บทที่ 11 - Flying Dagger! Yet another Flying Dagger!
Chapter 11 - Flying Dagger! Yet another Flying Dagger!
"เอามันคืนมา!" กู่เฟยยื่นมือออกไป
"ด้วยเหตุผลอะไร?" หญิงสาวตอบกลับ
กู่เฟยขมวดคิ้ว เขาต้องบอกเธอด้วยเหรอว่า 'การขโมยของมันไม่ดี ส่งคืนให้เจ้าของเถอะนะ?' ยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับการสั่งสอนแบบนั้น แต่หญิงสาวตรงหน้าดูเหมือนจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ความเยือกเย็นและความสงบของเธอทำให้กู่เฟยสงสัยว่าเธออาจเป็นโจรมืออาชีพในโลกจริง แล้วแบบนั้นการพูดถึงศีลธรรมกับคนประเภทนี้จะมีค่าพอหรือเปล่า?
ในเมื่อหลักเหตุผลใช้กับเธอไม่ได้เขาเลยตัดสินใจใช้หมัดของเขาพูดแทน ความคิดของกู่เฟยได้รับอิทธิมาจากคำสอนของพ่อของเขามาก ทั้งสองแทบเหมือนพิมพ์เดียวกันนอกเหนือจากความคิดเห็นในด้านจุดประสงค์ของการเรียนกังฟู
สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็นกู่เฟยตั้งท่าเตรียมต่อสู้ "นายคิดจะจะทำร้ายผู้หญิงงั้นเหรอ? น่ารังเกียจจริงๆ!"
"คืนความทรงจำแห่งน้ำแข็งมาถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว หรือไม่อย่างงั้นฉันคงรับประกันความปลอดภัยของใบหน้าสวยๆนั่นไม่ได้" กู่เฟยกล่าว
ใบหน้าของหญิงสาวแสดงความหวาดกลัว เธอกัดฟันพูดหลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง "เอาล่ะ ฉันว่าวันนี้คงไม่ใช่วันของฉัน เอาไปสิ" เธอเอื้อมมือลงไปในกระเป๋าเก็บของและโยนกริชไปทางกู่เฟยอย่างแรง
กู่เฟยคงไม่มีหน้าเรียกตัวเองว่าผู้เชี่ยวชาญกังฟูหากเขาหลบของแค่นี้ไม่ได้ เขาคว้ากริชด้วยมือเดียวและกำลังจะพูดอะไรต่ออีกสองสามคำ แต่ผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีไปแล้ว
"ชิบ!" กู่เฟยสบถ กริชที่เขาถืออยู่ไม่ใช่ความทรงจำแห่งน้ำแข็ง! เขาถูกหลอก! กู่เฟยรีบไล่ตามหญิงสาวด้วยอารมณ์โกรธ
กู่เฟยคิดว่าการไล่ตามผู้หญิงคนเดียวคงไม่เรื่องยาก แต่ไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่าเขาคิดผิด แม้ว่าทุกอย่างในพาราเรลเวิร์ลจะถูกตั้งโปรแกรมให้สมจริงมากที่สุด แต่มันยังมีหลายๆอย่างที่แตกต่าง และหนึ่งในนั้นคือความแตกต่างทางกายภาพระหว่างเพศชายกับเพศหญิง
