ตอนที่ 236 การยืนยันตัวตน

เมื่อนางพูดกับเฟิงเฉินหยูเรียบร้อยแล้ว นางก็หันไปบอกบ่าวรับใช้ "กลับไปรายงานที่เรือนซูหยาว่าวันนี้อาเฮงไม่สบายและจะกลับไปพักผ่อน ข้าจะไปดูนางในวันอื่น”

บ่าวรับใช้ไม่ได้คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะปฏิเสธคำเชิญของฮูหยินผู้เฒ่า ดังนั้นนางจึงตกตะลึง หลังจากที่เฟิงหยูเฮงเดินออกไป นางคำนับและกลับไปรายงานอย่างรวดเร็ว

สำหรับเฟิงเฉินหยู นางเริ่มไตร่ตรองเรื่องที่เฟิงหยูเฮงพูดและนางก็อดไม่ได้ที่จะคิดเสียใจที่เชื่อฟังองค์ชายสาม และมอบต่างหูให้เฟิงเฟินได

ในเวลานี้ในห้องโถงของเรือนซูหยา ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกเฟิงหยูเฮงมาเพื่ออยากจะคุยด้วย แต่เฟิงหยูเฮงกลับปฏิเสธ เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกขุ่นเคือง

“ตอนนี้ คำพูดของข้าเริ่มมีคนเชื่อฟังน้อยลง” นางถอนหายใจด้วยอารมณ์ “คนแล้วคนเก่า พอเขาเริ่มบินได้ ก็เริ่มหารังของตัวเอง แต่พวกเขาไม่รู้ว่ารากฐานของพวกเขาอยู่กับตระกูลเฟิง แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกับองค์ชาย หากพวกเขาปราศจากรากฐาน พวกเขาก็จะไม่ได้รับความชื่นชม”

“ท่านพูดถูกต้องเจ้าค่ะ” ยายจาวเห็นด้วยขณะปลอบนาง “ไม่ว่าทางใดท่านใต้เท้าก็จะกลับมาอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เมื่อถึงเวลานั้นการตัดสินใจท่านใต้เท้าจะเป็นคนจัดการเจ้าค่ะ”

“บอกข้าทีเมื่อจินหยวนกลับมา เขาจะโทษว่าเป็นความผิดของข้าหรือไม่” นางเป็นห่วงเรื่องการแต่งงานขององค์ชายห้า “เฟิงเฟินไดเป็นบุตรสาวของอนุ แต่บุตรสาวของอนุได้รับการชื่นชม จะเป็นอย่างไรถ้าจินหยวนจัดการอย่างอื่น ไม่ใช่ว่าข้าทำลายพวกเขาหรือ ?”

ยายจาวถอนหายใจ “เราไม่มีทางเลือกอื่นเจ้าค่ะ คนขององค์ชายห้าเสด็จมาในทันทีและเราไม่ได้เตรียมอะไรเลย ย้อนกลับไปแม้ว่าเราจะเตรียมการ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไรพระองค์ก็ยังเป็นองค์ชายอยู่ดีเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเข้าใจเหตุผลนี้ แต่นางยังกังวลว่า “จดหมายที่เราส่งไปเมื่อครั้งที่แล้ว จินหยวนตอบกลับมาหรือยัง ?”

ยายจาวส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะ ถนนอาจจะใช้งานไม่ได้ในช่วงที่หิมะตกทำให้การเดินทางไปกลับช้าลงเจ้าค่ะ”

“เป็นเรื่องดีที่มันช้าตราบใดที่มันไปถึง หาคนไปส่งจดหมายอีกฉบับ บอกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้ ข้ารู้สึกไม่มั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ และหวังว่าจินหยวนจะกลับมาเร็วกว่านี้”

ยายจาวปฏิบัติตามและให้คนเขียนจดหมายถึงจินหยวน

ในคืนนั้นอาการไข้ของเฟิงหยูเฮงสูงมากขึ้น และนางก็ดึงยาออกมาอย่างไร้ประโยชน์อีกครั้ง แต่สิ่งนี้ทำให้นางมีความคิด

