บทที่ 1 - Teacher Gu Fei

Chapter 1 - Teacher Gu Fei

**แจ้งให้ทราบ ผมไม่ได้แปลผิดจากพี่แจ๊คหรือพี่แจ๊คแปลผิดจากผมนะครับ เราแปลคนละเว็บอิงกันซึ่งมันแปลต่างกันมากจริงๆ ถึงขนาดงงว่าแปลมาจากเรื่องเดียวกันแน่ไหม แต่ผมดูแล้วเว็บนี้ดูข้อมูลละเอียดกว่า เลยเอาอันนี้มา

[1] จุดเกิดคือจุดที่ผู้เล่นที่ถูกฆ่าตายจะมาเกิดใหม่

[2] NPC - ตัวละครที่ไม่ใช่ผู้เล่น ถูกควบคุมโดยระบบ

[3] เกมเสมือนจริงคือเกมที่ผู้เล่นสวมบทบาทเป็นตัวละครจริง ของจริงในประเทศไทยก็มี แต่ผมจำชื่อเครื่องไม่ได้

ณ เมืองหยูหนานซึ่งมีท้องฟ้ามืดครึ้มและฝนตกพรำเป็นครั้งคราว

ณ ที่ไหนสักแห่งใกล้จุดเกิดผู้เล่นใหม่ภายในสถาบันจอมเวทย์ประจำเมือง NPC พ่อค้าสองตัวถูกล้อมรอบด้วยฝูงชนจำนวนมาก ระหว่างทั้งสองคนนั้น หนึ่งคนขายแค่เฉพาะไม้กวาด ในขณะที่อีกคนหนึ่งขายแค่เฉพาะแว่นกรอบดำ ซีรี่ย์ แฮรี่พอตเตอร์ทำให้แนวคิดเกี่ยวกับเวทมนตร์ในยุคกลางเป็นที่นิยมมากจนแม้แต่สุดยอดเกมออนไลน์แห่งยุคอย่าง พาราเรลเวิลด์ ก็ไม่สามารถหลุดออกจากอิทธิพลของมันได้ (แฮรี่พอตเตอร์ใส่แว่นกรอบดำ และถือไม้กวาด)

ด้วยการออกแบบตัวละครโดยมีพื้นฐานมาจากซีรี่ย์ "แฮรี่พอตเตอร์" NPCทั้งสองจึงสามารถขูดรีดเงินจากผู้เล่นใหม่ได้ถึงสองครั้ง ผู้เล่นใหม่จะได้รับเงิน 50 เหรียญทองแดงจากระบบในตอนเริ่มเกม อย่างไรก็ตามอุปกรณ์สวมใส่สุดไร้ประโยชน์สองกลับมีราคาอยู่ที่ชิ้นละ 125 เหรียญทองแดง ซึ่งต้องจ่ายถึง 250 เหรียญทองแดงสำหรับพวกมันทั้งคู่ แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้ความสนใจในตัวไอเท็มของตัวผู้เล่นลดลงเลย พวกเขาพยายามกันอย่างหนักตลอดทั้งวันเพียงเพื่อให้ได้เงินจำนวนนี้มา และด้วยเหตุนี้เองทั่วทั้งวิทยาลัยจอมเวทย์จึงเต็มไปด้วยผู้เล่นที่สวมแว่นกรอบดำและถือไม้กวาดเดินไปเดินมา

ทว่าในบรรยากาศอันครึกครื่นนี้ มีคนๆหนึ่งกำลังอารมณ์ไม่ดี

กู่เฟยในชุดคลุมจอมเวทย์ยืนอยู่ตรงจตุรัสกลางของสถาบัน เขาพบว่าเขาทำได้เพียงถอนหาใจอย่างหดหู่ขณะที่เขาเฝ้ามองผู้คนที่กำลังสนุกสนานเหล่านี้