ในเกมเสมือนจริงนี้ความแตกต่างระหว่างเพศชายกับเพศหญิงยังคงเหมือนกับเกมออนไลน์เก่าๆทั่วไปคือ 'ชาย'กับ'หญิง' ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก สเตตัสของทุกคนเหมือนกันหมดไม่ว่าใครจะเป็นเพศอะไร เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากปัญหาการล่วงละเมิดทางเพศในวันแรกของการทดสอบรอบเบต้า ทางผู้พัฒนาได้ออกมาประกาศว่าเพื่อส่งเสริมความเท่าเทียมทางเพศและเพื่อแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น พวกเขาจึงได้ทำการปรับเปลี่ยนครั้งใหญ่เกี่ยวกับการตั้งค่าของพาราเรลเวิร์ล ตอนนี้อาชีพของผู้เล่นจะเป็นตัวตัดสินทุกอย่างในโลกของเกม! หากจอมเวทย์ชายคิดชั่วต่อนักรบหญิง เขาก็ต้องเตรียมรับกับผลที่ตามมา มันไม่เกี่ยวว่าเขาจะเลเวลเท่าไหร่เนื่องจากการล่วงละเมิดทางเพศจำเป็นต้องเข้าใกล้อีกฝ่าย ด้วยระยะเท่านั้นไม่ว่าเขาจะมีคาถาที่ทรงพลังเท่าไหร่ก็ไร้ค่า
ปัญหาเรื่องเพศนี่มันน่ารำคาญจริงๆ กู่เฟยคิดอย่างหงุดหงิด
หญิงสาวที่เขากำลังไล่ตามเป็นตัวอย่างได้ดี คำเดียวที่อธิบายการวิ่งของเธอได้คือ 'เร็วมาก'
กู่เฟยเททุกแต้มสถานะได้เขารับมาจนถึงเลเวล16ให้กับความว่องไว แต่ความเร็วของเขาก็ยังเทียบไม่ได้กับเธอที่เลือกอาชีพที่มีฐานความเร็วที่สูง เธอกระทั่งมีเวลาทำหน้าตาล้อเลียนกู่เฟยขณะที่วิ่งไปด้วย แถมระยะห่างของทั้งยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
กู่เฟยโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เกมไม่มีกลไกเข้าถึงพลังใจของผู้เล่น ผู้เล่นสามารถใช้ความสามารถได้แค่ตามสเตตัสที่พวกเขามีเท่านั้น การก้าวล้ำเหนือขีดจำกัดนั้นเป็นไปไม่ได้
เมื่อหญิงสาวเห็นว่าระยะห่างระหว่างกู่เฟยกับเธอไกลพอที่เธอจะสลัดเขาหลุด หญิงสาวก็หยุดวิ่งและล้อเลียนกู่เฟย "เจ้าคนหัวทึบ~ มาจับฉันสิ ผ่านโค้งหน้าไปนายก็จะไม่ได้เห็นฉันแล้ว!"
"กล้านักก็หยุดวิ่งสิ!" กู่เฟยพยายามกระตุ้นเธอ
นักวิจัยหลายคนอ้างว่าเพศหญิงมีสัญชาตญาณต่อต้านการสบประมาท แต่ความพยายามของกู่เฟยไม่ต่างไปจากการโยนก้อนหินลงแม่น้ำ เธอไม่สนใจคำพูดของเขาแม้แต่น้อยแถมยังส่งจูบให้เขาอีกด้วย "เล่นกับนายก็สนุกดี บ้ายบายพ่อหนุ่มจอมเวทย์!"
