บทที่ 44 คำขอร้องของกว่านอิง

บทที่ 44 คำขอร้องของกว่านอิง

 

ฉางฉิงคิดเล่นลูกไม้ จึงโทรไปหาเยี่ยนเหล่ยก่อน ให้เขาช่วยพูดอธิบายเกลี้ยกล่อมซ่งฉู่อี๋หรือไม่ก็ให้ซ่งไฮว๋เซิงช่วยเกลี้ยกล่อมลูกชายตัวเอง

 

หลังจากครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว เยี่ยนเหล่ยก็โทรไปหาลูกเขยและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง อีกทั้งวิเคราะห์เรื่องงานการในตอนนี้ของลูกสาวด้วย “ฉู่อี๋ นิสัยนั้นของฉางฉิงน่ะ เธออย่ามองว่าฉางฉิงถูกพ่อตามใจจนเสียคนเลยนะ บางเรื่องฉางฉิงก็หัวโบราณเหลือเกิน สมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย พ่อบอกให้เขาตั้งใจเรียน อย่าเพิ่งมีแฟน เขาก็ไม่มีแฟนจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นพวกลูกจดทะเบียนสมรสกันแล้ว พ่อกล้าเอาเกียรติเป็นประกันได้เลยว่าฉางฉิงไม่กล้า แล้วก็ไม่มีความคิดที่จะทำสิ่งที่ผิดต่อเธอแน่นอน ส่วนเรื่องฟู่อวี้ ฟู่อวี้เขาดูแลฉางฉิงมาตั้งแต่เด็ก เห็นฉางฉิงเป็นน้องสาวคนหนึ่ง

 

ฉางฉิงไม่ใช่เด็กๆ แล้ว เขาก็ต้องการประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ไม่นานนี้ฉางฉิงก็เกือบถูกหน้าใหม่เข้ามาแทนที่”

 

“ผมเข้าใจแล้วครับ ตอนเย็นพอกลับไปบ้านแล้ว ผมจะคุยกับฉางฉิงดีๆ ถ้าฉางฉิงอยากจะแสดงละครจริงๆ ผมก็จะไม่ขัดขวางครับ” ซ่งฉู่อี๋พูดอย่างนุ่มนวล

 

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สีหน้าเขาก็ฉายแววโมโหเล็กน้อย

 

เยี่ยนฉางฉิงคนนี้ อาจหาญเหลือเกิน เดี๋ยวนี้รู้จักให้เยี่ยนเหล่ยออกหน้าให้แล้ว

 

ที่สถานีโทรทัศน์ ฉางฉิงจาม จู่ๆ เธอก็รู้สึกหนาวขึ้นมา

 

แย่ล่ะสิ คงไม่ใช่เพราะซ่งฉู่อี๋โมโหเธออีกแล้วหรอกนะ

 

ทันใดนั้นกว่านอิงก็โทรมาหาพอดีบอกว่าเธอกลับมาแล้ว อยากจะนัดฉางฉิงทานข้าวและมีเรื่องอยากจะคุยด้วย

 

ฉางฉิงรู้สึกร้อนตัวขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่ากว่านอิงรู้เรื่องที่เธอกับซ่งฉู่อี๋แต่งงานกันแล้วหรอกนะ

 

เธอคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ตอบตกลง ทั้งสองนัดเจอกันที่บาร์แบบส่วนตัวแห่งหนึ่ง

 

“กว่านอิง เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันเหรอ” พอเจอหน้าปุ๊บ ฉางฉิงก็ตรงเข้าประเด็นทันที

 

กว่านอิงตะลึงงัน แล้วยิ้มพลางพูดว่า “ฉางฉิง ทำไมเธอดูเครียดจังเลยล่ะ”

 

“เครียดที่ไหนกัน” ฉางฉิงรีบก้มหน้าก้มตาจิบน้ำร้อน “ที่นี่ดูไม่เลวนะ ฉันไม่เคยมาเลย”

 

“ฉันเองก็เพิ่งรู้จักที่นี่เพราะฟู่อวี้พาฉันมา เขาเป็นสมาชิกที่นี่ ดูเหมือนว่าจะต้องใช้จ่ายเกินสามสิบล้านหยวนถึงจะมีสิทธิ์เป็นสมาชิก เจ้าของบาร์นี้รู้ว่าฉันเป็นแฟนของฟู่อวี้ ฉันถึงจองโต๊ะที่นี่ได้” กว่านอิงอธิบาย ใบหน้าที่สวยงามดูกระหยิ่มยิ้มย่องเล็กน้อย

