34 เรื่องนี้ออกจะเพ้อฝันไปหน่อย
34 เรื่องนี้ออกจะเพ้อฝันไปหน่อย
“คิดให้ดีดีและถ้าเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้น หวังเย้า เป็นคนทำยาขึ้นมาด้วยตัวเองจริงๆ เขาจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก!” เทียนหยวนถูพูด เขามีความสามารถที่สุดยอดด้วยอายุเพียงแค่นี้!
“ฉันแค่เดา บางทีปีนี้อาจจะมีอาจารย์ระดับสูงที่ยังไม่เป็นที่รู้จักอยู่ในเขตเหลียนลานนี้ก็ได้ อาจารย์ระดับสูงอาจเป็นชายหนุ่มคนนั้น แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาของฉันเท่านั้นและมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร!” ซวีเจียหุ้ยยิ้ม
“ใช่ เราไม่ต้องไปสนใจเกี่ยวกับมันหรอก ขอแค่เขารักษาเธอหายก็พอ”
“ค่ะ”
ในวันนี้ เป็นวันที่สดใสและมีเมฆน้อย บนเนินเขาหนานชาน หวังเย้ายืนอยู่ตรงหน้าแปลงสมุนไพรของเขาและดูเหมือนกำลังคิดมากอยู่
สมุนไพรหลายต้นถูกถอนออกมาและใบไม้ร่วงเต็มพื้นไปหมด ซานเซียนที่ถูกทิ้งให้ทำหน้าที่ปกป้องเนินเขาไม่สามารถทำงานของมันได้ ขาหน้าของมันไม่สามารถแตะพื้นได้ มันดูเจ็บมาก
“ซานเซียน มาให้ฉันดูหน่อย” หวังเย้านั่งยองๆเพื่อดู เขาพบว่าขาของมันมีบาดแผลแต่ไม่ถึงกับร้ายแรงมาก
สมุนไพรในแปลงที่ถูกทำลายมี ฟางเฟิงและซินเจียว เขาค่อยๆสำรวจอย่างระมัดระวังและรู้สึกสบายใจขึ้นมา เมื่อสมุนไพรดอกแสงจันทร์และสมุนไพรแก้พิษไม่ได้รับความเสียหายไปด้วย พวกมันยังปลอดภัยกีเพราะพวกมันเติบโตช้ากว่าสมุนไพรทั่วไปอย่างซินเจียว และพวกมันก็ปลูกใกล้กับบ้านมากกว่าด้วย
อย่างไรก็ตาม มันเป็นสัญญาเตือนหวังเย้า ว่ามีคนต้องการทำลายแปลงสมุนไพรของเขาอยู่!
มันเป็นครั้งแรกและแค่เริ่มต้นเท่านั้น มันจะต้องร้ายแรงกว่านี้ในอนาคตถ้าเขายังหาทางออกไม่ได้
“ฉันจะต้องหาทางหยุดเรื่องนี้” บางอย่างสะกิดหวังเย้า “เฮ้ ฉันควรจะข้อคำแนะนำจากระบบ”
“ระบบ มีวิธีอะไรไหมที่จะช่วยป้องกันแปลงสมุนไพรจากการถูกบุกรุกได้?”
‘มี’
“มันคืออะไร?”
‘เลี้ยงแมลงพิษ, สร้างป้อม, ย้ายสมุนไพรไปยังช่องว่าง...
“เดี๋ยว แล้วอันไหนที่เหมาะกับฉันล่ะ?” หวังเย้าขัดระบบ การเลี้ยงแมลงพิษขึ้นมาจะหยุดไม่ให้มีคนเข้ามาที่แปลงสมุนไพรได้จริงเหรอ? ย้ายไปที่ช่องว่างก็ดูเพ้อฝันจนเกินไป และเขาก็ไม่สามารถทำได้ในเวลาสั้นๆด้วย
‘ไม่มีเลย’
“ทำไมล่ะ?”
‘เลเวลไม่พอ!’