จอมเวทย์คืออาชีพสุดท้ายที่เขาต้องการ

และเมื่อครู่เขาเพิ่งได้กลายเป็นจอมเวทย์

เรื่องทั้งหมดนี้ต้อง 'ขอบุคณ' นักเรียกที่ชื่อว่าอาฟา กู่เฟยเป็นอาจารย์ ครั้งหนึ่งเขาไปบังเอิญได้ยินนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องเกมออนไลน์เกมใหม่ที่พัฒนาขึ้นโดยใช้เทคโนโลยีเสมือนจริง เมื่อกู่เฟยถามถึงรายละเอียดต่างๆเกี่ยวกับเกม อาฟาก็มอบไอดีของเขาให้กับเขาเพื่อเอาอกเอาใจ

ใครจะรู้ว่าอาฟาจะทำเรื่องผิดพลาดจากเจตนาดีของเขา เขาได้มอบไอดีให้กับอาจารย์ของเขาโดยที่เขาลืมไปว่าเขาได้เลือกชื่อและอาชีพไปเรียบร้อยแล้ว น่าเศร้าที่กู่เฟยเพิ่งรู้เรื่องนี้หลังจากที่เขาเสร็จสิ้นการสแกนยืนยันตัวตน ซึ่งผูกมัดตัวเขาเข้ากับระบบไปแล้ว โชคร้ายของเขาไม่หยุดอยู่แค่นี้ เนื่องจากเกมนี้เป็นเกมที่ใช้เทคโนโลยีเสมือนจริงเกมแรกมันจึงได้รับความสนใจอย่างท่วมท้น ดังนั้นเมื่อประเมินถึงขีดจำกัดที่ระบบจะสามารถรับได้ ผู้ดูแลเกมจึงกำหนดว่าผู้เล่นแต่ละคนจะมีไอดีได้เพียงคนละหนึ่งบัญชีเท่านั้น นั่นทำให้กู่เฟยต้องทนเล่นจอมเวทย์เท่านั้นหากเขาต้องการจะเล่นเกมนี้ต่อ

กู่เฟยมองไปยังชุดอุปกรณ์VRใหม่เอี่ยมที่เขาเพิ่งซื้อมาเพื่อเกมนี้โดยเฉพาะและรู้สึกว่ามันคงน่าเสียดายมากหากเขาไม่ได้เล่น ด้วยเหตุนั้นเขาจึงตัดสินใจเข้าเกม และโชคร้ายสำหรับเขา อาฟาไม่ได้เลือกอาชีพที่เขาคิดไว้ในใจ ดังนั้นจุดมุ่งหมายในเกมนี้ของเขาจึงไม่เหลือสักอย่าง ที่เขายืนคว้างอยู่ในเมืองตอนนี้ก็เป็นเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไปดี

ขณะที่เขาหมดหนทางอยู่นั้น จู่ๆเขาก็สังเกตเห็นกลุ่มจอมเวทย์สภาพร่อแร่จำนวนหนึ่งวิ่งอยู่แถวทางเข้าของสถาบัน และเมื่อกู่เฟยเห็นคนที่ผอมบางคนหนึ่งในกลุ่มพวกเขา เขาก็ตัดสินใจตะโกนออกไป "อาฟา!"

เขาเป็นนักเรียนที่ไม่มีอะไรพิเศษทั้งในด้านการเรียน การกีฬา หรือแม้แต่หน้าตา นอกเหนือจากความกะล่อน กู่เฟยก็ไม่สามารถหาจุดดีในตัวของเขาได้เลย ที่โรงเรียน เขาถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่เด็กธรรมดาที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ มันเป็นเขานี่เองที่เอาไอดีจอมเวทย์ให้กับกู่เฟย หลังจากเจอเขาในเกม กู่เฟยพยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้ตัวเองเข้าไปทุบตีเขาสักสองสามที ถึงอย่างไรอาฟาก็ไม่ได้ตั้งใจ ยิ่งไปกว่านั้นเขามีหน้าที่ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับนักเรียนของเขา

อาฟาเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาได้ยินใครบางคนเรียกชื่อและวิ่งเข้ามาหลังจากที่เขาเห็นกู่เฟย

"สวัสดีครับอาจารย์!" อาฟากล่าว

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นที่นี่หรอก" กู่เฟยพูดสวนขึ้นมาทันที การที่นักเรียกมาพูดกับเขาแบบนี้ในเกมมันค่อนข้างน่าตะขิดตะขวงใจไปหน่อย อันที่จริง ผู้เล่นที่อยู่รอบๆหลายคนที่ได้ยินอาฟาเรียกเขาแบบนั้นก็หันมามองทันทีด้วยความสงสัย

