บทที่ 42 แต่หวังว่าคุณจะไม่ไปถ่ายพวกโฆษณาผ้าอนามัย ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดจุดซ่อนเร้นนะ

บทที่ 42 แต่หวังว่าคุณจะไม่ไปถ่ายพวกโฆษณาผ้าอนามัย ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดจุดซ่อนเร้นนะ

 

ฉางฉิงงงงัน เธอนึกว่าเขาจะใจดีสลับที่กับเธอ แต่กลับกลายเป็นว่าเขานอนลงที่อีกด้านหนึ่งของเตียง

 

เธอลงจากเตียงทันที แต่ซ่งฉู่อี๋จับแขนเธอไว้แน่น “นอนบนเตียงเถอะ ยังไม่ถึงช่วงหน้าร้อน พื้นมันเย็นจะตาย เตียงกว้างออกแบบนี้ ผมไม่โดนตัวคุณหรอก”

 

“คุณชอบผิดคำพูด ใครจะไปเชื่อกันล่ะ” ฉางฉิงไม่ลืมหรอกนะว่าไม่นานนี้เขาทำอะไรกับเธอบ้าง

 

“ตกลงคุณจะนอนไม่นอน ถ้าไม่นอนผมจะแตะต้องตัวคุณจริงๆ นะ” ซ่งฉู่อี๋ผ่าตัดมาห้าชั่วโมงเต็มๆ การผ่าตัดแบบนี้สิ้นเปลืองพลังงานเป็นที่สุด เขาเหนื่อยล้าและก็ง่วงมากด้วย แล้วมาเจอเธอพูดจ้อแบบนี้ตอนกลางค่ำกลางคืน เขาก็ไม่อาจอดทนและเยือกเย็นสุขุมได้เหมือนเมื่อก่อน

 

สายตาเยือกเย็นของเขาฉายแววโมโห

 

เสือกระดาษอย่างฉางฉิงถูกขู่จนกลัวหัวหดเข้าจริงๆ แล้วเธอก็นอนลงที่ขอบเตียง ไม่กล้าปริปากพูดอีกเลย

 

_ _ _ _ _ _ _ _

 

เวลาตีสามกว่า พอซ่งฉู่อี๋เห็นแขนขาวเนียนวางพาดบนแผงอกเขาและต้นขาพาดเกาะอยู่ที่เอวเขาท่ามกลางความมืดสลัว เขาก็แอบรู้สึกเสียใจมากที่เมื่อกี้เขาอุ้มเธอขึ้นมานอนบนเตียง

 

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเธอยังทำเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวกลัวว่าเขาจะแตะต้องตัวเธออยู่ชัดๆ

 

เผลอแป๊บเดียว เธอก็เริ่มมาก่ายบนตัวเขาเสียแล้ว

 

คุณหมอซ่งสูดหายใจเข้า แล้วจินตนาการว่าตัวเองกำลังอยู่ที่แผนกสูตินรีเวช ไม่เห็นผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น

 

แต่ขณะที่หลับตาและกำลังจะผล็อยหลับ จู่ๆ ฉางฉิงก็ยกขาออกจากตัวเขา แล้วร่างกายท่อนบนเธอก็ดิ้นไปมาและถูไถบนแผงอกเขา เธอเหมือนกับกำลังหาหมอนอยู่แล้วก็นอนต่อ

 

คุณหมอซ่งกัดฟัน ไม่สนใจเธอ

 

แต่ไม่กี่นาทีต่อมา มือเล็กๆ ของเด็กบ้าคนนี้ก็ลูบคลำสะเปะสะปะไปทั่ว

 

เธอไม่ได้แกล้งทำเป็นนอนหลับแล้วแต๊ะอั๋งเขาจริงๆ ใช่มั้ย

 

เวลาตีห้า ซ่งฉู่อี๋ต้องหงุดหงิดเพราะมีน้ำลายหยดกองอยู่บนแผงอกเขา...