 

“อ๋อ”

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉางฉิงอาจจะแอบเพ้อฝันเล็กๆ เรื่องที่ฟู่อวี้โทรไปคุยกับผู้อำนวยการสถานี แต่ตอนนี้เธอคงไม่กล้าเพ้อฝันแล้วแม้แต่นิดเดียว

 

ในใจของฟู่อวี้ เธอคงจะเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งจริงๆ กว่านอิงต่างหากที่เป็นแฟนเขา

 

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ แสดงว่าฟู่อวี้เขาดีกับเธอจริงๆ แล้วฉันยังรู้มาด้วยว่าฟู่อวี้กับสถานีโทรทัศน์เราตัดสินใจที่จะผลิตละครร่วมกัน ซึ่งนางเอกก็คือเธอ เป็นเพราะเธอแน่นอน เขาถึงได้ทุ่มทุนขนาดนี้” ฉางฉิงยิ้มหวานพลางพูด

 

“เขาดีกับฉันมากจริงๆ” กว่านอิงก้มหน้าพลางยิ้ม “ว่าแต่เขาบอกฉันว่าสถานีเธอจะดันให้เธอเป็นนางรองในละครเรื่องนั้น ดีจังเลย เราจะได้อยู่ในกองละครเดียวกัน”

 

“นั่นสิ” เรื่องนี้ฉางฉิงก็ดีใจเหมือนกัน

 

แล้วจู่ๆ กว่านอิงก็ขยับตัวมาที่ข้างโต๊ะ “ฉางฉิง ฉันได้ยินมาว่าคุณแม่ของฟู่อวี้เข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาล เธอรู้หรือเปล่าว่าอยู่ห้องไหน เธอช่วยพาฉันไปเยี่ยมคุณแม่เขาหน่อยได้มั้ย”

 

“คือว่า...” พอเห็นแววตาจริงใจของเพื่อนสนิท ฉางฉิงก็รู้สึกลำบากใจชั่วขณะ แต่เธอก็ไม่อยากโกหกเพื่อนว่าเธอไม่รู้ “เธอให้ฟู่อวี้พาไปก็ได้นี่นา”

 

“ฟู่อวี้ไม่ค่อยยอมพูดเลย เขาคงคิดว่าเราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน คงไม่ค่อยเหมาะที่จะไปเยี่ยม แต่ยังไงตอนนี้ฉันก็เป็นแฟนเขา ถ้าไม่สนใจไม่ถามเลยก็ดูใช้ไม่ได้ ฉางฉิง ฉันได้ยินฟู่อวี้พูดประมาณว่าคุณแม่เขากับเธอสนิทกันพอสมควร เธอพาฉันไปเถอะนะ เธอไปด้วย แล้วก็ช่วยพูดชมฉันหน่อย ไม่แน่ว่าอาจทำให้คุณแม่เขาประทับใจก็ได้” กว่านอิงกุมมือฉางฉิง สีหน้าที่ดูอ่อนแรงทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธได้ลง

 

ฉางฉิงนึกถึงเมื่อก่อนที่กว่านอิงดีกับเธอ เธอปฏิเสธไม่ได้จริงๆ “ก็ได้”

 

“ฉางฉิง ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอน่ะดีที่สุดเลย มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” กว่านอิงยิ้มออกทันที

 

ระหว่างที่ทานอาหาร กว่านอิงยังถามด้วยว่าเสิ่นลู่ชอบอะไรบ้าง

 

หลังจากที่แยกย้ายกัน ในใจฉางฉิงก็รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ตลอด

 

เมื่อกลับมาถึงเพนท์เฮาส์กวานหู ฉางฉิงเพิ่งลงจากรถ เจ้าร็อบเบนก็วิ่งส่ายหางดุ๊กดิ๊กมาหาเธอ

 

“อ้าว ร็อบเบน มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย” ฉางฉิงโค้งตัวลงและลูบหัวร็อบเบนด้วยความเอ็นดู

 

“ผมพามันออกมาเดินเล่นน่ะ” มีเสียงดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ ฉางฉิงถึงกับตัวแข็งทื่อ

 

................................................