แต่ขณะที่หญิงสาวเตรียมจากไป กู่เฟยก็พลันพูดด้วยความโกรธ "ตายซะ!" จากนั้นเขาก็ปามีดในมือของเขาออกไปด้วยพลังทั้งหมดที่มี
เมื่อพูดถึงการปามีด คนที่มีชือเสียงที่สุดในด้านนักษะนี้มีชื่อว่าเซี่ยวหลีเฟยเต่า
กล่าวได้ว่าความเร็วของมีดของเขานั้นเร็วมาก แต่สิ่งที่เขาถูกชื่นชมมากที่สุดคือความแม่นยำในการปาของเขา
ทักษะเฉพาะตัวในการปามีดสั้นของเขามีความแม่นยำ100% และแม้จะใช้มันในเกมออนไลน์มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหลบ
แน่นอนว่าเหตุผลที่ทำให้มันแม่นยำขนาดนั้นก็เป็นเพราะความเร็วซึ่งไม่มีสามารถหลบได้ของมัน
มีเพียงผู้เชี่ยวชาญแท้จริงเท่านั้นที่สามารถปลดล่อยศักยภาพของเทคนิคนี้ได้อย่างเต็มที่ และเป้าหมายของผู้เชี่ยวชาญเช่นนั้นย่อมเป็นคนที่มีทักษะเท่ากันซึ่งอาจหายไปจากสายตาของคนธรรมดาได้ในชั่ววินาที ดังนั้นเทคนิคของพวกเขาจึงต้องใช้ความเร็วมหาศาล
ผู้หญิงคนนั้นอาจมีเท้าที่เร็วแต่เธอไม่มีทั้งความสามารถหรือความรู้ในการปัดหรือหลบมีดบิน ดังนั้นหากต้องการปามีดบินใส่เธอ แค่มีความแม่นยำก็เพียงพอแล้ว
กู่เฟยเป็นคนที่สามารถทำให้คนตาบอดได้ด้วยหินเพียงแค่ก้อนเดียว ดังนั้นความแม่นยำในมีดบินของเขานั้นไร้ข้อกังขา
วูซซ! มีดบินลอยออกไปจากมือของเขา
"อ๊าา!" มีดบินปักใส่ต้นขาของเธอและทำให้เธอล้มลงกับพื้น
กู่เฟยเดินไปหาเธอด้วยความสาแก่ใจ แต่ความรู้สึกเหล่านั้นของเขาจางหายไปทันทีเมื่อเขาได้ยินหญิงสาวร้องไห้ออกมา
มันยากที่จะได้เห็นสาวงามร้องไห้ กู่เฟยรู้สึกว่าเขาทำมากเกินไปหน่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นแอ่งเลือดที่เจิ่งนองอยู่บนพื้น
แม้ว่าบาดแผลจะไม่ได้ส่งผลกระทบต่อตัวเธอในโลกจริง แต่ความเจ็บปวดที่เกิดจากมีดบินไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถรับไหว แถมบาดแผลที่ลึกขนาดนี้กระทั่งตัวเขาเองก็ไม่เคยประสบมาก่อน
"นาย... มากเกินไปแล้วนะ!" เธอตะโกนพร้อมชี้หน้ากู่เฟยทั้งๆที่ยังคงล้มอยู่กับพื้น กู่เฟยรู้สึกผิดมากแต่เขาเตือนตัวเองว่าเธอเป็นโจร เขาต้องปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมพลางเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเก็บของแล้วหยิบมีดแล่เนื้อของเขาออกมาและขู่ว่า "ถ้าล้อเลียนฉันอีกที ฉันจะเอาพวกมันทั้หมดนี้ปักใส่ตัวเธอ"
หญิงสาวปิดปากอย่างไว หลังจากโดนมีดบินปักขาไปแล้วทีหนึ่ง เธอไม่สงสัยเลยว่าเขาทำตามที่เขาพูดแน่
ทว่าอันที่จริงกู่เฟยแต่ขู่เธอเท่านั้น ทำร้ายเธอแค่ครั้งเดียวเขาก็เสียใจแย่แล้ว เขาจะเอามีดไปปักเธอซ้ำได้ยังไง??