 

_ _ _ _ _ _ _ _

 

วันรุ่งขึ้น ตะวันสายโด่งแล้ว

 

ฉางฉิงตื่นขึ้นเพราะเสียงน้ำไหลซู่ในห้องอาบน้ำ

 

เธอดึงผ้าห่มมาปิดคลุมศีรษะ

 

อีกห้านาทีต่อมา เธอก็ได้ยินเสียงประตูห้องอาบน้ำเปิดออก

 

ฉางฉิงโผล่หน้าออกมามอง ซ่งฉู่อี๋สวมเสื้อผ้าชุดเมื่อวานอย่างเรียบร้อย แต่ผมสั้นสีดำขลับเปียกชุ่มและมีน้ำหยดลงมา

 

ฉางฉิงบ่นพึมพำ “อาบน้ำอะไรกันตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อคืนก็อาบไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

 

ซ่งฉู่อี๋มองเธอด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัวและหนาวยะเยือก

 

ฉางฉิงรู้สึกเหมือนมีลมหนาวพัดโชยมา เธอไปสะกิดต่อมอะไรเขาเข้าอีกแล้วหรือเปล่า หรือว่าชายหนุ่มจะเป็นวันนั้นของเดือน เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย

 

“ผมต้องไปโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวคุณจะไปสถานีโทรทัศน์เองหรือว่าจะให้ผมแวะไปส่งคุณตอนนี้เลย” ซ่งฉู่อี๋พ่นลมหายใจเบาๆ แล้วถาม

 

“ฉันขับรถไปเองก็ได้ค่ะ” ฉางฉิงกลัวเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอไม่ชอบให้เขาไปส่ง จึงพูดเสริมว่า “เพราะฉันต้องเลือกเสื้อผ้า แล้วก็แต่งหน้า ต้องใช้เวลานานมากค่ะ”

 

ซ่งฉู่อี๋พยักหน้า “วันนี้คุณจะไปโรงพยาบาลหรือเปล่า”

 

“ไม่ไปค่ะ วันนี้ฉันต้องถ่ายโฆษณา” ฉางฉิงตอบ

 

เขาหยิบหวีไม้บนโต๊ะเครื่องแป้งเธอขึ้นมาดู แล้วหวีผมไปทางด้านหลัง “ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ดังสักเท่าไรนี่นา มีบริษัทโฆษณามาติดต่อคุณด้วยเหรอ”

 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ได้จงใจพูดเหน็บแนม เป็นคำพูดจริงใจที่เขาพูดไปเรื่อยเปื่อย

 

แต่ฉางฉิงกลับรู้สึกได้ถึงเจตนาร้ายอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน

 

“ใครบอกว่าฉันไม่ดัง จะบอกให้นะ ฉันน่ะดังมากๆ เลย คุณน่ะมันคร่ำครึเกินไป วันๆ รู้จักแต่ทำงาน แล้วก็ทำงาน คุณเล่นเวยป๋อหรือเปล่า คุณดูรายการวาไรตี้มั้ย ฉันว่าคุณไม่ดูแม้แต่ทีวีด้วยซ้ำ” ฉางฉิงลุกพรวดขึ้นมานั่งและโต้กลับอย่างดุดัน

 

นิ้วมือของซ่งฉู่อี๋หยุดชะงักทันที

 

เขางานยุ่งรัดตัวเหลือเกิน ก็เลยดูอะไรพวกนี้น้อยมากจริงๆ

 

“ผมเองก็เคยเรียนด้านจิตวิทยามานิดๆ หน่อยๆ การที่คุณตื่นเต้นขนาดนี้ ดูเหมือนจะเป็นเพราะคุณไม่ค่อยมั่นใจก็เลยร้อนตัวขึ้นมา” ซ่งฉู่อี๋วางหวีลง หางคิ้วกระตุกเล็กน้อย

 

ลูกโป่งที่พองโตในหัวใจของฉางฉิงเหมือนถูกเข็มทิ่ม แล้วจู่ๆ ก็แฟบแบนลง

 

“แต่หวังว่าคุณจะไม่ไปถ่ายพวกโฆษณาผ้าอนามัย ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดจุดซ่อนเร้นนะ” ซ่งฉู่อี๋เหลือบมองฉางฉิงที่เบ้ปากอย่างแรง เขาอมยิ้มเล็กน้อย แล้วถึงค่อยเดินออกไป

 

ฉางฉิงเอามือปิดหน้าและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง วันนี้เธอต้องไปถ่ายโฆษณาผ้าอนามัย

 

ให้ตายเถอะ

 

................................................