นางดูแลร้านขายยาและข้างในมีห้องผ่าตัดที่ทันสมัย นางสามารถมีอะไรก็ได้ที่นางต้องการ ไม่ว่านางจะดึงยาอะไรออกมา มันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่น่าพึงพอใจในยุคนี้

แต่นางเป็นผู้ประกอบการเพียงคนเดียว โดยไม่จำเป็นต้องพูดถึงการขาดความช่วยเหลือเมื่อทำการผ่าตัดผู้อื่น ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สามารถช่วยนางได้เมื่อนางต้องให้น้ำเกลือตัวเอง

เฟิงหยูเฮงคิดเกี่ยวกับมัน ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดนางสามารถฝึกฝนผู้ช่วยได้ แต่คนผู้นั้นต้องเชื่อถือได้และไม่ทรยศต่อความไว้วางใจของนาง

อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงความคิดในแง่ดี ถ้านางต้องการฝึกคนจากยุคนี้ในเรื่องการแพทย์แผนปัจจุบันมันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร นอกจากความภักดีพวกเขาจะต้องมีความสามารถที่แข็งแกร่งในการเรียนรู้พร้อมกับความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ ผู้ใหญ่นั้นไม่ดีเพราะพวกเขามีแนวทางของพวกเขา ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะเปลี่ยนนิสัยของพวกเขา สำหรับเด็กก็ไม่ดีเช่นกัน คนที่ยังเด็กเกินไปมีความเชี่ยวชาญในการเรียนรู้น้อยกว่า ดังนั้นพวกเขาจะไม่สามารถให้ผลลัพธ์ได้ในสองสามปี

เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าถ้านางต้องการที่จะรับการรักษาที่ทันสมัยในยุคนี้ นั่นจะเป็นเพียงแค่จินตนาการ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากความคิดนี้ก็ฝังลึกอยู่ในใจของนาง ในวันต่อมานางมักจะมองหาคนที่จะเลือก

บางทีได้ยินว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้อง หวงซวนคอยเฝ้าทั้งคืนเปิดประตูแล้วเข้ามา เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกำลังนั่งอยู่บนเตียง นางก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปหา “คุณหนูรู้สึกดีหรือยังเจ้าคะ ? ทำไมถึงลุกมากลางดึกเจ้าคะ ?”

นางโบกมือ “ข้าทานยาไปแล้ว ทุกอย่างปกติดี ข้าแค่คิดถึงเรื่อยเปื่อย ทำให้ข้าหายง่วงไปเลย”

“คุณหนูคิดเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ ? บ่าวรับใช้นี้จะช่วยคุณหนูคิดเกี่ยวกับมัน !” ไม่ว่าด้วยวิธีใดนางก็เบื่อที่จะเฝ้าดูข้างนอกตอนกลางคืน

“มีบางสิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้าทำ” เฟิงหยูเฮงมองหวงซวนและพูดว่า “ช่วยข้าค้นหาแผนที่ขนาดใหญ่ของราชวงศ์ต้าชุนโดยทำเครื่องหมายเขตชายแดนทั้งหมดไว้ มันจะยากหรือไม่”

หวงซวนตกตะลึงเล็กน้อย “คุณหนูต้องใช้แผนที่เพื่ออะไรเจ้าค่ะ? สิ่งเหล่านี้จะถูกใช้เมื่อเคลื่อนย้ายทหารเพื่อต่อสู้ แต่มันก็ไม่ยากมาก องค์ชายเก้ามีเจ้าค่ะ พรุ่งนี้บ่าวรับใช้คนนี้จะไปขอจากพระองค์เจ้าค่ะ”

ได้ยินนางพูดแบบนี้เฟิงหยูเฮงก็สงบลง

นางะต้องการที่จะดูว่าภูมิศาสตร์ของราชวงศ์ต้าชุนเป็นอย่างไร สิ่งนี้จะช่วยให้นางเปรียบเทียบกับศตวรรษที่ 21 เพื่อดูว่ามีความคล้ายคลึงกันอย่างไร และแตกต่างกันอย่างไร นางส่งวังซวนและฉิงหยูไปยังเสี่ยวโจวเพื่อเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรสาขาที่สอง ดังนั้นแผนต่อไปของนางก็คือการขยายไปยังมณฑลอื่น ๆ รวมถึงมณฑลจี่อัน เฟิงหยูเฮงได้วางแผนไว้แล้วว่าจะเป็นสำนักงานใหญ่ของการศึกษาทางการแพทย์ของนาง ไม่ว่าจะเป็นการผลิตยาหรือการพัฒนาบุคลากร มันสามารถจัดการได้ในอนาคต