มันคือคำนั้นอีกแล้ว! หวังเย้าทำอะไรไม่ได้
“ดังนั้นฉันก็ยังทำอะไรไม่ได้และยังต้องอยู่บนเนินเขาหนานชานต่อไปสินะ”
หวังเย้าหยิบเอาสมุนไพรที่มีรอยช้ำมาและทิ้งมันไป เขากลับบ้านและบอกพ่อกับแม่ของเขาว่า เขาจะไปนอนค้างคืนบนเนินเขา แล้วเขาก็กลับมาที่เนินเขาพร้อมกับข้าวของเล็กๆน้อยๆของเขา
“ซานเซียน ถ้าแผลของแกหายดีแล้ว เราจะลงจากเนินเขา หาคนที่มันทำลายแปลงของฉัน”
โฮ่ง! ซานเซียนดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของหวังเย้า
ดังนั้น หวังเย้าจึงได้เริ่มทำหน้าที่ปกป้องแปลงสมุนไพร มันไม่มีปัญหาอะไรในช่วงกลางวัน ตราบใดที่คนเลี้ยงสัตว์และชาวนายังอยู่บนเนินเขา มันก็จะไม่มีคนกล้ามาทำลายแปลงสมุนไพร ตอนกลางคืน แสงไฟส่องออกมาจากกระท่อม สว่างไปทั่วแปลงสมุนไพร เห็นได้ชัดว่ามีคนอยู่ในกระท่อม
สองวันต่อมา ได้มีแขกที่น่าตกใจมาที่แปลงสมุนไพร รถแรงค์โรเวอร์ขับตรงไปที่เนินเขาหนานชานภายใต้สายตาประหลาดใจของชาวบ้าน
“โว้ว! มันคือแรงค์โรเวอร์คันนั้นอีกแล้ว!”
“มีอะไรดีดีอยู่บนเนินเขาเหรอ?”
“ฉันได้ยินมาว่าพวกเขามาหาหวังเย้า”
“เด็กมหาลัยที่กระโดดลงไปในแม่น้ำน่ะเหรอ?”
“ฉันได้ยินมาว่ามีคนต้องการทำสัญญาเช่าเนินเขาหนานชานถึง 1ล้านหยวน!”
“อะไรนะ?!”
มันเป็นแค่รถยนต์คันเดียว แต่กลับทำให้เกิดข่าวลือในหมู่บ้านที่เงียบสงบแห่งนี้ขึ้น ทั้งหมดนี้ล้วนเกี่ยวข้องกับเนินเขาหนานชานและหวังเย้า
“สวัสดี ผมมาพบคุณอีกแล้ว!” เมื่อมองไปที่หวังเย้า เทียนหยวนถูก็ดูสุภาพมากขึ้น
“สวัสดีคุณเทียน มีอะไรหรือเปล่าครับ?” หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจกับการมาของเทียนหยวนถู
หรือว่าอันเฉินซานจะไม่ได้ผล? แต่ว่าเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางว่าโกรธอะไรเขา
“เลิกเรียกผมว่าคุณเทียนเถอะ ผมรู้สึกอาย คุณเรียกผมว่าเทียนหรือหยวนถูก็ได้ผมไม่มีปัญหา แล้วที่ผมมาที่นี่มีอยู่สองเรื่อง เรื่องแรก ผมมาที่นี่เพื่อแสดงความขอบคุณ อาการภรรยาของผมดีขึ้นเร็วมากด้วยยาที่คุณเป็นคนทำ โรคได้หายไปแล้ว และเธอสามารถนอนหลับได้ดี เธอดูดีขึ้นมาก ขอบคุณ”
นั้นคือสาเหตุที่มาสินะ เมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูด หวังเย้าก็รู้สึกสบายใจ เพราะเขายังเป็นกังวลว่ายาจะสามารถรักษาโรคของเธอให้หานได้ไหม เขาคงจะไม่เพียงแค่ทำภารกิจล้มเหลวเท่านั้น แต่เขายังจะทำให้คนอื่นต้องโกรธเพราะไม่สามารถรักษาโรคให้หายได้ด้วย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากจนเกินไป
ติ้ง! ‘ภารกิจ : ได้รับการจดจำโดยคนไข้หนึ่งคนภายในเวลาสิบวัน สำเร็จ!’
