บทที่ 10 - Particular Tastes
Chapter 10 - Particular Tastes
กู่เฟยสังเกตเห็นตอนขากลับว่าจำนวนของผู้เล่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขายิ่งเขาใกล้เมืองหยุนตวน ผู้เล่นส่วนใหญ่ยังคงสนใจการเที่ยวเล่นในโลกเสมือนจริงมากกว่าการเก็บเลเวลกันอยู่ แม้แค่จับมือหรือตบไหล่กับใครบางคนก็ดูเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่สำหรับพวกเขาไปหมด
กู่เฟยเดินผ่านประตูเมืองและมุ่งหน้าไปยังจตุรัสกลางทันทีหลังจากถามถึงที่ตั้งร้านจากFireball
สามสิ่งสำคัญอย่างโรงเตี๊ยม ตลาดประมูล และธนาคารต่างตั้งเรียงมากมายอยู่ทั่วจตุรัส
กู่เฟยเดินเข้ามาทางโรงแรมแห่งหนึ่งและผลักประตูออก
สถานที่นี้ไม่ค่อยสว่างอย่างที่กู่เฟยคิดไว้ แสงของมันดูค่อนข้างเป็นธรรมชาติซึ่งนั่นสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและผ่อนคลาย มีผู้เล่นหลายคนนั่งอยู่ด้านในพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน กู่่เฟยมองไปรอบๆยังไม่เห็นใครที่ใช้แอลกอฮอล์เพื่อจมอยู่กับความโศกเศร้าเท่าไหร่ ชั้นไม้ด้านหลังเคาน์เตอร์เต็มไปด้วยขวดเปล่ามากมาย NPCบาร์เทนเดอร์มีท่าทีที่ดูค่อนข้างเป็นมิตรและให้บริการลูกค้าทุกคนด้วยรอยยิ้ม
กู่เฟยมองไปรอบๆแต่Fireballเป็นคนที่เจอเขาก่อน เขาตะโกนเรียกกู่เฟยจากโต๊ะที่เขานั่งอยู่ "ทางนี้เพื่อนขี้เมา!"
"ว่าไงFireball" กู่เฟยทักทายกลับพร้อมมีเสียงวูชชเสียงหนึ่งดังขึ้น บอลไฟลูกหนึ่งจุดขึ้นตรงหน้าของเขา ผู้เล่นรอบตัวเขาผงะไปพักหนึ่ง แต่พวกเขาก็พร้อมใจกันหัวเราะออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"เฮ้, นั่นไม่ใช่..." จู่ๆกู่เฟยก็สังเกตเห็นคนที่คุ้นตาในโรงเตี๊ยมขึ้นมา
Fireballหันไปมองก่อนยิ้ม "ใช่ นั่นคือนักดาบปีศาจ เขาเพิ่งมาถึงนี่เอง"
"เขาไปทางอ้อมแล้วถึงก่อนฉันได้ไง?" กู่เฟยกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ
"อะไรนะ?" Fireballถามงงๆ
"เขาเก็บเลเวลเขตเดียวกับฉัน ฉันเจอเขาอยู่" กู่เฟยอธิบาย
"โอ้... เลเวลของเขาคงสูงมากทีเดียว" Fireballกล่าวพลางเทเหล้าให้กู่เฟย "มาเลยเพื่อนขี้เมา ลองนี่ดู ดูจากชื่อแล้วนายคงชอบกินมากแน่!"