หญิงสาวนอนราบกับพื้นพร้อมเอาสองมือกดบาดแผล ไม่มีเสียงใดออกจากปากของเธอเลยเว้นแต่เสียสะอื้น
กู่เฟยขยับไปโดยหวังดึงมีดที่ปักอยู่บนขาของเธอออก
"อ๊าา! นายจะทำบ้าอะไร? เจ้าสารเลว!" ความเจ็บปวดที่ไหลผ่านร่างกายเธอตอนกู่เฟยจับไปที่มีดทำให้เธอด่าเขาอย่างกล้าหาญ
"ฉันแค่จะเอามันออก! เธอดูแย่ตอนมีมีดปักอยู่ที่ขา" กู่เฟยให้เหตุผล
"มันจะไม่เจ็บใช่ไหมถ้านายดึงมันออก?" หญิงสาวถามอย่างไร้เดียงสา
หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริง ตราบใดที่มีดไม่แทงส่วนสำคัญที่เป็นอันตรายถึงชีวิตและมีเลือดไหลไม่มาก ก็ไม่จำเป็นต้องดึงมีดออกเพราะการทำอย่างนั้นอาจเร่งการสูญเสียเลือด แต่นี่เป็นเพียงเกมดังนั้นการดึงมันออกมาน่าจะแก้ปัญได้ คิดได้ดังนั้นกู่เฟยจึงพยักหน้าไปทางเธอและพูดว่า "ความเจ็บปวดจะหายไปเมื่อเอามันออก"
"งั้นก็ดึงมันออกเลย!" เธอพูดพร้อมกัดฟันแน่น
"เอาล่ะนะ!" กู่เฟยยกมือขึ้นและดึงมีดออกทันที
"อ๊าา!" เธอกรีดร้อง ความเจ็บปวดยังคงอยู่และเลือดก็ไหลไม่หยุด มันกลายเป็นว่าตัวเกมได้จำลองความเสมือนจริงในด้านนี้เช่นกัน
"เลือดของฉันลดลงเรื่อยๆเลย!" หญิงสาวกล่าวขึ้น
"เฮ้ งั้นก็แย่แล้วสิ!" กู่เฟยตื่นคระหนก "เร็ว เอาผ้าอะไรมาให้ฉันก็ได้ ฉันจะเอามาผันแผลให้เลือดหยุดไหล"
น่าแปลกที่เธอให้ผ้าพันแผลกับเขามาจริงๆ กู่เฟยมองมันอย่างประหลาดใจพักหนึ่งก่อนจะรับมา มันเป็นไอเท็มในเกมที่เรียกว่าผ้าพันแผลแห่งการหยุดยั้ง เขารีบช่วยเธอพันแผลอย่างรวดเร็วแล้วเลือดก็หยุดไหล กู่เฟยไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะทักษะการพันแผลของเขาดีหรือผลของไอเท็มที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น
"เลือดของเธอยังลดอยู่ไหม?" กู่เฟยถาม
"ไม่แล้ว" เธอตอบกลับ
"เกือบไปแล้ว!" กู่เฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก หากเลือดของเธอลดลงจนเหลือศูนย์และกลับไปเกิด เขาคงไม่รู้ว่าจะไปหาตัวเธอได้ที่ไหน
เสียงร้องไห้อย่างรุนแรงของหญิงสาวกลายมาเป็นเสียงสะอื้นเมื่อสภาพของเธอกลับมาเป็นปกติ เธอเหลือบมองกู่เฟยเป็นครั้งคราวขณะที่เธอแอบร้องไห้เงียบๆ กู่เฟยเริ่มรู้สึกผิดน้อยลงแล้วเขาก็ยื่นมือออกไปพลางกล่าวกับหญิงสาว "เอาล่ะ เอาความทรงจำแห่งน้ำแข็งคืนมา!"
กระเป๋าของเธออยู่ใกล้แค่เอื้อมก็จริงแต่กู่เฟยรู้ดีว่าเขาเอากริชออกมาเองไม่ได้ ระบบคลังเก็บของในเกมตั้งไว้ให้มีเพียงเจ้าของเท่านั้นที่สามารถใช้ได้
หญิงสาวคล้ายเจ็บน้อยลงมากขณะที่เธอตอบกลับ "มันเป็นของนายเหรอ?"
"เอ่อ... ไม่!" กู่เฟยกล่าว
"แล้วทำไมฉันต้องคืนให้นายด้วย?"