นอกจากนี้ยังมีกวางโจว นับตั้งแต่ซวนเทียนหมิงบอกนางว่ามันเป็นฐานขององค์ชายสาม เฟิงหยูเฮงสนใจในสถานที่นั้นมาก

หากนางไม่สามารถดำเนินการในกวางโจวได้โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น นางก็สามารถเห็นการทำงานวงในของศัตรูอย่างแท้จริง

กล่าวโดยย่อคือถึงเวลาที่ต้องใช้แผนการของนางในการสนับสนุนระบบการแพทย์และเครือข่ายข่าวกรอง

เช้าตรู่ของวันต่อมา เฟิงเฉินหยูกับยี่หลินมาถึงก่อนที่เฟิงหยูเฮงตื่น

หวงซวนช่วยนางอาบน้ำขณะที่พูดพึมพำ “การขอความช่วยเหลือในเรื่องใดก็ตาม แต่พวกเขามาเร็วมาก พวกเขาไม่รู้จักเห็นใจผู้อื่นบ้างเลย”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดแบบนี้ “เมื่อมีคนรีบนำเงินมาให้เรา ทำไมเจ้าถึงรู้สึกว่าพวกเขามาเร็วเกินไป ? ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขามาในตอนเช้าแม้ว่าพวกเขาจะมาในกลางดึก ตราบใดที่ 3,000,000 เหรียญเงินวางอยู่ข้างหน้าข้า ข้าจะรีบทำงานทันที”

หวงซวนเผชิญกับความเหนื่อยล้า “คุณหนูขาดแคลนเงินหรือเจ้าคะ ?”

“ใช่แล้ว” นางพยักหน้าอย่างจริงจัง “3,000,000 นี้ยังไม่มากพอ”

“3,000,000 ยังไม่พอ ? เมื่อคิดจากเงินก่อนหน้านี้นั้นมีทั้งหมด 5,000,000 คุณหนูให้เสนาบดีเฟิงยืม 1,000,000 เหรียญเงิน ตอนนี้เหลือ 4,000,000 เหรียญเงินก็ไม่น้อยนะเจ้าค่ะ !” หวงซวนเดาะลิ้น คุณหนูของนางต้องการทำอะไร? ต้องการเงินจำนวนนี้ จริง ๆ แล้วนางได้ร่วมมือกับศัตรูในการขายชาติหรือไม่ ?

“น้อยเกินไป ! น้อยเกินไป !” เฟิงหยูเฮงถอนหายใจแล้วยืนขึ้น “ไปกันเถอะ เราจะเก็บเงินนั้น”

เงินจะถูกใช้เพื่อแบ่งเบาภัยพิบัติ เฟิงเฉินหยูมอบตั๋วแลกเงิน 3,000,000 ให้ และเฟิงหยูเฮงพานางเข้าไปในห้องเก็บยา

หวงซวนยืนเฝ้าระวังอยู่ข้างนอกเนื่องจากยี่หลินพยายามที่จะแอบดูจากรอยแยกระหว่างประตูและขอบประตู แต่นางพบว่ามีม่านอยู่ภายในปิดกั้นมุมมองของนาง นางไม่เห็นอะไรเลย

“มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าเชื่อฟังมากกว่านี้ มิฉะนั้นข้าจะเรียกบ่าวรับใช้ทั้งหมดของเรือนตงเซิงมาเฝ้า สิ่งนี้จะทำให้บ่าวรับใช้ทุกคนรู้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิงอยู่ข้างในเพื่อรับการรักษาอะไร”

“ไม่ต้อง ไม่จำเป็น !” ยี่หลินโบกมือด้วยความกลัว “ไม่จำเป็นต้องเรียกพวกเขามา อย่าเรียกมา ข้าไม่อยากดูแล้ว ?” บ่าวรับใช้กระทืบเท้าและรออยู่ข้างนอกกับหวงซวน

หวงซวนยิ้มเยาะและคิดในใจตัวเองว่า อาชญากรมีสำนึกผิดชอบชั่วดี เมื่อมีปัญหาที่ต้องการรักษา แต่ก็กลัวว่าคนอื่นจะรู้ พวกเขาไม่ควรทำเช่นนี้ตั้งแต่แรก !