กู่เฟยแค่นเสียง "เหอะๆ นายลืมไปแล้วรึไง? ชื่อของฉันก็เหมือนกับนาย คนอื่นตั้งมา"
"โอ้จริงด้วย... ฉันลืมไป!" Fireballตบหน้าผากของเขา "ฉันคงไม่ชวนนายดื่มหรอกถ้าฉันไม่เสียดายเงินซิลเวอร์ที่ต้องจ่ายน่ะ! Fireballคร่ำครวญ 1เหรียญเงินมีค่าเท่ากับ100เหรียญทองแดง เขาสามารถซื้ออาวุธระดับเริ่มต้นจากช่างตีเหล็กได้เลยด้วยเงินเท่านั้น Fireballคงใช้เวลาฆ่ามอนสเตอร์ไปมากทีเดียวกว่าเขาจะเก็บเงินได้ขนาดนั้น
"ไม่ต้องห่วง ฉันเลี้ยงเอง!" กู่เฟยหัวเราะ เนื่องจากเขาสู้กับมอนสเตอร์ที่มีเวลสูงกว่าของFireballมาก เงินที่เขาได้รับมาจึงสูงตามไปด้วย
ณ ตอนนั้นเองนักดาบปีศาจก็สังเกตเห็นกู่เฟยเช่นเดียวกัน พวกเขาสบตากันและเขาพยักหน้าให้กู่เฟยทีหนึ่งซึ่งนั่นถือเป็นการทักทายสำหรับเขา
เสียงครื้นเครงดังไปทั่วโรงเตี๊ยม
ทันใดนั้นจู่ๆประตูโรงเตี๊ยมก็เปิดออก แล้วทุกคนที่อยู่ภายในก็พากันเงียบ เสียงที่ยังพูดกันอยู่เล็กน้อยเป็นเสียงที่ดังขึ้นจากคนที่หันหลังให้ประตูซึ่งก็รวมถึงตัวกู่เฟยด้วย
เมื่อกู่เฟยมองตามสายตาของทุกคนไปเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่ง
ชุดคลุมที่เธอใส่อยู่นั้นคุ้นตาเขามากแต่กู่เฟยไม่แน่ใจว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับที่เขาเห็นตอนกลับมาจากเนินเขาหรือไม่ เขาเห็นชุดคลุมที่คล้ายกันค่อนข้างมากระหว่างทางกลับซึ่ึงนั่นหมายความว่าชุมคลุมนี้เป็นเสื้อเฉพาะอาชีพ
เสื้อผ้าในเกมจะปรับตัวเข้ากับสัดส่วนของผู้เล่นโดยอัตโนมัติ ดังนั้นสัดส่วนร่างกายของทุกคนจึงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ร่างกายของหญิงสาวคนนี้ผอมเพรียวและเย้ายวนใจ เธอดูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ จึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมทุกคนในโรงเตี๊ยมจึงตกตะลึงง
รูปโฉมของเธอไม่ได้งดงามจนเหมือนนางฟ้า แต่ถึงกระนั้นหน้าตาของเธอก็ไม่แย่ ดวงตาของเธอมีความสุกใสที่ทำให้คนมองต้องลุ่มหลง และมุมปากของเธออ่อนช้อยจนทำให้คนที่เห็นรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย ด้วยรอยยิ้มอันเลิศล้ำนั้น หญิงสาวพยักหน้าให้ทุกคนในโรงเตี๊ยมเล็กน้อย
จากนั้นโรงเตี๊ยมก็กลับสู่ความครื้นเครงอีกครั้ง ทีแรกพวกเขาจ้องมองเธออย่างเปิดเผย แต่ตอนนี้อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่อยากให้มันดูโรคจิตเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงทำเพียงชำเลืองตามองเมื่อมีโอกาส
โรงเตี๊ยมคนเยอะมากดังนั้นจึงไม่มีโต๊ะไหนว่างแล้ว ผู้เล่นชายที่โต๊ะของตนยังมีที่ว่างต่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้น อย่างไรก็ตามไม่มีใครโง่พอที่จะออกตัวชวนผู้หญิงคนนี้ไปนั่ง ใครก็ตามที่กล้าทำเช่นนั้นจะดึงดูดความโกรธแค้นของคนจากทั่วทั้งโรงเตี้ยมและอาจโดนจับโยนลงแม่น้ำหลังจากนั้น ดังนั้นเพื่อความสงบสุข ทุกๆคนจึงให้หญิงสาวได้เลือกด้วยตัวเอง
Fireballออกอาการตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดขณะที่หญิงสาวย่างเท้ามาทางพวกเขาอย่างแผ่วเบา เขาและกู่เฟยนั่งอยู่ในโต๊ะสี่ที่นั่ง และมันเพอร์เฟกต์เพราะโต๊ะนี้มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น แต่เขาไม่คิดเลยว่าหญิงสาวคนนั้นจะเพียงมองผ่านที่ว่างทั้งสองก่อนเดินผ่านพวกเขาไป
ความกระตือรือร้นของFireballหายไปทันที่ เขาลองดมกลิ่นดังฟุดฟิด "ว้าว หอมอะไรอย่างนี้"
"มันเป็นเกม... จะมีน้ำหอมได้ยังไง?" กู่เฟยกรอกตามองเขา
"มันเป็นกลิ่นหอมของร่างกาย! กลิ่นของร่างกายที่ถูกสร้างขึ้นด้วยระบบเสมือนจริง!" Fireballยืนกรานหนักแน่น
กู่เฟยหัวเราะ หากFireballเชื่ออย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะไปขัดขวาง ในตอนนี้นั้นหญิงสาวได้เดินผ่านหลายส่วนของโรงเตี๊ยมไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ได้เลือกที่นั่ง ทว่าจู่ๆเธอก็หยุดชะงักลงข้างนักดาบปีศาจ
นักดาบปีศาจนั่งอยู่บนโต๊ะที่มีสองที่นั่ง และเขานั่งคนเดียว อีกที่ก็เลยว่าง
ทุกๆคนกลั้นหายใจในขณะที่อีกหลายคนนิ่งงัน หญิงสาวคนนี้มีรสนิยมที่แปลกมาก! ใครจะคิดว่าเธอจะเลือกคนที่น่าเกลียดที่สุดในร้าน
แม้ว่านักดาบปีศาจจะเป็นโปรเกมเมอร์ แต่เขาก็เป็นชายธรรมดา หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นว่าหญิงสาวหยุดลงข้างเขา อย่างไรก็ตามหญิงสาวนั้นก็ไม่ได้นั่งและใช้มือขวาตบหลังของเขาแทน
ทั้งโรงเตี๊ยมเงียบกริบอีกครั้ง หรือพวกเขารู้จักกัน? ทุกๆคนต่างอยากรู้คำตอบ หญิงงามกับสัตว์ป่าชัดๆ! นั่นคือสิ่งที่คนส่วนใหญ่ที่นี่กำลังคิดอยู่ ในขณะที่บางคนกระทั่งคิดออกมาเป็น 'ดอกไม้ท่ามกลางขี้วัว' ได้
นักดาบปีศาจอึกอักจนแสดงอาการตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด เพียงแต่ขณะที่เขาคิดว่าจะพูดอะไรกับเธอดี หญิงสาวก็หัวเราะและชี้ไปที่เท้าของเขา "นายทำเงินหล่นน่ะ"
ทุกๆคนในโรงเตี๊ยมรวมถึงนักดาบปีศาจต่างก้มลงมอง
เหรียญทองวาววัวเหรียญหนึ่งตกอยู่ข้างเท้าของนักดาบปีศาจ
"โอ้ ขอบคุณ" นักดาบปีศาจก้มตัวลงเก็บมันตามสัญชาติญาณและครุ่นคิดว่าเขาควรจะใช้โอกาสนี้เสนอตัวเลี้ยงเบียร์เธอสักแก้วดีไหม
"ไม่เป็นไร" หญิงสาวตอบกลับพร้อมเดินไปยังทางออกในตอนที่เขาก้มตัวลงหยิบเหรียญ เธอหันกลับมายิ้มให้เขาครั้งหนึ่งก่อนเดินจากไป
ใจของนักดาบปีศาจปั่นป่วนไปหมด เขากำเหรียญทองแรงมากจนเหมือนเขากำลังฝึกฝนวิชาอะไรบางอย่างอยู่
"แม้แต่เสียงของเธอก็ยังน่ารัก! อ่า! ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักเธอแฮะ" Fireballถอนหายใจ "เพื่อน นายว่า... เอ๊ะ?" Fireballรอจนกระทั่งหญิงสาวจากไปเขาจึงหันมาหากู่เฟย แต่เขาพบว่าจู่ๆกู่เฟยก็ยืนขึ้นและวิ่งออกไป
"นายคือไอดอลของฉันจริงๆ!" Fireball มองแผ่นหลังของกู่เฟยด้วยความประหลาดใจ
กู่เฟยวิ่งออกจากโรงเตี๊ยมและมองไปรอบๆ เขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวเลี้ยวขวาเข้าซอยแล้วจึงรีบไล่ตามเธอไปทันที
เจ้าโง่นักดาบปีศาจนั่น! กู่เฟยสบถในใจเงียบๆ เขาไม่สังเกตจริงๆเหรอว่าความทรงจำแห่งน้ำแข็งที่เขาวางไว้บนโต๊ะถูกขโมยไปแล้ว แถมยังมัวแต่เล่นเหรียญทองอยู่อีก?
