกกี้ชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง
หลิงม่อหาเสื้อทีเชิ้ตตัวหนึ่งมาเปลี่ยนใส่ จากนั้นก็เลือกเสื้อผ้าสะอาดตัวหนึ่งบนชั้นวางสินค้ามาใส่ให้กับเย่เลี่ยน ในระหว่างนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจดูรูปร่างของเย่เลี่ยนใกล้ๆ และสัมผัสผิวเนียนละเอียดของเธอเล็กน้อย...
ส่วนซย่าน่า...เธอเลียนแบบหลิงม่อเลือกค้นเสื้อผ้าบนชั้นวางสินค้า แล้วสักพักเธอก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีแดงสดออกมาตัวหนึ่ง
สมกับที่เป็นซอมบี้เสียจริงๆ ชอบสีแดงเลือด...
“ตัวนี้เด่นสะดุดตาเกินไป!” หลิงม่อแย่งมาจากมือเธอ แล้วก็เจอเสื้อลูกไม้สีดำตัวหนึ่ง ใบหน้าเขาเจือรอยยิ้มแปลกประหลาดและมองไปทางซย่าน่า
แต่พอหลิงม่อยื่นเสื้อตัวนี้ให้กับซย่าน่า เธอกลับมีสีหน้างงงวยเล็กน้อยและยัดเสื้อคืนใส่ในมือของหลิงม่อ จากนั้นก็มองหลิงม่อตาปริบๆ
หลังจากชะงักงันอยู่ครู่หนึ่ง หลิงม่อก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับทันที
การฟื้นคืนสติสัมปชัญญะของซย่าน่าอยู่ในวงจำกัด และลักษณะท่าทางของเธอก็อยู่ในสภาพสับสนมึนงงอยู่ตลอดเวลา เมื่อดูจากการแสดงออกของเธอในตอนนี้ เธอน่าจะ...เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่เป็น!
ไหนๆ ก็เคยจับมาแล้ว...เปลี่ยนก็เปลี่ยน! หลิงม่อไม่ได้เป็นพวกโรคจิต เพียงครู่เดียวก็จับซย่าน่าถอดเสื้อผ้าจนหมดเกลี้ยง จากนั้นเขาก็สวมเสื้อลูกไม้ตัวนี้ให้กับเธอ
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลิงม่อก็ก้าวถอยหลังไปสองก้าว หลังจากพิจารณาดูตั้งแต่หัวจดเท้าอยู่พักหนึ่ง เขาก็เผยรอยยิ้มพออกพอใจอย่างมาก
นี่คงเป็นซอมบี้ที่เซ็กซี่ที่สุดเลยละมั้งเนี่ย
.......................................................................................................................................................