มันแปลกมากที่เทียนหยวนถูเป็นคนที่มาขอบคุณเขา แทนที่จะเป็นคนไข้ที่เป็นภรรยาของเขา แล้วทำไมภารกิจถึงสำเร็จได้กัน? เมื่อได้ยิน หวังเย้าก็รู้สึกสับสน ถึงยังไง เขาก็ยังดีใจที่ในที่สุดภารกิจก็จบลง
“เรื่องที่สองก็คือ ผมต้องการซื้อยาเพิ่มอีกหนึ่งโดส”
“ซื้อยา?” หวังเย้าตกตะลึง “ทำไม?”
“ผมกลัวว่ายาเพียงหนึ่งโดสจะไม่พอสำหรับรักษาภรรยาของผมให้หายดี”
“อ้อ!” หวังเย้าเข้าใจแล้ว
“ค่อยมาเอายาในวันพรุ่งนี้นะ” หวังเย้าพูด
“ได้ครับ มันมีชื่อว่าอะไรเหรอ?” เมื่อได้ฟังคำตอบจากหวังเย้า เทียนหยวนถูก็เริ่มสงสัย
“อันเฉินซาน มันช่วยลดความตรึงเครียดและผสานพลังฉี มันยังช่วยชะล้างจิตใจแล้วทำให้จิตใจสงบด้วย” หวังเย้าพูด
“มันช่วยชะล้างจิตใจและทำให้จิตใจสงบงั้นเหรอ ผมไม่เห็นยาที่วิเศษขนาดนี้มาก่อนเลย ยาตัวนี้ควรจะถูกเรียกว่ายาแห่งปาฏิหาริย์ เพราะมันคือปาฏิหาริย์ชัดๆ!” เทียนหยวนถูรู้สึกมหัศจรรย์ใจมาก
“คุณชมเกินไปแล้ว” หวังเย้าพูดถ่อมตัว
หลังจากที่คุยกันได้สักพัก เทียนหยวนถูก็จากไป
เมื่อเขาจากไป ก็มีคนอีกคนขึ้นมาบนเขา เขาก็คือ หวังหมิงเป่า ที่ไม่ได้ขึ้นมาบนนี้หลายวันแล้ว
“ชายคนนั้นเป็นใครเหรอ?” หวังหมิงเป่าถามเมื่อเขาเดินมาถึงด้านบน
“เขามาดูยาสมุนไพรน่ะ แล้วร้านของนายเป็นยังไงบ้าง?”
“ฉันซื้อมันมาแล้ว ตอนนี้กำลังตกแต่งอยู่ ฉันอาจจะเปิดร้านอาทิตย์หน้า นายต้องมางานเลี้ยงฉลองเปิดร้านของฉันด้วยนะ!”
“ฉันไปแน่นอน!” หวังเย้าพูด
“เดี๋ยวก่อนนะ นายเพิ่งบอกว่าผู้ชายคนนั้นมาเพราะยาเหรอ? เขาต้องการยาอะไร? ใช่พวกสมุนไพรยาที่นายปลูกเอาไว้รึเปล่า?”
“เปล่า แต่เป็นยาสมุนไพรที่ฉันเป็นคนจ่ายต่างหาก” ในเมื่อหวังหมิงเปรียงเสมือนน้องชายของเขา หวังเย้าจึงไม่ปิดบังความจริงจากเขา
“นายจ่ายยาเป็นด้วยเหรอ?”
“ใช่ แค่นิดหน่อยน่ะ”
“เชี่ย นายรู้กระทั่งการจ่ายยา มีอะไรอีกที่นายยังไม่รู้?” หวังหมิงเป่าพูดด้วยความตกตะลึง
“ฉันไม่เก่งเรื่องธุรกิจ นายมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า ฉันแค่มาดูเฉยๆ เฮ้ ฉันไปหานายที่บ้านมาเมื่อวาน แต่คุณป้าบอกฉันว่านายนอนค้างคืนบนเนินเขา เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ฉันมาเฝ้าแปลงสมุนไพร”
“มีคนอิจฉานายเหรอ?” หวังหมิงเป่าเดา
“ใช่”
“นายรู้ไหมว่าทันเป็นใคร?” หวังหมิงเป่าแสดงความโกรธออกมาในตอนที่เขาพูด
“ยังไม่รู้เลย”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง ฉันจะหามันให้เจอและสอนบทเรียนให้มันเอง!”
“อย่าทำอะไรบ้าๆล่ะ”
“เชื่อฉัน ฉันมีแผน” หวังหมิงเป่าพูด