2 ชั่วยามต่อมาเฟิงหยูเฮงออกจากห้องเก็บยาพร้อมกับเฟิงเฉินหยู

ยี่หลินรีบประคองเฟิงเฉินหยูอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าสีหน้าของนางไม่ดีมาก นางก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความกังวล “คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ?”

เฟิงเฉินหยูส่ายหน้าและดึงแขนเสื้อของยี่หลินเพียงพูดว่า “กลับกันเถอะ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางเริ่มเดินจากไป ราวกับว่าเรือนตงเซิงมีภูตผีที่พวกเขาต้องหลบหนี

หวงซวนรู้สึกงงงวยและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ ? คุณหนูยังไม่ได้รักษานางหรือเจ้าค่ะ ?”

เฟิงหยูเฮงยักไหล่ “ข้ารักษานางแล้ว แต่เจ้าต้องเข้าใจว่ามีบางคนที่เก่งในการเผาสะพานหลังจากที่พวกเขาข้ามไปแล้ว นางถามข้าในห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้แน่ใจว่านางจะมีสุขภาพที่ดีสมบูรณ์ จุดประสงค์ของนางคือเพื่อให้นางสามารถออกจากสถานที่ที่มีปัญหานี้ทันทีเมื่อนางออกมา เมื่อนางกลับไป นางสามารถใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพยายามหาวิธีจัดการข้า เพื่อที่นางจะได้ปิดผนึกแผลได้อย่างสมบูรณ์”

หวงซวนเกือบจะหัวเราะ “จัดการกับคุณหนู ? ขึ้นอยู่กับนาง ?” แต่นางก็ยังถามด้วยความกังวล “คุณหนูรู้ว่าจิตใจของนางไม่ปกติ ทำไมคุณหนูยังช่วยนางเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงยิ้ม และพูดว่า “เพราะบางคนเหมาะสม เพราะข้ายังต้องการความงามที่ทำลายล้างของพี่ใหญ่เพื่อล่องูออกมาจากรู เราไม่ควรพลาดที่นางจะเดินไปรอบ ๆ”

“แต่การรักษานางจะเป็นชัยชนะที่มากเกินไปสำหรับนางมากหรือไม่เจ้าคะ ?”

“มันเป็นชัยชนะหรือไม่ ? ฮ่า ๆ !” เฟิงหยูเฮงหัวเราะเสียงดัง “การรักษามันไม่ได้หมายความว่านางจะรู้สึกปลอดภัย นางต้องการขจัดความจริงออกไปไม่ใช่หรือ ? นางมองโลกในแง่ดีเกินไป !”

เฟิงเฉินหยูเดินนำยี่หลินออกจากเรือนตงเซิง ตลอดทางนางแอบดูรอบ ๆ ราวกับว่านางเป็นขโมย เมื่อใช้เส้นทางทางลัด นางกลับไปที่เรือนของนางเอง หลังจากนางเข้าไปในห้องของนางและนางปิดประตู นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางกลัวว่านางจะเจอเฟิงเฟินไดหรือฮันชิตลอดทาง ใครก็รู้ว่าคนแบบนั้นที่สามารถสร้างภูเขาให้ออกมาจากเนินเขาจะพูดถึงผิวขาวซีดของนางได้อย่างไร แม้ว่าพวกเขาจะไม่สงสัยอะไรเลยเพียงยืนอยู่ที่นั่นเยาะเย้ยนางก็มากเกินไปสำหรับนางที่จะจัดการ !

ยี่หลินเห็นว่านางรู้สึกไม่ค่อยดีนัก นางช่วยเฟิงเฉินหยูนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันนางถามว่า “คุณหนูจะให้ยายเข้ามาในคฤหาสน์ทันทีหรือไม่เจ้าค่ะ ?”