"ทำไมแกถึงมีสภาพแบบนี้?" เขาถามออกมาหลังจากที่ดึงอาฟาออกมาจากฝูงชน

อาฟาหอบหายใจพร้อมพูดขึ้น "ผะ-ผม... ผมไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับผม! ผมก็แค่เดินเล่นรอบๆเมือง แล้วจู่ๆก็มีผู้เล่นหลายคนเข้ามาอัดเรา!"

"ตอนนี้แกเลเวลเท่าไหร่?" กู่เฟยงง เขารู้ว่านอกจากจุดเกิด มันไม่มี 'พื้นที่ปลอดภัย' อื่นๆในเกมนี้ แต่เกี่ยวกับการป้องกันการ 'PK' สำหรับคนเลเวลน้อยก็ยังมีอยู่ จนกว่าจะถึงเลเวล5 การPKจะไม่สามารถใช้ได้ในทุกกรณี (PK คือ Player kill การสังหารผู้เล่น หรืออีกคำหนึ่งคือ Player killer ในกรณีนี้คือผู้เล่นที่ชอบฆ่าผู้เล่นคนอื่น)

"ผมเพิ่งสร้างไอดีและยังไม่ได้เก็บสักเลเวล!"

"แล้วแกถูกฆ่าได้ยังไง?" กู่เฟยไม่เข้าใจ

"ผมไม่ได้ถูกฆ่า! ผมแค่ถูกอัด" อาฟาพูด

"ต่างกันตรงไหน?" กู่เฟยงง

"อาจารย์ การฆ่าคือการใช้สกิลลดเลือดอีกฝ่ายจนเหลือศูนย์ แต่เพราะที่นี่คือโลกเสมือนจริง พวกเขาเลยสามารถอัดผมได้เหมือนการต่อสู้ข้างถนน ถึงเลือดของผมจะไม่ลด แต่มันก็เจ็บมากเลย!" อาฟาเอามือแตะมุมปากของเขาและหน้าตาบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

"มีคนอย่างนั้นอยู่ได้ยังไง!" กู่เฟยตกตะลึง

"ใช่แล้ว! ผมก็ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในเกมเสมือนจริง" อาฟาพูด

"เกมเสมือนจริง...." กู่เฟยพูดซ้ำกับตัวเอง "แกพาอาจารย์ไปหาเจ้าพวกนั้นหน่อย!" แล้วจากนั้นจู่ๆกู่เฟยก็ก้าวเท้ามุ่งหน้าออกไปด้านนอกทันที

"เดี๋ยว!" อาฟาดึงเขากลับมา "อาจารย์, อาจารย์ก็เป็นจอมเวทย์เหมือนกัน พลังและความแข็งแกร่งพื้นฐานของอาจารย์ด้อยกว่าอัศวินมาก เราชนะการต่อสู้ข้างถนนแบบนี้ไม่ได้!"

กู่เฟยเคาะหัวของอาฟาเบาๆพร้อมพูดขึ้น "เจ้าเด็กโง่! แกลืมไปแล้วเหรอ? อาจารย์ของแกเป็นกังฟู!" หลังจากเขาพูดจบ เขาก็หันหลังเดินออกไปทันที

"อาจารย์!" อาฟามองแผ่นหลังของอาจารย์ของตนด้วยความงุนงง อาจารย์กู่เฟยเป็นกังฟู! ประโยคนี้เป็นเรื่องตลกในโรงเรียนมัธยมหยูหลิน มีข่าวลือว่าแม้แต่อาจารย์ใหญ่ก็พูดด้วยตัวเองว่า "อะไรคือความไร้ยางอายรึ? การที่อาจารย์กู่เฟยเอาแต่พูดว่าเขาเป็นกังฟูนั่นแหละคือสิ่งที่ไร้ยางอายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น!"