"มันเป็นของเพื่อนฉัน!" กู่เฟยกล่าว
"เพื่อน?" หญิงสาวหัวเราะ "หากเขาเป็นเพื่อนนายแล้วทำไมพวกนายไม่นั่งด้วยกัน? อย่าคิดว่าฉันไม่สังเกต นายกับเจ้าคนหื่นกามที่นั่งโต๊ะเดียวกันเป็นคนไม่ดีเห็นๆ"
กู่เฟยนึกถึงดวงตาของFireballตอนนั้นที่เต็มไปด้วยความกำหนัด พลางคิดว่าฉายาคนหื่นกามก็เหมาะกับเขาดี
"เธอก็ไม่ได้ดีกว่าเท่าไหร่ เธอขโมยของจากคนอื่น" กู่เฟยสวน
"ฉันก็ไม่เคยบอกว่าฉันเป็นนี่" หญิงสาวยอมรับหน้าซื่อ
"งั้นก็คืนกริชให้ฉันได้แล้ว!" กู่เฟยยืนกราน
"ไม่!"
"เธออยากโดนมีดนี่แทงอีกครั้งใช่ไหม!" กู่เฟยยกมีดที่เขาเพิ่งดึงออกจากขาของเธอขึ้นมา
"ถ้านายต้องการก็ลองดู!" เธอเผยรอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนตอนที่อยู่ในโรงเตี๊ยมขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้! กู่เฟยขมวดคิ้ว แม้จะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาก็ไม่สามารถเอามีดแทงเธออีกครั้งได้
"ที่จริงฉันรู้นะว่านายตั้งใจจะทำอะไร!" หญิงสาวกล่าว
"เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?"
"นายคือคนแต่งตัวประหลาดบนเนินเขาก่อนหน้านี้นี่?" หญิงสาวกล่าว
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้เล่นหญิงที่กู่เฟยเจอตอนกำลังกลับมาจากเนินเขาจริงๆ ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอหวังกริชของนักดาบปีศาจตั้งแต่ต้นจึงสะกดรอยตามเขาไปจนถึงโรงเตี๊ยมและแอบขโมยมันใต้จมูกของทุกคนอย่างง่ายดาย
"เจ้าสิ่งนี้เป็นอาวุธหายากระดับสูง! ด้วยความนิยมของเกมฉันแน่ใจว่าฉันสามารถหากำไรดีๆจากมันได้ มาแบ่งกันห้าสิบห้าสิบดีไหม? เราจะได้แยกย้ายกันด้วยดี" หญิงสาวเสนอข้อต่อรอง
"เหอะ!" กู่เฟยแค่นเสียงขณะที่เขาดูถูกข้อต่อรองของเธอ "ฉันไม่ต้องการเงิน ฉันต้องการคืนมันให้กับเพื่อนของฉัน อย่ามาเทียบเจตนาดีของฉันกับจิตใจที่สกปรกของเธอ"
"ไม่ต้องมาทำตัวเป็นคนดี เป็นผู้ชายแท้ๆยังมีหน้ามาโกหกอีก นายมีความกล้าไม่ถึงครึ่งของที่ฉันมีด้วยซ้ำ" หญิงสาวกล่าว
"ฉันไม่ใช่คนแบบเธอ" กู่เฟยพูดอย่างหนักแน่น "เอามันคืนมาให้ฉันแล้วฉันจะไม่ทำให้เรื่องต่างๆมันยากสำหรับเธอ เธอควรเลิกทำอะไรไร้สาระแบบนี้สักที"
"โอ้?" หญิงสาวกระพริบตา "นายบอกว่านายเป็นคนดีงั้นเหรอ?"
"แน่นอน!"
"เอาล่ะพ่อคนดี นายช่วยพาฉันไปหาหมอทีได้ไหม? นายคงไม่คิดจริงๆหรอกนะว่าแค่การพันแผลจะรักษามันได้? พาฉันไปแล้วฉันจะให้สิ่งที่นายต้องการ" เธอกล่าว