ไม่มีใครคาดว่าหญิงสาวเช่นนั้นจะมาทำอะไรแบบนี้ กู่เฟยเองก็คงไม่เชื่อเหมือนกันหากเขาไม่ได้มาเห็นด้วยตาของตัวเอง
ช่างน่ารังเกียจ กู่เฟยขบฟันแน่นเพราะเหตุการณ์นี้ทำให้เขานึกถึงความทรงจำอันมืดมิดในวัยเด็กของเขา
ในตอนที่เขาฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกอย่างต่างมีกฏที่เคร่งครัด อาหารที่กู่เฟยได้รับนั้นมากพอที่จะทำให้เขาไม่อดตายเท่านั้น แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขากิน ลูกของลุงสองของเขาก็จะมาบอกว่า "เฮ้ เสี่ยวเฟย นายทำอาหารหล่นพื้นอีกแล้ว นายควรเก็บมันขึ้นมานะ ไม่อย่างนั้นลุงสามจะมาตีเจ้า"
"โอ้!" กู่เฟยวัยเยาว์ก็ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ชามข้าวของเขาก็เหลือแค่ความว่างเปล่า
นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาหลอกเขา กลอุบายทุกประเภทถูกเอามาใช้ อย่างเช่นมาบอกว่าจานรองถ้วยบินได้ พ่อของเขาตามหาเขาอยู่ หรือแม้กระทั่ง "นักสืบแมวดำ" กำลังออกอากาศก็ถูกเอามาใช้หลอกเขาจนกู่เฟยเริ่มมีภูมิต้านทานในด้านนี้ พอผ่านไปเรื่อยๆเขาก็เริ่มเรียนรู้วิธีรับบมือกับพวกลูกพี่ลูกน้องของเขา แต่ในตอนนั้นอีกฝ่ายก็เบื่อเนื้อของเขาและหยุดเล่นเล่ห์กลไปแล้ว
ถึงเรื่องมันจะผ่านไปแล้วหลายปีแต่กู่เฟยก็ยังคงนึกแค้นความอยุติธรรมที่เขาได้รับในปีนั้นเสมอ และในที่สุดวันนี้โอกาสก็มาถึง
ทว่าน่าเสียดายที่เป้าหมายคือผู้หญิง เรื่องนี้จึงต้องลำบากกันเล็กน้อย
กู่เฟยครุ่นคิดขณะที่เขาเลี้ยวเข้ามาในตรอกและผงะเมื่อพบว่าหน้าของตนกำลังจะชนเข้ากับอีกฝ่าย
สิ่งแรกที่เขาคิดคือ 'มีกลิ่นจริงด้วย!' หลังจากนั้นเขาก็ถอยหลังกลับไปสองสามก้าว หญิงสาวชม้ายตามองเขาพลางถาม "นายตามฉันมาทำไม?"
"คืนมันให้ฉันซะ!" แม้ว่าใบหน้าของเขาจะแดงขึ้นวูบหนึ่งจากเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ไม่นานกู่เฟยก็ระงับอารมณ์ของเขาได้และเปลี่ยนไปมองหญิงสาวด้วยท่าทีรังเกียจ
"คืนอะไร?" หญิงสาวถามขึ้นมาอย่างไร้เดียงสา
"เธอจะพยายามเล่นเป็นคนโง่หรือไง? เธอเพิ่งเอากริชออกมาจากโรงเตี๊ยม คืนความทรงจำแห่งน้ำแข็งมา!" กู่เฟยกล่าว
หญิงสาวตกตะลึง จริงๆแล้วเธอไม่ได้แลก้งโง่ เธอแค่ไม่คาดว่ากู่เฟยจะมาที่นี่เพื่อทวงอาวุธที่ไม่ใช่ของตัวเองคืนหน้าตาเฉย ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเขาเป็นแค่หนึ่งในคนมากตัณหาที่คิดมาจีบเธอ