เฟิงเฉินหยูส่ายหัว “แผลยังไม่หายดี อีกสามวันข้าไม่สามารถลุกจากเตียงได้ในอีกสองสามวันข้างหน้ าบอกพวกเขาว่าข้างนอกหนาวเกินไปและข้าเป็นหวัด ข้าจะไม่ไปคารวะท่านย่าในเวลานั้น หลังจากสามวันเชิญยายคนนั้นเข้ามาในคฤหาสน์ จำไว้ว่าเจ้าจะต้องให้เป็นความลับ เจ้าอย่าให้ใครรู้”

ยี่หลินช่วยนางด้วยผ้าห่ม ขณะพยักหน้า “คุณหนูไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ผู้คุ้มกันลับของนายท่านสามบอกว่าเขาจะพายายนั้นไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ควรจะเป็นเวลากลางคืน ดังนั้นคุณหนูพักผ่อนมาก ๆ เจ้าค่ะ”

เฟิงเฉินหยูพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นนางก็นอนลงบนเตียงและหลับไปในเวลาไม่นาน

อีกสามวันต่อมาในเวลาเที่ยงคืน เฟิงเฉินหยูนั่งอยู่ข้างเตียงของนางอย่างประหม่า รอผู้คุ้มกันลับของเฉินเหลียงมาถึง

ยี่หลินเปิดหน้าต่างด้านหลังเล็กน้อย และตอนนี้ยืนอยู่ที่นั่นเพื่อฟังเสียงของการเคลื่อนไหว

ไม่นานนางก็เห็นเงาดำเข้ามาในห้อง ดวงตาของยี่หลินเบลอเพราะนางเห็นคนหนึ่งสวมชุดสีดำยืนอยู่กลางห้องพร้อมกับหญิงชราคนหนึ่ง

นางได้รับความหวาดกลัวและวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้านางเป็นผู้คุ้มกันที่คุ้นเคย นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อนางมองไปที่ยาย นางเห็นว่ายายถูกอุ้มโดยยามลับ นางจึงตกใจและถามออกมาว่า “นางยังมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว ?”

เฟิงเฉินหยูยืนขึ้นจากเตียง “แน่นอนว่านางยังมีชีวิตอยู่ ข้าคิดว่านางถูกเจ้าจี้จุดใช่หรือไม่ ?”

ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางกระพริบตาสองสามครั้ง แต่ผู้คุ้มกันลับไม่แม้แต่จะมองนาง สิ่งนี้ทำให้เฟิงเฉินหยูรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

“เอาล่ะ เรามาปลุกยายก่อน” นางสงบสติอารมณ์และออกคำสั่ง

นางเห็นผู้คุ้มกันลับยื่นมือออกมาและคลายจุดให้ยาย จากนั้นยายก็ตื่นขึ้นทันที เมื่อเห็นคนตรงหน้านาง นางจึงถามว่า “นี่คือหญิงสาวที่จะตรวจใช่ไหม”

ผู้คุ้มกันลับพยักหน้า “ใช่ ข้าจะรออยู่ข้างนอก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ข้าจะจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้”

“ดี” ยายก็กระตือรือร้น เมื่อเห็นผู้คุ้มกันลับหายไปในพริบตา นางก็หันหลังกลับและมองดูเฟิงเฉินหยู

เมื่อมองดี ๆ แล้ว แต่มันทำให้นางตกใจอย่างแท้จริง นางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “บ่าวรับใช้คนนี้ทำงานในพระราชวังมาครึ่งชีวิต และได้เห็นนางสนมที่ฮ่องเต้ทรงเลือก ดังนั้นผู้หญิงที่เลือกเข้าไปในพระราชวังล้วนแต่มีสาวงาม แต่ข้าไม่เคยเห็นใครที่งดงามกว่าเจ้าเลย”

ดวงตาของหญิงชราคนนี้คม เมื่อคำเหล่านี้ออกมานางก็เข้าใจ

ว่ากันว่าคุณหนูใหญ่ของเสนาบดีเฟิงนั้นงดงามล่มเมือง ควรบอกว่านางเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดในเมืองหลวงนั้นไม่ใช่การพูดเกินจริง บางทีอาจจะไม่มีผู้หญิงคนอื่นที่งดงามกว่าในราชวงศ์ต้าชุนอีกเลย

และนั่นก็น่าจะเป็นคนที่อยู่ตรงหน้านาง