กู่เฟยกระโดดได้สูงกว่าคนอื่น เร็วกว่าคนอื่น คล่องแคล่วกว่าคนอื่น และแข็งแรงกว่าคนอื่นจริง แต่จากมุมมองของคนทั่วไป มันก็เป็นปกติที่อาจารย์พละทุกคนจะเป็นเช่นนั้น ทว่าครั้งหนึ่งกู่เฟยเคยพูดว่าตัวเขาเองได้เรียนศิลปะการต่อสู้มามากมายตั้งแต่ยังเด็กจนร่างกายของเขาแข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า เขากระทั่งเคยกล่าวอ้างว่าเขาล้มผู้มากฝีมือมามากมายนับไม่ถ้วนตั้งแต่ยังเด็ก

แน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อเขา

นั่นเป็นเพราะมีคลิปวีดีโอคลิปหนึ่งที่ถูกโพสลงบนเว็บบอร์ดของเรียนเรียนมัธยมหยูหลิน มันเป็นภาพจากกล้องรักษาความปลอดภัยตรงบริเวณหน้าทางเข้าของโรงเรียน มันเป็นคลิปที่ชายหนุ่มหนึ่งกำลังถูกทุบตีจนไร้สภาพโดยชราคนหนึ่ง "ชายชราทุบตีบุรุษหนุ่ม" คือชื่อของคลิปวีดีโอคลิปนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจุดสนใจของคลิปนี้คือชายชรา แต่ประเด็นคือชายหนุ่มที่โดนชายชราคนนั้นทุบตีคือกู่เฟยซึ่งครั้งหนึ่งเคยป่าวประกาศว่าเขาได้ล้มผู้มากฝีมือมามากมายนับไม่ถ้วนตั้งแต่ยังเด็ก

ใครจะยังเชื่อว่ากู่เฟยเป็นกังฟูได้หลังจากที่ได้เห็นคลิปนั้น? ทุกคนต่างคิดว่าคนคนนี้คงอ่านนิยายจีนมากเกินไปจนเสียสติ โชคยังดีที่กู่เฟยสอนแบบปกติแม้จะยืนยันว่าเขาเป็นกังฟู นอกจากนี้เขายังดูไม่เหมือนคนบ้า ดังนั้นจึงไม่มีใครใส่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตามในตอนนี้.... อาฟาจ้องมองแผ่นหลังของอาจารย์ของเขาผู้ซึ่งเดินผ่านประตูทางเข้าของสถาบันจอมเวทย์ไปแล้ว และก่อนที่กู่เฟยจะละสายตาจากเขา เขาก็หันกลับมาและตะโกนถาม "ทางไหน?"

อาฟาชี้ไปทางขวาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากนั้นกู่เฟยก็ก้าวเท้าเดินออกไป

เขากระพริบตาอย่างอึ้งๆครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวและรีบวิ่งตามอาจารย์ของเขาไปทันที

โลกเสมือนจริงนี้ถูกสร้างขึ้นดีจนแม้แต่เท้าที่เหยียบหินตามตามทางก็สามารถสร้างความเจ็บปวดเล็กๆได้ ถึงอย่างนั้นกู่่เฟยกลับยังวิ่งได้เร็วราวกับว่าเขากำลังบินอยู่ อาฟาพยายามวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะตามเขาให้ทัน และโชคยังดี เขาเห็นอาจารย์ของเขาหยุดลงอีกครั้งตรงสี่แยกแห่งหนึ่ง

"พวกมันอยู่ไหน?" กู่เฟยหันหน้าของเขากลับไปถามอาฟา

"พวกมันเคยอยู่ตรงนั้น" อาฟาชี้ไปทางบ่อน้ำตรงกลางลานจตุรัสด้านหน้า

"ไม่ อย่าไปนะอาจารย์!" อาฟาตะโกนขึ้นเมื่อเขาเห็นกู่เฟยก้าวเท้าเดินออกไป

กู่เฟยยิ้ม "ไม่ต้องตามมา อาจารย์ของแกจะไปไม่นาน"

แผ่นหลังของจอมเวทย์มักทำให้ผู้คนรู้สึกว่าพวกเขานั้นอ่อนแอ อย่างไรก็ตาม แผ่นหลังของกู่เฟยในตอนนี้กลับดูแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ

"เชี้ย! ก็แค่ถูกกระทืบอีกครั้ง! ถึงยังไงก็ไม่ส่งผลต่อร่างกายจริง เอาก็เอา!" อาฟาคิดกับตัวเองก่อนเตรียมไล่ตามกู่เฟยอีกครั้ง

ทว่าในตอนที่เขากำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้น เขาก็สังเกตว่ากู่เฟยหายไปแล้ว จากนั้นขณะที่เขาเดินดูรอบๆพักหนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงร้องดังออกมาจากตรอกใกล้ๆ อาฟารีบมุ่งหน้าไปที่ตรอกและชะโงกหัวของเขาออกดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่นั่นเขาเห็นอัศวินในชุดเกราะสี่คนกำลังรวมหัวกันกระทืบชายร่างบางคนหนึ่ง เสียงอันน่าหวาดหวั่นของหมัดที่กระแทกเนื้อหนังทำให้คนที่ได้ยินต้องสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าจมูกของคนคนนั้นหักไปแล้วและตัวของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด นั่นทำให้การบอกอาชีพจากชุดที่เขาสวมเป็นเรื่องยาก แต่แม้เขาจะเป็นอัศวินที่มีพื้นฐานความแข็งแกร่งมากกว่าอาชีพอื่น การต่อต้านคนที่ตัวใหญ่กว่าถึงสี่คนพร้อมกันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้ประสบการณ์การต่อสู้จริง ความเจ็บปวดจากการถูกกระทืบทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก

ทั้งสี่คนที่กำลังกระทืบเขามีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ใครได้เห็นต่างก็รู้แน่ว่าพวกเขาไม่ใช่คนดีแน่ อย่างไรก็ตาม พวกเขาชะงักเล็กน้อยเพราะพวกเขาเกิดเห็นกู่เฟยเข้า

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง แต่เมื่อทั้งสี่เห็นกู่เฟยใส่ชุดคลุมจอมเวทย์ พวกเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

"ปล่อยเขาไป!" กู่เฟยบอก

"แกหมายถึงเขา?" คนที่ตัวใหญ่ที่สุดในหมู่ทั้งสี่ยกขาขึ้นเตะไปที่ชายร่างบางอีกครั้ง เขาส่งสัญญาณให้อีกสามคนที่เหลือเดินกระจายไปรอบด้านเพื่อกันไม่ให้กู่เฟยหนี ทว่ากู่เฟยเองก็ยืนอยู่ที่เดิมและปล่อยให้ชายทั้งสี่ล้อมเขาไว้อย่างว่าง่าย

ชายร่างใหญ่ที่เป็นหัวหน้ากลุ่มอันธพาลเหล่านี้เผยแววประหลาดใจเล็กน้อย แต่หลังจากสังเกตกู่เฟยอย่างละเอียดเขาก็คลายความกังวล สหายตรงหน้าของเขาสูงไม่มาก ชุดคลุมนักเวทย์ไม่สามารถซ่อนร่างกายที่ดีของเขาได้ เขามีอกกว้าง เอวบาง และขายาว ลักษณะร่างกายของเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาเป็นคนชอบออกกำลังกาย ร่างกายของมีสภาพดี ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าเขาน่าจะต่อสู้ได้ดีเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาถูกจำกัดโดยเกม ไม่ว่าร่างกายของใครจะมีความเร็วหรือพลังมากเท่าไหร่ในโลกจริง ยังไงเขาก็เป็นนักเวทย์ เป็นอาชีพที่อ่อนแอเรื่องพลังและศักยภาพร่างกายมากที่สุด สิ่งเดียวที่ต้องทำคือชกสักหมัดแล้วทุกอย่างจะจบลงด้วยเสียงโอดครวญของกู่เฟย เหมือนเขาจะลืมความจริงไปว่าตอนนี้เขาอยู่ในเกม ตัวเขาในตอนนี้ไม่ใช่ตัวเขาในโลกจริง

หัวหน้าของเหล่าอันธพาลออกคำสั่งโดยไม่พูดให้มากความ "กระทืบมัน!"